Nagising si Trixie sa malamig at maputing silid. Naamoy niya ang malinis na halimuyak ng disinfectant at narinig ang mahinang beep ng monitor sa tabi niya. Dahan-dahan siyang bumaling, pilit inaaninag ang paligid."Nasa… ospital ako?" Mahina niyang bulong habang pilit inaalala ang nangyari.Isang pigura ang lumapit sa kanya matangkad, nakasuot ng puting coat, at may suot na ID. Maamong mukha, matalim ngunit may init na titig. Para bang may pamilyar na pakiramdam sa puso niya… isang bagay na hindi niya maipaliwanag."Sino siya?"Napansin ng lalaki ang pagkalito sa kanyang mga mata at bahagyang ngumiti.“Sa wakas, gising ka na rin,” mahina ngunit may halong tuwang sabi nito.Tinitigan niya ito nang mabuti. Sa likod ng kanyang malabong alaala, may biglang bumalik sa isip niya mga tawanan, mahahabang usapan sa university bench, isang matamis na pangakong hindi natupad."Ikaw… ikaw ba si… Adrian?" bulalas niya, hindi makapaniwala.Bahagyang tumawa ang lalaki at tumango. "At least naaalala
Malalim ang katahimikan sa loob ng kwarto ni Trixie. Hindi pa rin siya makapaniwala sa nangyari kanina. Si Dylan… nagsabi ng "I’m sorry." At hindi lang iyon sa unang pagkakataon, nakita niya ang takot sa mata nito. Takot na mawala siya.Pero… bakit?Bago pa siya makapag-isip ng sagot, bumukas ang pinto. Si Adrian. May dalang tray ng pagkain at isang banayad na ngiti sa labi."Hey, kumusta ang pakiramdam mo?" tanong niya, inilapag ang tray sa lamesa."Medyo okay na," sagot ni Trixie, pinilit ngumiti."Good. You need to eat para mas bumilis ang paggaling mo." Umupo si Adrian sa tabi niya at inabot ang kutsara. "Ako na ang magsusubo sa'yo."Nanlaki ang mata ni Trixie. "H-ha? Hindi na! Kaya ko naman!"Napangiti lang si Adrian. "Gusto ko lang alagaan ka. Hindi ko nagawa noon, Trix. At ayokong maulit 'yon."May kung anong bumigat sa dibdib ni Trixie. Noon pa man, may espesyal na lugar si Adrian sa buhay niya. Pero nagbago na ang lahat. Tama ba na pabayaan niyang muli itong mapalapit sa kany
Nakahinga lang nang maluwag si Trixie matapos lumabas si Adrian. Pero kahit wala na ito sa loob ng kwarto, hindi pa rin siya mapakali.Si Dylan, sa kabilang banda, ay nanatiling nakatayo sa tabi niya, nakakunot-noo habang nakatingin sa pinto na parang may gustong suntukin."Dylan, ano ba ‘yon?" mahina pero puno ng inis na tanong ni Trixie."Ano'ng alin?" malamig niyang sagot, hindi man lang siya tinapunan ng tingin."‘Yung sinabi mong… boyfriend mo ‘ko!" Muntik nang mabulunan si Trixie sa sariling salita. "Bakit mo sinabi ‘yon sa harap ni Adrian?!"Dahan-dahang lumingon si Dylan sa kanya, at sa titig nitong puno ng intensity, biglang lumakas ang kabog ng puso niya."Anong gusto mong sabihin ko? Na wala akong pakialam? Na hayaan lang kitang palibutan ng ibang lalaki na parang wala lang sa ‘kin?" madiin niyang sabi. "Hindi ako ganun, Trixie."Napasinghap siya. Hindi niya alam kung paano isusulat ang sagot sa eksenang ito. Gusto niyang magalit, pero bakit parang… kinikilig siya?!"Pero Dy
