"WHY DID you treat her like that? She's just being nice!" Naiinis kong singhal kay Kevin matapos mapilitang umalis si Karina. Humingi na lang ako ng paumanhin sa kanya but she doesn't seem to care about Kevin's behavior. Medyo napanatag ang loob ko roon pero hindi ko pa rin kokonsintehin ang unggoy na 'to. "Nah. I don't like her," walang kwenta nitong sagot. "You don't have to like her to treat her with your slightest respect." I glared at him. "Kinausap mo sana nang mahinahon," "Mukang wala lang naman sa kanya 'yun eh, hayaan mo na!" Napailing na lang ako sa ugali niya. He's really hard headed. He's acting like a spoiled brat most of the time at gusto na palaging nasusunod ang kanyang gusto. Saan ba nagmana ito? "Bahala ka nga, huwag kang susunod sa'kin," But of course, sumunod pa rin siya. Nakita ko pa ang pagsunod ng tingin sa amin ni Ryland pero hindi ko na lang iyon pinansin. Dumiretso na ako doon sa pwestong itinuro ko kanina. "Bakit dito?" "Ano'ng pake mo?
Ryland Morrison"OH, OKAY. Hmm pano ba... hanap ka na lang siguro ng partner mo? Sa 'kin na si Heira eh,"My blood immediately boiled upon hearing that bastard claim my wife as his. I just left for few minutes to meet the others and when I came back, this is what I am going to hear. I didn't know the whole context of their coversation with this other girl in the class but this retard should definitely learn a lesson. My wife is mine. She is married to me. She's a Morrison and she's mine alone.I was about to interrupt them but Chase came to stop me."Chill ka lang, muka kang leon na gustong lumapa ng tao. Sige ka, kapag nakialam ka d'yan, magagalit sa 'yo ang asawa mo at hindi ka na niya papansinin.""He's fucking claiming my wife!" I hissed. There's no way I'd let that boy.Susugod pa sana ako pero mahigpit akong hinawakan ni Chase. This f*cktard! I won't forget to strangle him later!I watched them with so much jealousy. They're both assembling their tent and I've noticed how my wi
Heira LevesqueNAGISING AKO dahil sa malambot na bagay na dumadampi sa buong muka ko. I slowly opened my eyes to meet the blue orbs of my husband. I still get drowned by it even until now. "Good morning, beautiful," I smiled upon hearing those words. Mas lalo akong yumakap sa kanya habang nakasandal naman siya sa puno. Dito na kami nakatulog pareho. I didn't have plan on going back to the site without him. Sinubukan ko siyang kombinsihin na bumalik na pero mas gusto n'ya raw dito para makasama n'ya ako."Good morning, handsome." My body vibrated when he chuckled. Nakasandal ang katawan ko sa ibabaw niya kaya komportable pa rin ang tulog ko. He kissed my lips again. Napapikit kaagad ako roon. Nakadampi lang iyon at hindi gumagalaw and I find it really sweet. "Let's go back to the site, baka gising na lahat at hanapin tayo," ani ko."How? You're hugging so tight, I can't move." Bumitaw naman kaagad ako sa kanya at umayos ng upo. Namumula na ang pisngi ko na tinawanan niya lang. "
HEARING THE pain in his voice makes my knees even weaker. Mas lalo akong nasasaktan doon. Mali ang iniisip niya pero wala man lang akong lakas na itama iyon. "Now that he's already back, iiwan mo na ako?"Instead of answering him. I asked: "Ano pa ba ang alam mo sa nangyare sa amin?"He frustratedly comb his hair upwards. "Just enough. Just enough to conclude that you could not easily forget everything about him,""Ryland... please, mali ka ng iniisip.""So ano 'yong nakita ko!? Why are you hugging each other!? Why did you let him hold you like that!?" His voice broke. Nabasag iyon kasabay ng pagkabasag ng aking puso.I watched the tears coming out from his eyes. Ang galit sa kanyang mga mata ay napalitan na ng takot at sakit. "Tell me.. do you still love him?"Bumuga ako ng hangin. Pinigilan ko ang mga luhang gustong kumawala sa aking mga mata. Was he the reason kung bakit umiiyak din siya kagabi? Ganoon ba siya katakot na iwan ko siya para kay Tyson?Alam ko sa sarili kong hindi k
BINAWI KO ang aking kamay mula sa kanya at akmang tatalikuran ko na siya ngunit humarang ulit ito sa kin."Saan ka na naman pupunta?" Mariing tanong nito."Babalik na ako sa tent, gusto ko nang magpahinga," mahina kong sagot dito."Pwede bang sagutin mo muna ang tanong ko? Saan ka nanggaling at bakit hindi ka nagpaalam?" Paalam? Hindi ko alam na alam niya pala ang salitang iyon."Tyson, gusto ko nang magpahinga," diin ko rito.Huminga naman siya ng malalim at saglit na tumingala sa langit. Nang ibalik niya ang tingin sa akin ay malambot na and ekspresyon no'n."Okay, ihahatid na kita," he said softly."Hindi na, kayo ko mag-isa.""Ang paa mo? Ayos ka lang ba?" Mahina nitong tanong.Saglit kong ibinaba ang tingin sa aking paa. Naroon pa rin ang piraso ng tela na itinali ng ginang kanina. Nakasuot ako ng sapatos pero niluwagan ko ang sintas nito para hindi maipit ang paa. I sigh. "Ayos lang, hindi naman masakit,"Isang hakbang pa lang ang nagagawa ko nang bigla akong lumutang sa ere.
