Naging maganda ang get together ng movie nila Iza. Isang linggo na puno ng activities. Isang Linggo na naging busy ang lahat. Pero ang mas nakakatuwa ay ang bonding na nabuo ni Roman at ni Aikee sa resort na iyon. Hindi akalain ng lahat na magbabalik ang ala ala ni Roman sa anak nito. Naisantabi big
“I am really sorry po,” paumanhin ni Roman sa mga magulang ni Iza matapos nyang iabot ang mga regalo na binili nya kanina. Iyon ang naging rason kung bakit sya na late ngayong gabi. “Thank you for accepting me.” Bahagya syang yumuko para magbigay galang sa mga Fujitsu.“No worries,” agad naman na sa
Binalot ng katahimikan ang sasakyan ni Roman. Ngayong araw ay hindi nya inaasahan na makakasama nya si Iza. Kasalukuyan na na sa passenger seat ito at na sa likod naman si Aikee. Ni isa sa kanila ay hindi magawang magsalita marahil ay dahil sa awkwardness na nararamdaman ni Iza. Walang kahit na si
Ang sinag ng araw ay tumatagos sa manipis na kurtina, na nagbigay ng mainit na liwanag sa malawak na kwarto ni Iza. Nakahiga si Iza sa kaniyang malambot na kama, isang malambot na kumot ang nakabalot sa kanyang katawan. Sa kabila ng nakaaaliw na kapaligiran, walang tigil na pagpintig sa kanyang mga
Marahil ay nagsisimula nang mawala ang sakit ng ulo ni Iza o marahil ay ang init ng kanyang anak at asawa na unti-unting nagpapagaan ng kanyang kakulangan sa pahinga. "Mommy! Everything is good! Me and dad are already done with the pancakes!!" Tawag ni Aikee pagpasok nya ng kwarto, puno ng pananabik
Tumango si Aikee, "That’s right, mommy! Even though dad still doesn’t have his memories with you, he will stay.”Napuno ng pagmamahal ang puso ni Iza sa kanyang munting pamilya. "Really? I'm so grateful for both of you." Habang nakaupo sila, ang sakit ng ulo ay unti-unting nawala sa katawan ni Iza,
Nakaupo si Iza ngayon sa mahabang conference table, makinis it at glass-walled meeting room ng kaniyang Herbloom company, ang bilis ng tibok ng kanyang puso na may halong pananabik at nerbiyos. Bukas, gagawin niya ang kanyang debut appearance sa sikat na talk show na “Kamusta, Pilipinas," at kitang
Lumakas ang tibok ng puso ni Iza matapos nila na magdiwang kasama ang kanyang mga kasama. Sila ang naging bato niya sa pagtayo nya ng company na ito at sa karera niya bilang isang business women ulit, at ang kanilang paghihikayat sa kaniya ay naging liwanag ng mundo para sa kanya. “Hindi ako makapag
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila