Nagmadali na nga akong nagsuot ng bra at pagkatapos noon ay lumabas na rin ako para harapin siya. Hindi masyadong maganda ang simoy ng hangin sa loob ng bahay ko kapag nandito siya kaya gusto ko na siyang mawala dito sa lalong magdaling panahon.
“So... ano bang kailangan mo at pumunta ka dito?” AT hindi na nga ako nagpaligoy-ligoy pa sa pag tanong ko sa kaniya. Walang mababakas na emosyon sa tono nang boses ko at ganon din sa ekspresyon ng mukha ko habang diretso lang ako na nakatayo na sa may harapan niya.Dahan-dahan nang umangat ang paningin niya sa akin kaya nagkasalubong na ang mga mata naming dalawa hanggang sa sagutin niya na ang tanong ko.“I’m here to fetch you.” Sagot niya at doon na rin siya unti-unting tumayo mula sa pinagkakaupuan niya ngayon. Medyo nakayuko na naman siya ng konti katulad kanina pero hindi na lang niya ‘yun ininda kaya hindi ko na rin ‘yun binigyan pa nang pansin.Masyado nang na-preoccupied ang isip ko sa sinabi niya kaya naman maTAHIMIK lang na naglalakad na kaming dalawa patungo sa may tulay ni Wayne. Walang nagsasalita sa pagitan namin at wala rin naman masyadong mga kabahayan dito sa paligid kaya mas lalong dumagdag pa ‘yun sa katahimikan na meron kaming dalawa. Kung meron mang mga bahay na nakikita ay hindi ‘yun tabing daanan o tabing kalsada kaya medyo malayo ‘yun. Normal na para sa akin ‘yung wala akong masyadong mga tao na makita dito sa may lugar ko pero kapag lumampas na ng tulay… nandoon na ‘yung mga tao.Tumagal pa ng halos tatlong minuto ang katahimikan naming dalawa hanggang sa makarating na kami sa may tulay kung saan ay doon na nagsalita si Wayne.“You know what, I hate this place.” Biglang saad niya sa mahinang tono lang nang pananalita. Hindi ko inaasahan na siya mismo ang magbabasag nang katahimikan sa pagitan namin pero hindi ko na lang ‘yun ginawang big deal at saka ko siya binatuhan nang nagtatakang tingin.Doon ko nakita ang side view ng mukha niya dahil diretso lang
This time ay mas nauuna na akong maglakad kay Wayne habang siya naman ay tahimik lang na nakasunod sa may likuran ko. Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin matapos ang mga narinig niya pero sa kabila noon… naisip ko na lang na ‘wag nang magpa-apekto pa. Tutal, labas naman ang mga personal na buhay namin sa kung ano man ang meron sa pagitan naming dalawa. We will both get benefits here… walang dayaan at walang lamangan.Maipapanalo ko ang kaso at makukuha ko ang lupa namin sa tulong ni Wayne habang siya… masakit mang sabihin ‘to sa sarili ko pero hindi na rin naman siya lugi pa sa akin. Hindi na big deal pa kung sakaling may mangyari man sa pagitan naming dalawa dahil katulad nga nang sinabi ko... nagawa na namin ang bagay na ‘yun noon pa.Maya-maya pa ay tuluyan na nga kaming nakarating sa bahay ni Pio kung saan ay malayo pa man ay nakita ko na siya na naglilinis ng kaniyang sasakyan na pick up. Medyo nakatalikod ang pwesto niya sa direksyon ko kaya naman hindi niy
WAYNE’s POVI can’t help it but to throw a gaze at Leigh and to that man when they are getting closer and closer while they are talking to each other. Hindi ko naman alam kung ano ang pinag-uusapan nila dahil nandito ako ngayon sa loob ng bahay at naka-upo sa upuan na kawayan. Hindi ko rin magawang tingnan ang kabuuan ng bahay dahil hindi ko maalis ang paningin ko kina Leigh at doon sa lalaki. Their conversation seems serious. Nakikita ko kasi ‘yung ekspresyon nu’ng mukha nu’ng lalaki habang nakatalikod naman sa may pwesto ko si Leigh kaya hindi ko siya makita. “Hijo, mag-juice ka muna.” Biglang saad nu’ng matandang lalaki kung saan ay medyo nagulat pa ako ng konti sa pagsulpot niya. Doon pa lang natanggal ang tingin ko kina Leigh at saka agad na itinuo ang atensyon ko doon sa matanda.“Thank you,” I answered simply as he handed the glass of orange juice to me.Tinanggap ko naman ‘yun at saka ipinatong na lang sa maliit na lamesa na nasa harapan ko ‘yung
