Ipinarada ko sa tabi ang kotse. Hindi ko na talaga kinakaya. Tuluyan na akong napa hagulgol. Dumukdok sa manobela. "Hey! Are you crying?? Asan ka? Pupuntahan kita!" Sigaw ni Ingrid sa kabilang line. Sinabi kong hindi na ako lalapit sa kanya pero ang sakit. Kailangan ko ng kaibigan. Nang masasabihan. Siya lang ang nakaka kilala sa akin ng buo. Siya lang ang pinag kakatiwalaan ko kaya hindi naman siguro masamang sa kanya ako maglabas ng sama ng loob ko sa mundo. Hindi na ako nagdalawang isip pa at sinabi sa kanya kung saan niya ako makikita. Muli kong pinaandar ang kotse matapos namin mag usap. Hindi ako agad bumalik ng Manila at tumigil para mag check in sa unang hotel na nakita ko. "Two room, Miss." Sabi ko sa receptionist. "Naku po. Isang kwarto na lang po meron kami. Ganitong month kasi punuan talaga." Paliwanag niya. "How about two bedrooms, Miss?" Tumango ito matapos may chineck sa kaharap niyang computer. "Good.. I'll take that." Matapos kong magbayad, kunin ang card key
[DARCY BOZZELLI]Sapo ko ang ulo ko ng magising ako. Naramdaman kong may mabigat na nakadagan sa akin kaya nagdilat ako ng mata ko. Laking gulat ko. "What the fuck!! Ingrid??!!" Bahagya itong gumalaw. Inalis ko na agad ang hita niya bago pa man niya magawa. Lalo akong nanlamig ng mapagtanto kong wala akong suot. At... At ganun din siya?? Fuck! Kasabay ng pagtayo ko ang paghila ko sa kumot para hindi ma expose ang katawan kong hu bad ngayon. "Ano ba Darz!!" Mabilis niyang kinuha ang unan para takpan ang sarili. "Ang sama mo!" Umalis siya ng kama, nagtungo ng banyo. Sinundan ko naman siya. "Ingrid! What did you do??" Hindi ako natutuwa sa mga oras na to. Wala akong maalala. Ang natatandaan ko lang lumabas kami para uminom after ko siyang sunduin kung saan siya muntik maligaw papunta rito. Hindi kami nagtagal dito sa hotel at iniwan lang ang gamit niya saka kami nagtungo sa bar. Naalala ko pang tawag ng tawag ang asawa ko. Patay na. Fuck! Hinanap ko ang phone ko. Nakailang misse
Nag impake agad ako ng mga gamit ko ng makabalik sa tinutuluyan ko. Uuwi na ako pero hindi sa Mansion na yun kung saan niya ko masusundan. TULALA akong nakatingin sa labas ng nasa byahe na ako. Tumulo nanaman ang luha ko. Hindi na ata mauubos tong bwisit na to. Mahapdi na ang mata ko pero ayaw pa din tumigil. Bakit ganun?? Tila mas masakit pa to sa naramdaman ko kay Lian. May sasakit pa pala. Akala ko ang nangyari sa amin ni Lian ang una at huling sakit na mararamdaman ko. Putang ina. Meron pa palang mas isasakit. "Miss okay ka lang?" Pinahid ko ang luha ko. Inayos ang sarili. "Yeah. Okay lang ako." Sagot ko ng may pilit na ngiti ng makaharap ako sa kanya. Binalik ko sa bintana ang tuon ko matapos. "Puso? About love ba yan?" Tanong uli ng babae. Ewan ko pero parang gusto kong maglabas sa kanya ng hina ing. "May asawa ka ba?" Imbis na sumagot. Ngumiti ito na papunta na ng pagtawa. "Bakit?" Nagtaka kasi ako. "We just got divorced. Kaya medyo natawa lang ako." Tumango na lang ako
TAPOS na kaming kumain at tahimik kaming lahat na andito sa sala. Magkatabi kami ni Axell habang si papa at mama nasa magka ibang sofa. "I-I'll go ahead na po.." Basag ni Axell sa katahimikan. Natauhan siguro dahil kanina ko pa tinatabig ang patagong paghawak niya sa kamay ko. "Bakit ka pa uuwi?" Tanong ni papa. "Dinalaw ko lang po talaga ang asawa ko. Maaga din po kasi ako bukas sa kumpanya." Paliwanag ng katabi ko. Tama yan. Galingan mo. Diyan ka expert. Magpanggap. "Naku.. Dito ka na matulog. Delikado na mag byahe ng ganitong oras, iha." Si mama naman ngayon. Haist. "Ma. Pa. Hayaan niyo na po siya. Hindi siya sanay sa maliit na bahay." Kahit ang laki naman nitong bahay pero walang wala pa din sa Mansion nila. "Ano ba yan, Audhrey. Asawa mo ang pinag uusapan dito. Umayos ka nga." Napanguso na lang ako. Kapag si mama na ang nagsalita wala na kong palag. Kay papa siguro mananalo pa ako. Paboritong anak kaya ako ni papa. Tumayo ako. "Aayusin ko lang po yung kwarto." Kahit wala
