Habang binabaybay ni Lila ang madilim na kalsada pauwi, hindi niya maiwasang balikan ang mga nangyari kanina sa bahay ni Ethan. Ang tawa, ang kasiyahan, at ang mga saglit na parang bumalik sila sa dati. Ngunit sa kabila nito, may bumabagabag pa rin sa kanya.Alam niyang hindi niya maitatago nang matagal ang lihim na hawak niya.Bigla siyang napapitik sa manibela nang may isang pigura na lumitaw sa harapan ng kanyang sasakyan. Mabilis niyang inapakan ang preno, at ang matinis na tunog nito ay bumasag sa katahimikan ng gabi. Kasabay ng paghinga niya ng malalim, nakita niya kung sino ang biglang sumulpot—si Sophia.Wasak ang itsura ni Sophia—gusot ang damit, magulo ang buhok, at nangingisay ang kamay habang mahigpit na hawak ang isang bote ng alak. Halata sa kanyang mga mata ang sobrang kalasingan at galit."Sophia?!" gulat na sigaw ni Lila habang mabilis na lumabas ng sasakyan. "Anong ginagawa mo rito?!"Halos hindi makatayo si Sophia. Hindi niya sinagot ang tanong ni Lila at sa halip a
Lumalakas ang kabog ng dibdib ni Lila habang pilit niyang inaabot ang kanyang cellphone. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang sinusubukang tanggalin ang seatbelt na tila mas lalong humihigpit sa kanya. Ang amoy ng gasolina ay lalong sumisidhi, sumasakal sa kanyang lalamunan."Tulong! May tao ba diyan?" Pilit niyang isinigaw, pero sa gitna ng dilim at katahimikan ng lugar, tila wala siyang naririnig na ibang tunog maliban sa sariling hingal.Nagpapanic na siyang hanapin ang kanyang cellphone, iniikot ang kanyang tingin sa loob ng sirang sasakyan. Hanggang sa, sa wakas, natagpuan niya ito—nakaipit sa pagitan ng upuan at ng dashboard. Halos mapaiyak siya sa pag-asa habang mabilis itong kinuha.Nang biglang tumunog ang cellphone niya. Nanginig ang kanyang kamay nang makita ang pangalan sa screen—Ethan.Mabilis niyang sinagot ang tawag. "E-Ethan...!" nanghihinang sambit niya, habang may kasamang luha ang kanyang boses."Lila? Nakauwi ka na ba? Kanina pa kita tinatawagan," nag-aalalang
Dahan-dahang iminulat ni Lila ang kanyang mga mata. Malabo ang kanyang paningin, at tila mabigat ang kanyang buong katawan. May naririnig siyang mahihinang tunog ng kutsilyo at plato na nagbabanggaan. Pumikit siya sandali bago muling dumilat."Gising na siya!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya. Napatingin siya sa paligid—nasa loob siya ng kanilang bahay. Sa tabi niya, nakaupo si Daniel na may hinihiwang prutas sa maliit na lamesa. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang ama, si Geo."Anak... Salamat sa Diyos!" Napalapit agad si Geo sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay."Saan ako...?" mahinang tanong ni Lila habang iniikot ang paningin sa paligid.Agad na sumagot si Daniel, "Nasa bahay mo. Ligtas ka na."Napasinghap si Lila. "Bahay...?" Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala—ang aksidente, ang pagsabog, at ang pakiramdam na parang mamamatay na siya. Nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na hinawakan ang kumot.Napansin iyon ng kanyang ama at agad siy
