Chapter 4

"You look stunning as always, Ms. Morint" 

Ngumiti naman ako kay Mr. Salvador. He's one of the board of directors. He was with his wife. Isa siya sa mga pinagkakatiwalaan ko doon dahil tunay talagang mabait si Mr. Salvador unlike the others, mga ganid at sakim sa pera. I don't mind though, as long as they are not betraying us, I won't give a damn about their attitudes. 

"What's your secret, hija? Care to share?" Mrs. Salvador playfully asked. 

"Oh, you won't need it na, Tita, because you look way more beautiful than me," I replied and exaggerated the word 'way'. She just laughed and after talking with them for a while, I roamed my eyes around the venue. 

Kaninang pagkatapos akong ipakilala bilang bagong COO at ng speech ko. Marami akong nakita na mga schoolmates ko dati. Mga nagmamay-ari na rin siguro ng business ng mga pamilya nila. 

"Oh my god, Cassiea! Long time no see!" A woman suddenly beamed at me. 

"Uh, hello?" Awkward na bati ko. As far as I can remember, isa siya sa mga nagkakalat ng mga balita tungkol sa akin noong high school. 

"Don't you remember me? It's Cindy! Classmate mo ako noong senior high," pagpapakilala niya. Oh yes, I remember you. I smirked at that thought. 

"Of course! How could I forget you?" I tried to act cool with it. 

"Right! Palagi kitang napapansin noon kaso tahimik ka lang noon eh," sabi niya. Oo nga eh, pansin na pansin mo ako na kahit hindi ko ginagawa, ipinagkakalat mo.

"Oh, really? Kaya palagi niyo ako siguro pinagchichismisan noon 'no?" sabi ko sabay tawa. Nawala naman ang ngiti niya at tinalikuran ako. Narinig ko naman ang sinabi niya sa kasama niya. 

"Ang sama talaga ng ugali niya!" 

Napangiti na lang ako napatawa sa sinabi niya. This is one of the reasons why I'm labeled as 'masungit', 'suplada' and 'masama ang ugali', because of my attitude towards other people. Hindi naman lahat sa totoo lang pero hindi ko kasi mapigilan lalo na kapag kilala ko 'yung tao na 'yon at kapag naaalala ko 'yung mga ginawa nilang mali sa akin at sa ibang tao. Mabait naman ako sa mabait at masama rin ako sa masama. 

Luckily, the people in our company knows me and my real attitude. Hindi rin naman ako strikto when it comes to work at hindi nila inaabuso 'yon. Nakikipagbiruan din ako sa kanila and I'm grateful na hindi pa rin nawawala ang respeto nila sa akin at alam nila ang limitasyon nila. 

Alam ko rin kasi ang mga hirap nila. Hindi naman ako basta-basta nakatungtong sa posisyon na ito dahil lang sa pamilya ko. Gusto nila na gano'n ang gawin pero nagpumilit ako na magtrabaho mula sa pinakamababang posisyon. 

I started working at the company when I was twenty-two years old. Fresh graduate ako noon and I graduated in UP Diliman with latin honors. I was the batch magna cum laude. Kaya maraming nagtaka bakit ganoon lang ang posisyon na nakuha ko. Oo nga naman, graduate ng pinakamagandang school at may mataas na karangalan tapos magiging normal na empleyado lang? Pero hindi ko na iyon inintindi. Ang nasa isip ko lang nang mga oras na iyon ay magpursigi para maabot ang mga pangarap ko. Gusto ko rin maranasan ang mga hirap ng bawat posisyon at empleyado sa kompanya. 

I only worked as a regular employee for three months and because of my excellent skills, I got promoted very easily. And with me working in the company for two years, here I am, the chief operating officer of Morint Corporation at the age of twenty-four. Unti-unti ko ng naabot ang mga pangarap ko. Isa na lang ang kulang. 

Nagulat ako ng may pares nang mga kamay ang pumulupot sa baywang ko at may humalik sa noo ko. Humarap ako at agad na nakita ang gwapo niyang mukha na nakangiti. 