PAG GISING ko wala na sa tabi ko si Axell. Nirespeto niya ang desisyon kong bigyan ako ng sapat na panahon. Kasama na doon ang no lovemaking, no hugs and kisses. Kahit anong intimate moment. Any romantic gesture. Gusto ko hayaan lang muna niya ko. Matapos kong mag freshen up lumabas na ako ng kwarto at bumaba. Alam kong nakaalis na si Axell pero hindi ko maiwasang umasa na nasa sala lang siya o sa dining. "Kumain ka na, anak. Anong oras na." Napatingin ako sa wristwatch ko. Halos mag tanghalian na nga. So, brunch na to. "Magsabi ka nga ng totoo, anak. May problema ba kayo ng asawa mo?" Tanong ni mama. Kasalukuyan siyang naglilinis ng bahay. Jusko baka bumuka ang tahi niya. "Ma.. Tumigil ka nga kagagalaw. Hindi ka pa masyadong magaling." Sermon ko sa kanya. "Wag mong ibahin ang usapan. Isa pa lalo akong magkakasakit. Sabi naman ng Doctor ayos lang. Parang exercise ko na to. Wag lang magbuhat ng mabibigat." Tigas talaga ng ulo. Alam ko na kung kanino ako nag mana. "Hindi ka pa ba
"Why the sudden?" Nasa loob na kami ngayon ng kotse. Isang sabi lang niya iniwan ko ang lahat ng trabaho sa kumpanya at mabilis pa sa alas kwatrong nilipad ko ang kinaroroonan niya. I'm so head over heels in love with this amazing woman I have ever met in my entire life. "Is it not allowed to change my mind?" Iba talaga ang babaeng ito. Palaging nag iiwan ng katanungan sa isip ko, binabaliw niya ako. "Alright. Ikaw naman yan." Pinasadahan ko siya ng ngiti, pinisil sa hita bago bumalik sa daan ang atensyun ko. "What matters is your coming home." May galak sa pusong hayag ko. Hindi naman siya nagsalita. Walang bahid ng idea kung anong tumatakbo sa isipan niya. "Thank you, Love." Pahabol ko pa. "But it does not mean everything is in place, Axell." I know. Hindi pa niya ko totally napapatawad, and I understand where she comes from. Pumagitna ang katahimikan hanggang makarating kami. Pinagbuksan ko siya ng pinto, nilahad ko ang kamay ko pero binalewala niya lang. Tumikhim lang ako
[AUDHREY BOZZELLI] One month na ang nagdaan mula ng huling pagta-talik namin ni Axell. Hindi na yun nasundan pa kahit parang tila addiction na hinahanap hanap ng buong pagkatao ko ang mga haplos, yakap, init at halik niya. I miss everything about her pero tao lang ako. Hindi pa din mawaglit sa isipan ko ang mga detalye na maaring namagitan sa kanila ni Ingrid linta na yun. Kahit hindi ko actual na nakita na ginawa nila ang bagay na yun, madaming naglalaro sa utak ko. Sobrang sakit na maisip na na-angkin siya ng iba, na nagawa niyang gumalaw ng hindi ako. Walang kasing sakit yun para sa isang babae. I love her. That's crystal clear pero tao ako, hindi ako diyos na kayang iwaglit sa isang iglap ang lahat lahat. I may not be able to just give her up, but the pain still lingers on me like a leech. Hindi ko alam, hindi ko hawak kung kailan ako maghihilom. I need more time para maging maayos muli. Ang daming nangyari. Pakiramdam ko sobrang malas ko sa pag-ibig. Feeling ko palagi na la
"Where the hell have you been?!" Hindi pa man ako nakaka harap narinig ko na yun sa asawa ko. Banayad kong sinara ang pinto saka sinalubong ang madilim na mga tinging ipinupukol sa akin ni Dhrey. Lumapit ako sa kanya, akmang hahagkan siya pero mabilis niya akong sinalag. "Answer my fucking question, Darcy!" Whenever she's mad, she won't call me Axell—Napansin ko yun sa ilang araw na pabago bago ang pakitungo niya sakin. I totally understand. I know she's trying to feel better towards me, but the thing was my sin. She can't shrug that off her mind. And now I am adding something to that which is cracking me dangerously. I want to be honest fully, but how could I fucking do that if one word could be the end of us. "What?? Wala ka ba planong sagutin ako?!" Ramdam ko ang namumuong matinding galit sa kanya kaya mabilis akong nag isip ng mai dadahilan. "May emergency meet up ako with the clients, love. I'm sorry I didn't want to bother your peaceful sleep." I did my best not to sound