CHAPTER 7

Araw ng linggo ang nakagawian nilang pamamasyal ng kaniyang papa Toper. Parehas silang walang pasok tuwing linggo at iyon lang din ang araw na maghapon nilang makikita at makakasama ang isa’t isa. Sa umaga at gabi na lang kasi sila nagkakakitaan kapag weekdays dahil sa trabaho nila.

Nagsisimba muna sila sa umaga at mamamasyal pagkatapos. Nang linggong iyon ay sa mall siya nag-aya matapos nila sa simbahan, kailangan na rin kasi nilang mag-grocery at may bibilhin din siya.

Naghiwalay sila ng ama nang nasa department store na sila. Inabala niya ang sarili sa pamimili ng mga damit na dadalhin niya sa mga batang lansangan na nakilala niya ilang linggo na ang nakalilipas. Balak niyang isama ang mga bata sa bahay ampunan na malapit lang sa kanila. Sana lang ay sumama sa kaniya ang mga bata. Doon ay kilala niya ang mga sister na mag-aalaga sa mga bata, panatag ang loob niyang magiging maayos ang lagay ng mga ito.

Nagmamadali niyang tinakbo ang grocery store dahil ilang missed calls na ang natanggap niya sa ama. Hindi niya namalayan ang oras, nalibang siya sa pamimili at nakalimutan ang oras ng pag-grocery nila.

Malayo pa ay natanaw na niya ang ama na maraming bitbit na plastic bags. Tapos na itong mag-grocery nang hindi niya manlang natulungan. Lalapitan na niya sana ito nang mapansin ang lalaking kausap nito. Nakatalikod sa kaniya ang lalaki kaya hindi niya nakilala agad, sigurado namang kasamahan lang nito iyon sa trabaho. Hindi naman kasi mahilig makihalubilo ang ama, halos lahat ng kaibigan nito ay katrabaho lang din nito.

“—yoko na ulit makita ka! Ayokong nagsasalubong ang landas natin! Kung may konsensiya ka man, lumayo ka na!” Galit at buong gigil na anas ng lalaki.

Napahinto siya sa akmang paglapit dito. Hinawakan ng ama sa braso ang lalaki na agad nitong sinangga at marahas itong tinabig, sa pagkabigla ay nawalan ng balanse ang ama na muntik na nitong ikatumba.

“Huwag mo akong hawakan! Wala kang karapatang hawakan ako! nakakadiri—” hindi na niya pinatapos ang lalaki sa pagsigaw nito sa ama niya, lumapit siya at malakas na tinulak palayo ang lalaki sa ama at galit na hinarap.

“Sino ka bang gago ka? Anong kara— Inspector David?” gulat na anas niya nang mapagsino ang lalaki.

“PO1 Raven?” gulat na ani rin nito.

“R-raven…” awat naman sa kaniya ng ama na hinawakan siya sa balikat at tinatago sa likod nito.

Hindi niya pinansin ang ama. “Inspector David?” agaw pansin niyang muli sa lalaki. Para itong natauhan sa pagtawag niya, tinitigan siya nito pagkatapos ay palipat-lipat silang sinulyapang mag-ama. Ang gulat sa mga mata nito ay napalitan ng poot at disgusto. Siya naman ay tinititigan lang ito, magkakilala ba sila ng ama niya? Kung ganoon ay paano?

“Raven, tara na.” boses ng ama ang nagpakurap sa kanilang dalawa.

Nilingon niya ito at tinanong. “Pa, kilala mo si Inspector? Siya yung bago—” napatigil siya nang marinig ang mapanuyang tawa ng lalaki.

“Pa? Papa? Ama mo ‘yang gagong ‘yan?”

“Inspector!” sigaw niya rito at sinugod ito. Hindi niya gusto ang pinagsasasabi nito! “Ano bang problema mo? Kanina ka pa, narinig ko lahat ng sinabi mo!”

“Raven, tama na ‘yan,” pigil sa kaniya ng Papa Toper niya habang pilit siyang hinihila palayo sa lalaki.

“Hindi, Pa, bitawan mo ako. Kanina pa ‘yang lalaking ‘yan, hindi ko na gusto ang tabas ng dila nang gagong ‘yan!”

“Hindi, halika na…”

“Ang kapal din naman ng mukha mong mag-anak, e hindi mo nga kayang bumuhay ng isa!” galit na sikmat ni Inspector na nagpabato sa ama niya.

Puno nang pagsisisi nitong tinitigan ang lalaki. “D-david,” akmang lalapitan nito si Inspector nang mabilis itong umiwas.

