KABANATA 3

Nakatulala ako sa garden at inaantay na umuwi si Chrome, tatlong araw na s'yang hindi umuuwi. Sabi nya sa akin noon bago umalis ay saglit lang s'ya hanggang sa inabot na ng tatlong araw.

"Hija, kumain kana para magpahatid sa eskwela." Tumingala ako kay manang bago pumikit ng sandali bago mag mulat at mag tanong, hindi ko maiwasan na mag tanong kahit na alam ko na wala akong karapatan.

"Manang, nasaan po kaya si Chrome. I start to feel nervous because he's not contacting me for three days." Hinaplos ang buhok ko at inalalayan ako na tumayo bago mungiti sa akin.

"Hija, matanda na si Sir. Saka wag ka mag alala. Uuwi yon ng buong buo at walang galos. Ang mahalaga ay ikaw, pumasok sa eskwela okay ba yon?" Tumango na lang ako ng marahan bago lumakad papasok sa bahay, umupo sa hapag at nag umpisa silang bigyan ako ng makakain.

"Bakit ayaw nyo ako papasukin!"

"Ma'am pasensya na, utos po ni sir Chrome." Lumingon ako at mukha ng kasintahan ni Chrome, si Tara na naka dress na pula, nakataas ang shades at ng makita ako ay lumakad agad papunta sa akin.

"Wala si Chrome, at naiwan ka rito. Nag sawa naba agad sa'yo ha, baby girl?" Naluluha ako, bukod sa gutom na ako, dumagdag pa si Tara sa kalbaryo ng buhay ko.

Oo, maganda s'yang babae. Pero hindi talaga maganda ang pag uugali n'ya, lalo na sa akin. Para bang di ako nakakabata sa kanya.

"You can give what Chrome want, tandaan mo yan. Sa akin at sa akin lang s'ya babalik Charlotte." Binagsak n'ya ang isang envelop na pera.

Hindi ko alam ano pinaparating n'ya, tinutulungan lang naman ako ni Chrome.

"B-bakit ganyan ka mag salita—" 

"Kasi mapag samantala ka! Ang bata bata mo pa ang dami mo nang alam, pati pang aakit kay Chrome ginawa mo!" sigaw at sinampal ako ng pag kalakas lakas. Kung minamalas lang talaga.

"W-wala ako sinasamantala T-tara." Inismiran ako pero dinuro ako sa noo ko.

"Sinungaling ka!" Sinampal ako ng malakas ni Tara at nanginginig ang kamay ko na nakakapit sa pisngi ko, she's glaring at me right now.

Inipit nito ang pisngi ko sa kamay n'ya at nanlilisik ang mata habang ang pisngi ko ay mahapdi na. Walang magawa ang mga tauhan ni Chrome dahil may kasama na body guard si Tara.

"Hindi ko alam bakit ka kinuha ni Chrome. Pero isa lang masasabi ko sa'yo bata, wala kang lugar dito sa pamamahay ni Chrome, may karapatan ako na palayasin ka dahil magiging bahay ko na rin ito!" Hindi ako makatingin sa kay Tara. Bakit ganito nalang ang galit n'ya sa akin.

I don't know why she's acting like that, nakikita nya ba ako na threat sa relasyon nila ni Chrome?

"Bakit ayaw mo sa akin, wala ako ginagawang masama sa'yo." Nag patakan na ang luha ko habang mas nang gigil sya sa akin, parang mapupunitna ang pisngi ko, gusto ko nang makawala at lumaban, pero papaano ako lalaban. Ayoko na masaktan si Chrome.

"Sa ngayon wala, pero sa susunod meron Charlotte! Ilugar mo ang sarili mo, wag mo isiksik ang sarili mo kay Chrome, hindi ka n'ya obligasyon, huwag mo na s'yang idamay sa gulo na meron ka!" Sumalampak ako at dumampi ang kamay nya sa akin.

Ang kamay n'ya ay hiniklat ang buhok ko, palahaw at iyak ang nagagawa ko, hindi ako makalayo sa dahil sa higpit ng kapit sa buhok ko. Nag sisi ako kung ano man ang kasalanan na nagawa ko, pero ano iyon at kailangan ako pahirapan ng ganito. Pero alam ko na wala ako kasalanan.

