MountainPinulupot ko ang tuwalya sa aking basang buhok bago lumabas ng banyo. Nakabihis na rin ako para sa pag-alis namin.Bakas ang ngiti sa labi ko dahil sa excitement. Nang nakalabas ay hinagilap agad ng mata ko si Liam sa loob ng silid ngunit hindi ko makita. Nangunot ang noo ko nang dumapo ang paningin ko sa laptop niyang nakabukas. Humakbang ako palapit doon at hindi napigilan ang sariling basahin ang naka-view sa screen ng laptop.He sent a hundred thousand to— shit. Napatiim-bagang ako nang bigla iyong nag-off.Low battery. Napatayo ako nang tuwid at naisipan na lumabas ng silid upang hanapin kung nasaan man siya ngunit hindi pa man ako nakakalabas ng kuwarto ay may narinig na akong ingay mula sa teresa. Dumako roon ang pananaw ko at naglakad palapit doon dahil sa narinig. Tahimik akong humakbang. Walang ingay ang bawat yabag ko hanggang sa makarating sa prontera nito at tumambad sa akin ang likod ni Liam.He was a half naked but he was wearing a sweat pants in lower par
Warning: R-18Night"Liam, umaambon na. Ang tent!" sigaw ko. Mabilis siyang tumayo at inabot ang tent at agad itong binuklat. Aligaga ko namang hinawakan ang mga dala naming bag at tinupi ang blanket.Buti na lang talaga nakakain na kami at nabawasan na ang laman kaya hindi na ganoon kabigat. Tanging cup noodles ang kinain namin at tasty bread pampainit at pambara lamang sa tiyan. Masiyado kaming nalibang sa tanawin kaya hindi agad namin nailatag ang tent."Pasok ka na baka maambunan ka pa," aniya.Tumalima agad ako at unang ipinasok ang mga bag namin. Binalikan ko ang nakalatag na blanket na ginamit namin. Kinuha ko iyon at patakbong pumasok sa loob tent bago pa man lumakas ang ulan. "Shit!" mura niya nang nakapasok na rin siya sa loob. Nakahinga ako nang maluwag at hindi maiwasan ang matawa siyang tinitingnan."Oh bakit naman ganiyan ang itsura mo? Nasa loob na tayo," natatawa kong sinabi. He sighed. "It's almost raining, Fiel. Aren't you afraid? We are in the peak of mountain,
Moody"Is this Khian?" I heard his voice. "Bro, I badly need your help…" aniya.Nanatiling pikit ang mata ko habang ang buong pandinig ay nasa kaniya. "About Marice. I will send all the details in your email. Thank you bro!" Those were the last words I heard from him as he ended the call.Unti-unting dumilat ang mata ko at nabungaran ko ang kaniyang likod na walang pang-itaas na damit. Nasa cell phone pa rin ang buong atensiyon kaya hindi ko mapigilan ang magtaka. Ano bang mayroon kay Marice? Bakit bukambibig siya ni Liam nitong mga nakaraang araw. Ayaw ko siyang pagdudahan pero simula nang matapos ang araw na pumunta kami sa bundok madalas ko na siyang mahuling kausap ito. Kausap si Marice. Kahit na gustuhin kong magtanong ay hindi ko magawa. It seems that if I ask him I will invade his privacy.Hinayaan ko muna siyang matapos sa pagtipa sa cellphone. At nang gumalaw siya na mukhang haharap sa akin ay mabilis akong pumikit. At nagkunwaring tulog pa.I then feel his body lyin
Shock"Hindi ko nga po alam anong nangyayari sa kaniya. Maayos naman po kaming nakabalik no'ng umakyat kami ng bundok," sabi ko habang naghahalo ng kalamay sa kawali. "Baka naman may problema? Nag-away ba kayo?""Hindi naman po. Sobrang maayos po kami kahit minsan hindi nagkakaintindihan. Tsaka hindi naman po siya ganiyan, h-hindi niya naman po ako natitiis noon…""Baka mga may problema lang. Nasubukan mo na bang tanungin?"Napabuntomg hininga ako. Bumalik ang tingin ko sa laman ng kawali bago muling nagsalita."Ilang beses na po akong nagtatanong pero hindi niya sinasagot. Tsaka kagabi umalis siya tapos madaling-araw na umuwi. Tapos maaga ult umalis kanina. Gulong-gulo na ako kay Liam, ‘Nay…""Subukan mo ulit kausapin mamaya, Fiona. Baka naman kulang sa lambing. Tamang-tama itong matamis na kakanin ay baka makatulong. Baka nakulangan ka sa tamis," tumawa ang ginang."Po?""Baka kulang sa lambing hija kaya nagtatampo. Alam mo kasi minsan ang mga lalaki ay hindi nagsasabi ng nararamda
