Chapter 3

"Mom... Dad..."

Naghahabol ang hininga ko nang imulat ko ang mga mata ko. Nananaginip na naman ako. Madalas iyon nangyayari sa akin, pero iisa lang naman ang dulo ng mga panaginip ko... Ang iwan ako mag-isa ng mga magulang ko.

Nagbuntong-hininga ako at napatingin sa bintana. Kumunot ang noo ko at tinitigan ang kulay puting paligid. Ilang beses akong kumurap hanggang sa mapagtanto na nasa isa akong kwarto ng estranghero. Mabilis akong bumangon at tiningnan ang suot ko sa ilalim ng kumot.

Hindi nabago ang suot kong damit, wala ring masakit sa aking katawan maliban sa likod ko. Lumunok ako upang alisin ang laway na humaharang sa aking lalamunan at muling pinagmamasdan ang paligid.

Thanks god, hindi niya ako ginalaw!

Bumangon ako at sumilip sa may bintana. Napakaraming mga sasakyan, mula rito sa aking pwesto ay nakikita ko ang dagat sa hindi kalayuan.

Inangat ko ang kamay at kinagat ang aking kuko bago naisipang buksan ang pinto, tahimik ko lamang itong ginawa. Hindi ako sigurado kung nandito pa siya, kailangan kong mas mag doble ingat. Hindi man niya ako pinilit kagabi pero kahit na anong oras ay maaari niya akong mapag samantalahan. Sinilip ko ang labas, napaka tahimik.

Wala akong maramdaman na presensya ng kung sino.

Nilingon ko ang orasan, six am pa lamang, pero bakit parang masyado ng maliwanag ang paligid kaagad?

Kumibit balikat ako at pinagmamasdan ang paligid. Sa bawat gilid ay mayroong mga minimalist paintings, ang naka kuha sa aking atensyon ay ang nag iisang picture frame sa gilid.

Lumang litrato ng isang magandang babae at lalaki—mukhang mag-asawa silang dalawa at ang lalaki sa gitna... paniguradong siya ito. Mayroong maliit na papel na naka dikit sa loob, yumuko ako upang basahin 'yun.

H-Hades...? Hades Elizondo?

Hindi ko maitatanggi na napakaganda ng kaniyang pangalan, makapangyarihan lalo na pagdating sa kaniyang apelyido.

Dumako naman ang aking tingin sa hapagkainan, nakita kong may naka handa na roong plato na may takip. Mukhang pagkain na ine-reserba para sa akin.

But I could not eat it, I should not accept foods from strangers. Nang makita ang pinto ay tumakbo ako at hinawakan ang door knob upang buksan 'yun, laking gulat ko na lamang ng malamang naka lock ito.

Hindi ko alam kung ano ang inilagay niya riyan. At talagang sinadya niya ito para hindj ako tumakas?

Sumilip ako sa kabilang bintana. Nag babaka sakaling maaari akong maka lusot pero hindi.

"Tulong! Tulungan niyo ako! Pakiusap, buksan niyo ang pinto!" Buong lakas kong sigaw kahit pa hindi ko naman alam kung mayroon bang makakarinig sa akin. Pinipilit kong buksan ang pinto pero hindi ko talaga magawa.

Sa sobrang inis ko ay sinabunutan ko ang aking sariling buhok at napapikit ng mariin.

"It's okay. It's okay, Ana. Makakaalis ka rin, just calm down... just calm the fuck down." Humugot ako ng hininga, inayos ko ang aking sarili at pinilit na kumalma.

Wala akong magagawa kung hindi ako kakalma, kailangan kong mag isip ng paraan. Kailangan kong—Umatras ako ng marinig ang tunog ng susi. Umisang hakbang paatras akong muli ng maramdaman na binubuksan na niya ang pinto.

Nandito na siya?

Naka tulala lamang ako hanggang sa bumungad sa aking harapan ang lalaking naka suot ng kulay puting shirt, putol ang sleeves nito dahilan para makita ang kaniyang muscles. Naka itim siyang shorts at itim na sneakers, kulay puti ang sombrero niyang suot at tumatagaktak ang pawis niya.

Makintab ang leeg at braso niya dahil sa pawis, ang malalim niyang mga mata ay tumitig sa akin. Umangat ang kaniyang kilay.

Nag jogging siya...

"You're awake," he looked behind me. "You have not eaten yet."

Umiling ako. "Hindi ako nagugutom. Gusto ko ng umuwi." Lumunok ako ng mapatingin sa kaniyang braso.

Bakit ganoon? Kahit pawisan siya ay ang bango at ang linis niya pa ring tingnan?

Humakbang siya papasok kaya umatras ako. Napaka tangkad niyang lalaki kumpara sa akin, kaya-kaya na niya ako itago sa kaniyang likuran.

"Sinong nagsabi na uuwi ka?" Tanong nito at tinalikuran ako.

Umikot naman ako upang kausapin siya.

"Ako. Uuwi na ako, pwede mo naman akong ibalik kay Auntie... at ibabalik nila ang bayad sa iyo—"

"Maligo ka na muna, mukha kang..." Hindi niya tinuloy ang sasabihin, o marahil hindi niya alam ang tamang description kung anong sasabihin sa itsura ko ngayon.

