DISCLAIMER:
This is a work of fiction. Names, characters, places and events are product by author and used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events were purely coincidental.All rights reserved.
No part of this story may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any names without prior permission of the author.
PLAGIARISM IS A CRIME!
THE GOOD DECEIVER
After losing her twin, Amarie Cielo Torres has to pretend as Amber Michaella, and that includes Marrying her boyfriend, Blaze Damon Castro.
Will Amarie success of deceiving everybody in Amber's life? Without them knowing the truth she was hiding all along? Papaano kung magkatotoo na ang lahat ng nararamdaman niya? At mangyari ang mga bagay na hindi inaasahang mangyayari.
Will she survive doing the big task of existing in Amber's life? And being the wife of the CEO?
Without falling to her own game of deceiving?
AMARIE'S POINT OF VIEWFlashback.."Amarie!"His deep and low voice shaken my body. Patuloy ang panginginig ng dalawang kamay ko tsaka kusang nagsumiksik ang aking katawan sa likod ng pintuan habang yakap ang dalawa ko'ng tuhod."Open the door, Amarie. Or else..""Ahhh!"Napasigaw ako na'ng marahas na bumukas ang pinto tsaka niyon iniluwa ang lalaking kinatatakutan ko. He scanned me from up to toe using his dark eyes, mayroong ngising nakakakilabot na nakapaskil sa kaniya'ng labi."Run, Amarie! Run!"Patuloy ang pagbuhos ng aki'ng mga luha habang hawak ang mga kamay ng aki'ng kakambal. Naghahabol ako ng hininga, hingal sa ginagawa'ng pagtakbo. Nanlalabo ang aki'ng mga mata dahil sa nag-uumapaw na luha'ng umaagos mula rito.Bang!Natigil ako sa pagtakbo na'ng makarinig
AMARIE'S POINT OF VIEW"Amarie."Nanatili ako'ng nakayuko nang banggitin nito ang pangalan ko. Hindi ko magawang tumunghay at salubungin ang masinsinan niyang tingin. Ayoko."Amarie, please look at me."Pag-iwas na lamang ng tingin ang nagawa ko na'ng itaas nito ang aking mukha habang hawak ako sa baba."Bakit? Bakit hindi mo sinabi sa'kin?"Tuluyan na'ng nanubig ang mga mata ko. His soft voice has a sound of concern, katulad dati ay hindi pa 'rin ito nagbabago."I'm sorry."Isang malalim na buntong hininga ang kaniyang pinakawalan bago tuluyan ako'ng binitawan."Amarie, hindi mo dapat ginagawa 'to. Wala ka'ng kasalanan, hindi mo kasalanan kung bakit namatay si Amber. Hindi mo dapat nararanasan 'to!"Napatalon ako na'ng hampasin nito ang mesa, dahilan upang maglingunan sa amin ang iba'ng tao sa loob ng caf
AMARIE’S POINT OF VIEW“Party?”Napangiwi ako na’ng marinig ang sinabi ni Damon. Magkakaroon ng cocktail party sa company nila at gusto niya’ng isama ako bilang partner. He wanted to introduce me to his employees and co-workers. The CEO wants me.“Please, baby. I really want them to meet my wife, I know you’ll look stunning.” He hugged me from my back. Gustuhin ko ma’ng tumanggi dahil natatakot ako’ng magkamali sa harap ng marami’ng tao, pero hindi pwede.“A-Ahh, oo naman! Tsaka gusto ko ‘rin makilala ang mga ka-trabaho mo,” sagot ko tsaka tumawa.“Yes! Thank you, baby! You really are the best!”..I bit my lower lip after seeing my own reflection in a full-length mirror, wea
AMARIE’S POINT OF VIEW“P-Po?” hindi makapaniwala ko’ng tanong kay Dad. “D-Dad, waag naman po ganito. Daddy, I-I..I c-cant marry him, hindi ko po kaya. He’s my sister’s boyfriend,” nakayuko ko’ng saad. Tila hindi pa ‘rin nag si-sink in sa akin ang mga nangyayari. “Sinusuway mo baa ko, Amarie Cielo?” Ang mababa’ng boses nito ay mas lalo’ng nakadagdag sa mabigat na tensiyong namumuo sa loob ng silid. Nakikiusap ko’ng nilingon si Mom, humihingi ng tulong. “D-Daddy, please! A-Ayoko po, gagawin ko ang lahat wag lang ito.” Umiiyak ko’ng pakiusap.