“Diyan ka lang! Huwag na ‘wag mo na ulit akong kakausapin! Ayoko nang kahit anong koneksiyon sa’yo!” ani nito bago sila tinalikuran at umalis.

“PAPA! Kilala mo ba ‘yung lalaki kanina? Si Inspector David? Bakit siya galit na galit sa’yo?” katulad kanina ay nanatiling pipi ang ama tungkol dito. Hindi siya nito sinasagot at kung sumagot naman ay taliwas sa tinatanong niya.

May hinala na siya, gusto niya lang marinig iyon mismo sa ama.

“Magpahinga kana muna, Raven, ako na muna ang bahala sa hapunan—”

“Papa naman!” sigaw niya na nagpatigil dito.

“Siya ba? Si Inspector David ba?” tanong niya na ikinabato nito. Kasabay nang dahan-dahang pagtango nito ay ang pamumuo ng luha sa mga mata nito.

Tama siya, ang lalaki nga ang anak ng Papa Toper niya na palagi nitong kinukwento sa kaniya noon. Bakit nga ba hindi niya naisip iyon agad? Cruz ang apelyido nito, natanong na rin siya dati nila Christine kung magkamag-anak ba silang dalawa dahil pareho sila ng family name.

Ganoon na nga siguro talaga kaliit ang mundo para sa mga taong nakatakdang magtagpo. Ang huli nilang balita ay nagpakalayo-layo ang asawa ng Papa Toper niya kasama ang anak nila para hindi na nito mabisita ang bata. Ayaw kasi ng babae na nakikipag-ugnayan pa ang anak sa ama nito. Nangyari iyon matapos magsakripisyo ng ama niya na muntik na nitong hindi kayanin.

Mabilis niyang niyakap ang ama nang mamuo ang luha sa mga mata nito. Bakas din ang samut-saring emosyon na pinangibabawan ng pangungulila.

“Kakausapin ko siya, Pa. Aayusin natin ‘to.”

Umiling ito. “Hindi na kailangan. At ‘wag ka ng makialam pa, baka pati sa’yo ay magalit siya. hindi ba’t nabanggit mong siya ang Inspector niyo? Baka mapag-initan ka sa trabaho.”

“Maniwala ka man o sa hindi pero professional ang taong ‘yon. Kapag trabaho ay trabaho. Hindi niya dadalhin sa station ang anumang alitan na meron kami. Ako na ang bahala huh,” pinahid niya ang luha sa pisngi ng ama at pabiro itong sinuntok sa balikat. “Huwag ka ngang umiyak! Baka sabihin ng mga kapit-bahay kinakawawa kita, tsk!” aniya na ikinatawa nito.

NASA isang coffee shop siya at hinihintay ang kumag na si David. Pagkatapos nilang mag-dinner ng ama ay napagdesisyunan niyang tawagan ang lalaki at kausapin ito. Hindi niya na kasi iyon magagawa dahil sa pagiging bodyguard niya kay Ms. Divine at nasa station naman ang lalaki.

Kanina pa siya rito at hanggang ngayon ay wala pa rin ang lalaki. Naiinis na siya, kapag talaga hindi ito pumunta ngayon ay makakasapak siya. Maaga pa siya bukas at napupuyat siya sa paghihintay sa Hudyo! Kung hindi lang talaga ito para sa Papa Toper niya ay hindi siya mag-aaksaya ng panahon sa lalaking iyon!

Pinalibot niya ang tingin sa kabuuan ng shop. Wala itong masyadong pagbabago, pero mas mukha na itong maunlad kaysa noon. May mangilan-ngilan lang din customer dahil na rin sa maghahating gabi na.

Madalas siya sa shop na ito noong nag-aaral pa siya at naging tambayan na rin niya hanggang sa lumaki siya.

“May malala ka bang problema at balak mong magpakamatay sa paglaklak ng kape?” ani Kyla habang naglalapag ng isang tasang kape. Nang mailapag ay kinuha naman nito ang mga tasa ng kapeng nainom na niya, kung hindi siya nagkakamali ay nasa apat na rin ang mga ito. “Sigurado ka bang ayos ka pa?” tanong nitong muli na ikinatawa na niya.

“Masamang damo ako, Kyla. Matagal pa bago kita pagkapehin sa burol ko.” Nakangising sagot niya rito na ikinairap nito.

