Seah's Point of View
Apat na buwan na lang ay masasalba na ang kumpanya ng pamilya namin, at sa apat na buwan na 'yon ay ikakasal na rin ako. Limang buwan pa lang nang makapasa ako sa board exam ng architecture, hindi ko man lang muna nagamit nang matagal ang pagiging arkitekto ko rito sa Pilipinas."Seah, kanina ka pa diyan!" tawag sa akin ng nakatatanda kong kapatid na si Riena. Palibhasa hindi naman siya ang agrabyado sa aming magkapatid.Inis akong tumingin sa kaniya at padabog na ibinaba ang lipstick na hawak ko. "Teka nga lang, 'di ba?"Nilisan ko ang upuan at dumiretso palabas mula sa kwarto nang hindi pinapansin si Riena. Pagdating sa sala ay tumambad sa akin si Daddy at Mommy, ngunit pinasadahan ko lang sila ng tingin at naglakad na palabas ng bahay. Pagpasok ko sa loob ng kotse ay nakahinga ako nang mabuti sa kadahilanang hindi ko maharap ang pamilya ko dahil sa napagkasunduang kasal."Tara na," walang ganang utos ko sa driver.Bago pa man makaalis ang kotseng sinasakyan ko ay nakita ko si Mommy na kumakaripas ng takbo mula sa bahay, dahilan para mapahinto si manong sa pagmamaneho. Binuksan ni Mommy ang pinto ng kotse at hinila ako para yakapin."Anak, patawarin mo kami ng Daddy mo," hinimas niya ang kahabaan ng buhok ko, "hindi ko ginustong pigilan ka mula sa mga pangarap mo at matali sa isang sitwasyon na labag sa loob mo."Hindi ako kumibo, pero ramdam ko ang kirot sa puso ko."You're my daughter, but you're also our last chance," she added.Napangiwi ako sa sinabi niya. "Kung hindi niyo lang sana sinugal ang lahat sa istupidong casino na 'yan, edi sana hindi mawawala ang lahat sa atin."I pushed her away and closed the car's door. "Tara na, manong."Masama na kung masama, pero hindi mangyayari 'to kung 'di dahil sa kapabayaan nila. Ilang taon akong nag-aral nang mabuti para mahawakan ang kumpanyang pinalaki pa lolo ko. Pinili ko na mag-aral ng architecture para lang sa akin mapunta ang lahat ng pinaghirapan ng pamilya namin, pero nawala ang lahat ng 'yon dahil sa pagiging adik nila sa sugal.Ayokong matali agad dahil nagsisimula pa lang ang buhay ko sa labas ng kolehiyo. Ilang buwan pa lang akong arkitekto para maibenta ang pagkatao ko sa hindi ko naman mahal. Hindi sana ganito ang buhay ko kung naging responsable lang ang pamilya ko.It could have been just Arch. Seah Alexandra Garcia, but now it's supposed to be Arch. Seah Alexandra Garcia - De Luca. Kahit pa gaano kagrande ang apilyedong 'yan, mahirap pa rin tanggapin para sa akin dahil hindi ko naman 'to ginusto.Mikhail De Luca is the man that I'm about to marry. His father owns one of the biggest engineering company around Europe, which makes their name shine bright. He's also the first son, meaning, sa kaniya mapupunta ang halos lahat ng mana.Hindi lang ako ang may kailangan sa kaniya, siya rin ang may kailangan sa akin. My last name is Garcia — matunog sa industriya ng architecture. Our family owns the most famous architectural company in the Southeast Asia, kaso nga lang ay palugi na ngayon.Mikhail needs me to be his trophy wife for three years, habang ako naman ay nangangailangan ng malaking halaga ng pera. I need an amount of thirty-million pesos, gano'n kalaking pera para masalba ang negosyo namin.Money is not an issue for Mikhail's family, lalo na kung gagamitin nila ang imahe ko at ng pamilya ko para mas lumago ang negosyo nila. Laganap ang balita na gusto nilang pagapangin ang engineering company nila sa bawat sulok ng mundo kaya naman kumagat na rin sila sa kasunduang pagpapakasal ni Mikhail sa akin. All that for publicity.Natanaw ko ang malaking fine dining restaurant na paborito kong puntahan, pero walang tao ngayon rito. Bumaba na ako mula sa kotse at panandaliang nilibot ng tingin ang lugar. Mukhang pina-reserve ng mapapangasawa ko ang buong restaurant para sa aming dalawa."Making a good first impression, huh?" I said to myself.Naglakad ako papasok at dalawang waiter ang bumati sa akin. The lady guided me to the rooftop kung saan isang lamesa lang ang nakaayos habang ang paligid ay napupuno na ng mapupulang bulaklak.Pero ang nakaagaw ng atensiyon ko ay ang matangkad na lalaking nakadungaw sa railings ng rooftop. He's wearing a rolled-up plain white long sleeves and a black trousers. Even though he