FAST FPORWARDTahimik lang ako na nagmamaneho habang si Leigh naman ay nakatanaw lang sa may labas ng bintana ng kotse ko. It’s almost 11 AM and nearly approaching to 12 noon. We are now heading to Quezon City and to my estimated, we will arrive exactly 1 PM.Hindi ko alam kung ako ba ang dapat na unang bumasag sa katahimikan naming dalawa pero hindi nagtagal ay nagpasya na nga akong magsalita.“Are you hungry? I can pull over if you are,” walang emosyon lang na saad ko habang hindi siya binabatuhan nang tingin sapagkat nasa may kalsada lang ang atensyon ko. Naramdaman ko naman ang pagkilos niya ng konti mula sa pinagkakaupuan niya kung saan ay sigurado ako na nakatingin na siya sa akin ngayon.“Hmmm. Medyo lang.” mahinang sagot niya sa akin.“Okay. Hihinto na lang ako kapag may restaurant na akong nakita,” simpleng sagot ko na lang sa kaniya kung saan ay hindi na siya umimik pa.Hindi rin naman nagtagal nang may madaanan na kaming restau
We arrived at my house exactly at 1:30 PM. It’s a bit traffic when we entered Manila that’s why we arrived late rather than I expected. Nasa loob pa lang kami ng kotse ko habang nag pa-park ako sa may garahe nang mapansin ko ang pagtingin niya sa labas ng bintana. It’s like… she’s having a star gazing at the moment.I stopped my car and I’m the first one to unbuckle my seat belt. Nakita ko naman sa gilid ng mga mata ko ang agad na pagsunod niya sa pag tanggal din ng kaniyang sariling seat belt at saka tuluyan na akong lumabas.“Follow me,” walang emosyon na saad ko sa kaniya at saka dinaanan ko na lang siya at dumiretso na sa paglalakad papasok sa bahay ko. Naramdaman ko naman na nakasunod siya sa akin sa may likuran ko hanggang sa tuluyan na nga kaming nakapasok.When I’m about to speak, I can’t help it but to feel stunned when I saw someone sitting in my living area and eating a snacks. Napansin niya rin ang pagpasok ko kaya naman awtomatiko siyang napatig
I just sat down in my swivel chair here in my office and grab the white folder. I started to read the articles because it’s part of the case that I was currently handling when suddenly… my phone rang. Mabilis kong inabot ang phone ko na nakapatong lang sa may table ko at saka tiningnan ang caller ID. I can’t help it but to frown a little when I saw Zeid’s name on the screen. He’s Zeidhon Callycx Imperial, one of my closest friend… we have the same attitude and principles in life thats why among of our other friends, we really get along together. Oh I forgot… Caerus too.Hindi ko na rin masyadong pinag-isipan pa ang dahilan nang pagtawag niya sa akin ngayon at sinagot ko na ang tawag niya.“Hello. What do you need?” I asked immediately while still looking at the article that I was holding.[I don ‘t need anything in particular…] sagot niya sa walang gana na ton
