Kabanata 1

"HE'S COMING home, Heira."

Hindi ko alam kung saan ba ako magugulat. Sa balitang dala ni dad o dahil naabutan ko pa siyang nag-aagahan sa kusina.

"Morning, dad," i greeted.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko?" He asked.

I got confused for a moment pero nang mag-sink in sa utak ko ang kanyang sinabi ay nanlaki ang aking mga mata sa gulat. Shit! He's coming home? When!?

Wala sa sarili akong umupo sa upuan at tinitigan ang nakahaing pagkain. Maraming tanong ang pumapasok sa isip ko ngayon. Uuwi na siya. After almost four years, uuwi na siya.

"U-uhmm... that's great! We will get to see him again!" I faked a smile and started eating.

Uuwi na si lolo rito sa Pilipinas at ngayon pa lang ay kinakabahan na ako. Tandang-tanda ko pa rin ang usapan namin mahigit apat na taon ang nakaraan. Ipapakasal niya ako sa lalaking mapipili niya.

Oo, pumayag ako sa alok nya. I chose my dream, sumugal ako. I am a fourth year arki student now. Nagalit si mom at dad sa akin nung una at mas lalo nilang ipinaramdam sa akin na wala akong mga magulang. They didn't talk to me for months, kahit simpleng 'good morning' ay wala. They were really mad at me for disobeying them.

Pero kung tatanungin ako ngayon kung masaya ba ako sa naging desisyon ko, my answer would be yes. I'm happy, for the first time nangyari ang isa sa mga bagay na pinakahihiling ko. Malapit na akong maging architect, abot kamay ko na ang pangarap ko.

Sabay kaming nag-agahan ni daddy pero walang usapan ang naganap. Wala rin naman ako sa mood magsalita dahil kinakabahan pa rin ako sa pag-uwi ni lolo. Hindi naman sa ayaw ko siyang bumalik dito pero pwede bang I-extend?

Why am I thinking like this!? I should calm my ass down. Dapat magtiwala na lang ako sa disisyon ni lolo, alam ko namang hindi siya pipili ng lalaking makakasama sa akin.

TAHIMIK AKONG pumasok sa classroom at dumiretso sa upuan ko. May mga kaklase akong napatingin sa akin pero agad din namang binalik ang atensyon nila sa kanya-kanyang ginagawa. Some of them are busy checking their plates and some are just chilling.

"Hi, Heira!"

Nag-angat ako ng tingin sa babaeng bumati sa akin at hindi na nagulat nang makita si Beatriz na may peking ngiti sa labi. Though her smile looks genuine, alam ko pa ring peki iyon. She's a theatre artist after all. Muka rin siyang friendly pero hindi ako tanga para maniwala sa maskarang suot niya.

Matagal ko nang alam kung ano ang nakatago sa kanyang maskara.

"May kailangan ka?" Tanong ko.

"I just wanna ask you kung free ka mamaya, birthday kasi ng cousin ko—"

"No, I have plans." Pagputol ko sa sasabihin niya. Hindi naman talaga iyon ang sadya niya eh.

"Okay, so... natapos mo ba plates mo?"

There, she finally asked it. Naiinis talaga ako sa tuwing tinatanong niya kung natapos ko ba ang mga plates or assignments ko. She's one of those people who are silently praying that you haven't done yet the things that you are supposed to do just to calm them down and give them the assurance that no one would surpass them. She loves to compete and she thinks I am her greatest enemy in this field.

I sighed before answering "yes". Kitang-kita ko kung paano dumaan ang inis sa kanyang mga mata bago niya ako tinalikuran.

Matalino si Beatriz, bukod doon ay maganda at galing sa kilalang pamilya. Palagi siyang kasama sa mga top students dito sa Laurent University dahil magaling naman talaga siya sa acads. Pero sa tingin ko hindi na maganda ang obsession niya sa grades.

Mabuti na lang at dumating na ang professor namin kaya naputol na ang pag-iisip ko tungkol sa kanya. Nag-focus na lang ako sa mga discussion at pinasa ang aking plates nung kinolekta na ito ni sir.

Alas onse natapos ang klase namin, mas maaga ng 30 minutes dahil may meeting daw ang mga professors. Dumiretso na lang ako sa canteen para bumili ng maiinom at pagkatapos ay uuwi na ako para maagang makapagpahinga.

Tahimik ang canteen pagdating ko which is unusual kapag may meeting ang mga professor pero naisip ko rin na baka nasa gymnasium or field ang mga estudyante at nanunuod ng practice. Ganoon na talaga ang karamihan, masyado bilang hinahangaan ang mga atleta.

Isa rin akong fan pero hindi ako ganon ka-adik para sundan sila kahit saan sila magpunta, hindi rin ako palaging present sa practice nila.

"Ate, tubig nga po at saka sandwich."

"Sige, umupo ka muna diyan habang ginagawa ko itong sandwich."

Nagbayad muna ako bago ako umupo sa nag-iisang table set dito sa canteen. Nagkataon din na katapat lang ito ng stall kung saan ako bumili. Apat ang canteen dito sa L.U. at hindi ganoon karami ang bumibili rito dahil nasa dulo na ito ng school. Kadalasan ang napapadpad dito ay mga engineering, architecture at nursing students.

Naramdaman kong nag-vibrate ang phone ko sa bulsa kaya kinuha ko ito at tinignan. There's a one message from my friend, Sean, and so I opened it only to see his photo, topless. Kusang umikot ang mga mata ko bago nag-reply ng 'wow, ang gwapo naman'

It was a sarcasm, note that. Oo attractive ang kaibigan pero hinding-hindi ako aamin magkamatayan man.

