Naninigas na lumingon si Kait kay Frank, para bang kinalawang ang kanyang mga kasukasuan.Hindi niya akalain na makikilala ng brat si Kurt. Ang masama pa nito, magalang si Kurt—nag-defer pa nga sa kanya!Sino siya?"Birthday ng kapatid ko," tahimik na sabi ni Frank. "Pumunta ako para magdiwang kasama siya, ngunit hiniling siya ng bastard na iyon na maging hostess niya.""Ano?!" Galit na galit si Kurt—sa kabila ng mga biological na koneksyon, kung sinabi ni Frank na kapatid niya si Winter, kapatid niya ito.Nawala siguro ni Kait ang kanyang mga marbles para hilingin sa kanya na maging hostess niya!Kung sabagay, dapat talaga hindi na siya nag-abalang kausapin si Kait kanina!Nakasimangot kay Kait, agad na itinapat ni Kurt ang kanyang sapatos sa kanyang mukha. "Are you fucking with me? Telling Mr. Lawrence's sister to be your hostess?!"Nanginginig si Kait sa sobrang takot, talagang kinilabutan noon. "I'm sorry, Mr. Stinson. I'm so sorry... Please have mercy..."Lumingon si Kur
Dahan-dahang lumingon si Winter sa matandang lalaki at nakita niya na tinititigan ng maigi ng matandang lalaki ang kanyang dibdib.Kinabahan siya at hinigpitan ang kwelyo bilang tugon—may pervert kaya siya?Napalingon si Frank nang marinig ang boses ng matanda, at napakunot ang noo niya nang makita ang ginagawa ng matanda.Agad namang bumalik si Kurt sa matanda. "May problema ba, Mr. Looman?"Si Iker Looman ay talagang isang sikat na alahero na nakabase sa Riverton. Masama kung may lumabas na balita, ano ba naman ang titig ni Iker kay Winter.Gayunpaman, hindi pinansin ni Iker si Kurt at nagmamadaling pumunta sa tabi ni Winter. "Miss, pwede ko bang itanong kung saan mo nakuha yang pendant?"Ibinaba naman ni Winter ang kanyang mga mata para sulyapan ang pendant sa harap ng kanyang dibdib."Ibinigay ito ni Mr. Lawrence sa akin para sa aking kaarawan," sabi niya, lumingon kay Frank.Ipinakilala ni Kurt si Iker. "Mr. Lawrence, ito si Iker Looman, ang pangalawang panganay na anak ng
Nakatitig pa rin si Iker kay Winter. “So? Ano sa tingin mo, miss?”Nag-isip si Winter ng ilang sandali ngunit ‘di kalaunan ay sinabi niya ng may pag-aalinlangan, “I-Isa ‘tong regalo mula kay Mr. Lawrence. H-Hindi ko ito ipagbibili.”Siguro nga maaari niya itong ibenta at yayaman siya sa isang iglap, ngunit iyon na nga mismo ang dahilan—masyado ito mahalaga para ipagbili niya ito.Higit pa rito, anong iisipin ni Frank tungkol sa kanya kapag ipinagbili niya ito? Natuwa si Frank sa naging desisyon ni Winter—anu't ano pa man, hindi siya yung tipo ng tao na mabibili ng pera.Malungkot na umiling si Iker. “Hayy, sayang naman. Huwag kang mag-alala—hindi kita pipilitin na ipagbili ito, bagaman malulungkot ako na hindi ko nakuha ang isang obra maestrang gaya nito.”Gayunpaman, hindi siya yung tipo ng tao na madaling sumuko at bumaling siya kay Frank. “Maaari ko bang malaman kung saan mo nabili ang pendant, Mr. Lawrence? Isa itong obra na nilikha ni Carl Weaver—Gusto ko siyang makilala ng
Marahang tinapik ni Fred ang ulo ni Winter. “Huwag kang mag-alala. Magiging ayos lang siya—kumuha na ako ng isang espesyalista para sa kanya.”Sa tabi ni Fred, nagsalita ang babae na may makapal na makeup. “Matanda na lang talaga siya. Bakit kailangan mo pang mag-abala na gawin ang lahat ng ‘yun? Nagsasayang ka lang ng pera.”Kumunot ang noo ni Frank sa mga sinabi ng babae at lumingon siya sa babae.Agad niya siyang nakilala—ito ang top sales girl mula sa dealership na pinuntahan niya noon.Subalit, binalewala niya sila Frank at Janet Zimmer…“At ikaw si?” Ang tanong ni Frank.Ipinakilala sila ni Fred, “Ito ang girlfriend ko, si Marian Henley, at ito naman si Frank Lawrence… Isang kaibigan.”Nagulat si Marian noong tumingin siya kay Frank. “Ikaw…?”“Oo. Nagkita tayo ulit,” ang sabi ni Frank, walang emosyon ang kanyang tono.“Oh… Magkakilala kayo?” Nagtanong si Fred ng may pagtataka.“Oo naman,” ang sabi ni Marian, agad siyang tumayo at walang tigil niyang kinindatan si Frank.