Matapos ang ilang araw ng pagpapagaling sa ospital, pinayagan na ring makalabas si Trixie. Wala na ang mga gamot na nakalagay sa kanyang IV, at ang mga sugat niya ay mabilis nang maghihilom. Ngunit sa kabila ng pisikal na paggaling, ang mga emosyon na nararamdaman niya ay nananatili pa ring magulo.Si Dylan ay nasa tabi niya, hindi na kailanman iniwan. Ang kanilang mga mata ay nagkakasalubong sa bawat hakbang nila palabas ng ospital. Hindi maitatanggi na kahit may tensyon sa kanilang pagitan, ramdam niya ang alaga at proteksyon ni Dylan na para bang hindi niya kayang maglakbay mag-isa.Dahil sa bilis ng mga pangyayari, hindi pa niya kayang mag-isip nang maayos. Ang mga salitang binitiwan ni Dylan "Mahal kita, Trixie" ay paulit-ulit na umiikot sa kanyang isipan. Hindi niya alam kung ano ang gagawin sa nararamdaman niyang hindi maipaliwanag. Puno siya ng takot, kalituhan, at hindi pagkakatiwala sa sarili.Habang naglal
Pagkasara ng pinto ng sasakyan, nanatiling tahimik si Trixie habang nasa tabi niya si Dylan sa driver's seat. Ang tension sa loob ng sasakyan ay parang mabibigat na ulap na hindi matunaw-tunaw. Hindi pa rin niya makakalimutan ang nangyayari kanina. Ang matinding sagupaan ng dalawang lalaki, ang init ng kamay ni Dylan sa kanyang pulso, at ang lalim ng boses nitong punong- puno ng determinasyon."Huwag mo na akong pahirapan pa. Hindi mo ba nakikita?"Paulit-ulit iyong nag-e-echo sa kanyang isipan.Napalingon siya kay Dylan. Nakatitig lang ito sa daan, mahigpit ang hawak sa manibela, pero kita niya ang tensyon sa panga nito.Galit ba siya? O nasaktan?Hindi niya alam. Pero isang bagay ang sigurado may bumabagabag dito.Huminga siya nang malalim bago nagsalita. "Dylan—""Magpahinga ka na lang." Malamig at maikling sagot nito, hindi man lang siya nilingon.Napakagat siya sa labi. Ramdam niya ang distansya sa pagitan nila, kahit sobrang lapit nilang dalawa.Ano ba ang nangyayari sa amin?
Hindi mapakali si Trixie habang nakatanaw sa malawak na dagat mula sa balkonahe ng kanyang kwarto sa resort. Ang hampas ng alon at ang malamig na simoy ng hangin ay dapat na nagbibigay sa kanya ng kapayapaan, pero ang isip niya ay mas magulo pa kaysa dati.Dito siya dinala ni Dylan matapos siyang makalabas ng ospital—isang pribadong resort na pag-aari ng Montenegro Corporation. Aniya, kailangan daw niyang magpahinga, lumayo sa stress, at makabawi mula sa aksidente. Ngunit kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi niya magawang pakalmahin ang pusong bumibilis ang tibok tuwing kasama si Dylan.“Trixie, hindi ko alam kung kailan ko naramdaman ito. Pero alam kong mahalaga ka sa akin at ayaw kong mawala ka.”Paulit-ulit niyang naaalala ang sinabi ni Dylan. Ramdam niyang totoo ito, pero takot siyang bumigay.Hindi ba ito ang matagal na niyang gustong marinig? Hindi ba noon pa man, may lihim na siyang damdamin para kay Dylan?Napabuntong-hininga siya at bahagyang napailing. Hindi siya pwedeng ba
Naputol ang tensyon sa pagitan nina Dylan at Trixie nang biglang sumulpot si Lance sa dining area."Kuya Dylan!" tawag nito, halatang nagmamadali.Agad na bumitiw si Dylan kay Trixie at lumayo nang bahagya. Halata ang iritasyon sa mukha nito sa pagkakagambala. Napatingin naman si Trixie kay Lance, na ngayon ay nasa harapan na nila, may bahagyang pag-aalalang ekspresyon."Ano'ng ginagawa mo rito?" malamig na tanong ni Dylan.Napakamot si Lance sa batok. "Hinahanap kita. May kailangan tayong pag-usapan tungkol sa kumpanya, pero mukhang masyado kang abala rito," anitong may bahagyang ngisi habang palihim na tumingin kay Trixie.Si Trixie naman ay hindi pa rin makagalaw sa kinauupuan. Pakiramdam niya, may kung anong nakabitin sa ere, isang bagay na hindi niya kayang pangalanan.Lance finally stepped closer. “Kuya, ang aga mo namang magpa-sunrise date,” biro nito, pero may halong pagsusuri ang tingin niya kay Dylan.Dylan rolled his eyes and leaned back against his chair. “Anong ginagawa m
