Paroxysm

 

 

Noong bata pa lang si Euphie ay madalas ikwento sakaniya ng kaniyang ama na ang Maynila raw ay isa sa pinakamagandang syudad sa buong mundo. Tinawag siyang “The Pearl of the Orient” o Perlas ng Silangan dahil sa unti unting pag-usbong nito. Bukod pa roon, Pagkatapos ihabilin ng mga espanyol ang Pilipinas sa Amerika ay nasanay na rin ang mga pilipino na makisalamuha sa mga banyaga at tanggapin na rin ang kultura nila.

Katulad ngayon. Naibulong niya habang inililibot niya ang kaniyang mata sa paligid.

“Aba'y mabuti naman at narito ka na! Kanina ka pa namin hinihintay!” tawag bigla ng isang babae kay Euphie sabay hila ng braso nito papunta sa isang kwarto sa likod ng stage.

“Po?” gulat niyang naisigaw nang hawakan nito ang kaniyang braso. Agad niyang tinitigan ang babae at nagulat nang mapansin niya ang ayos ng buhok at pananamit nito. Kakaiba ito at sa pagkaka-tanda niya ay ganito ang ayos ng mga kakababaihan sa panahon ng kaniyang Lola.

Panahon ni Lola.. Wait.. What year is this?!

“Naku Iha! Anong nangyari sayo? Bakit basang basa ka? Umulan ba sa labas?” tanong nung babae agad kay Euphie nang mapansin nito ang basang ayos niya.

“Ehh uhm..” tinitigan niya lamang ito dahil siya rin mismo ay hindi alam kung anong isasagot sakaniya.

Ang babaeng kaharap ni Euphie ngayon ay babaeng kayumangi ang balat. Kulot at nakaayos ang buhok at nasa edad 30+ na.

“Hindi na bale dahil wala nang oras. Kailangan mo nang mag-ayos at mag-bihis dahil unti unti nang dumarating ang mga bisita.” ani nung babae at abala niyang pinahubad at pinasuot si Euphie ng kulay gintong bestida na parang katulad sakaniya.

Hindi na naka-imik si Euphie dahil sa masyado itong naguguluhan sa mga nangyayari sa halip ay hinayaan na lang niya ang babae na ayusan siya.

Is this a vision? A dream? An Illusion or what? Something else. Tama. Nanaginip lang talaga ako. Kasi you know, imposible namang bigla akong mapunta dito diba? Hindi ako esper at mas lalong wala akong super powers. Ano ba ‘to some kind of tv show?

“Ano pang hinihintay mo? Humayo ka na't umakyat sa entablado!” utos nung babae pagkatapos nitong bihisan, ayusan at lagyan ng kaunting palamuti sa mukha si Euphie. Hindi na siya naka-imik at nakagalaw dahil sa dami ng pumapasok sa kaniyang utak, Kaya naman pwersaha itinulak ng babae si Euphie paakyat sa taas.

“Oh shit.” Naisambit agad ni Euphie sa gulat at takot nang makita niya ang mga lalakeng nakasuot ng Americana at fedora cap habang may nakasubong cigar sa bibig nila. Masaya silang nakikipag-usap sa mga babaeng nakasuot ng bestida na kung tawagin ay 'Traje de Mestiza'. Ang modern version ng Saya.

Napatigil silang lahat at napatingin kay Euphie nang nagsimula ng tumugtog ang banda. Itinuon nila ang atensyon nila sa harapan habang unti unting namumuo ang ngiti sa labi nila.

Oh shit. Wala akong alam sa mga tugtugang sa panahon na to! Or maybe not. Wait. I think I know this one! It's Blue Moon!

Naalala niya bigla na kinanta niya nga pala ito noong nagkaroon sila ng isang Jazz and Retro party para sa kanilang University week! Mabilis na bumalik ang kaniyang alaala kung paano niya ito kinanta.

Wow talk about being lucky. Buti na lang at alam ko ang tinutugtog nila. Pero paano—Paanong nangyari na sa dinami-dami ng pwedeng ipatugtog eh eto pa Hays! Mamaya ko na nga lang po-problemahin 'to! Sa ngayon sa pagkanta muna ako mafo-focus!