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, lumapit si Geo at maingat na hinawakan ang kamay niya."Lila, hindi ka maaaring bumalik sa trabaho sa loob ng isang buwan, o mas matagal kung kinakailangan. Kailangan mong magpahinga at alagaan ang sarili mo."Napakurap si Lila at agad na umiling. "Papa, hindi puwede! Kailangan kong bumalik sa trabaho. Marami pa akong kailangang gawin—""Anak, hindi mo kailangang magmadali. Ang kumpanya ay hindi kasing-importante ng kalusugan mo," putol ni Geo sa kanya, halatang hindi siya papayag sa pagtutol ng anak. "Mas mahalaga ka kaysa sa kahit anong negosyo."Napabuntong-hininga si Lila. "Papa, hindi lang naman tungkol sa kumpanya ito. Kailangan kong kumita. Hindi ko kayang umasa lang—""Kung pera ang iniisip mo, kaya kitang bigyan ng kahit ilang milyon sa isang araw, anak. Hindi mo kailangang magtrabaho ng ganito." Malumanay ngunit seryoso ang tono ni Geo.Umiling si Lila, kita sa kanyang mukha ang pagtutol. "Ayoko, Papa. Hindi ko gusto na kumi
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, nanatiling tahimik si Geo sa tabi niya. Alam niyang may bumabagabag sa anak niya. Hindi lang ito tungkol sa aksidente o sa trabaho. May mas malalim pang dahilan kung bakit tila pasan ni Lila ang mundo."Papa..." Mahinang tawag ni Lila sa kanya.Lumingon si Geo at hinawakan ang kamay ng anak. "Ano iyon, anak?"Napabuntong-hininga si Lila bago nagsimulang magsalita. "Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang oras ko. Parang hindi ko na kaya."Muling hinigpitan ni Geo ang hawak sa kamay niya. "Anak, sabihin mo sa akin ang totoo. Ano ba ang bumabagabag sa iyo?"Napakagat-labi si Lila, pilit na pinipigil ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Papa, hindi ko na alam kung paano ko ibabalanse ang lahat. Ang trabaho ko, ang buhay ko, si Mia... Lahat parang sabay-sabay na bumabagsak sa akin. Pakiramdam ko hindi ko na nagagampanan nang maayos ang pagiging ina ko kay Mia."Napuno ng sakit ang mga mata ni Geo n
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, isang katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Agad na napalingon si Geo at si Lila sa pintuan. Ilang sandali pa ay bumukas ito at pumasok ang isang pulis na nakauniporme."Magandang hapon po," bati ng pulis habang lumapit sa kanila. "Ako si PO3 Ramirez. Kailangan na po naming kunin ang opisyal ninyong pahayag tungkol sa aksidente. Handa na po ba kayo?"Napatingin si Lila kay Geo bago dahan-dahang tumango. Alam niyang hindi niya ito maiiwasan. Kailangang maisaayos ang lahat, hindi lamang para sa sarili niya kundi para na rin sa kapakanan ng anak niyang si Mia."Sige po," sagot niya nang may bahagyang kaba sa tinig.Umupo si PO3 Ramirez sa tabi ng kama at inilabas ang isang maliit na notebook at ballpen. "Maaari niyo po bang ikuwento sa amin nang detalyado kung ano ang nangyari noong araw ng aksidente?"Huminga nang malalim si Lila bago nagsimula. "Noong araw na iyon, galing ako sa trabaho. Medyo pagod ako, pero kailangan kong dumaan
Napasinghap si Lila at napatingin kay Geo. Isang pamilyar na takot ang bumalot sa kanya habang hinahawakan niya nang mahigpit ang cellphone."Sino ka?" tanong niya, kahit pa sa loob-loob niya ay parang may ideya na siya kung sino ang nasa kabilang linya.Isang mapanuksong tawa ang narinig niya bago sumagot ang boses. "Hindi mo ba talaga ako naaalala, Lila? Sayang naman. Akala ko hindi mo ako makakalimutan."Napakagat-labi siya at napahinga nang malalim. Masyado pang maaga para gumawa ng konklusyon, pero hindi niya mapigilan ang kaba sa dibdib niya."Anong kailangan mo?" malamig niyang sagot.Pero bago pa sumagot ang nasa kabilang linya, bigla na lang naputol ang tawag. Napatingin siya sa cellphone niya at nakita niyang wala nang signal. Isang masamang pakiramdam ang gumapang sa kanyang katawan."Anak, sino 'yon?" tanong ni Geo, halatang nag-aalala.Pilit na pinakalma ni Lila ang sarili bago ngumiti nang pilit. "Wala, Tay. Prank call lang."Hindi sumagot si Geo, ngunit halata sa kanyan