isn't facing me, I can see that he is fit enough because wide back says it all.He faced me while taking a sip from a wine glass, at pagbaba ng wine glass na humaharang sa mukha niya ay nakita ko ang Italyanong mapungay ang mata. His hazel eyes roamed my body from head to toe na para bang sinusuri niyang mabuti ang aking postura. When his eyes met mine, I did my best to keep them locked, kahit pa naglalakad na siya papalapit sa akin.I won't lie, he's gorgeous."Seah Alexandra Garcia?" he fluently pronounced."Mikhail De Luca," I responded."A worthy one," he said, describing me, I suppose. "Sei bellissima."That made me smirk. Of course, I am beautiful."Grazie," I said, thanking him.We walked our way into the dining table. He pulled out a chair for me so I sat there at sunod naman siyang umupo sa harap ko."How long have you been here in the Philippines?" I asked, trying to start a conversation.Inilapag niya ang wine glass sa lamesa. "Dalawang linggo."I tilted my head and raised an eyebrow. "Paano ka natutong magsalita ng Tagalog?" I then curiously asked."Several relatives of mine are Filipino, a reason why my family used to visit here when I was a still a child," he looked at me curiously, "paano ka naman natutuong magsalita ng Italyano?""I did not know that you can speak in Tagalog, that's why I decided to learn a bit."He just nodded his head as a response. Itinaas niya ang kanang kamay niya na agarang nagpalapit sa isang waiter.Nagsimula na kaming um-order ng mga pagkain. I ordered my usual while he ordered the most expensive ones. After that, he continued our conversation."The wedding is in four months. You can do the wedding plan, hindi ko 'yon pakikialaman.""What do you mean?" naguguluhang tanong ko."What I mean is you can do anything you want with the wedding," sagot nito. "You get to pick everything and anything," aniya pa."You're not going to demand?" tanong ko ulit."This is just a business marriage contract. I don't care if you want to get married at home, basta't magpapakasal tayo."He sounds cocky. Although, it's expected for rich businessmen to be a cocky one."Just send me the list of our wedding expenses, I will wire you the money," he added.Hindi na 'ko kumibo pa dahil sakto namang dumating ang pagkain, I just want to get over this."Don't you have any question to me?" kalmadong tanong niya habang hinihiwa ang beef na nakahain sa harap niya."I'm expecting that you have a house here in Cebu," I said.Napahinto siya sa paghiwa ng beef at binitawan ang utensils. "Hindi ba nasabi sa'yo ni Don Garcia?"Alam kong halata na sa mukha ko ang pagtataka. Hindi nasabi ang ano?"You're coming with me in Italy. We're going to live in Naples," he responded.Napuno ng pagkagulat ang mukha ko dahil hindi ko alam na kailangan kong manirahan sa ibang bansa. Wala 'yon sa desisyon ko."Hindi puwede 'yon! Dito lang tayo sa Pilipinas!" laban ko."Then don't marry me if you want to stay here," he stated with a mad voice. "Kaya kong humanap ng ibang babae kung ayaw mo."Para akong nakuryente sa mga huling salita niya. Why did it have to go this far?Itinuloy niya ang pagkain habang ako naman ay naiwang nakatulala. "Thirty-million is not a small amount. I am not asking for much, Seah.""Marrying you for money is already too much for me. What makes you think that I can live in Italy with you?" I protested.Padabog niyang ibinaba ang utensils which shaken me from my seat. "Iyon ang napagkasunduan ng magulang natin. Live with me in Naples, work as an architect under me, and be a loyal wife."Para bang ang daling sabihin ng lahat ng 'yon para sa kaniya, like it's just the two of us planning a vacation out of town. Mas pinili ko na lang na manahimik kaysa magsalita.Sa mga panahong 'to, siya lang ang pag-asa ng pamilya ko. Sa laylayan ang deretso namin kung hindi ako makikisama.Pagkatapos ng unang pagkikita namin ni Mikhail ay hindi na ito nasundan pang muli. Kinailangan niyang bumalik sa Italya dahil malaki ang posisyon niya sa kumpanya. It is ironic for me to be wedded with someone whom I just met once."You are majestic, Ms. Seah!" my make-up artist exclaimed. "Hindi kaduda-dudang nahulog para sa'yo ang Italyanong 'yon."I gave her a fake smile. "It's such a wonderful gift for me to have him. He's perfect."Bukod sa kailangan kong magpanggap dahil may videographer sa kuwarto ko, hindi rin puwedeng malaman ng ibang tao na business contract lang 'to. Faking something and having it released in public will make our profiles bad."Ang swerte niyo sa isa't-isa!" dagdag pa niya habang kinikilig.Maya-maya lang ay bumukas ang pinto ng kuwarto ko at tumambad sa amin ang wedding organizer ko. Halatang haggard at hirap na siya sa mga nangyayari ngayon."The bride should be in the waiting area in 10 minutes. Magsisimula na tayo maya-maya," anito at lumabas na ulit.I