He tilted his head and removed his cap. Nakita ko kung paano gumalaw ang itim ay malambot niyang buhok. Hindi siya ngumiti o ngumisi.

"I did not touch you last night, so I was just wondering if I could do it now—"

"Hindi!" Bawiin mo na lang ang binayad mo kay tita, hindi ako bayarang babae!"

"Sigurado naman akong hindi mo gugustuhin na may maka tabi kang iba't ibang lalaki gabi-gabi, hindi ba, Ana?" maangas niyang sabi at pinag-cross pa ang magkabilang kamay sa dibdib. "Kilala mo naman ang Auntie mo, hindi ba? Kung hindi ako, ibang lalaki ang gagawa non."

"P-Paano mo... nalaman ang pangalan ko?"

"Ana Isidro, the only niece of Margarita Uy. Ibinenta ka ng Auntie mo sa akin, hindi imposibleng hindi kita makilala."

"Iuwi mo ako sa probinsya namin, sabihin mo kay Auntie na tumakas ako at bawiin mo sa kaniya ang pera mo."

"And do you think I'll follow you, Ana?" He stepped closer to me. Ibinaba niya ang hawak niyong bote ng tubig at tumayo sa aking harap.

Napaka lapit na niya sa akin kaya naman para bang nalalagutan ako ng hininga.

"B-Bakit hindi? Pwede ko kayong isumbong sa pulis!"

"Go on, isumbong mo ako sa pulis pero hindi mo pa rin mababago ang katotohanan na binayaran kita, at akin ka na...I own you."

How can he say those words in front of me? Why does he seems unafraid of what I said? Is it because he is rich? Is it because he can pay a large amount of penny to anyone?

"Hindi ka ba nandidiri sa mga sinasabi mo? Binayaran mo ako kaya hindi na ako malinis—"

"Oh, Ana... I can see those fresh boobs of yours. Hinog na hinog ka pa at alam kong wala pang nakaka hawak sa iyo, I don't usually fuck virgins but you are an exception."

Gusto kong takpan ang tainga ko sa mga sinasabi niya. Ayaw ko marinig ang mga iyon.

This man is getting into my nerves. Kung mag salita siya ay para bang lahat ng tao ay luluhod at hahalikan ang kaniyang sapatos pero hindi ako.

"At anong gusto mong gawin ko?" hamon ko sa kanya. Natigilan naman siya at matagal bago nagsalita.

"Fine, just stay here."

Kumurap ako sa kanya. "Ano...?"

"Just stay here. Hindi kita sasaktan, o gagalawin. Pero hindi ka aalis dito dahil mas ligtas ka rito."

Pagkatapos niya sabihin iyin ay tumalikod siyang muli sa akin at nag lakad papasok sa banyo. Naiwan akong nakatulala habang iniisip kung ano ang mga sinabi niya. Hindi ko alam kung bakit ba niya ito ginagawa—alam ko namang pumunta siya roon upang kumuha ng babaeng mag papaligaya sa kaniya.

Pero...

Teka nga lang, nakokonsensya ba siya? Kahit anong oras ay maaari niya akong hawakan ngunit hindi niya ginagawa. Hinawakan ko ang aking sariling braso at napa upo sa sofa.

Wala akong ideya kung hanggang kailan ako magiging ganito. Wala akong ideya kung hanggang kailan ako mananatili rito.

Halos mag iisang oras akong naka upo rito sa pwesto ko. At halos isang oras na rin siyang nasa loob ng banyo kaya kumunot ang noo ko.

Nabagsakan na ba siya ng bowl?

Natahimik muli ang bahay, bakit parang ang tagal niya?

Nanatili akong naka upo habang nilalaro ang aking mga daliri. Tiningnan ko ang pagkain sa mesa, nagugutom na ako, kumakalam na ang sikmura ko pero hindi ko 'yan kakainin. Baka mamaya kung ano ang nilagay niya riyan.

Bumuntonghininga na lamang ako at ipinatong ko ang aking baba sa aking palad. Kung nandito pa si mom and dad, siguradong wala ako sa sitwasyon na ito ngayon.

Isang buwan na akong nangungulila sa kanila. Naubos ang pera namin sa pag papalibing sa kanilang dalawa.

I was born wealthy. My family was treating me like a princess, pero noong tumuntong ako ng seventeen ay nag simulang malugi ang negosyo nila. Napilitan si kuya na mag trabaho sa ibang bansa, at nag sideline naman si mom. Ginawa nila lahat para makapag tapos ako ng highschool.

Samantalang dalawang taon lamang ang natapos ko sa college ng ma-ambush ang sinasakyang kotse ni dad, two days after his accident. My mom committed suicide, my older brother failed to come home... and I was left hanging. Naiwan ako mag isa, nahulog sa patibong ng magaling kong Auntie.

"Ana," sa wakas, natapos din siya!

Pinihit ko ang aking ulo para lingunin siya.

"I'm going home late, you can take a bath and use my shirt. Kung nagugutom ka ay may mga pagkain sa refrigerator." Itinuro niya ang ref. "At kapag sinubukan mong tumakas, sisiguruhin kong hindi ka makaka lakad bukas."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Bakit, anong gagawin mo? Pipilayin mo ang mga paa ko? Hahampasin mo ako?"

Nakakaloko siyang tumawag at humakbang palapit sa akin. "No. I'll use you until you can't walk, Ana..."