AMARIE’S POINT OF VIEWNasapo ko ang aking ulo na’ng makaramdam ng matinding sakit mula rito na’ng ako’y makabangon.“Arghh, hangover is the worst part in drinking.”Subalit kaagad ako’ng nanlamig na’ng mapagtanto kung saad ako nakahiga…sa kama.P-Paano?Sa pagkakatanda ko ay hindi ko na magawa’ng umabot pa rito dahil sa kalasingan kagabi. I fell right in the door.Nagmamadali ko’nng nilibot ng tingin ang paligid tsaka napatingin sa alarm clock. It’s six in the morning. Pinangunahan ako na’ng kaba na’ng makita ang isang maliit na sticky note sa side table.Eat it .Nilingon ko ang nakahaing almusal tsaka napagtanto’ng hind inga ako nag-iisa. Nahihilo man ay pinilit ko’ng bumangon t
AMARIE’S POINT OF VIEW Silence field the whole car, and it makes the situation awkward. Napatingin ako sa’king sarili, I am wearing a jeans paired with a long sleeve. Mabuti na lamang at nakabukas ang ac sa kotse, kung hindi ay kanina pa ako pinagpapawisan nito, panigurado. “Ahmmm..Damon? Hindi ba parang masyado naman ata’ng mainit ‘tong suot ko?” alangani'ng saad ko. “Mas mabuti nang ganiyan. Kaysa kung sino-sino’ng tumitingin sa’yo, baka hindi ako makapagtimpi at maubos lahat ng empleyado sa kumpanya,” malamig niyang sagot. Today, he decided to bring me in the company, together with him. Pinanindigan nito ang sinabi’ng hindi ako maaaring umalis na’ng wala siya. “Let’s go,” anyaya nito na’ng tuluyang mai-park ang kotse. Nanliit ako na’ng makita ang tinginsa’min ng bawat madadaanan na empleyado, lalo na
AMARIE’S POINT OF VIEWMaaga ako’ng gumising ngayong araw para paghandaan ng masarap na almusal si Damon. Gusto ko’ng bawiin ang ilang araw na nagkaroon kami ng tampuhan. Hindi ko maiwasang mapangiti habang naghahain.Magkabati na kami.Natigil ako ng makaramdam ng isang presensiya’ng mariin na nakatitig sa akin. And there I met his stares.“Gising ka na pala,” ngiting bungad ko. I looked down at where is he staring with his both brows furrowed. And there I saw it was landed in his shirt that I am wearing.“Dapat na ba ako’ng matakot sa tingin na ‘yan?” maloko’ng biro ko. Napailing ito na may ngisi sa labi. “Such a naughty wife,” tugon niya.“Let’s eat,“ anyaya ko. I was about to pull a cha
AMARIE’S POINT OF VIEWPatuloy pa ‘rin ang malakas na pagbuhos ng ulan. Napayuko ako na’ng malakas na kumulog kasabay pa ng matalim na kidlat. Sinubukan ko pa’ng pulutin ang punit-punit na piraso ng papel tsaka isinilig sa loob ng aking bag. A-Ang litrato namin ni Dad. I was staring at it while smiling like an idiot. Hindi ko maiwasang matuwa dahil ito ang kaisa-isahang litrato na kasama ko si Daddy. Baby pa ako rito, at dala niya ako sa kaniyang kandungan. Alam ko’ng ako ang batang ito dahil mayroon ako’ng maliit na balat na korteng puso sa braso. Nasa ganoong posisyon ako na’ng mapagtripan ng grupo ni Eliazar.“Uy, sino ‘to?” nakangisi niyang saad tsaka hinabl
BLAZE DAMON CASTRO “Yes, Dad. I am planning to marry her. Mag po-propose na ako sa kaniya,” ngiti ko’ng sabi kay Dad. Nangunot ang kaniyang too. “Sigurado ka na ba sa desisyon mo?” he asked. “Oo naman Dad. You know, when it comes to Amber, I am sure of everything.” “Will you marry me?” My eyes were shining in so much happiness right now. Ito ang pinakahihintay ko’ng araw. It’s her eighteenth birthday. Now that she’s in a legal age, pwede ko na siya’ng pakasalan. Hindi ko maiwasan na maging emotional. This ring was bought year ago. Naaalala ko pa noon, binili ko ito kasama si Mom sa paborito niyang jewelry shop. She was the one who chose this one for me. Palibahasa’y wala ako’ng alam sa taste ng mga babae. Amber is my first girlfriend, and I want her to be the last. “I’m sorry, Blaze. I-It’s a no.” &nbs