Trixie swallowed hard, pilit pinapanatili ang composure niya kahit na parang gusto niyang sumabog sa halo-halong emosyon. Hindi niya alam kung ano bang mas nakakainis ang pagiging sobrang possessive ni Dylan o ang epekto nito sa kanya.Hindi siya dapat natataranta. Hindi siya dapat kinikilig.Pero heto siya ngayon, nakatitig kay Dylan habang ang buong sistema niya ay tila natutunaw sa intensity ng mga mata nito.Pinilit niyang bumuntong-hininga at hinawi ang kamay ni Dylan sa pulso niya."Dylan, hindi kita pag-aari. Hindi mo rin ako pag-aari. Kung gusto kong kausapin si Adrian, wala kang magagawa."Nagtagilid ang ulo ni Dylan, waring iniisip kung paano siya sasagot. "Sa tingin mo ba, masaya akong malaman na may ibang lalaki na gustong bumalik sa buhay mo?""At ano naman ngayon?" taas-kilay niyang sagot.Dylan smirked, pero halatang wala siya sa mood makipagbiruan. "Ikaw, masaya ka bang malaman na may ibang babaeng gusto akong balikan?"Nanigas ang katawan ni Trixie. "Anong ibig mong s
Naramdaman ni Trixie ang tensyon sa opisina habang patuloy na nagri-ring ang phone niya. Ang mga mata ni Dylan ay matalim na nakatutok sa pangalan sa screen.Adrian.Parang automatic na nag-scan si Trixie sa utak niya ng kahit anong excuse, pero bago pa siya makagalaw, mas lalong sumeryoso ang mukha ni Dylan."Sagutin mo," malamig nitong sabi.Napalunok siya.Kung ibababa niya ang tawag, siguradong mas maghihinala ito. Pero kung sasagutin naman niya, ayaw niyang magalit lalo si Dylan.Bago pa siya makapagdesisyon—BAGO PA SIYA MAKAGALAW—Hinablot ni Dylan ang phone niya."D-Dylan!"Napatayo siya sa gulat, pero huli na. Sinagot na nito ang tawag."Hello?" Malalim at matigas ang boses ni Dylan habang nakatitig kay Trixie.Alam niyang si Adrian ang nasa kabilang linya, pero hindi niya narinig ang sagot nito dahil naka-on ang speaker ng phone."Yeah, si Dylan ‘to," dagdag pa ng binata. "Bakit ka tumatawag kay Trixie?"Napalunok si Trixie at napatingin kay Samantha at sh*t, hindi niya nag
Hinalikan ko siya.As in, HINALIKAN KO SI DYLAN.OH MY GOD.Pero bago pa niya ma-panic ang sarili, bigla siyang hinatak ni Dylan palapit.At ang balak lang niyang mabilis na halik?Naging mas malalim.Damn it.Ramdam na ramdam niya kung paano lumalim ang halik ni Dylan.Paano nito marahang sinakop ang mga labi niya.Paano nito dahan-dahang hinaplos ang batok niya, hinihigop ang bawat segundo ng halik nila.She felt weak.Nanghina ang mga tuhod niya, at kung hindi siya mahigpit na hawak ni Dylan, malamang bumagsak na siya sa sahig."Uhm… Dylan…"Ramdam niyang unti-unti na siyang nauubusan ng hangin.Pero hindi pa rin siya nito binitawan.Instead, lalo lang itong naging mapanukso.Hanggang sa…KNOCK. KNOCK."Sir Dylan, may naghahanap po sa inyo."Putangina.Halos manigas si Trixie sa kinatatayuan niya.Dylan, on the other hand, clearly looked pissed.With a heavy sigh, slowly, he pulled away.Pero bago siya tuluyang bumitaw, muli nitong hinalikan ang gilid ng labi niya."Tapos tayo mama