The whole party was a mess. I decided to be free. Sinulit ko na ang huling araw ko sa Pilipinas. I got along with my college friends that are also architects, and of course, my family.My parents and I talked. Galit pa rin ako pero I couldn't just ignore them before I leave for Italy. They promised to take care of the company because they said that they realized how big of a sacrifice is this. Pinangako ko rin naman sa kanila na magiging maayos at masaya ako sa Italy, kahit pa wala akong kakilala roon.It's just six hours after the party and now we're on the ride papuntang airport. It's 5 A.M., pero hindi man lang ako makaramdam ng antok.Ibinaling ko ang tingin ko kay Mikhail na malayo ang tingin. "Sinong makakasama ko sa bahay?""Ako," sagot niya. "Maliit lang ang bahay natin, enough for the two of us."Pabor naman sa akin, kaso nga lang ay baka mabaliw ako kung wala talaga akong makakausap sa lugar na 'yon."Pero magtatrabaho ka, hindi ba?" tanong ko ulit.Ngayon ay napunta na sa a
Seah's Point of ViewNagising ako nang makaramdam ng pananakit mula sa ibabang bahagi ng katawan ko. Kakaibang pangangalay ang nararamdaman ko rito at para bang kaunting galaw ko lang ay may anumang mahapdi rito.Natauhan ako nang maramdamang walang kahit anong damit ang nakasuot sa akin, kung hindi kumot na pinaghahatian pa namin ni Mikhael."Shit!" malakas na mura ko sa sarili.Inalala ko ang lahat ng nangyari, and all of those gave me a second hand embarrassment. What did I just do? Most of all, what the hell did I just say to Mikhail?"Seah?"Napalingon ako sa asawa kong katulad kong natatakluban ng kumot ang ibabang bahagi ng katawan. Halos patayin ko ang sarili ko sa sariling pag-iisip ko dahil sa sobrang katangahan at kapabayaan.Naupo sa kama si Mikhail. Alam ko na kita niya ang gulat at taranta sa mukha ko. I was drunk, I did not know what I was doing."Seah, I didn't do anything without your consent."Of course, I remember it. Hindi ko siya sinisisi, pero ang sarili ko. Magm
"Welcome to Naples, Mrs. De Luca!" bati sa akin ng matangkad na lalaki nang makababa kami ng eroplano. "I am Fritz Morris, Mr. Mikhail De Luca's secretary," pagpapakilala niya.Ngumiti lang ako sa kaniya at sumunod na sa likod ni Mikhail. I can hear them talking business, but I didn't interfere at all. A convertable Porsche was waiting for us. Mikhail opened the door for me so I went in, then he followed me.Nagsimula na siyang magmaneho habang ako naman ay manghang-mangha sa lugar. Italy is a gorgeous country, ni isang beses ay hindi ko naisip na titira ako rito."We're just 20 minutes away," he said. I didn't answer him but I just enjoyed the view. "You'll see the sunset too in a while," he added.Habang tumatagal ay nawawala na rin ang mga malalaking gusali, kasabay nito ay ang pagbaba ng araw. I looked at my wrist watch and looked at the time. It's already 7:42 in the afternoon."Sunset's supposed to be done, right?" I asked."You're in Italy now, Seah. We're much farther from the
"Welcome to Naples, Mrs. De Luca!" bati sa akin ng matangkad na lalaki nang makababa kami ng eroplano. "I am Fritz Morris, Mr. Mikhail De Luca's secretary," pagpapakilala niya.Ngumiti lang ako sa kaniya at sumunod na sa likod ni Mikhail. I can hear them talking business, but I didn't interfere at all. A convertable Porsche was waiting for us. Mikhail opened the door for me so I went in, then he followed me.Nagsimula na siyang magmaneho habang ako naman ay manghang-mangha sa lugar. Italy is a gorgeous country, ni isang beses ay hindi ko naisip na titira ako rito."We're just 20 minutes away," he said. I didn't answer him but I just enjoyed the view. "You'll see the sunset too in a while," he added.Habang tumatagal ay nawawala na rin ang mga malalaking gusali, kasabay nito ay ang pagbaba ng araw. I looked at my wrist watch and looked at the time. It's already 7:42 in the afternoon."Sunset's supposed to be done, right?" I asked."You're in Italy now, Seah. We're much farther from the
