“Mommy, who's that?” tanong ni Herald kung kaya’t binalingan ko siya. Ngunit nagulat na lang ako nang biglang tinulak ni Jemuel pabukas ang pinto.
“Surprise!” sigaw niya.
At sa hindi inaasahang mabubungaran ay napahinto siya. Unti-unti ay kumupas ang malawak na ngiting nakapaskil sa kaniyang mga labi. Puno ng kaguluhang tumingin sa akin si Jemuel. Wala akong nagawa kundi ang ilayo sa kaniya ang aking paningin at inilipat kay Alas na ngayon ay nakapukol na rin ang paningin sa akin. Ang tinging itinapon ko sa kaniya ay isang pakiusap. Pakiusap na siya na ang bahalang magpaliwanag kay Jemuel sa nasaksihan niya ngayon.
“Tito Jemuel!” Ang sigaw na iyon ni Herald ang tanging bumasag sa katahimikang iyon.
Humarap na lang si Jemuel sa an
Ava’s P.O.V Napuno ng palakpakan ang buong paligid dahil sa eleganteng bisita ng Fonteverde Corporation. Mr. Robert Davies, kagaya ng sinabi ni Apollo ay isa sa pinakapipitagan at halimaw na tao pagdating sa mundo ng pagnenegosyo. Ang nilaanan namin ng buong panahon at effort noon ni Sir Oliver para makuha ang proyekto na isinasagawa na namin ngayon. Ang pinakamalaking isda na nahuli namin. Bakit siya naririto ngayon? Sa dinami-rami namin rito ay imposible naman sigurong makita niya ako. Kaya kahit papaano ay nababawasan ang kaba na lumulukob sa akin. “Everyone, you may now be seated. Let's now listen to what our Chief Executive Officer has to say. Mr. Fonteverde?” Matapos tawagin ng tagapagsalita si Alas ay tumayo
“You, stop there!”Napalingon kaming lahat sa harapan nang biglang sabihin iyon ni Mr. Fonteverde. Namilog na lamang ang mga mata ko nang nakatutok na kay Apollo ang dulo ng kaniyang hintuturo. Maski si Apollo ay naituro rin ang kaniyang sarili. Maging siya ay gulat na gulat. Tumingin siya sa buong paligid at doon lamang niya nakumpirma na siya nga ang tinuturo ni Mr. Fonteverde.“He’s a guy not a girl.”“Huwag mong sabihin na siya ang tinutukoy ni Mr. Fonteverde?”“Is this real? Mr. Fonteverde pointing to a guy.”At marami pang kung ano-anong komento ang narinig ko mula sa mga tao sa paligid.Nang maibalik ko ang paningi
MUST READ: Read at your own risk.“You’re my son's best friend, right? The disgrace woman na tinulungan ng aking anak. What's your plan, woman?”Natigilan ako sa aking kinatatayuan dahil sa kaniyang sinabi. Iniikot ko ang aking paningin sa buong paligid. Sinuri ko kung may nakarinig ba sa sinabi niya.“As far as I remember my son’s bestfriend is not named Astrid Ramirez,” sabi niya.Muli ay napatingin ako sa kaniya. Nakangisi na siya sa akin ngayon.“After using my son, now my nephew,” dagdag pa niya.Halos manginig ang mga tuhod ko at gusto na lang umupo. Hindi na rin matahan sa mabilis na pagtibok ang puso ko. Ang malaman na may taong nak
WARNING: This chapter contains strong languages and s*x scenes. Read at your own risk.Muli ay hinalikan niya ako hanggang sa lumapat ang aking likod sa malambot na kama. Pumaibabaw siya sa akin. Matapos ng malalim na halik na aming pinagsaluhan ay sandali siyang humiwalay mula sa aming pagkakayakap upang hubarin ang suot na damit. Pagkatapos noon ay muli niya akong hinalikan. Muling naglakbay ang halik niya sa aking leeg at bumaba pa ito sa aking dibdib. I gasped when he kiss and sipped my nipples on my left breast and then in my right breast that almost made me arch. Kakaiba ito. Halos gusto ko nang madaliin pa ang ginagawa niya upang marating namin ang sukdulan. Gusto ko nang akinin niya na ako.Pagkatapos niya akong baliwin sa ginawa niya sa malusog kong hinaharap ay bumaba na ngayon ang kaniyang mga halik. Bahagya akong napatayo para sundan s
Halos hilahin ko ang sarili patungo sa ground floor hindi upang umuwi kundi upang makitang muli ang guwapong mukha ng pinakamamahal ko. Nitong mga nakalipas na araw, pakiramdam ko’y araw-araw ko na siyang nami-miss. Para akong teenager na excited lagi na pumasok sa trabaho upang masilayan lang siya at kinikilig sa simpleng pagtapon lang niya ng tingin sa akin. Ganito nga talaga yata kapag nagmamahal.Nang tumigil sa ground floor ang elevator ay nagulat ako nang bumukas iyon. Madilim ang buong paligid at wala akong makita kahit na anong liwanag. Hindi ko alam kung lalabas pa ba ako ng elevator o babalik na lang ba paakyat.Ngunit dahil sa likas na kinakain ako ng aking pagkaosyoso ay dinala ako ng aking mga paa papalabas ng elevator. Nang makailang hakbang ako ay may napansin akong liwanag sa unahan kung kaya’t sinundan ko iyon.