Tinitigan ni Frank si Marian habang nilalandi niya siya ng parang isang pokpok, at bumuntong-hininga siya. “Ayusin mo ang relasyon mo kay Fred, at gagawin kong mas maayos ang buhay mo—o mas maganda kaysa sa buhay mo ngayon. Pero kung walang ibang nasa isip mo maliban sa pakikipagsiping sa mga lalaki hanggang sa marating mo ang tuktok, mas mabuti pang layuan mo na siya.”Hindi inasahan ni Marian na napakatibay ni Frank, at hindi niya papansinin ang mga pang-aakit niya!“Masyado kang mapagpanggap…” Suminghal si Marian. “Walang makakaalam kung walang magsasalita sa’ting dalawa, hindi ba?”Nang makita niya na hindi nagsisisi si Marian, nagalit si Frank, “Umalis ka sa paningin ko.”“Ano?” Hindi rin inasahan ni Marian na sasabihin iyon ni Frank.Gayunpaman, dumating si Fred sa may pintuan, at agad na lumayo si Marian mula kay Frank.“Oh, anong ginagawa mo dito, Marian? Nandito si Mr. Summer,” ang sabi ni Fred.Naglaho ang galit sa mukha ni Marian noong sandaling iyon, at napalitan ito
Naging napakagalang ni Brock habang nagtatanong siya, “Hello, Dr. King? Mayroon bang mga bakanteng special care ward sa Riverton City Hospital… Ano kamo, may nagbook na ng huli? Kung ganun, hindi ka ba pwedeng gumawa ng paraan para sa'kin—”Ibinaba ng doktor sa kabilang linya ang tawag bago pa matapos sa pagsasalita si Brock, at naiwan siyang nakatitig sa blankong screen at nagreklamo siya sa inis niya, “P*ta! Ang dami kong binigay sayo… Walang kwenta!” Biglang pumasok si Marian sa men's room noong sandaling iyon. “Mr. Summer…”Napatalon si Brock kasabay ng paglingon niya. “Oh, ikaw pala, Marian… Anong meron?”“Nakuha mo ba yung special care ward, Mr. Summer?” Ang tanong ni Marian. Kampanteng tinapik ni Brock ang dibdib niya. “Kwarto lang naman ‘yun. Madali lang ‘yun.”Ngumiti si Marian at agad niyang idiniin ang sarili niya kay Brock habang nakangisi siya. “Napakahusay mo, Mr. Summer…”“Ano, may iba ka pa bang sasabihin?” Ngumisi si Brock, pinagmamasdan niya siya ng may tuwa
Nagtaka si Fred at naguluhan siya. “Uh… Bakit?”Pinag-isipan ni Frank ang tungkol dito. “Magkaibang-magkaiba kayong dalawa ng girlfriend mo.”Napasimangot si Fred noong sandaling iyon. “Anong sinasabi mo? Wala kang pakialam sa buhay ng pamilya ko—huwag mong subukang mangialam.”Wala siyang kaalam-alam sa panloloko sa kanya ni Marian, naniniwala si Fred na mabait, maalaga, at tapat si Marian. Higit pa rito, tanggap siya ni Marian sa kabila ng maliit niyang sahod—ang lakas ng loob ng isang tagalabas na gaya ni Frank na punahin si Marian! Nabigla si Frank. Muli siyang nag-alinlangan ngunit sinubukan pa rin niyang kumbinsihin si Fred, “Ayaw ko ring mangialam. Pinapayuhan lang kita.”“Tama na! Umalis ka na dito, hindi ka kailangan dito!” Nagalit si Fred kay Frank, at inirapan niya siya. Bumalik si Winter noong sandaling iyon, at nang makita niya na sinisigawan ni Fred si Frank, agad siyang nagtanong, “Anong problema, Fred?”“Wala,” ang sabi sa kanya ni Fred bago siya tumalikod