Seah's Point of ViewNagising ako nang makaramdam ng pananakit mula sa ibabang bahagi ng katawan ko. Kakaibang pangangalay ang nararamdaman ko rito at para bang kaunting galaw ko lang ay may anumang mahapdi rito.Natauhan ako nang maramdamang walang kahit anong damit ang nakasuot sa akin, kung hindi kumot na pinaghahatian pa namin ni Mikhael."Shit!" malakas na mura ko sa sarili.Inalala ko ang lahat ng nangyari, and all of those gave me a second hand embarrassment. What did I just do? Most of all, what the hell did I just say to Mikhail?"Seah?"Napalingon ako sa asawa kong katulad kong natatakluban ng kumot ang ibabang bahagi ng katawan. Halos patayin ko ang sarili ko sa sariling pag-iisip ko dahil sa sobrang katangahan at kapabayaan.Naupo sa kama si Mikhail. Alam ko na kita niya ang gulat at taranta sa mukha ko. I was drunk, I did not know what I was doing."Seah, I didn't do anything without your consent."Of course, I remember it. Hindi ko siya sinisisi, pero ang sarili ko. Magm
The whole party was a mess. I decided to be free. Sinulit ko na ang huling araw ko sa Pilipinas. I got along with my college friends that are also architects, and of course, my family.My parents and I talked. Galit pa rin ako pero I couldn't just ignore them before I leave for Italy. They promised to take care of the company because they said that they realized how big of a sacrifice is this. Pinangako ko rin naman sa kanila na magiging maayos at masaya ako sa Italy, kahit pa wala akong kakilala roon.It's just six hours after the party and now we're on the ride papuntang airport. It's 5 A.M., pero hindi man lang ako makaramdam ng antok.Ibinaling ko ang tingin ko kay Mikhail na malayo ang tingin. "Sinong makakasama ko sa bahay?""Ako," sagot niya. "Maliit lang ang bahay natin, enough for the two of us."Pabor naman sa akin, kaso nga lang ay baka mabaliw ako kung wala talaga akong makakausap sa lugar na 'yon."Pero magtatrabaho ka, hindi ba?" tanong ko ulit.Ngayon ay napunta na sa a
Pagkatapos ng unang pagkikita namin ni Mikhail ay hindi na ito nasundan pang muli. Kinailangan niyang bumalik sa Italya dahil malaki ang posisyon niya sa kumpanya. It is ironic for me to be wedded with someone whom I just met once."You are majestic, Ms. Seah!" my make-up artist exclaimed. "Hindi kaduda-dudang nahulog para sa'yo ang Italyanong 'yon."I gave her a fake smile. "It's such a wonderful gift for me to have him. He's perfect."Bukod sa kailangan kong magpanggap dahil may videographer sa kuwarto ko, hindi rin puwedeng malaman ng ibang tao na business contract lang 'to. Faking something and having it released in public will make our profiles bad."Ang swerte niyo sa isa't-isa!" dagdag pa niya habang kinikilig.Maya-maya lang ay bumukas ang pinto ng kuwarto ko at tumambad sa amin ang wedding organizer ko. Halatang haggard at hirap na siya sa mga nangyayari ngayon."The bride should be in the waiting area in 10 minutes. Magsisimula na tayo maya-maya," anito at lumabas na ulit.I
Seah's Point of ViewApat na buwan na lang ay masasalba na ang kumpanya ng pamilya namin, at sa apat na buwan na 'yon ay ikakasal na rin ako. Limang buwan pa lang nang makapasa ako sa board exam ng architecture, hindi ko man lang muna nagamit nang matagal ang pagiging arkitekto ko rito sa Pilipinas."Seah, kanina ka pa diyan!" tawag sa akin ng nakatatanda kong kapatid na si Riena. Palibhasa hindi naman siya ang agrabyado sa aming magkapatid.Inis akong tumingin sa kaniya at padabog na ibinaba ang lipstick na hawak ko. "Teka nga lang, 'di ba?"Nilisan ko ang upuan at dumiretso palabas mula sa kwarto nang hindi pinapansin si Riena. Pagdating sa sala ay tumambad sa akin si Daddy at Mommy, ngunit pinasadahan ko lang sila ng tingin at naglakad na palabas ng bahay. Pagpasok ko sa loob ng kotse ay nakahinga ako nang mabuti sa kadahilanang hindi ko maharap ang pamilya ko dahil sa napagkasunduang kasal."Tara na," walang ganang utos ko sa driver.Bago pa man makaalis ang kotseng sinasakyan ko