Maya maya pa ay nagreply na ang gago pero hindi ko agad iyon nasagot dahil may ibang umagaw ng atensyon ko.

"Hi! can we sit beside you?"

Nag-angat ako ng tingin sa tatlong lalaki na nakatayo sa harap ko. First thing I noticed is their resemblance to each another. They must be relatives. The man who spoke earlier has a white skin, messy hair and dark eyes. Ang isa ay parang matanda na pero hindi lang halata dahil sa gwapo nitong muka, he looks like the adult version of his two companion. And last, the man in black shirt and pants, magulo ang buhok at moreno, matangkad din siya kagaya ng mga kasama pero ang mas kapansin-pansin ay ang kulay asul nitong mga mata... napakagandang pagmasdan.

Kumurap muna ako ng isang beses at ngumiti ng bahagya bago sumagot. "Sure,"

Kumilos naman sila upang makaupo, katabi ko iyong nagsalita kanina at kaharap ko naman ang lalaking may asul na mga mata at sa tabi niya ay ang matanda. Ibinalik ko na lang sa cellphone ko ang aking atensyon at hindi na sila masyadong binigyan ng pansin. Ang katabi ko lang ang nag-iingay sa kanilang tao at minsan naman ay sumasagot ang mas nakakatanda sa kanila.

Binuksan ko na lang ulit ang reply ni Sean ang it reads: "Kinikilig ako, babe"

I pressed my lips together, sira talaga ang ulo. Kapag magkasama kami sa public ay iniisip talaga ng lahat na may relasyon kami, madalas niya kasi akong tawaging babe at clingy din siya. Pero ang totoo niyan ay wala, magkaibigan lang talaga kami.

Habang nakatutok sa screen ng aking cellphone ay bigla akong natigilan sa kakaibang pakiramdam. Parang may pares ng mga mata ang nakatitig sa akin kaya nag-angat ako ng tingin, at doon sumalubong sa akin ang nakakalunod niyang mga mata. It's slowly taking my breath away and I feel like I just want to be breathless. I wan't to look at it foreve— oh damn! What am I thinking?

"Hija!" Naputol lang ang titigan namin nang tawagin na ako ng tindera para makuha ang binili ko. Tahimik at maingat akong tumayo sa upuan at pumunta sa stall para kunin ang aking sandwich at tubig. Nabayaran ko naman na ang pagkain ko kaya walang lingon-lingon akong naglakad palabas ng canteen. Mas binilisan ko rin ang paglalakad.

"HOY!"

Napasinghap ako sa gulat nang biglang sumigaw si Sean sa aking tainga. I looked at him badly but he just smirked.

"Tulala ka dyan! Para kang tanga!"

I pouted at his remark. Typical Sean Marquez. We've been friends since freshmen years at nasanay na ako sa kawalan niya ng kwenta.

"May iniisip lang e."

"Ano iniisip mo? May isip ka pala?" He asked, laughing. Baliw.

It's been a week since that little scenario in the canteen happened.We're here at our favorite tambayan. It's a small coffee shop near the forest. Maraming nagsasabi na nakakatakot daw dito dahil malapit lang sa gubat. But the truth is, this place is a paradise.

"Sean..."

I noticed how his head wrinkled after I trailed his name. Napansin niya sigurong gusto kong makipag-usap ng seryoso kaya umayos siya ng upo tumingin ng mabuti sa akin.

"Spill it," he said.

"What if... what if I get married?" I asked in very low voice.

"You'll eventually get married someday, what's the problem? Gusto mo maging madre?"

I sighed. "I mean... what if I'm getting married next week? Next month? Or tomorrow?"

I really don't know how am I going to explain the situation to him. Oo, wala siyang alam. He's my bestfriend, I know, but i just couldn't tell him about this. Even my brother, he doesn't have any idea about this marriage thing. I wonder what would be their reaction? I hid it from them.

"Are you serious? Wala ka ngang boyfriend e," wika niya.

"Paano nga kung... ikasal na lang ako bigla?"

He went silent as he stared at me, deeply. Para bang may gusto siyang hukayin sa isip ko.

"Heira, may hindi ka ba sinasabi sa akin?"

I swallowed the lump in my throat. I trust Sean, he's my bestfriend. He should know about this.

"Sean... bago ako naging arki student, may usapan kami ni lolo..."

Ikinwento ko lahat sa kanya ang nangyari. From my parents being stickler for the rules until my grandfather came into the picture. About my dream, and my grandfather's condition. And the marriage that will happen sooner since lolo is coming home.

Pareho kaming natahimik pagkatapos kong mag-kwento. He was just staring at me, motionless. I want to know what's running in his head as of the moment. His opinion matters to me. Napayuko na lang ako dahil sa naghahalong emosyon na aking nararamdaman. What more kung si kuya na ang makaalam? Malalaman at malalaman niya talaga ito at kinakabahan ako sa kanyang magiging reaksyon.

"I'm really sorry for hiding this to you I just—"

My words was cut off when he suddenly sat up from his seat and sit beside me. Niyakap niya ako ng patagilid at inihilig ko naman ang aking ulo sa kanyang balikat. He kissed the top of my head and I just can't help but smile.

"I hope this will make you feel better. Hayaan mo, kapag mukang unggoy yang mapapangasawa mo, itatakas kita, okay?"

Mahina akong napatawa sa kanyang sinabi. I really thought he is going to be mad at me.

My phone that was placed on the table vibrated suddenly kaya naghiwalay na kami ni Sean sa yakap but he's still sitting beside me. I check the message, it was from my father and I almost drop the phone after reading his message.

'Go home now, your grandfather is waiting.'