"Hoy, Raziel! Tsansing ka ha!" sigaw ko sa kaniya habang pinupunasan ang parte ng noo ko na hinalikan niya. 

"Can't help it, you look gorgeous," he said and shrugged his shoulders. 

Raziel has been my best friend since senior high school. He is always there for me before, up until now. I smiled while looking at him. He looks dashing with his gray three-piece suit and he looks perfect in this place. I remember the day when we first met. 

Since I'm new to that school and I don't know anyone. I'm always alone, no one bothered to talk to me or ask me my name or if I'm okay, but I'm fine with it. Though it would be much better if I would have at least one friend. I just looked at our room that time with envy. They are so lucky they have a stable life. They won't have to worry about their food, shelter, and money. They also have a family that they can lean on. 

Since day one, I also noticed how extravagant their things are. All of them have the latest gadgets, fancy bags, diamond bracelets and they don't bring cold cash, they use cards. 

That set-up went around for a month, I guess. But one day, he came into my life. He was the student council president in our strand. He reminded all sections about the upcoming strand week. I noticed how nervous everyone was whenever he was around. I was amazed at how he can tame these rich spoiled brat kids with his mere presence. Well, he always wears a stoic face, the strand's overall top student and the only son of the wealthiest man in Asia. 

I also remembered how my classmates chose me to be the daily checker for the making of our products because no one wanted that job. 

Sino bang gugustuhin iyon kung araw-araw kailangan mag-report sa SC President? Pero tinatagan ko na lang ang loob ko noon at saka, naisip ko baka way na rin 'to para maging close ko ang mga kaklase ko. So I did, I accepted the job. 

Unang araw nang pagtapak ko sa office ng student council noon, abot langit ang kaba ko at maraming tanong kaagad ang pumasok sa isip ko. What if may mali sa gawa ko? What if punitin niya 'to kasi hindi maayos? Pero nawala 'yon ng basahin at purihin niya ang gawa ko.

"Your handwriting is neat and your report is well-organized, good job," he said. These were the exact words he told me that day. 

Agad naman akong nagpaalam no'n at bubuksan ko na sana ang pinto ng magsalita siya. 

"How are you coping up?" biglang tanong niya. Natulos ako sa kinatatayuan ko noon. Paano kung alam niya ang sikreto ko? Paano niya nalaman? Bubully-hin din ba niya ako? 

"Uhm, I'm okay," mahinang sagot ko at narinig ko naman ang buntong-hininga niya. 

"Be honest with me," dumoble ang bilis ng tibok ng puso ko ng sabihin niya ito. "The director told me that you've been homeschooled since you were a kid."

Nakahinga ako ng maluwag nang sabihin niya iyon kaya humarap ako sa kaniya at sumagot. 

"Hindi naman ako nahihirapan and thank you for your concern," sabi ko sabay ngiti. 

"Are you sure? Because, based on my observations, I always see you alone in class and even on break times," he said. Nagulat naman ako doon. Binabantayan niya ako? 

"Bakit binabantayan mo ako?" tanong ko. 

"Well, I want to make sure that you are doing fine," sabi niya. "Besides, I think they are avoiding you because of your family name."

Nagulat naman ako doon. Ganoon ba kayaman at makapangyarihan ang mga Morint? Na kahit kapwa nila mayaman, natatakot din sa mga kaya nilang gawin? 

"Okay lang naman sa akin. Sanay ako mag-isa," sabi ko sa kaniya. 

"It's not fine with me. Starting tomorrow, let's have lunch together and I will accompany you wherever you go," pag-anunsyo niya na nakapag-pataba sa puso ko. Ngayon lang may taong ganito sa akin. 

At simula noon, palagi na kaming magkasama. Marami ang nagulat dahil sa unang pagkakataon, may sinamahan daw ang president sa pagkain. Naging laman din kami ng mga chismis sa school noon. May relasyon daw kami kaya gano'n at anak daw kasi kami ng dalawang makapangyarihan na pamilya sa bansa kaya dapat lang daw na magkasama at magkatuluyan kami. Palagi akong natatawa ng mapait kapag naririnig ang mga iyon. Kung alam lang nila. 