LEIGH’s POV Kanina pa gising ang diwa ko at hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakahiga dito at hindi pa rin bumabangon. Hinihiling ko kasi na sana ay panaginip na lang ang lahat… na sana ay panaginip lang na nandito ako sa bahay ni Wayne, kaya lang, mukhang niloloko ko lang talaga ang sarili ko sapagkat ramdam na ramdam ko pa rin ang lambot ng kama na hinihigaan ngayon ng likod ko, idagdag pa ang pagka kumportable no’n. Wala naman akong ganitong kama sa bahay ko dahil simpleng papag lang ‘yun kaya kumpirmado, nandito talaga ako ngayon sa bahay ni Wayne.Lihim na lang ako na huminga nang malalim saka ko na dahan-dahan na imunulat ang mga mata ko. Ang maganda at mukhang mamahalin agad na kisame ng malaking kwarto na ‘to ang agad na bumungad sa paningin ko.‘Hindi nga ako nananaginip,’ hindi ko maiwasan na banggitin ang mga kataga na ‘yun sa mi
KASALUKUYAN lang na nakaupo ako ngayon dito sa couch sa may sala ng bahay ni Wayne. It’s now almost 4 o'clock in the afternoon. Wala akong masyadong ginawa sa buong mag hapon ngayon sa bahay na ‘to dahil hindi ako hinahayaan ni Manang Susan na tumulong sa kaniya sa mga gawaing bahay. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga nang malakas mula dito sa pinagkakaupuan ko. Hindi talaga ako sanay na walang ginagawa. Siguro, susubukan ko na lang na maghanap ng trabaho sa mga susunod na araw kapag na-boring na talaga ako ng sobra-sobra dito.Anyways, after naming kumain ng tanghalian ni Manang kanina ay nag pasya ako na ayusin ko ‘yung mga gamit at damit ko sa kwarto ko. May cabinet kasi doon kaya do’n ko na inilagay ang mga damit ko, and to be honest… halos katatapos ko lang talaga kaya ngayon ay nagpapahinga lang ako dito sa sala.Habang nagpapahinga ay inilibot ko ulit ang paningin ko dito sa may sala at pansinin in detailes ang lahat na
Nang patapos na ang kanta at alam kong pabalik na si Wayne sa upuan kung nasaan ako nakaupo, mabilis akong nagpaalam kina Alexander upang pumuntang banyo. Narinig ko pa nga ang pahabol na sinabi ni Alexander at Fritz na sasamahan na nila ako pero hindi ko na lang ‘yon pinansin. Agad ko silang tinalikuran at naglakad papalayo.Parang wala sa sarili ako na naglalakad sa dagat ng mga taong nadadaanan ko. May ilan akong nakakabungguan pero hindi ko na ‘yon pinapansin pa. Masyadong blangko ang utak ko para pagtuunan pa sila ng pansin.Ngunit, tila’y pumtik ako pabalik sa realidad ng isang mabigat na kamay ang agad na humablot sa braso ko. Para akong natauhan dahil doon at saka awtomatikong lumingon upang makita kung sino ‘yon. Agad na nagsalubong ang aming mga mata na naging dahilan kung bakit ako natigilan. Kunot na kunot ang noo niya habang nakatingin sa akin.“Where are you going? Hindi ba at sinabi ko na ‘wag kang lalayo sa akin?”Napalunok ako ng laway at hindi agad nakap
Hindi ko maiwasan na lihim na mapa-angat ang gilid ng labi ko habang nakikita ko si Wayne sa tabi ko na nakabusangot. Nakaupo siya ngayon sa may passenger’s seat habang ako ang nagmamaneho ng kaniyang kotse. Ayaw niya sana na ako ang magmaneho pero wala naman siyang choice dahil nga may sling siya sa kanan niyang kamay.Biniro pa nga siya ulit kanina ni Hanz at sinabi na kami na lang dalawa ang sabay na pupunta sa bar kasi siya lang naman daw ang mag-isa sa kotse niya. Si Oliver at Vince kasi ang magkasama roon sa isang sasakyan, tapos si Kai at Alexander naman ang magkasama, tapos solo si Fritz at Hanz sa sari-sarili nilang kotse. Pero siyempre, hindi pumayag si Wayne.Ngayon na nakikita ko siyang nakasimangot pa rin, ramdam ko na badtrip pa rin siya dahil sa kalokohan ng mga kaibigan niya.“Galit ka pa rin ba, Wayne? Ano ka ba… inaasar ka lang naman ng mga tropa mo,” medyo natatawa na saad ko. Hindi ko siya magawang batuhan nang tingin dahil diretso lang na nakatuon ang