From a distance, nakamasid lang si Samantha habang pinapanood ang tatlo.Nakatayo si Trixie sa pagitan nina Dylan at Adrian—halatang nasa awkward situation.Nakangiti siya. Perfect timing.She turned to her phone and sent a quick message."Nandito na siya. Siguraduhin mong aabot si Sir Ethan."Pagkatapos, ibinalik niya ang tingin sa tatlo.Now, let’s see how much pressure Dylan can handle.Pakiramdam ni Trixie ay literal siyang nasa gitna ng nagbabanggaang kidlat at kulog.Nakaharap siya kay Adrian, na mukhang kalmado pero may bahagyang amusement sa mga mata, habang nasa likuran naman niya si Dylan—at kahit hindi pa siya lumilingon, alam niyang ang lalaki ay parang isang bulkang handa nang sumabog.Oh my God, bakit ngayon pa?"Ano'ng ginagawa mo rito?" ulit ni Dylan, mas mababa at mas matalim ang tono."Sinusundo ko si Trixie," simpleng sagot ni Adrian, walang bahid ng kaba o alinlangan. "Bakit, may problema ba?"Trixie wanted to run away. NOW.Pero bago pa siya makakilos, naramdaman
Trixie was doomed.Kitang-kita niya ang paghigpit ng panga ni Dylan habang nakatitig sa pangalan sa screen ng cellphone niya. Adrian.Tangina. Ngayon pa talaga tumawag si Adrian?!Lumingon siya kay Samantha, na tahimik na nakamasid lang sa kanila. Pero hindi iyon ang focus ni Trixie ngayon—ang mas kinatatakutan niya ay ang lalaking nakaupo sa harapan niya.Dylan was staring at her like he was seconds away from murder."Are you not going to answer that?" malamig na tanong ni Dylan.Nagkibit-balikat si Trixie, pilit na hindi nagpapahalata na kinakabahan. "Bakit? Akin naman ‘tong phone, ‘di ba?"Napakuyom ng kamao si Dylan. "Sagutin mo."Oh, hell no.Alam niyang delikado kapag sumunod siya. Alam din niyang delikado kapag hindi.Lose-lose situation ‘to, Trixie. Good luck sa buhay mo.Sa isang iglap, napansin niyang tumigil na ang pag-ring ng phone niya. Thank God!Pero bago pa siya makahinga nang maluwag, biglang…RING!Adrian is calling again.Halos mapamura siya nang makita ang galit sa
“Trixie, gusto mo bang ipakita ko kung gaano ako ka-OA?” SH*T. Halos hindi makahinga si Trixie habang unti-unting bumaba ang mukha ni Dylan papunta sa kanya. Too close. Too intense. At sa sobrang lapit nila, ramdam niya ang mainit nitong hininga sa labi niya. Napakapit siya sa gilid ng desk, pilit na nilalabanan ang tuksong pumikit at hayaang mangyari ang hindi dapat mangyari. Pero bago pa man may mangyari— TOK. TOK. TOK. “Dylan?” BIGLANG NATIGIL ANG MUNDO NI TRIXIE. Wait… THAT VOICE. Parang binuhusan siya ng malamig na tubig habang napaatras si Dylan, halatang naistorbo. Nanatili siya sa pagkakaupo sa desk, hindi pa rin makagalaw. Napatingin siya sa pintuan. Kilala niya ang boses na ‘yon. At nang bumukas ang pinto— Nagkatotoo ang hinala niya. SAMANTHA. Nakatayo ito sa may pintuan, nakaputing fitted dress, nakaayos ang buhok, at may matamis na ngiti sa labi. Pero kahit nakangiti ito, hindi maikakaila ang lungkot at kakaibang tensyon sa mga mata nito. "L
Nanigas si Trixie sa kinatatayuan niya.Si Justin. SI JUSTIN ANG NAKAHULI SA KANILA.“Oh. My. God.”Kitang-kita niya ang unti-unting pag-angat ng kilay nito, kasabay ng paglaki ng ngiti. Tangina, mukhang may mababago na namang chismis sa office!"Uhh… Boss? Trixie?" May halong pang-aasar sa boses ni Justin habang napapakamot sa batok. "Mukhang… wrong timing yata ako?"Shit. Wrong timing ka nga, Justin.Agad niyang sinubukang kumawala sa yakap ni Dylan, pero mas lalong humigpit ang kapit nito.“D-Dylan!” bulong niyang sigaw, pero ni hindi siya tinapunan ng tingin nito.Sa halip, kalma lang itong sumandal sa desk niya habang hawak pa rin siya sa baywang.“What do you want, Justin?” malamig na tanong ni Dylan.Kunot-noong tumingin si Justin sa kanila, halatang pinipigil ang ngiti. "Sabi ko lang, boss… may meeting ka in five minutes.""Tsk. Reschedule it.""HA?!" sabay nilang reaksyon ni Justin.Napanganga si Trixie. Dahil lang sa eksenang ‘to, willing siyang ipagpaliban ang meeting?!Per