Dahil mababa at malumanay lang ang timbre ng mga boses nila eh nakakagulat na bumagay ang medyo mataas at malalim na boses ni Euphie sa kanta. Nagulat rin siya sa sarili niya dahil mukhang kabisado pa niya ang kabuoan nito! Mabuti na lamang at maayos niya itong naitanghal kahit hindi matanggal tanggal ang kaba at hiya sa loob niya.

Para bang tumahimik ang lahat at agad nilang itinuon ang atensyon nila sa babaeng nasa taas ng entablado ngayon. Lahat sila ay napanganga dahil hindi nila inaasahan na makakarinig sila ng boses na wari mo'y isang hipnotismo na nagagawang pakalmahin ang kanilang mga puso.

Pagkatapos kumanta ni Euphie ay agad silang nagpalakpakan at nagsihiyawan. Kitang kita sa mukha nila ang labis na pagkamangha at paka-aliw. Kahit naguguluhan si Euphie sa mga nangyayari ay guminhawa na rin ang pakiramdam niya dahil sa mga ngiti nila, at nang lumaon ay nakiusap silang kantahan muli ni Euphie.

“One More!” sigaw nung isang matandang Amerikano habang iwinawagayway niya ang mga kamay niya sa ere. Nagsigayahan naman ang iba't humirit na rin ng isa. Lumingon si Euphie sa gilid ko kung saan niya nakitang nakatayo ang babaeng nag-ayos sakaniya. Sinenyasan niya si Euphie na parang nagsasabing 'Ano pang hinihintay mo? Kumanta ka pa!'

Napabuntong hininga lang siya't sumuko na lang sa gusto nilang ipagawa. Tumayo si Euphie ng maayos sa harap ng mikropono't huminga ng malalim bago muling kumanta. Sa pagkakataong ito, Wala na siyang kasamang banda at tanging boses na lamang niya ang naririnig nila.

Somewhere Over The Rainbow ang kaniyang kinanta. Bigla kasing sumagi sa utak niya na isa nga pala itong lumang kanta na kinanta ni Judy Garland sa pelikula niyang Wizard of Oz noon. At kung panahon lang din ang paguusapan ay mukhang babagay talaga ang kantang ito ngayon. Lahat ay nanahimik at taimtim na nakinig sa kaniyang malumanay na pagkanta. Ipinikit ni Euphie ang kaniyang mga mata upang mas lalong madama ang musika habang unti-unti itong umaagos mula sa kanyang bibig papunta sa puso ng mga tagapanood.

“Bravo!” sigaw nia pagtapos niyang magtanghal. Isa isa silang nagsitayuan at nagsipalakpan. Dahil sa nakita ni Euphie na reaksyon, pakiramdam niya na parang nanalo siya sa kung anong paligsahan. Hindi tuloy maialis ang malaking ngit sa labi niya.

“Maraming Salamat” wika niya at ngumiti ng malaki bago siya nagpaalam sa harap at bumalik muli sa likod ng entablado.

“Napakahusay! Sadyang kabilib-bilib ang iyong pag-awit! Kitang kita ko kung gaano naging kasaya ang ating mga bisita!” masayang bati agad nung babae kay Euphie at hinagkan siya ng mahigpit.

“Ah, Maraming salamat po.” nahihiyang tugon na lamang niya sakaniya.

“Sandali lamang, Hindi mo pa nga pala sinasabi sa akin ang iyong pangalan. Maari ko ba itong malaman?” aniya habang nakatingin kay Euphie ng diretso.

“Uhm.. Euphemia ho.” magalang na sagot naman niya rito.

“Tunog Banyaga.” Napataas ng kilay at napatitig ang babae sakaniya.”Maging ang iyong ayos ay lubhang kakaiba rin.”

Masasabi ngang mas kakaiba talaga si Euphie kumpara sa kaniya o kahit na kanino man. Dahil lubos na angat ang kagandahan niya maging sa panahon nila. Maputi ang kaniyang balat at yun ay dahil Half-American ang kaniyang Ina at may lahing Italyano naman ang kaniyang Ama. Kumpara mo sa mga babaeng nandirito ngayon na kulot, itim at medium length ang buhok ay Mahaba at tuwid naman ang buhok ni Euphie na may kulay na Chocolate Brown.