Nadiskubre ko rin kung gaano siya nakakairita at ka-clingy. Mukha siyang sobrang seryoso pero kapag nakilala siya ng lubusan ay ibang-iba siya sa reaksiyon na kadalasan ay ipinapakita sa harap ng iba. 

Hanggang college ay sinundan niya ako at ayos lang naman sa akin dahil kaibigan ko na rin siya. Parehas din kami ng kinuhang kurso, pati mga subjects at schedule parehas kami palagi ng kinukuha. Siya ang Summa Cum Laude ng batch noong nakapagtapos kami. And from friends, we became the best of friends. Hindi na rin namin gaanong pinapansin ang mga nagsasabi na may relasyon kami. 

Nasa isang building lang din ang mga condo namin at siyempre, alam na rin ng mga magulang namin ang bond namin. Sobrang close ko na rin sa parents niya at itinuturing na rin nila akong anak. 

"Cassiea Dail! Tignan mo nga naman! Ang ganda-ganda mo!" masayang sabi ni Tita Marizel, ang mama ni Raze. 

"Bola ka, Tita! Mas maganda ka pa nga po sa akin, tinalo mo pa ako," asar ko at sabay kaming natawa. Nag-beso kami at niyakap naman ako ni Tito Roland. 

"Congratulations, Hija. Do you want to come over later in our house?" bati ni Tito Roland. 

"Thank you, Tito. I don't know lang po kasi ang alam ko may meeting pa po si Raziel bukas. For sure po kasi hindi na naman kami matutulog. Ilang araw na po niya ako kinukulit sa isang series na nakita niya," sabi ko kay Tito. Natawa naman si Tito at napailing. 

"Hay nako, kayo talaga. Bakit hindi pa ba kasi kayo magpakasal para sa amin ka na talaga titira?" pagbibiro niya. Namula naman ang pisngi ko sa sinabi niya. 

"Hindi ko naman po boyfriend si Raze, Tito," sabi ko. 

"Hindi pa! Pero kapag nagpakasal kami, Dad, magpapagawa ako ng bahay para sa amin," sabi ni Raziel na biglang sumulpot sa gilid ko at nilagay ang kamay niya sa baywang ko. 

Siniko ko naman siya sa sinabi niya at pinandilatan ko siya ng mata. 

"Manahimik ka nga, binibiro mo na naman ako eh!" sabi ko pero nagkibit-balikat lang siya. 

"Biro lang naman!" Depensa nito at sinamaan ako ng tingin.

"Kayong dalawa talaga. Sige, may kakausapin lang kami saglit, maiwan na muna namin kayo," sabi ni Tita at umalis na sila. 

"What time is your meeting tomorrow?" tanong ko kay Raziel. 

"Hmm, my first meeting is at 8 am and my second meeting is at 12 pm," sabi niya. 

"Hindi naman sa pagmamayabang pero wala akong meeting bukas," pang-aasar ko. Akala ko maiinggit nga ito na kadalasan nangyayari pero nagulat ako ng ngumisi ito. Uh-oh, kinakabahan ako sa ngiti niya. 

"Dalhan mo ako ng lunch bukas para may kakainin ako habang on going ang meeting," sabi niya. 

"Ayoko nga! Ano ako katulong mo?" angal ko. 

"Hindi pero ang sarap mo kasi magluto, pretty pleaseee!" parang bata na sabi nito. 

"Sige na nga! Naawa rin ako sa'yo tumapat pa sa lunch time ang meeting mo eh," sabi ko at napasuntok pa siya sa hangin. 

"Yes!" sigaw niya.

"Hello, Mr. Alfonze," biglang dating ng isang babae. Oh, I know her. Anak siya ng isa mga board of directors namin. Kanina ko pa rin siya napapansin na tingin nang tingin kay Raze. 