“You’re mine.”Paulit-ulit na umalingawngaw ang mga salitang iyon sa isip ni Trixie.Nanlaki ang mga mata niya habang nakatitig kay Dylan, pero ang lalaking nasa harapan niya confident, dominant, and completely serious ay parang wala lang."A-Anong sinabi mo?" halos pabulong niyang tanong.Dahan-dahang ngumiti si Dylan, pero hindi iyon ‘yung usual na nakakalokong smirk. Ito ‘yung delikadong ngiti niya."You heard me," sabi nito habang dahan-dahang inaabot ang pisngi niya at marahang hinaplos iyon."DYLAN!" Napaatras siya, pero agad siyang sinundan nito.Bago pa siya tuluyang makatakas, sinandal siya ni Dylan sa pader, ang isang kamay nito ay nakapirmi sa tabi ng kanyang mukha.Wala na siyang takas.Mabilis ang tibok ng puso niya. "H-Hindi ako iyo!"Napataas ang kilay ni Dylan, halatang naiinis sa sagot niya."Oh?" Bumaba ang mukha nito, halos magdikit na ang kanilang ilong. "Sabihin mo ‘yan ulit nang hindi namumula."Kahit anong gawin niya, hindi niya maitatanggi na natataranta siya s
Naguguluhan pa rin si Trixie nang makalabas siya ng opisina ni Dylan. Kanina lang, parang gusto na siyang lunukin ng lupa sa tindi ng titig nito, tapos ngayon? Bigla na lang siyang pinalaya?Weird.Napailing siya at tinapik ang pisngi. Wag mong isipin, Trixie. Magkikita lang kayo ni Adrian, wala namang masama dun!Pero kahit anong pilit niya, hindi niya maiwasang balikan ang ekspresyon ni Dylan kanina. Iba 'yung paraan ng pagtitig nito—halatang hindi lang basta inis.Parang… territorial.Argh! Anong pinagsasabi mo, Trixie?! Hindi ka naman aso para ariin niya!After 30 Minutes…Nasa café na siya at nakaupo sa isang private booth kasama si Adrian. Nakasuot ito ng navy blue dress shirt na nakatupi hanggang siko, may suot pang wristwatch na halatang mamahalin. Likas na gwapo si Adrian tall, charming, at may refined aura bilang isang doktor."Salamat at nakipagkita ka, Trix," nakangiting sabi nito matapos sumipsip ng kape.Ngumiti rin siya. "Ano ka ba, wala ‘yon."Napansin niyang panay ang
Pagkarating ni Trixie sa pantry, agad niyang tinungga ang isang basong tubig para pakalmahin ang sarili.Pero kahit anong pilit niyang burahin sa isip ang nangyari kanina, hindi niya magawa."Are you jealous?"Gusto niyang batukan ang sarili. Bakit siya napaka-obvious? At bakit parang natutuwa pa si Dylan?!She groaned in frustration, pero bago pa niya maituloy ang pagsisisi sa sarili, biglang bumukas ang pinto ng pantry.Hindi siya na kailangang lumingon para malaman kung sino iyon.Ramdam niya pa lang ang presensya ni Dylan, alam na niya.Napatayo siya nang maayos at nagkunwaring abala sa pagsasaayos ng baso. "Anong ginagawa mo rito?"Narinig niya ang marahang pagsara ng pinto."You ran away," sagot nito, ang boses ay mababa at parang may bahid ng amusement.Hindi siya lumingon. "Hindi ako tumakbo. May kailangan lang akong gawin."Ramdam niya ang paglapit ni Dylan. Mula sa gilid ng paningin niya, nakita niyang nakasandal ito sa counter, bahagyang nakahalukipkip habang nakatitig sa k