Hindi hamak rin na mas matangkad siya sa kanila at higit sa lahat ay kapansin pansin rin ang kakaibang Hazel eyes na minana niya sa kaniyang ama. Sa Makatuwid, Mukha nga talaga siyang foreigner o banyaga sa harap nila.

“Anak ka ba ng isang—” lalapitan na sana niya si Euphie upang mas tanungin nang bigla namang may sumigaw sakaniya.

“Esperanza! Tawag ka ni Mr. Foley!” sigaw ng mukhang waiter sakaniya.

“Oo! Pupunta na!” sigaw naman niya pabalik. Humarap siya't ngumiti kay Euphie. “Huwag kang aalis maliwanag? Dito ka lamang.”

Pagkatapos niyang sabihin yun ay nagmadali agad siyang umalis at naiwan nang mag-isa si Euphie sa kinatatayuan niya.

What?! I'm not even supposed to be here!

Nang matauhan si Euphie ay napaatras siya't napatingin sa paligid. Mabilis siyang tumakbo pabalik sa kwarto kung saan siya inayusan kanina. Hinubad niya ang makinang na damit na ipinasuot sakaniya't isinuot muli ang basang blusa't pantalon na suot niya nung napunta siya rito.

Hinubad niya ang makinang na damit na ipinasuot sakaniya't isinuot muli ang basang blusa't pantalon na suot niya nung napunta siya rito.

Nang matapos na siyang magbihis ay dahan dahan siyang tumakbo palabas hanggang sa nakarating siya sa isang kalsada. Maraming ilaw sa paligid at hindi katulad sa Pilipinas ngayon na puno ng sasakyan ay madalas puro kalesa ang makikita mo rito. May ilang itim na sasakyan ang dumaraan pero hindi sila katulad sa panahon ngayon na may iba't ibang disenyo.

Hindi na niya pinansin ang mga taong nakapaligid sa halip ay tumakbo na lang siya ng tumakbo hanggang sa napagod na siya't nakarating sa isang tulay. Dahan dahan siyang naglakad at sumandal sa gilid nito.

Where on earth am I? I mean. They speak tagalog and looks like Filipinos so I guess, I'm still in the Philippines right? Somewhere na parang alam kong napaka-pamilyar. Oh my god, Manila? This is Manila right? Parang pamilyar yung mga buildings na nakatayo dito. So that means, Pasig river 'to tama? And this brigde.. MacArthur Bridge? Uhm no. Santa Cruz bridge yung nakalagay. How the hell—

Oh my god! Did I really travel back in time!? Pero paano? Paano ako napunta dito at bakit? This is certainly not just a memory. Kasi kung isa lang 'tong alaala edi sana kanina pa ako nakabalik sa realidad at sa kasalukuyan. At tsaka nararamdaman ko lahat. Parang totoo ang lahat. Time Slip? Did I really just do that!?

Agad na nawalan ng lakas ang binti ni Euphie at napaupo lang siya sa guardrail ng tulay dahil sa gulat.

Oh crap. Paano ako babalik? Paano ako babalik sa tamang panahon ko? I don't think I can survive in a foreign era like this. Wala akong kilala kahit isa. Wala akong pera at matutuluyan. Wala sila Mama, Papa, Ang mga pinsan at mga tito't tita ko. Walang mga kaibigan. Wala kahit isa.

Hindi niya maiwasang lumuha dahil sa mga nangyayari. Hindi niya kayang isipin na kailangan niyang mamuhay mag-isa sa ganitong klase ng lugar. Sa Panahon na hindi naman siya kabilang. Sa panahon na hindi siya pamilyar at napakalaki ang kaibahan sa kasalukuyan.

Paano yung pag-aaral ko!? Yung mga plates ko? In a place like this na walang internet? Walang kdrama? Walang technology? Wala kahit ano!?

Bukod pa roon ay hindi rin niya matiis ang paraan ng pananalita nila. Masyado silang pormal magsalita at purong tagalog pa. Ibang iba sa panahon niya na may mga bago ng naidadag na salita at madalas ay halong ingles pa.

Napapikit na lang siya habang pinapakalma ang sarili niya. Kung hindi man ito isang panaginip eh tsak matatagalan pa siyang matanggap ang mga nangyayari ngayon.

“Shit.” She cursed at the wind as her heart starts to ache badly. Unti unting dumidilim ang paningin niya kasabay ng pagkahilo ng ulo niya. Kapag hindi siya kumalma ay tsak na baka hindi niya kayanin't tuluyan pa siyang mawalan ng malay dito.

