Chapter 40-Memories are old as Time

RENATA

Habol ang hininga habang papasok ako sa aking sasakyan dahil sa pagmamadali ko na makarating kaagad sa presinto kung saan, napabalitaan na patay na raw si Juliana. Natagpuang wala na itong buhay sa loob ng kanyang banyo at may hiwa na ang leeg nito, dahilan na pagkaubos ng kanyang dugo. I can`t help myself, but to cry. Paano ba naman, na ang nag-iisang taong nakakaalam ng totoo kong pagkatao ay siya lang.

Dali-dali akong bumaba ng sasakyan nang makita ang ambulansya na nakaparada sa harapan ng malaking gate ng gusali. Mayamaya ay lumabas ang staff ng jail kung saan karga-karga nila ang walang buhay na katawan ni Juliana. Dali-dali akong lumapit ro'n, at sinubukan na tignan ngunit ayaw akong pagayan ng mga pulisya.

"Pakiusap—kahit ngayon lang." Garalgal ang boses na sabi ko habang pinipilit ang sarili na makita ang katawan ni Juliana.

"Sige, Attorney." Kaagad naman na akong hinayaan na lumapit sa stretcher para tignan ang katawan ni Juliana. Napatakip nalang ako ng aking bibi