“Pagkatapos mo riyan ay umuwi ka na. Itatawag na talaga kita kay Tito Toper at sasabihin kong lasing ka na!” pinandilatan pa siya nito ng mata bago umalis. Hindi ito pwedeng magtagal sa pakikipag-usap sa kaniya dahil masungit ang amo nito. Tiyak na pagagalitan ang kaibigan kapag nahuling nakikipagdaldalan sa customer.

“What do you need from me, PO1 Raven Cruz?” nasamid siya nang biglang may magsalita sa harap niya habang payapa siyang umiinom. Nang tingalain kung sino iyon ay ang kanina pa pala niyang hinihintay.

“Drop the formality, David. Wala tayo sa station at hindi oras ng trabaho.”

“Kung ang ipinunta mo rito ay para sa ama mong walang kwenta—”

Pinanlakihan niya ito ng mata “Ama mo rin ‘yun!”

“Wala na akong ama. Matagal na siyang patay! At lalong wala akong…” maangas siya nitong tiningnan mula ulo pababa. “kapatid!”

“Wala rin naman akong kapatid. At hindi ko gugustuhing maging ikaw ‘yun!”

                                    

“Oh, really? Kaya pala anak ka ng lalaking ‘yun.” Asik nito na ikinangisi niya.

“Ang sabi mo ay patay na ang ama mo ‘di ba? Then that makes me the only child of the man you’re referring to.”

Umirap ito bago padabog na tumayo. “From now on, don’t talk to me about that man! No, don’t talk to me at all unless it is about work!” ani nito at dinuro pa siya.

“Huwag ka ngang maarte. Can’t you just give him a chance?”

“A chance? Are you hearing yourself, Raven? Why would I give him a chance, e ako nga pinagkaitan niya ng pagkakataong magkaroon ng ama, ng kumpletong pamilya!”

“D-david,”

“No, Raven, just… fuck off! Hinding-hindi ko mapapatawad ang ama mo!”

“Then at least hear him out. Just let him explain.” Lumapit siya rito at hinawakan ito sa braso. “Kahit hindi mo na siya patawarin, pakinggan mo lang yung paliwanag niya.”

Tinabig nito ang kamay niya, “Pakinggan ko man siya o hindi wala pa rin namang magbabago—”

“Ayun naman pala e, pakinggan mo na lang siya, David. Katulad ng walang magbabago, wala rin namang mawawala sa’yo kapag nakinig ka.”

“Huwag mo nang ipilit! Aalis na ako!” tinalikuran na siya nito at umalis. Napahilamos naman siya ng mukha.

Bakit ba ang tigas nang puso ng taong ‘to?

Mabilis niya itong hinabol at pinigilan. “Last na ‘to! Kausapin mo lang siya ng isang beses, pagkatapos non ay sisiguraduhin kong hindi mo na siya makikita pa.” Paki-usap niya rito. Hindi siya papayag na hindi man lang makapag-usap ang dalawa. Kahit dito man lang ay makabawi siya sa Papa Toper niya para sa lahat ng ginawa nito para sa kaniya. “Oo nga pala, hindi niya ako tunay na anak, kaya ‘wag kana magselos! Ikaw lang ang anak ni Papa Toper.” Nakangising asar niya rito. Tinapik niya rin ang balikat nito bago tuluyang umalis.

Nakita niya ang lungkot at inggit sa mga mata nito kanina— noong nasa grosery store sila— habang kinukumpirma nitong anak nga siya ng ama nito. Puno lang ito ng galit pero alam niyang mahal nito ang sariling ama. Kailangan lang nilang maghintay hanggang sa tuluyan nitong mapatawad ang ama.

Hindi rin biro ang mga pinagdaanan ng Papa Toper niya noong nawala rito ang anak. Napagkaitan ito ng karapatan sa sariling anak. Gustuhin man nitong puntahan ang anak ay hindi nila alam kung saan ito dinala ng asawa nito. Ilang buwan mula noong umalis ito ay kinontak siya nito at humihingi ng sustento, walang palya itong nagbibigay ng sustento sa anak pero ni minsan ay hindi sinabi ng asawa kung nasaan sila at hindi man lang hinayaang makausap nito ang anak. Pagkatapos ay malalaman nitong galit at kinamumuhian siya ng anak dahil sa pag-aakalang pinabayaan niya ito at wala itong pakialam dito.

Kahit gusto niyang sabihin kay David ang lahat ng hirap ng ama nito ay hindi iyon tama. Labas siya sa anumang problema ng mag-ama at wala siya sa posisyon para panghimasukan ang mga ito. Gusto niya ring ang ama mismo ang magsabi rito ng katotohanan. Hanggang dito lang ang pwede niyang itulong sa dalawa, na sana ay may kahinatnan.