Mabilis lang lumipas ang mga araw. Linggo na ngayon, at naglalakad lang ako pauwi ng bahay. Alas-singko pa lang naman ng hapon kaya naisipan kong maglakad na lang kaysa ang sumakay pa. Nanghihinayang pa kasi ako na pabaryahan ‘yung mga buo kong pera. Nanghihinayang pa ako na gastusin ‘yong sinahod ko sa loob ng buong linggo.Ito na ang huling sweldo ko sa restaurant kaya kailangan ko ‘tong tipirin. Nakapagpaalam na nga pala ako kay Ma’am Sammie. Kahit nahihiya ako sa kaniya dahil nga hindi man lang ako nagtagal sa pagtatrabaho ko, idagdag pa na nirekomenda lang ako ni Pio, wala naman akong magagawa kung hindi ang tuparin ko ang naipangako ko na kay Wayne.Nakakalungkot lang dahil alam ko naman sa sarili ko na keri ko ‘yung trabaho ko. Nakakapagod, oo... pero wala namang madali na trabaho, hindi ba? Nalungkot din ‘yung mga kasamahan ko sa trabaho sa biglaang pagre-resign ko. Nalungkot din ako kasi naging malapit na sila sa akin, lalo na si Yuki, tinuring ko na ‘yun na p
“So, are you damn saying na nag-deliver ka ng pagkain sa ganoong klase ng lugar?” singhal ni Wayne sa akin nang makapasok na ako ngayon sa bahay niya. Actually, ramdam ko naman kanina na i-o-open niya talaga ang topic tungkol doon, hindi niya lang magawa dahil nga hindi naman kami sabay na umuwi. Dumaan pa kasi ako sa restaurant para ibalik ‘yung motor habang siya naman ay binalikan ‘yung kotse niya kung saan niya naiwan.Pagkapasok ko pa lang ay tinanong niya na agad sa akin kung anong ginagawa ko sa lugar na ‘yon, at sinagot ko lang naman ang tanong niya. Ngayon ay kitang-kita ko ang galit sa ekspresyon ng mukha niya habang diretsong nakatingin sa akin.“Oo, dahil trabaho ko ‘yon,” seryosong sagot ko sa kaniya. Hindi ko alam kung anong ikinakagalit niya ngayon, samantalang siya itong may problema sa aming dalawa.“Naghatid ka ng pagkain sa isang pasugalan!” pag-uulit niya pa. “Sinabi ko na nga ba at hindi ligtas ‘yang trabaho mo!” Napatayo na rin siya mula sa pagkaka-upo niya sa sof
Napuno nang inis ang umaga ko nang maaga akong magising habang naghahanda na sa pagpasok ko sa restaurant. Halos ibato ko na sa vanity table ang suklay na ginagamit ko ngayon. Dala-dala ko pa rin ‘yung inis na nakatulugan ko kagabi. Naiinis ako, hindi dahil sa hindi natuloy ang nangyari sa aming dalawa ni Wayne, kundi dahil napagtanto ko na, kagabi pa lang, kung sino ba ‘yung tumawag sa kaniya.Kaya pala pamilyar sa akin ang pangalan na ‘yun. Hindi ako pwedeng magkamali, siya ‘yung matapobreng babae sa charity ball. Siya ‘yung sinamahan ni Wayne noong gabi na naging dahilan kung bakit dineny niya ako.“Argh! Nakakainis! Kung nalaman ko lang kaagad na ‘yun pala ‘yung babaeng ‘yon… eh di sana pala, gumawa ako ng paraan para pigilan si Wayne,” saad ko sa sarili ko.Bumuga na lang ako nang isang malalim na hininga at nagpasya na nga na tuluyan nang lumabas ng kwarto ko. Baka ma-late na ako sa restaurant kung uunahin ko pa ang inis na nararamdaman ko.Pagkababa ko, awtomatikong