Subalit, biglang napansin ni Fred na bukas ang kolyar ng damit ng kanyang girlfriend.“Anong nangyari sa blouse mo?” Ang tanong niya.Nanigas si Marian at agad siyang tumingin sa baba.“Oh… Hindi ko naramdaman na natanggal ang butones ko,” ang agad niyang sinabi habang isinasara niya ang kanyang kolyar.Sa sobrang pagmamadali nila ni Brock ay natanggal ang butones niya noong hinubad ni Brock ang blouse niya.Nanatiling nagtataka si Fred, ngunit bago pa siya makapagtanong ulit, pumasok sa ward ang isang nurse. “Nandito ba ang pamilya ni Carol Zims?”Agad na lumapit sa kanya si Fred. “Oo, anak niya ako.”Tumango ang nurse. “Ililipat na sa special care ward ang nanay mo ngayon.”Hindi nagulat si Fred dahil iyon din ang sinabi ni Brock. “Saan kami pwedeng magbayad?”“Bayad? Anong bayad?” Nagtaka ang nurse. “Ang chief mismo ang nag-approve ng kwarto para sa nanay mo. Sumama na lang kayo sa'kin.”“Ang chief? Si Hali King mismo?” Hindi makapaniwala si Fred. Nagtaas ng kilay ang nu
Nagulat din si Frank. Lalo na't hindi niya inasahang makita rito si Rory Thames, ang top singer ng Draconia na nakaaway niya noon sa opening ceremony ng farm resort niya. Naaalala ni Frank ang okasyong iyon nang parang kahapon lang ito nangyari, kaya hindi siya magkakamali. Halatang nakilala rin siya ni Rory at kaagad niya siyang sinigawan, “Sinong nagsabi sa’yong pumunta ka rito? Layas!” Sinubukan niyang isara ang pinto sa mukha niya, ngunit nasalo ito ni Frank gamit ng isang kamay. Hindi siya interesado kay Rory, pero hindi niya rin hahayaang mawala sa kanya ang pagkakataong ito. Nang nakangiti, sabi niya, “Ms. Thames, nandito ako para gamutin ang sakit ni Mr. Pearce. Hindi ba nakakabastos kung palalayasin mo ako kaagad ngayon?”“Gagamutin mo si Mr. Pearce? Talaga?” Suminghal si Rory, pero sumuko siya sa pagsara ng pinto nang makitang hawak itong maigi ni Frank. Umatras siya nang ilang hakbang, sabay pinagpatong ang mga braso niya sa dibdib niya habang suminghal siya,
Pagkatapos ng isang sandali ng katahimikan, sabi ni Frank, “Medyo kulang sa sinseridad kung pag-uusapan natin to sa telepono. Bakit di tayo mag-usap nang harapan?”“Sige,” mabilis na sagot ni Gene kahit na hihintayin pa niya ang sagot niya. Napaisip siya pagkatapos ibaba ang telepono—para bang bata pa ang lalaki, pero napakakampante niya. “Heh…” Tinawanan niya ang sarili niya. Isang taon na siyang nagkasakit, kahit na pinanatili niya itong isang lihim. Sa umpisa, napagod lang siya at naisip niyang lumamig lang ang kasintahan niya, pero hindi nagtagal ay nalanta ang katawan niya. Pagkatapos, nahirapan na rin siyang maglakad—at ngayon, hindi na niya kayang maglakad nang walang tulong, dahil iikot ang paningin niya at sasakit nang matindi ang kalamnan niya. Sinubukan na ni Gene ang lahat ng magagawa niya, bumisita siya sa bawat isang ospital at kumonsulta sa bawat isang kilalang doktor sa buong Draconia. Sinubukan niya rin ang lahat ng klase ng medical equipment at gamot, n
Kumunot ang noo ni Helen at bumuntong-hininga. “Kung ganun… sumusuko na ba tayo?”Sa totoo lang, ayaw niyang manalo si Kallum, pero isa itong imposibleng layunin at hindi niya dapat ipilit ang sarili niya. “Syempre hindi tayo susuko.” Ngumiti si Frank at tumango kay Helen. “May naisip akong ideya. Bumalik ka na lang muna sa Lanecorp at maghintay.”“Talaga?” Nagduda si Helen, pero dahil ito ang sabi ni Frank, tumango na lang siya at sinabihan si Frank na huwag masyadong magpadalos-dalos. Pagkatapos niyang umalis, nag-inat ng likod si Frank. “Sige, puntahan natin ngayon ang pinakamayamang lalaki ng East Coast.”Umalis siya ng mansyon at sumakay ng taksi sa main street at sinabihan ang tsuper, “Sa Grand Coast Hotel.”Ito rin ang hotel na tinutuluyan nila ni Helen.-"Hello?" Sinagot ng nakakalbong si Gene Pearce ang telepono sa sala. Nakasuot siya ng bathrobe, at sa kabila ng pagiging pinakamayamang lalaki sa East Coast, halatang masama ang kalusugan niya mula sa nangingitim n