"Hi," matipid na sabi ni Raze sa kaniya. Gusto kong matawa kasi ang bilis niya magbago ng expression. Parang kanina lang para pa siyang bata, ngayon ang seryoso na naman. 

"Uhm, may girlfriend ka na ba?" tanong nung babae na nakapagpagulat sa akin. Agad-agad? Nakita ko pa kung paano niya iniipit ang boobs niya para lumaki at medyo yumuyuko para makita ang cleavage niya. 

Mukha siyang tanga sa totoo lang kasi pinipilantik pa niya ang mga mata niya na akala mo baby na sinabihan mong mag-'beautiful eyes'. Nag-lip bite pa siya habang nakatingin kay Raze. Girl, ang trying hard! 

"Yes, as you can see. Katabi ko siya ngayon," napatingin naman sa akin ang babae kaya ang ginawa ko, I purposely wrapped my left arm on his waist and leaned on his chest. 

"Oh," iyon na lang ang nasabi ng babae at umalis na sa harap namin. Well, hindi ko naman maitatanggi. Sobrang gwapo kasi talaga ni Raze. 

He is cold-looking and he stands 6-feet tall with messy black hair that suits him the most and of course, his jaw-dropping looks. His dark orbs that can make your legs jelly, his lips that look so inviting and his sharp jaw. His body looks so manly and you can see that he has toned abs and muscles even though he has his clothes on. 

Of course, alam ko, gym buddy ko rin 'yan eh. At lagi siyang walang t-shirt kapag nasa condo or bahay nila. 

"Ang gwapo mo kasi masiyado, ang daming nagkakagusto sa'yo," sabi ko sabay tawa. 

"Don't be jealous, sa'yo lang ako, baby," he suddenly whispered in my ear and I shivered kaya itinulak ko siya palayo. 

"Hoy kilabutan ka nga sa mga sinasabi mo!" sabi ko at siya naman ay tumawa lang. Inakbayan naman niya ako at sinamahan na niya ako ulit mag-libot sa party. 

Most of the people we met are congratulating me because of my promotion and some are wanting to talk about their business proposals to partner with our company. 

Honestly, I don't know when I fell in love with business but I just found myself choosing this path and I love it. And this is one of the things that I see that can help me in fulfilling my dream. 

"Iha," tawag sa akin ni Mommy. Lumapit naman ako sa kaniya. 

"I'm proud of you," sabi niya na nakapag-pangiti sa akin. Niyakap niya ako at muntik na akong mapaiyak dahil doon. Kung hindi dahil sa tulong nila, wala akong nararanasan na ganito ngayon. Napakagaan ng loob ko sa kanila talaga ni Daddy kasi grabe ang kabaitan na ipinapakita nila sa akin. Ni minsan hindi nila ako pinilit na gawin ang mga bagay na hindi ko gusto at pakialaman ang mga desisyon ko. Sinusuportahan pa nila ako sa lahat at masaya ako dahil ganoon sila. Sa totoo lang, kung may ipapagawa sila sa akin, gagawin ko dahil tinulungan nila ako. 

"Thank you, Mommy," sabi ko at gumanti ng yakap sa kaniya. 

"Oh, nagdadrama kayo?" sulpot ni Daddy bigla. Napatawa naman ako sa sinabi niya. 

"Hindi po, Daddy!" nakatawang sabi ko. 

"Congratulations, anak," sabi ni Daddy at ngumiti sa akin. 

"Hindi ako magsasawang ulit-ulitin 'yan kasi natutuwa talaga ako sa'yo. Ang galing-galing mo," sambit niya na ikinangiti ko. 

"Thank you po. For everything," sabi ko sa kanila. 

Looking at these people around me, I didn't expect to be one of them, to be like them. Simple lang naman ang mga gusto ko pero sobra-sobra pa ang ibinigay sa akin. Nakakatawa kasi iniisip ko na hindi ako bagay dito pero sanay na sanay ako at parang pinanganak ako para sa mundong ito. 

Kaya natatakot ako, natatakot ako na baka kapag dumating ang araw na iyon, ayoko ng umalis.