Mabilis na pumasok si Geo sa bahay, hawak ang cellphone na patuloy na nagri-ring. Agad niyang sinagot ang tawag, ngunit bago niya ilapit sa mukha ang telepono, mabilis niyang itinago ang hospital gown na suot niya sa ilalim ng kanyang jacket. Sinigurado rin niyang hindi kita sa background ang kapaligiran ng ospital."Mia, apo, kamusta?" masayang bati ni Geo habang pinindot ang camera icon upang makita ang batang kausap niya.Sa kabilang linya, isang masiglang tinig ang sumagot. "Lolo Geo! Tingnan mo, nasa bahay ako ni Tito Daniel!"Lumiwanag ang mukha ni Geo nang makita sa screen ang kanyang tatlong taong gulang na apo. Nakasuot ito ng kulay rosas na damit at nakaupo sa isang maliit na mesa habang naglalaro ng mga stuffed toys. Katabi niya si Daniel, nakangiti at mukhang inaalagaan ang bata."Aba, napakasaya mo naman diyan, apo! Ano ang ginagawa ninyo ni Tito Daniel?" tanong ni Geo, pilit na tinatago ang pagod sa kanyang boses.Masayang tumawa si Mia bago muling nagsalita. "Naglaro po
Si Lila ay halos hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Kanina lang ay nakatayo siya sa harapan ng kumpanya, hinaharap ang galit ng mga dating empleyado, at ngayon ay nasa loob na siya ng sasakyan ni Ethan, hinihingal at kinakabahan.Bago pa ang kaguluhan, sinubukan niyang tawagan ang HR department ng kumpanya. Mahigpit niyang hinawakan ang cellphone habang hinihintay sumagot ang kabilang linya."Hello, ito si Lila. Gusto kong malaman kung anong nangyayari sa kumpanya. Anong dahilan ng biglaang pagbabago at bakit tinanggal ang napakaraming empleyado nang wala akong kaalam-alam?"May saglit na katahimikan bago sumagot ang nasa kabilang linya. "Pasensya na po, Ms. Lila, pero hindi po kami maaaring magbigay ng impormasyon sa ngayon."Napakuyom ang kamao niya. "Ano? Kumpanya ko ito, at may karapatan akong malaman ang nangyayari! Sino ang nag-utos ng mga pagtanggal? Ano ang basehan? Sagutin niyo ako!"Ngunit bago pa siya makapagsalita ulit, biglang binaba ang tawag. Napasinghap siy
Matapos ang emosyonal na pagbabahagi ni Sarah tungkol sa kanyang pagkawala ng trabaho, muling nagkaroon ng katahimikan sa loob ng silid. Halos sabay-sabay silang napabuntong-hininga. Si Lila, na kanina pa nag-iisip, ay napatingin sa kanilang lahat."So, hindi lang pala ikaw ang natanggal, Sarah?" seryosong tanong ni Lila.Nagtinginan ang iba pang mga dating kasamahan ni Sarah, at unti-unting tumango ang ilan sa kanila."Oo, Lila," sagot ni Marco, na halatang pinipigilan ang inis. "Halos lahat kami rito, tinanggal sa trabaho. Hindi lang basta natanggal—parang pinilit kaming umalis nang walang matinong paliwanag.""At ang mas masama," singit ni Liza, "lahat ng ito nagsimula matapos dumating si Sophia."Napakunot-noo si Lila. "Si Sophia?"Muling nagpalitan ng tingin ang kanyang mga dating kasamahan bago muling nagsalita si Sarah. "Oo, Lila. Alam kong kilala mo siya. Hindi lang siya basta bagong HR manager—isa rin siyang FA."Natahimik si Lila. Alam niyang may isang Sophia na FA dati, per