AMARIE’S POINT OF VIEW Patakbo ko’ng nilisan ang coffee shop tsaka sinundan ang dinaanan ni Damon kanina lamang. Naabutan ko ito’ng pasakay na papasok sa kaniya’ng kotse kaya naman kaagad ko siya’ng pinigilan. “D-Damon! Sandali!” I yelled. Hingal ako’ng lumapit sa kaniya’ng direksiyon tsaka mahigpit na hinawakan ang kaniya’ng kamay. “K-Kailangan natin mag-usap,” I said, gasping for air. Malamig niya ako’ng tinignan tsaka marahas na inalis ang kamay ko sa pagkakakapit sa kaniya’ng braso. Nataranta ako na’ng akma’ng itutuloy na nito ang pagpasok sa loob ng sasakyan. “Ahh!” Hindi nito nagawa’ng maisara ang pintuan ng kotse na’ng iharang ko ang aki’ng kamay. Napahiyaw ako, inda ang sakit mula sa pagkakaipit. Ngunit isinara ko na lamang ang aki’ng palad tsaka itinago sa aki’ng likod.
AXEL’S POINT OF VIEW “Amarie, are you awake?” mahina’ng katok ko sa kaniya’ng kwarto. Nakarinig ako ng mahina’ng kaluskos, ibig sabihin ay gising siya. Pero wala ako’ng nakuhang sagot na ikinabuntong-hininga ko na lamang. Dismayado ako’ng bumalik sa kitchen tsaka bagsak ang balikat na inilapag ang mga pagkain sa mesa. “Sir, h-hindi pa ‘rin po ba kumakain si Ma’am Amarie?” malungkot na tanong ni Aling Minda sa akin. Isang tahimik na pag-iling ang isinukli ko sa matanda. “Let us let her think for now. I have to go, mayroon pa po kasi ako’ng meeting this afternoon. Kapag nagtanong, pakisabi po ay ako na ang bahala’ng sumundo kay Darren,” bilin ko rito. I was in the hurry while on my way in the office. I have been trying to free my schedule because I want to take care of Amarie. Masyado na ‘rin kasi ako’ng nagiging busy these past few days kaya hindi
AMARIE’S POINT OF VIEW Mabilis ang tibok ng puso ko habang tahak ang daan papunta sa ospital. Nagpapasalamat ako at nagawa ko pa’ng makapag-drive ng maayos habang lumilipad ang utak ko sap ag-aalala kay Daddy. “Jhames Aldus Torres,” banggit ko sa isang nurse na’ng makarating ako sa lobby. “Nasa operating room pa po.” Wala ako’ng sinayang na oras at mabilis na nagtatakbo patungo sa silid na iyon. Patuloy pa ‘rin ang panginginig ng aking mga kamay. Naabutan ko si Mommy na nakayuko habang nakaupo sa waiting area. “M-Mom,” tawag pansin ko rito. Mabilis siya’ng nag-angat ng tingin tsaka ako sinalubong. She hugged me tight, and there she started crying and sobbing while leaning on me. “N-Nasaan po si Daddy?” tanong ko. Saglit ako’ng humiwalay sa kaniyang pagkakayakap. Sumilip ako
AMARIE’S POINT OF VIEWNang tumunog ang bell, hudyat na oras na ng break time ay wala ako’ng sinayang na oras. Mabilis ko’ng niligpit ang mga gamit at isinilid sa aking bag. Kinuha ko ang cellphone sa bulsa at itinext si Axel na tapos na ang klase ko. Sabay kasi kami’ng mag l-lunch. Ili-libre niya ako dahil na perfect ko ang long quiz namin doon sa masungit ko’ng teacher sa Math. “Malapit na ang game namin sa intramurals, manood ka ah?” nakanguso’ng sabi sa akin ni Axel. Natatawa ko’ng isinubo sa kaniya ang malaki’ng siopao. “Oo naman. Kailan pa ako hindi nakanuod ng game mo, captain?” nakataas ang isa’mg kilay ko’ng sabi. Lalaban ulit para sa intrams ang grupo ng basketball na pinamumunuan ni Axel dito sa school namin
