Ang araw ay bida na sa langit. Kasabay ng mga huni ng ibon sa labas ay syang pagdilat ni Roman ng kaniyang mata. Ramdam nya ang pagod sa kaniyang katawan pero tila ba mas comfortable sya ngayon. Napaunat sya at doon ay naramdaman ni Roman ang mahimbing na pagtulog ni Iza. Nakahiga ito mismo sa kani
“Ma’am, nakahanda na po si Aikee. Nakahanda na rin po si Sir Roman. Kayo na lang po ang hinihintay sa baba.”Pinakawalan ni Iza ang isang malalim na hininga habang nakaharap sa salamin. Wala sa plano nya ang mga poster parents nya dahil unang una sa lahat ay never sya nitong kinamusta kahit noong ma
Patuloy lamang na nakamasid si Iza sa buong sala. Matagal na panahon din ang nakalipas simula nang makapunta sya rito. 18 years old sya nang umalis sya rito at nagsulat pa sya noon ng sulat sa mga Rosales dahil hindi nya alam if paano sila kokontakin. Patuloy na nagkukwentuhan sila Roman at ang mga
Patuloy na binabaybay ni Roman ang kalsada pauwi. Tapos na silang magdinner kasama ang mga Rosales. Madilim na ang langit at medyo malamig na rin ang simoy ng hangin sa labas. Hindi nya maiwasan na lingunin ang asawa na ngayon ay tulala sa labas. Tila malalim na naman ang iniiisip.Alam nyang nakaka
Pagpasok pa lang ni Iza ay ramdam na kaagad nya ang pagiging busy ng mga tao sa paligid. Aligaga ang mga ito na para bang may hinahabol na task or deadline. Kaliwa at kanan ang mga naglalakad at ang ilan pa ay halos magpunas na ng pawis kahit na malakas naman na ang aircon sa loob ng building.“Gra
“What the fuck,” bulong ni Iza nan mapagtanto nya ang gustong sabihin ni Kath kanina pa.Napakagat sya sa kaniyang mga labi at napalunok. Hindi nya akalain na ito pala ang gusto pang sabihin ni Kath sa kaniya. Hindi sya na wrong send dahil talagang magiging parte sya ng cast ng collaboration movie.
Tapos na ang meeting pero hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala ang kaba sa dibdib ni Iza. Ang bawat segundo sa kaniya kanina ay para bang doble sa sobrang bagal.“I told you,” ani Kath habang hinihintay nilang makaalis ang mga artist. “Sya mismo nakakita sayo.”Napanguso na lamang si Iza. Wala nam
“W -what?” Ang inis ay agad na nilamon si Rebecca. Ang init ng kaniyang ulo ay agad mong mararamdaman dahil sa mga basag na baso sa sahig. Grabe ang pamumula ng kaniyang tenga at pisngi. “Talagang hindi nya ako tatantanan?” inis na tanong ni Rebecca sa kaniyang manager. “So talagang siya ang pinal
Ang araw ay unti-unting lumubog sa abot-tanaw, nagbigay ng mainit na gintong liwanag sa malawak na sementeryo. Ang mga dahon ay mahinang umuugong sa malamig na simoy ng hangin ng taglagas, ang kanilang mga madahon na gilid ay bumubulong ng mga lihim mula sa mga nakaraang panahon. Nakatayo si Iza sa
Ang hangin ay puno ng tensyon habang si Iza ay nakatayo sa harap ng nakakatakot na estruktura ng Manila Prison. Ang malamig at kulay-abong mga pader nito ay tila lumulunok sa kanya, isang kuta ng kawalang pag-asa na nag-iiwan lamang ng mga anino sa kanyang paligid. Maraming gabi ang ginugol niya sa
Bida pa rin ang buwan sa langit, nkakatakot na katahimikan sa abandonadong bodega. Noong panahon ng kasiglahan, ang gusaling ito ay puno ng buhay, ngunit ngayon ay nakatayo ito na may mga basag na bintana at kalawangin na mga pintuan, sumasalamin sa kawalang pag-asa sa loob. Sa loob, isang grupo pa
Ang huling bahagi ng chandalier ay nagbigay ng mahahabang anino sa sala habang si Mark at Aileen, mga magulang ni Iza, ay umupo sa kanilang karaniwang pwesto sa malaking sofa. Ang pamilyar na tunog ng telebisyon ay pumuno sa hangin, ngunit wala sa kanila ang talagang nakikinig. “Hindi rin sya nagpa
Tumawa ang lalaki, isang malupit na tunog na walang saya. "Walang pagkakataon, sweetheart. Isasama ka namin, gusto mo man o hindi."Sa mga salitang iyon, sinimulan siyang hilahin pabalik patungo sa warehouse kung saan siya nakatakas kanina. Sinubukan niyang humila ng kanyang mga paa upang bumagal, n
Pagkatapos ng tila isang walang katapusang oras, umabot siya sa isang bukasan ng warehouse—lagusan papunta sa warehouse na pinanggalingan nya, na tumitingin patungo sa isa pang warehouse na katabi nito. Sumilip siya dito at nakita niyang ito ay parang imbakan—puno ng mga kahon at crate.Dahan-dahan
Nagmamadali ang puso ni Iza habang nakaluhod siya sa likod ng upuan ng sasakyan, sinisikap na gawing mas maliit at hindi mapansin hangga't maaari. Nagawa niyang makaalis mula sa mga kidnapper kanina sa tulong ni Kevin at sa loob ng maikling sandali at makapunta sa sasakyan, ngunit ngayon ay narito
“Alam ko… late na kami,” bulong niya sa telepono. “Basta’t bantayan mo; hindi natin maaring hayaang makawala ulit.” Bahagyang umikot siya palayo mula kay Iza habang patuloy siyang nagsasalita, walang kaalam-alam tungkol sa presensya ni Iza ilang talampakan lamang mula rito, mula sa loob ng sasakyan.
Habang si Iza ay nakaupo sa likod ng isang aasakyan na pinag-iwanan sa kaniya ni Kevin, ang puso niya ay kumakatok na parang tambol sa kanyang dibdib. Narinig niya ang mga boses ng kanyang mga kasama mula sa labas, ang kanilang sigawan rinig na rinig nya mula rito. May mga kasama pa palang iba sila