"Please, tama na!" Pag mamakaawa ko, tinulak ako palabas at nasubsob sa damuhan at nag babadya ang ulan na malakas.

"Lumayas ka rito! I am his fiance pero parang wala akong karapatan sa magiging bahay ko, alam mo kung bakit? It's because of you Charlotte!" Nanginginig ang kamay ko habang pinapahid ko ang luha ko, ang bigat sa dibdib ko ay wala nang mas ikakasakit at bigat ngayon.

Ito ang pinaka masakit na naranasan ko bukod sa pag samantalahan ako ni papa noon. 

Hindi ko mapalagay at malaman kung bakit ganito sila. Bakit pinag mamalupitan ako ng ganito. Wala naman ako ginagawang masama sa kanila.

Gusto ko lang ng masaya at masaganang pamilya. Hindi ko hinangad ang yaman at luho. Pamilya lang, na iintindihin at mamahalin ako, kagaya ng pag mamahal ko.

"Ma'am Tara. Pakiusap po, wag nyo gawin sa akin ito. Wala akong ibang matutuluyan." tinaasan nya ako ng kilay, kinuha n'ya ang folder at envelope.

Binato sa muka ko at kinuha ang hose, nabasa ang mga papel na binato n'ya.

"Lumayas ka, isama mo yang papers na pag aari ng pamilya mo, tignan natin kung makapag bayad kapa sa utang mo kung wala nang kwenta ang mga yan!" Hindi ako magkanda mayaw na takpan iyon, lumapit sya sa akin, tinulak at inagaw ang mga papeles.

"Wala kang karapatan na lumigaya, mag dusa ka hanggang sa sukdulan ng buhay mo!" galit na galit n'yang pinunit ang papel at para akong tinakasan ng dugo ko. Basa ang papel, nahati parin sa maraming piraso.

"H-hindi!" Kinakapos na ako sa pag hinga, nakatulala sa papeles na nasa damuhan. Hindi na mabasa ang nasa papel. I tried to collect the scattered pieces ng may matigas na bagay ang tumama sa ulo ko.

"Get out here, ayoko makita yang pag mumukha mo rito, wag kanang babalik!" Pwersado akong tinayo at kinaladkad papunta sa gate.

"Kapag bumalik kapa dito, papatayin na kita!" She threatened me and when I reached the gate na bukas at tinulak ako at sumubsob sa kalsada.

"I will wait for your deepest downfall, Charlotte." Sumara ang gate lumakas ang kidlat at nag umpisa ang pag ambon.

My sobs are unstoppable, para akong kukulangin sa pag hinga, life is so cruel and unfair. All I did on my whole life was to be a obedient kid, all I want is a love and affection of my parents. Kaso pinag kakaisahan ako ng kamalasan at kalungkutan.

Hindi na nga ako ganong kamahal, napag sasamantalahan pa ako. At ngayon ito, bakit ba naman sila ganito.

Wala na ba akong karapatan na mabuhay sa mundo kaya ganito nalang ako mag dusa. Sobrang pasakit at bigat ang mabuhay sa akin.

I start walking at palabas na ako sa Subdivision nila, hindi ko makita ang dinadaanan at ang labo ng paningin ko.

"Pakiusap. Kung wala na kayong gagawing maganda sa buhay ko. Kunin nyo nalang ako" lumuhod ako sa gitna ng kalsada.

Ang lakas ng ulan ang nag tatago sa pag hagulgol ko, walang may gusto makinig sa akin. Lahat gusto akong saktan at pahirapan.

Saan ko ilulugar ang sarili ko kung ayaw saakin ng lahat, hindi ako binibigyan ng lugar at pag kakataon.

"Ayoko na, tama na. Sobrang hirap mabuhay at maging ako," bulong ko hanggang sa hindi ko na maramdaman ang pag buhos ng malakas na ulan.

"Tumahan kana, mag kakasakit ka n'yan." My heart skip a beat hanggang sa mapahagulgol ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko.

"Bakit ngayon ka lang?" I said and almost scream, I'm in pain, deep pain.