 

“Kalma Euphie! Panaginip lang 'to! Alam kong makakauwi rin ako!” paulit ulit niyang bulong sa sarili niya habang dahan dahang hinihimas ang naninikip na dibdib niya. Napalingon siya bigla sa tubig mula sa ilog at napa-isip.

May chance kayang bumalik ako kung tatalon ako dito? I mean, Malay ko ba na baka pagtalon lang pala dito ang solusyon ko. Yung bang parang ginagawa sa mga panaginip?

At dahil sa pagiisip niyang iyon ay hindi niya namalayan na nakatayo na pala siya sa taas ng guardrail ng tulay at mukhang handa ng tumalon ano mang oras nang bigla namang bumuhos na naman ang ulan na dahilan upang mapatigil siya.

“Damn it! Hanggang dito ba naman sinusundan pa rin ako ng ulan!? Pambihira naman oh! Tatalon na talaga ako!” sigaw lang ni Euphie habang unti unti na namang nababasa ang kaniyang suot suot na damit.

“Hey! What do you think you're doing!?” malakas na sigaw ng isang lalake sakaniya.

“Don't you hear me? Can you understand me? Do you speak English!?” sigaw pa niya ulit gamit ang malalim at buo niyang boses. Agad natauhan si Euphie at napalingon sakaniya sabay tingin ng masama rito.

“Huh?” Sino ba 'to!?

“Okay! Pakiusap, Maghunos dili ka Binibini!” nag-aalalang sigaw na nito sakaniya gamit ng malalim na boses nito.

“Huminahon ka pakiusap at bumaba rito. Huwag kang matakot. Tutulungan kita.” ani pa ng lalake ngunit hindi naman niya ito maanina dahil nasa parte ito ng tulay kung saan walang ilaw.

Huminahon? What the– Sino ba 'to? Tingin ba niya, Magpapakamatay ako? Seriously?! Oo desperada na ako pero hindi pa ako baliw para patayin ang sarili ko!

“Kung ano man ang problema mo, Maari pa naman nating pag-usapan iyan. Halika, Lumapit ka sa akin.” sabi pa niya.

Imbis na matuwa o maantig si Euphie sa lalake ay mas nairita pa siya dito. Mas nanliit ang mata niya't imbis na sundin ang gusto nung lalake ay tumingin lang siya rito.

The hell! Wala nang gumagamit ng word na Halika samin ngayon! The fuck with this! Kung sino man 'to, Seriously mas nakakairita pa siya kesa sa mga matatandang professors ko. Nag english ka na kanina eh! Dapat tinuloy mo na lang!

“Diyan ka lang! Ayos lang ako!” sigaw niya sa lalake habang dahan dahang ibinababa ang paa niya sa sahig. Ngunit dahil sa ulan ay biglang dumulas ang guardrail na dahilan upang mawalan siya ng balanse.

“Ahhh!” malakas na sigaw niya sabay hawak ng mahigpit sa poste. Mabuti na lamang at mabilis niyang nahawakan ito, kung hindi ay baka marahil nahulog na siya sa ilog at tinangay kung saan.

“Hawakan mo ang kamay ko!” sigaw kaagad nung lalake na agad tumakbo upang tulungan siya.

Mabilis na inabot ni Euphie ang kamay niya't hinawakan ng mahigpit ang lalake habang unti unti siya nitong itinaas pabalik sa kalsada.

“Ayos ka lang ba?” mabilis na tanong kaagad nung binate sakaniya.

“Oo. Ayos lang, Maraming salama–” at bigla siyang natigilan nang masilayan na niya ang mukha nito.

“Oh my god” napasinghap niya sa gulat habang taimtim na nakatuon ang mga mata niya sa binata't dahan dahan itong pinag-aaralan. Napatigil sandali ang tibok ng puso niya nang magtama na ang kanilang mga mata. Halos hindi siya makagalaw at makahinga habang tinititigan siya ng binata sa paraan na para siyang isang kayamanan kung ituring.

He looks–Handsome. she suddenly thought. I mean. If this is the present time, I might think na isa siyang kilalang bachelor/ businessman dahil sa ayos niya. And besides–He's wet. No! I mean, nababasa na siya sa ulan! The eff!