Mabilis na sabi ni Will, “Kumalma lang kayong lahat. Ang mga nasa taas ang nagdesisyon nito. Head lang ako ng department at hindi ako pwedeng gumawa ng desisyon rito—sa kasamaang palad, walang mangyayari kung sa'kin kayo magrereklamo.”Doon lumingon si Will kay Frank, at naintindihan ito kaagad ni Frank. Gusto silang tulungan ni Will, pero may nakatataas na mangialam. “Drenam Limited? Narinig mo na ba sila noon?” Tanong ni Frank kay Helen habang tumingin sa nasa apatnapung taong gulang na si Mr. Woss na hindi mukhang may-ari ng isang negosyo. “Hindi. Baka hindi pa nga sila totoo… Kahit na totoo sila, imposibleng maging napakalaking kumpanya nila,” kampanteng sabi ni Helen. Lalo na't nagsaliksik na siya—kaya niyang ilista ang bawat isang kumpanya sa Zamri na may impluwensiya, at hindi pa niya talaga naririnig ang Drenam Limited.At ngayong gumagana pa rin ang kasunduan nina Helen at Kallum, hindi nila hahayaang mapunta sa kamay ng iba ang mga lote. Kinuha ni Frank ang phone
Nahuli ni Helen si Frank at nagseselos na nagtanong, “Anong sinasabi mo sa babaeng yun?”“Ano?” Nabigla si Frank—ganito ba talaga siya kaselosa noon?Kahit na ganun, tumawa siya pagkatapos mag-isip. “Inimbitahan niya ako sa isang masquerade ball.”“Isang masquerade ball?!” Sumama ang mukha ni Helen, halatang alam na alam niya ang ibig sabihin nito. “Ano? Pumayag ka ba?”“Bakit di ka manghula?” Tumawa si Frank at mabilis na tumakbo papasok ng manor. “Hoy!” Sigaw ni Helen sa inis. Kahit na ganun, kumalma siya kaagad—kilala niya si Frank, at hindi siya mangangahas na pumunta sa ganung klaseng lugar. Lalo na't hindi niya siya pinagsamantalahan kahit noong…Namula si Helen at uminit ang pisngi niya nang naalala niya ang gabing iyon. “Hmph!” Suminghal siya bago nagmadali ring pumasok sa manor. Puno ng tao ang manor, at lahat ng tao roon ay nakatitig nang maigisa iisang tao.Natural na ito ay wala nang iba kundi si Will Zeller.Nakatayo siya sa hagdan suot ng itim na suit niy
Si Frank ang nagmamaneho, at nang dumating sila ni Helen, nakita nilang isa pala itong pribadong hardin. Pinalamutian ang lugar na para bang para ito sa isang social ball, kasama ang buffet, wine, at classical music. Naglabas-masok ang mga waiter sa gitna ng mga tao at nagsilbi para sa mga bisita. Natural na ang lahat ng naroon ay mga representante ng malalaking negosyo sa Zamri—kahit na hindi mahina ang Lanecorp kumpara sa kanila, wala rin silang maipagmamayabang. Ang bawat isang bisita ay may tag na nagpapakita ng grupong kinakatawan nila, at napansin pa nga ni Frank si Victor Sorano mula sa malayo. “Hmm…? Hindi na si Kallum ang kumakatawan sa Lanecorp ngayon?” tanong ng isang matandang lalaking may hawak na red wine habang nilapitan niya si Helen kasama ng isang babaeng nasa dalawampung taong gulang na nakakapit sa braso niya. Isa itong malinaw na kaso ng pagiging sugar daddy—nasa animnapung taong gulang na ang lalaki. Magalang naman siyang binati ni Helen. “Ikaw si Mr.