Pagkatapos ng video call kay Mia, nanatiling nakahiga si Lila sa kama ng ospital, nakatitig sa kisame. Alam niyang hindi niya maaaring ipakita ang tunay niyang kalagayan kay Mia o kahit kanino sa ngayon. Kailangan niyang manatiling matatag, kahit para lang sa kanyang anak at apo.Sa kalagitnaan ng katahimikan, isang mahinang katok ang pumunit sa kanyang pag-iisip."Lila?"Napakislot siya at agad na umayos ng upo. Nakita niya ang pamilyar na pigura ni Sarah, isang flight attendant at matagal nang kaibigan niya, halos kasing-edad niya. Kasama nito ang ilan pa nilang mga ka-trabaho noon—mga FA at piloto na pamilyar kay Lila."Sarah," mahina ngunit may halong gulat na bati ni Lila. "Anong ginagawa niyo rito?"Ngumiti si Sarah at lumapit, bitbit ang isang maliit na supot ng prutas. "Dumaan lang kami. Balita kasi namin, nandito ka, kaya naisipan ka naming bisitahin."Napatingin si Lila sa iba pang kasama ni Sarah. Kilala niya ang ilan sa kanila—mga dating kasamahan sa industriya, mga taong
Mabilis na pumasok si Geo sa bahay, hawak ang cellphone na patuloy na nagri-ring. Agad niyang sinagot ang tawag, ngunit bago niya ilapit sa mukha ang telepono, mabilis niyang itinago ang hospital gown na suot niya sa ilalim ng kanyang jacket. Sinigurado rin niyang hindi kita sa background ang kapaligiran ng ospital."Mia, apo, kamusta?" masayang bati ni Geo habang pinindot ang camera icon upang makita ang batang kausap niya.Sa kabilang linya, isang masiglang tinig ang sumagot. "Lolo Geo! Tingnan mo, nasa bahay ako ni Tito Daniel!"Lumiwanag ang mukha ni Geo nang makita sa screen ang kanyang tatlong taong gulang na apo. Nakasuot ito ng kulay rosas na damit at nakaupo sa isang maliit na mesa habang naglalaro ng mga stuffed toys. Katabi niya si Daniel, nakangiti at mukhang inaalagaan ang bata."Aba, napakasaya mo naman diyan, apo! Ano ang ginagawa ninyo ni Tito Daniel?" tanong ni Geo, pilit na tinatago ang pagod sa kanyang boses.Masayang tumawa si Mia bago muling nagsalita. "Naglaro po
Napasinghap si Lila at napatingin kay Geo. Isang pamilyar na takot ang bumalot sa kanya habang hinahawakan niya nang mahigpit ang cellphone."Sino ka?" tanong niya, kahit pa sa loob-loob niya ay parang may ideya na siya kung sino ang nasa kabilang linya.Isang mapanuksong tawa ang narinig niya bago sumagot ang boses. "Hindi mo ba talaga ako naaalala, Lila? Sayang naman. Akala ko hindi mo ako makakalimutan."Napakagat-labi siya at napahinga nang malalim. Masyado pang maaga para gumawa ng konklusyon, pero hindi niya mapigilan ang kaba sa dibdib niya."Anong kailangan mo?" malamig niyang sagot.Pero bago pa sumagot ang nasa kabilang linya, bigla na lang naputol ang tawag. Napatingin siya sa cellphone niya at nakita niyang wala nang signal. Isang masamang pakiramdam ang gumapang sa kanyang katawan."Anak, sino 'yon?" tanong ni Geo, halatang nag-aalala.Pilit na pinakalma ni Lila ang sarili bago ngumiti nang pilit. "Wala, Tay. Prank call lang."Hindi sumagot si Geo, ngunit halata sa kanyan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, isang katok ang pumuno sa katahimikan ng silid. Agad na napalingon si Geo at si Lila sa pintuan. Ilang sandali pa ay bumukas ito at pumasok ang isang pulis na nakauniporme."Magandang hapon po," bati ng pulis habang lumapit sa kanila. "Ako si PO3 Ramirez. Kailangan na po naming kunin ang opisyal ninyong pahayag tungkol sa aksidente. Handa na po ba kayo?"Napatingin si Lila kay Geo bago dahan-dahang tumango. Alam niyang hindi niya ito maiiwasan. Kailangang maisaayos ang lahat, hindi lamang para sa sarili niya kundi para na rin sa kapakanan ng anak niyang si Mia."Sige po," sagot niya nang may bahagyang kaba sa tinig.Umupo si PO3 Ramirez sa tabi ng kama at inilabas ang isang maliit na notebook at ballpen. "Maaari niyo po bang ikuwento sa amin nang detalyado kung ano ang nangyari noong araw ng aksidente?"Huminga nang malalim si Lila bago nagsimula. "Noong araw na iyon, galing ako sa trabaho. Medyo pagod ako, pero kailangan kong dumaan