AMARIE’S POINT OF VIEWIkalawa’ng araw na matapos ang pagdiriwang na iyon para sa kaarawan ni Lola Esther. Pero hanggang ngayon ay hindi pa ‘rin ako mapakali.I’ve been distracted the whole day. Believe me, nakakabaliw.Mamaya’ng gabi na ang uwi ni Axel sa Pilipinas, panigurado’ng may dala iyo’ng balita. Kaya naman heto at iniimpake ko na ang mga gamit namin ni Darren upang bumalik sa poder ni Axel.Napabuntong-hininga na lamang ako. Sinuyod ko ng tingin ang buong kwarto. Bigla ko lang tuloy na miss noo’ng dito pa ako tunay na nakatira. I miss my room, I miss our room.Minadali ko ang ginagawa para tumulong kay Aling Minda sa paghahanda ng lunch. Napag-sipan ko’ng magluto ng masarap dahil ito ang huling araw namin dito sa bahay.Katulad ng nakasanayan ay niluto ko ang paborito’ng ulam ni
AMARIE’S POINT OF VIEW “D-Damon! Sandali lang!” Hinatak ko ang aking kamay na mahigpit niya’ng hawak tsaka hinihingal na sinapo ang aki’ng dibdib. Wala’ng pasabi niya ako’ng hinatak paalis sa lugar na iyon. And then we started running endlessly to somewhere I don’t know. “Where are you taking me?” I asked. Hindi ko siya magawa’ng tignan. Ito marahil ay dahil sa naging takbo ng usapan kanina lamang sa lamesa. Hindi kaya napapansin siya na hindi na ako nagiging komportable sa mabigat na atmospera roon? Kaya naman ay hinatak niya ako papalayo? Pumungay ang kaniya’ng mga mata na nakatingin sa akin. “Can you trust me, Amarie?” malumanay niya;ng tanong. Saglit na kumunot ang aki’ng noo. Subalit naramdaman ko na lamang ang sarili na sunod-sunod ang pagtango. “Hindi ko alam kung bakit o
AMARIE’S POINT OF VIEWA week passed. At masasabi ko na para ba’ng kay bagal ng pagtakbo ng oras.Damon has been taking care of me indeed. At mas lalo niya ako’ng ginugulo sa ginagawa niya’ng iyon.Sinusubukan ko siya’ng pakisamahan ng pormal sa mga nagdaa’ng araw. Been trying to talk to him casually. Hangga’t maaari ay ayaw ko siya’ng kausapin kung hindi naman importante.Batid ko ‘rin na unti-unti na’ng napapalapit ang loob ni Darren rito. Unti-unti man ay mas lalo sila’ng nagiging magkasundo. Sa tuwing umaga ay asikaso ito ng Ama, hanggang halos sa buong araw. Tila ba ayaw niya na ako’ng pakilusin upang asikasuhin si Darren.Hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba sa aki’ng puso. Imbes na mag-protesta ay may parte sa akin na nakakaramdam ng saya sa ganito’ng tagpo.Marahil
BLAZE DAMON CASTRO I immediately placed my hands on the other side of the bed as I woke up. I did nothing but to release a heavy sigh for realizing I a now alone in the room with no one beside me. I let myself stare at the ceiling for how many minutes before I finally decided to do my morning routines. After doing my thing, I did check Darren in his room if he already is awake. I have confirmed that he is, so I went downstairs to look for those two. “Good morning, Tay!” bati ni Darren nang makita ako’ng pababa ng hagdan. I simple nodded and tapped his head two times. “Morning.” I scanned the whole dining, looking for someone, looking for her. “Aling Minda? Where is Amarie?” I asked. Abala ito sa pagluluto sa kusina na’ng puntahan ko. Tinapos muna nito saglit ang ginagawa tsaka ako hinarap. &nbs