GAYA NG anunsyo ni prof Alvarez kahapon ay maaga nga kaming pinaghanda. 30 minutes before the time ay dumating na iyong bus na sasakyan. Ngunit hindi gaya noong unang araw, dalawang bus na lang ang ipinadala ngayon. Kaya ang mangyayari ay punuan na ng sakay.Sobrang tagal kong nakatulog kagabi kahit na pagod na pagod ako. Maybe because my brain can't stop thinking a lot of things. Kaya ang nangyari ay nahuli akong gumising. Mabuti na lang at naisipang dumalaw ni Kevin at binulabog ang umaga ko. Huli pa rin akong nakapaghanda pero umabot din naman kahit papaano. Iyon nga lang ay isa ako sa huling sasakay ng bus. Ibig sabihin ay pahirapan na sa paghahanap ng upuan lalo na at maraming dalang gamit ang iba. Napabuntong hininga na lang ako. Ngunit akmang aakyat na ako sa bus nang may tumawag sa pangalan ko. Boses pa lang ay alam kong si Tyson iyon. What the hell is he doing here again? Kasama pa rin ba sa susunod na site?"Heira, I think the bus is already full, sa akin ka na sumabay par
I KNOW he couldn't believe what he just heard from me. Bakas iyon sa ekspresyon sa kanyang muka. I may look insensitive for telling him that straight to the point but I must tell him right away. Ayaw kong umasa pa siya. "W-What? H-How?" Nakita ko ang pagkalito sa kanyang mga mata. Inilabas ko ang aking kwintas na tintago ko sa aking damit. I showed him its pendant... my wedding ring."It's been a few months already, Ty. I got married... I married the man my grandfather wanted to." Mahina kong sagot dito.Napaatras siya kasabay ng pamumuo ng luha sa kanyang mga mata. He gulped. Sinubukan niyang ibuka ang bibig pero tila hindi niya mabuo ang kanyang salita."I'm sorry..." iyon na lang ang nasabi ko. I feel sorry for the pain I've caused him."P-Pero nandito na ako... I promised your grandfather. I promised to work hard to be deserving of you... para ako na lang ang piliin niyang ipakasal sa 'yo," garalgal nitong wika."Ikaw lang palagi ang nasa isip ko habang nagsisikap... Ito na ako,
AFFECTION IS one of the things I've been avoiding. I never felt it from my parents. But when Tyson came, panandalian kong naramdaman iyon. Hindi ko alam na babalik pa ang pakiramdam na iyon. After years of waiting, I never thought I'd be able to feel it for someone again.Hindi ako sigurado kung paano magmahal. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. But I'll try my best to make my husband feel my affection towards him. I just hope it's not yet too late."I love her and I'll take the risks of it... even if it includes not getting the same affection from her..."Bigla siyang tumayo at umalis pagkatapos iyung sabihin. Kumuyom ang kamao ko. Now that I heard him say those words clearly, ayaw kong palampasin ang pagkakataon. Tumayo ako para sundan siya. Hindi man lang sumagi sa isip ko ang magpaalam kaya nasita ako ni Prof Alvarez. "Ms. Levesque, where are you going?" Lumingon ako sa kanila. My mouth opened to tell them my reason pero hindi naman gumana ang utak ko kaya natikom ko