Chapter 27.1 - Acceptance

I never get out of my room ever since we went home yesterday. Maya't maya akong kinakatok nila Theodore para ayaing kumain. I didn't bother to open the door for them, nor to even talk to them. I cried and cried that day, all day long. I never stopped. I don't want to. Pakiramdam ko, ang pag iyak ang mas mabisang paraan para ilabas ko lahat ng hinanakit sa puso ko. Gumaan naman ang pakiramdam ko, 'yun nga lang ay hindi pa rin maalis ang sakit. Hindi maaalis kailanman ang sakit.

"Icay, wala ka pang kain mula kanina.. kung narito si Vernon, magagalit 'yon sayo panigurado."

Right. He will surely be mad at me.. but he's gone now, at hindi na siya babalik. Gaya kahapon ay hindi ko pinansin ito. Umiyak lang ako nang umiyak sa kwarto at kalaunan ay nakatulog. 'Yon lang siguro ang pahinga ko sa lahat ng sakit na nararamdaman ko. Because whenever I close my eyes, I saw him. He's not dead on my dreams. We were happy..

Naghahari na ang dilim sa labas nang magising ako. I woke up with a heavy hea