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, nanatiling tahimik si Geo sa tabi niya. Alam niyang may bumabagabag sa anak niya. Hindi lang ito tungkol sa aksidente o sa trabaho. May mas malalim pang dahilan kung bakit tila pasan ni Lila ang mundo."Papa..." Mahinang tawag ni Lila sa kanya.Lumingon si Geo at hinawakan ang kamay ng anak. "Ano iyon, anak?"Napabuntong-hininga si Lila bago nagsimulang magsalita. "Nahihirapan na ako. Hindi ko alam kung paano ko iha-handle ang oras ko. Parang hindi ko na kaya."Muling hinigpitan ni Geo ang hawak sa kamay niya. "Anak, sabihin mo sa akin ang totoo. Ano ba ang bumabagabag sa iyo?"Napakagat-labi si Lila, pilit na pinipigil ang luhang gustong bumagsak mula sa kanyang mga mata. "Papa, hindi ko na alam kung paano ko ibabalanse ang lahat. Ang trabaho ko, ang buhay ko, si Mia... Lahat parang sabay-sabay na bumabagsak sa akin. Pakiramdam ko hindi ko na nagagampanan nang maayos ang pagiging ina ko kay Mia."Napuno ng sakit ang mga mata ni Geo n
Habang nakahiga pa rin si Lila sa kama ng ospital, lumapit si Geo at maingat na hinawakan ang kamay niya."Lila, hindi ka maaaring bumalik sa trabaho sa loob ng isang buwan, o mas matagal kung kinakailangan. Kailangan mong magpahinga at alagaan ang sarili mo."Napakurap si Lila at agad na umiling. "Papa, hindi puwede! Kailangan kong bumalik sa trabaho. Marami pa akong kailangang gawin—""Anak, hindi mo kailangang magmadali. Ang kumpanya ay hindi kasing-importante ng kalusugan mo," putol ni Geo sa kanya, halatang hindi siya papayag sa pagtutol ng anak. "Mas mahalaga ka kaysa sa kahit anong negosyo."Napabuntong-hininga si Lila. "Papa, hindi lang naman tungkol sa kumpanya ito. Kailangan kong kumita. Hindi ko kayang umasa lang—""Kung pera ang iniisip mo, kaya kitang bigyan ng kahit ilang milyon sa isang araw, anak. Hindi mo kailangang magtrabaho ng ganito." Malumanay ngunit seryoso ang tono ni Geo.Umiling si Lila, kita sa kanyang mukha ang pagtutol. "Ayoko, Papa. Hindi ko gusto na kumi
Dahan-dahang iminulat ni Lila ang kanyang mga mata. Malabo ang kanyang paningin, at tila mabigat ang kanyang buong katawan. May naririnig siyang mahihinang tunog ng kutsilyo at plato na nagbabanggaan. Pumikit siya sandali bago muling dumilat."Gising na siya!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya. Napatingin siya sa paligid—nasa loob siya ng kanilang bahay. Sa tabi niya, nakaupo si Daniel na may hinihiwang prutas sa maliit na lamesa. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang ama, si Geo."Anak... Salamat sa Diyos!" Napalapit agad si Geo sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay."Saan ako...?" mahinang tanong ni Lila habang iniikot ang paningin sa paligid.Agad na sumagot si Daniel, "Nasa bahay mo. Ligtas ka na."Napasinghap si Lila. "Bahay...?" Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala—ang aksidente, ang pagsabog, at ang pakiramdam na parang mamamatay na siya. Nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na hinawakan ang kumot.Napansin iyon ng kanyang ama at agad siy