“Love, ano ’to?” tanong ko kay Alas nang bumaba kami sa harap ng isang boutique shop na maraming naka-display at produktong may kinalaman sa kasal partikular ang mga wedding gowns. “A shop,” pilosopong sagot niya na ikinaikot ng aking mga mata at tumawa lang ang loko. “I know, pero ano ang ginagawa natin dito?” pagtaas ko ng kilay sa kaniya. Humarap siya sa akin. “I want to rush our wedding. Maybe next month is fine. Love, we are old enough and we know we are now ready for a married life. And now, I brought you here to find the best wedding gown fitted for you,” sagot niya, “Are you excited?” tanong niya sa akin na sa aming dalawa ay mukhang siya itong hindi na makapaghintay pa. “Oo naman. Mas maganda ngang ikasal na tay
“Friend, alis na ako. May live stream ako mamaya,” nagmamadaling paalam sa akin ni Shaelza.“Hindi ka na ba sasabay sa lunch namin? Papunta na rin kami sa restaurant na ne-reserve namin ni Alas,” pag-imbita ko sa kaniya.Katatapos lang nilang sukatan ng mga bata at ngayon ay mukhang papatapos na ring sukatan si Jemuel para sa magiging suit niya bilang best man ni Alas sa kasal namin.“Ano ka ba. Lalabas kayong pamilya, isasama mo ako? No way, friend. Sa ganda kong ito gagawin mo ’kong alalay n’yo.” Pagbusangot niya.“Loko! Sino ang nagsabi na gagawin kitang alalay? Sasabay ka lang ng kain.” Marahan kong paghampas sa kaniyang balikat.“Iyon pa rin naman ang endi
HALOS hindi ko na makilala ang aking sarili ngayon habang tinititigan sa isang full length mirror ang aking kabuuan. Tila nakakita ako ng isang living queen sa aking suot na traje de boda. Tunay nga na walang mas igaganda ang isang babae kung siya’y nakasuot na ng damit pangkasal.I am now wearing an a-line wedding dress silhouette. The gown that highlights my waistline and also makes my body appear curvy. Para sa akin ay napaka simple nito, magaman simple ay sumisigaw pa rin ng karangyaan at kamahalan.Hindi ko inaasahan na darating ang araw na makapagsusuot ako ng damit pangkasal. Napansin ko ang aking mukha na halos hanggang tainga ang pagkakangiti't kumikinang pa maging ang aking mga mata. Dahil sa nakikita ay bigla na lang akong nilamon ng kalungkutan at napawi ang ngiti sa labi.Marapat
Nagulat ako nang mapansin ang pagliwanag ng sahig na kinaaapakan ko. May liwanag na hugis palaso na tila ba nais akong sundan ang guhit na iyon. Pakiramdam ko ay tila ba nasa loob ako ng isang malaking silid na computer-based ang sahig dahil sa biglang paglitaw ng liwanag nito. Pinaglalaruan ba ako ng kung sino? Sinundan ko ang naturang arrow at tumigil iyon sa isang hugis bilog. Nang tingnan ko ang naturang liwanag ay may mga letra na biglang lumitaw roon. ‘Thank you for making me smile everytime I frown...’ Muli ay lumitaw ang arrow na liwanag sa sahig at tinuro na naman ako sa panibagong daan. Tila wala sa sarili na sinundan ko ang liwanag na iyon at tumigil sa liwanag na tatsulok ang hugis. Gaya ng unang hugis ay may mga letra ring lumabas doon. ‘Thank you for being a strength at my weakest...’ Muli ay lumitaw ang liwanag na arrow at muling gumuhit ang kahabaan niyon sa sahig na sinundan ko naman. Dinala ako niyon sa hugis parisukat na sahig. Muli