The guy was wearing a White suit and pants with Fedora cap which make his broad shoulder and long legs remarkable. And He suddenly looks familiar to her. It's like she had seen that face before..

“Oh my god!” napabulong ni Euphie saka siya napatakip ng bibig dahil sa gulat.

Siya yun! Siya yung lalake sa picture na nakita ko sa bahay ni Lola! He really looks like him, Colored version nga lang! Pero the heck! I can't believe that I'm seeing him right now! Right here in front of me!

“Seriously, Hindi ko talaga aakalain na pupunta ka sa ganitong klaseng lugar, Binibini. Tignan mo tuloy ang nangyari sayo.” Sermon kaagad nung lalake sakaniya.

“I’m sorry, What?” nagtatakang tanong naman niya rito. Anong pinagsasabi nito!?

“Ang ibig kong sabihin ay wala sa itsura mo ang pupunta sa ganitong klase ng lugar.” paliwanag niya.

“Sa totoo lang..” napakagat si Euphie habang nakatingin ng diretso sakaniya.

Should I tell him everything? Like duh! Of course Not! Imagine kung malalaman niyang galing akong future.

It's either isipin niyang nababaliw na ako't dalhin niya ako sa isang asylum at mabulok doon habang buhay, Or! Maniwala siya't tanungin ako about sa future which is hindi maganda kasi sa isang pagkakamali eh maaring mabago ang hinaharap.

So No! I won't tell him anything. No to spoilers! I need to protect the future kahit na magsinungaling pa ako ng paulit ulit sakaniya.

“Isa kang mang-aawit, hindi ba? Maari mo bang ipaliwanag kung ano ang ginagawa mo sa lugar na ito at mag-isa ka? Alam mo bang lubhang mapanganib ang lugar na ito para sa isang babaeng katulad mo? Magpapakamatay ka ba!?” sabad pa niya.

Ha! Now I'm being lectured! How nice!

“Hindi pa ako nasisiraan ng bait para magpakamatay.” Napahalukipkip si Euphie't tinignan lang ang lalake gamit ng nanliliit niyang mata.

“Kung gayon, Bakit ka nag-iisa?” tanong pang muli nung binata sakaniya.

Bakit ako nag-iisa? Nanlamig ang buong katawan niya't nanghina dahil sa tanong.

Bakit nga ba ako nag-iisa ngayon? Sa lugar na tulad nito? Hindi ko naman 'to ginusto ah!? Masayang masaya ako kanina nung kasama ko pa ang pamilya ko. Tapos ngayon, Mag-isa na lang ako. Gusto ko nang umuwi! Gusto ko nang makita sina Mama't Papa!

Napayuko lang siya't napahawak ng mahigpit sa basang mangas ng blusa niya. Mabigat na ang mga mata niya't para bang handa na siyang bumigay at umiyak anumang oras.

“Hindi ko alam..” mahinang bigkas ni Euphie habang dahan dahang tumutulo ang mga luha niya. I can't help it. I feel so hopeless right now.

Nang makita nung lalake ang sunod sunod na pagpatak ng luha ni Euphie ay agad niya itong nilapitan upang amuin.

“Anong problema? Bakit ka umiiyak? May nangyari ba sa iyo? Mukhang hindi ata maganda ang lagay mo.” nag-aalalang wika niya habang pilit niyang inaabot ang babaeng umiiyak.

Napatingin si Euphie sa mukha ng lalakeng bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha. The closer he draw nearer to her, The admiration for his elegant and majestic appearence gets bigger.

Damn it! This man is literally not helping me! Pinapalala mo lang ang sitwasyon ko!

Saka siya umiwas ng tingin upang hindi mahalata ang pamumula ng kaniyang mukha. Gayun pa man ay, mas lalo namang lumalakas ang pagtibok ng puso niya.

“Ayos lang ako! Hindi kita kailangan! Kaya naman..” nanghihinang daing niya habang patuloy na umaatras palayo sa lalake.

Crap! She cursed again as her body's getting weaker. Parang hindi ko na ata kakayanin pa ang–

Hindi na nakayanan ng katawan ni Euphie at tuluyan na nga talaga siyang nawalan ng malay.

“Binibini!” malakas na sigaw ng lalake at mabilis siyang sinalo.