Kapag naulit ito, baka talagang hindi makapagpigil si Frank—matinding hamon ito para sa kanya!Nagising din nang maaga si Helen at naglakad papunta sa bintana. Iniunat niya ang buhok niya habang pinanood niyang tumakbo si Frank sa baba. Kaagad na naging malambing, natatawa, at dismayado ang titig niya. -Sa sumunod na linggo, nanatili si Frank sa tabi ni Helen sa lahat ng oras, handa siyang harapin ang kahit na anong posibleng pag-atake sa kanya. Kahit na ganun, mas madaling hawakan ang Lanecorp kumpara sa inaasahan niya—para bang nalinis ang kurapsyong nagkalat sa kumpanya sa loob ng isang linggo, at sari-saring operasyon ang nagaganap at tumatakbo. Bilang pinuno, natural na nakakuha si Helen ng paghanga mula sa lahat ng board members at shareholders. Natural na pasalamat din ito sa makapangyarihang sumusuporta sa kanya—paano pa nila siya malalabanan ngayong kaya niyang maningil ng utang mula sa Victorget?Samantala, nakakulong pa rin si Kallum sa sarili niyang opisina n
Malokong ngumiti si Frank. “Magsimula tayo sa ‘Oh, darling, takot ako sa dilim… pwedeng wag kang umalis?’” Bumuka ang labinni Helen at sinubukang ipaliwanag ang sarili niya sa pagkataranta. “Hindi, naisip ko lang na di tayo dapat mag-book ng magkahiwalay na kwarto. Mahal ito at maraming posibleng mangyari…”“Hahaha…” Tumawa nang malakas si Frank nang makita ang nahihiya at mala-dalagang reaksyon niya. At nang makitang tinatawanan niya siya, ayaw nang ipaliwanag ni Helen ang sarili niya at sumimangot habang tumalikod siya.”“Sige, hindi na kita aasarin.” Umupo si Frank sa tabi niya at hinila siya sa mga bisig niya nang nakangiti. “Pwede tayong matulog sa isang kwarto, pero isa akong lalaking may integridad—papakasalan kita nang maayos kapag talagang maayos na ako. Hindi natin kailangang magmadali, di ba?”Naantig ang damdamin ni Helen sa katapatan sa mga mata niya habang nakasimangot siya nang parang isang inosenteng dalaga. “At kailan naman yun?”“Kailan nga ba…”Habang yakap
Pagkatapos pinadaan ni Frank ang room card at binuksan ang pinto, natulala siya nang makitang isa itong kwartong may deluxe bed. Naiilang siyang lumingon kay Helen, na umiling habang pumasok siya. “May nag-book ng presidential suite, kaya kailangan kong magtiyaga sa deluxe twin. Wag kang mag-alala, ang kondisyon ng hotel ay…”Natulala rin siya nang nakita niyang isang kama lang ang nasa loob ng malaking kwarto. “Heh. Kung ganun…” Kinamot ni Frank ang ulo niya at naiilang na tumawa. May nakita si Helen sa ngiti niya na nagpamula sa kanya at nagreklamo siya. “Hindi maaari to… Naalala kong sinabi ko kay Cindy na kukuha ng twin bed room…”Lumabas siya at nagtanong sa isa sa mga attendant sa labas, na humingi naman ng tawad. “Pasensya na, Ms. Lane, pero wala kaming oras para ipaalam ito sa'yo kanina. Dati kang nilagay sa Room 506, isang deluxe twin room. Gayunpaman, biglang nagkaroon ng biglaan government inspection, at kinailangan ka naming ilipat. Pumayag dito ang sekretarya mo ka