“Maraming salamat din sa ’yo,” tugon ko.Mula sa malayo ang tingin ay inilipat niya ito sa akin at ngumiti.“You are special to me, Ava. Kaya ingatan mo rin ang sarili mo. Alam kong matapang kang babae at matalino. Kaya alam kong kaya mong ipagtanggol ang sarili mo. Pero sana minsan turuan mo rin ang sarili mong sumandal sa iba. Hindi ka nag-iisa sa laban.”“Bawasan din ang pagiging kampante sa sarili na kaya mo, minsan matuto ka ring sumuko at tanggihan ang mga bagay na mahirap gawin. Hindi kasi lahat ng bagay ay kaya at kakayanin mo, minsan kaya mo nga pero masakit na.”“Narito naman kasi kami na handa kang tulungan pero binabalewala mo. Pinapamukha mo sa amin na wala kaming silbi para sa ’yo para akuin ang lahat ng pasanin na bitbit mo. Bilang kaibigan, nakatatampo. Pero dahil kinaya po nga, binabati kita. Ngunit sa susunod sana ay kumatok ka na. Ang kaibigan ay hindi lang maaasahan sa purong
“Salamat po.”“You’re welcome,” nakangiti at magkasabay na tugon nina Hera at Herald sa batang ulila nang bigyan nila ito ng isang set na gamit pang eskuwela, na may kasamang laruan na naaayon sa kasarian ng bata kung ito ba ay babae o lalaki.Sunod-sunod na nakapila ang sari-saring mga bata sa kanila na mayroong malawak na ngiti sa kanilang mga labi at hindi na makapaghintay pa na tanggapin ang para sa kanila. Samantala ang mga nakakuha na ay nakaupo na sa kani-kanilang upuan at pinapakita sa kasama ang mga gamit na natanggap nila kahit na pare-pareho lang ay tila ba pinapasikat pa rin nila sa isa’t isa. Nakatutuwang tingnan.“Marami po talagang salamat, Mr. at Mrs. Fonteverde sa tulong ninyo sa mga bata at sa donasyon po ninyo sa ampunang ito. Malaking bagay po ito sa mga bata.” Pagkuha sa aming atensyon ng Senior Sister na siyang namumuno ng bahay-ampunan na napili ng kambal na lugar pagdarausan para sa kanilang
Isang mahigpit na yakap at dampi ng mga labi ang nagpaputol sa akin mula sa mahimbing na pagkakatulog. Napangiti ako nang manuot sa aking ilong ang natural niyang amoy. Simula nang maamoy iyon noon ay ito na ang naging paborito kong amoy. Nang imulat ko ang aking mga mata’y tumama sa akin ang sinag ng araw na nagmumula sa salaming dingding. Naalala kong hinayaan lang pala namin itong nakabukas kagabi para mapanood ang di-mabilang na mga tala na kumikislap sa kalangitan. Hanggang sa tumungo na nga kami sa bagay na kalimitang ginagawa ng mag-asawa. “Good morning, Love. I love you,” bulong niya sa aking tainga dahilan upang dumaloy sa buong sistema ko ang init ng kaniyang hininga nang dumampi ito sa leeg ko. Hindi ko napigilang mapapikit dahil sa sensasyon na bumubuhay ulit sa aking katawang-lupa. Naalala ko tuloy ang ginawa namin kagabi at ngayon nga’y gu
“Love, tutal ay naging bukas na rin tayo sa isa’t isa para pakinggan ang sarili nating mga dahilan at doon ay nagkaroon tayo ng pagkakaunawaan. Bakit hindi natin hayaang pakinggan din ang iyong tiyo sa kaniyang mga sasabihin para naman maunawaan din natin ang bahagi niya? Love, kasi kung puro na lang galit ang nasa puso natin, hinding-hindi tayo uusad. Magiging ganito tayo habang-buhay.” Napayuko ng ulo si Alas dahil sa mga sinabi ko.“Please, hayaan natin siyang magsalita para sa sarili niya at doon na lang tayo huhusga. Ang hirap kasing humusga na lang na wala naman tayong alam sa mga pinagdaanan niya.” Tumingin ako kay Jemuel na kagaya rin ni Alas ay nakayuko na.“Wala akong magandang rason o dahilan na magsisilbing depensa sa sarili dahil mga mali naman ang ginawa ko.” Napatingin ako kay Mr. Segundo sa sinabi niya.“Mr. Segundo, hindi ako naniniwala na wala lang lahat ng mga ginawa mo. Alam kong may pinag