Walang lingon-lingon akong bumaba ng sasakyan ni Wayne nang makapag-park na siya ng kotse niya. Yakap-yakap ko ng mahigpit ang sarili kong sling bag nang dumiretso ako sa pagpasok ng bahay niya. Ramdam ko ang bawat kabog ng puso ko. Gusto ko sanang lingunin siya upang makumpirma kung sinusundan niya ba ako, o hindi… pero mas pinili ko na lang na ‘wag nang gawin ‘yun at mas lalong bilisan na lang ang paglalakad.“Kailangan kong makapasok agad sa kwarto ko,” bulong ko pa sa aking sarili.Katulad nang inaasahan, wala na si Manang Fracia nang makapasok na ako sa may sala. Mas lalong dumoble ang kaba na nararamdaman ko ng dahil doon. Mabilis na akong umakyat ng hagdan, kung pwede ko nga lang na hakbangin ng tig-tatlo ang baitang, baka ginawa ko na, para lang makaakyat ako agad.Napangiti ako ng lihim nang marating ko na ang harapan ng pinto ng kwarto ko. Hindi na ako nagdalawang-isip at agad ko nang inabot ang doorknob noon, pipihitin ko na sana upang mabuksan, kaya lang may i
LEIGH’s POV Ramdam ko ang pagkawala ko sa aking sarili habang nakaupo lang ako rito sa may dulo ng jeep kung saan ay papunta na ako ngayon sa restaurant. Nakahawak pa ako sa handle, pero nakatulala lang ako. Hindi ko akalain ang nangyari sa aming dalawa ni Wayne.Kung pwede ko lang na pukpukin ang sarili kong ulo ngayon, baka ginawa ko na. Kaya lang, pinigilan ko ang sarili ko dahil hindi lang naman ako ang pasahero ngayon.Sana lang talaga ay hindi makita ng mga tao na nasa harapan ko ang pamumula ng mukha ko ngayon. Ramdam ko kasi na nag-iinit ang dalawang pisngi ko lalo na at tandang-tanda ko pa ang nangyari matapos ‘yung nangyari sa kotse. PAKIRAMDAM KO, sa mga bisig pa lang ni Wayne habang buhat-buhat niya ako patungo sa kwarto ko ay medyo naka-idlip na ako ng ilang segundo. Nang dahan-dahan niya na akong inilalapag sa malambot na kama ay doon pa lang ako medyo naalimpungatan.Rinig ko ang mahina at medyo paos na boses niya nang bumulong siya sa akin, “Ju
Hinimas-himas ni Wayne ang kaniyang hita, paatas at pababa, habang diretso pa rin na nakatingin sa kaniyang mata.“Please, tell me na hindi ka na magtatrabaho. I’m offering you a secretarial position on my firm. Why can’t you just accept it, huh?”Napakakagat si Leigh sa pang-ibaba ng kaniyang labi dahil sa init na kaniyang nararamdaman sa ginagawa ni Wayne, ngunit pinigilan niya. Pinigilan niya ang kabilang sistema ng kaniyang pagkatao upang magawang sagutin ang binata.“A-ano ba, Wayne—”At hindi naituloy ni Leigh ang balak na sabihin nang biglang sinunggaban siya ng halik ni Wayne. Sobrang nabigla si Leigh ng mga sandaling ‘yon, hindi siya makapaniwala na mauuwi sa paghahalikan ang usapan nila. Ngunit nang mapansin niya na nakapikit na ang mga ni Wayne habang ninanamnam ang pagdidikit ng kanilang mga labi, kusa na rin na napapikit ang kaniyang mga mata.“Hmmm.” Hindi man sinasadya pero napa-ungol na si Leigh. Patuloy pam rin kasi ang paghimas ni Wayne sa kaniyang hita kasa
Mabilis na isinarado ni Wayne ang folder na kaniyang binabasa ng gabing ‘yon. Mabilis niya rin na binatuhan nang tingin ang suot niyang itim na wristwatch, at doon ay nakita niya na malapit nang mag-alas-siyete ng gabi.Tumayo siya, aabutin na sana ang itim na coat na nakasabit sa kaniyang swivel chair nang biglang pumasok sa opisina niya si Brent na hindi man lang kumatok.“Oh? Aalis ka na agad?” tanong ni Brent sa kaniya, may bitbit pa ito na halos limang puting folder kung saan ay doon napagawi ang mabilis na tingin ni Wayne.Kasalukuyan lang siya na nasa kaniyang firm ng mga sandaling ‘yon. Ang sabi niya ay hindi siya papasok sa opisina dahil nga nagkasakit siya noong gabi… ngunit dahil na-boring siya sa kaniyang bahay lalo na at wala naman doon si Leigh, kaya pumasok na rin siya noong tanghali pagkatapos na kumain nilang dalawa ng lunch.Sobrang bilis nga lang talaga na kumain ni Leigh, kung hindi nagkakamali si Wayne ay halos nakalimang subo lang ito at talagang umalis