Dahil sa mga katotohanang naihayag ay walang sino man ang naglakas-loob na kumibo. Binalot kaming tatlo ngayon ng nakabibinging katahimikan. Isang tao lang pala ang siyang puno’t dulo ng mga ito. Dahil sa kaniya ay halos magdusa kaming lahat.Tiningnan ko si Alas na ngayon ay nakayuko lang at nakatuon sa tasa ng kape ang atensiyon. Sa aming dalawa ay siya itong tunay na nabilog at naloko ng taong iyon. Buong buhay niya ay ang taong iyon na ang kaniyang tinatakbuhan at pinagkakatiwalaan. Nakaramdam ako ng awa sa aking asawa. Naaawa ako sa kaniya sapagkat pinaglaruan lang siya ng mga taong nasa paligid niya at iyong mga taong kinakapitan pa niya.“Kung alam n’yo lang kung gaano kaganda ang relasyon ng mga magulang ninyo noon. Kaya nga hindi ko alam kung bakit nadala sila sa panunukso ng isang Segundo. Napakagahaman talaga ng taong iyon. Kahit noon pa man ay may nararamdaman na akong hindi maganda sa kaniya. Hindi nga ako nagkamali, nagtagumpay nga siyan
“HAPPY BIRTHDAY!” sabay-sabay naming sigaw pagkabukas ng pintuan ng bahay. Pagkatapos niyon ay bumungad sa aming paningin ang naka-wheelchair na si Jemuel. Sumabog din ang confetti na pinaputok namin at nagsiingay ang mga bata gamit ang torotot na humahaba ang dulo sa tuwing hinihipan. Namilog ang mga mata ni Jemuel dahil sa labis na pagkagulat. Samantalang ang kaniyang ina na nasa likod niya, at may hawak ng hawakan ng wheelchair na sakay niya, ay malawak ang pagkakangiti. “W-What the...” hindi niya halos mabigkas ang mga katagang iyon. Maya-maya’y isang liwanag ang kumislap sa harapan niya. “Hey, Kheil. You look handsome on your photo,” komento ni Alas sa larawang nakuha roon sa kamera na hawak-hawak niya habang naglalakad papalapit sa pinsan.
HAWAK-HAWAK ni Alas ang kamay ni Jemuel habang nasa loob ng isang silid sa pribadong ospital na iyon. Ilang araw na ang nakalipas matapos ang kaguluhang iyon ngunit hindi pa rin nagigising ang isa man kina Ava at Jemuel. Sabi naman ng doktor ay ligtas na mula sa kapahamakan ang dalawa ngunit hindi pa rin maintindihan ni Alas kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising ang mga ito.Si Segundo Fonteverde ay sumailalim sa isang operasyon dahil sa natamo nito ngunit ligtas na rin naman daw ito sa kapahamakan. Ang importante ay buhay pa rin ang demonyong tiyuhin at anumang oras ay pupuwede pa rin niyang singilin. Wala siyang balak na singilin ang matanda sa sarili niyang mga kamay. Batas na mismo ang naghahanap dito at mas mabuti iyon dahil mararanasan nito ang bunga ng kasamaang ginawa nito sa buong buhay ng tiyuhin.Si Jemuel ang unang nais niyang makausap upang makipag-ayos rito. Sa dinami-dami ng kasalanan at sakit ng loob na ginawa sa kaniya ng pinsan ay tila
“HULI KAYO! DITO lang pala kayo nagtatago, ha,” sigaw ng isang armadong lalaki. Halos mapasinghap sa gulat sina Shaelza at ang kambal nang makita ang lalaki sa kanilang likuran. Naroroon pa rin kasi sila at nagtatago sa likod ng naglalakihang bakal. Natatakot silang lumabas dahil baka mahagip ng ligaw na bala ang isa man sa kanila. Bukod doon ay wala rin silang dalang anumang armas upang ipanlaban sa mga armadong kalalakihan. May mga bata pa siyang kasama kung kaya’y limitado lang ang bawat galaw niya. Napasigaw silang tatlo nang tutukan sila ng baril ng lalaking iyon. Kasunod ng isang nakabibinging pagputok ng baril ay ang pagkakatumba sa sahig ng armadong lalaking may balak na bumaril sa kanila. “Ayos lang ba kayo? Ang mga bata, okay lang ba?” tanong ni Jemuel mula sa likuran ng natumbang lalaki. Siya pala ang bumaril sa taong iyon kaya bumulagta sa konkretong sahig ang lalaki. Iniligtas ni Jemuel ang buhay nila. “Maraming salamat, Jemuel. Oo, ayos