Tears"Fiel, let me explain…"Dire-diretso akong humakbang Palayo at halos maging takbo ang bawat yapak ko. Mariin kong pinalis ang patuloy na tumatakas na luha sa mga mata habang nagsasalita siya.May kailangan pa ba siyang ipaliwanag? Kita-kita ng dalawa kong mata ang lahat. Saksi ang ako kung paanong magkalapat ang labi nila."Fiel!"Napapikit ako nang maramdaman ajg paghawak ng kaniyang kamay sa braso ko. Tuluyan na niya na akong naabot. Napapikit ako nang maramdaman ang yakap niya mula sa likuran.“Baby, please listen…""A-Aalis na muna ako. Baka nakakaistorbo ako…" sambit ko kahit na parang may paulit-ulit na punyal ang tumatarak sa kalooban ko."Hindi. Hindi. Nagkakamali ka—""Bumalik ka na kay Marice. Mamaya na ako uuwi. P-Pasensiya na sa istorbo."Pinilit kong tanggalin ang kamay niyang nakayakap ngunit hinigpitan niya iyon lalo. Mas lalo rin naninikip ang dibdib ko. Pero may karapatan nga ba akong masaktan? "No, you just mistaken it, she came here just to-""Please Liam,
Promoted"You are now promoted, Fiona!" tili ni Tria sa harapan ko pagkatapak ko pa lamang ng lobby.My lips formed a slight smile and tried to hide my excessive felicity. "What's with that reaction? Aren't you happy?" Mabilis kong iniling ang ulo sa kaniya at tumayo. Napayuko ako para abutin ang office bag ko bago binalik ang tingin sa kaniya."Of course, I am," I asserted.Dahan dahang naglaho ang ngiti niya sa labi at sumeryoso ang mukha. Tinitigan niya ako nang maigi na wari'y inaalalam ang totoo. Mahina akong natawa."Masaya ako Tria. Nakangiti nga ako eh," wika ko. She then sighed. "Maybe your lips were smiling but your eyes were telling what's really you feel."Napaiwas ako ng mata sa kaniya dahil sa masidhi niyang panunuri na hindi pa rin naniniwala sa akin."Alam mo guni-guni mo lang iyan. O sige na pupunta pa ako sa office ni boss tapos diretso na ako pauwi," paalam ko at inayos ang scarf na nakabalot sa leeg ko. Wala na rin siyang nagawa kaya diretso na akong humakbang
Quiver "D-Dave, sa ibang restaurant na lang tayo kumain," kabadong sabi ko nang mabasa ang pangalan ng pinasukan namin. Magkasalubong ang kilay niyang tumingin sa akin. Nagtataka."Why? This resto seems nice—""Sa iba na lang Dave. H'wag na rito," pakiusap ko sabay lingon sa paligid.Malakas na kumakabog ang dibdib ko nang masaksihan ang ayos ng restaurant. Ang mga disenyo at ang logo na hindi ako puwedeng magkamali dahil ako ang gumawa no'n. "Let's just try here Fiona. We don't have much time anymore," aniya sabay silip sa relo. "I have my meeting 30 minutes from now," imporma niya.Napasinghap ako. Kung aalis pa kami masasayang ang minutong imamaneho niya. “May problema ba Fiona? Kakain lang naman tayo hindi tayo magtatagal. Pagkatapos ay ihahatid na kita sa tinutuluyan mo dahil bukas ka pa naman magsisimula bilang manager ng hotel,” dagdag niya.. Nakaramdam ako ng konsensiya dahil sa effort niyang maglaan ng oras para i-celebrate ang promotion ko.In the end, I do not have a c
Unexpected"Fiona…"Parang huminto ang paligid ko sa pag-ikot. At paulit-ulit na umalingawngaw ang kaniyang boses sa pandinig. Pinisil ko ang palad ko kung totoo ba itong nasa harapan ko pero nang nasaktan ay suminghap ako.I blinked so fast trying to figure out if I'm just hallucinating but I was not. It's real. He's real! I gulped as my tongue seemed to move back. I couldn't compose any single words while staring at him. Shocked. Akmang lalakihan niya ang pagkakabukas ng pinto nang nagsalita ako. "Sir," kaswal kong sabi.Natigilan siya at napatitig sa akin. Kunot ang noo. Ganoon pa rin ang mga matulis niyang mga mata, ngunit ang emosyon na nakaukit ay halo-halo."W-What can I do for you?" I'm trying not to stutter but I failed. My heart skipped a bit as I immediately avoided my gaze to him as soon as he spoke. "Fiel…"Napatungo ako kasabay ng mas lalo pang pagbugso nang nagwawalang kalamnan, nang muling marinig ang pangalang iyon na siya lamang ang tumatawag. Nahaluan ng mainit
Happy “Baby, come over here,” tawag ko sa kambal habang naglalaro sila ng card games sa living room. “Why mommy?” Vincent asked but he didn’t mind glancing in my direction. They just continued playing. “Can you taste Mommy's dish? I want to hear your comment,” I said while waiting for them to stand up. Sabay silang napalingon sa akin at parehong inilapag ang mga card games na hawak. Magkasabay din silang tumayo at patakbong lumapit sa akin na nasa bungad ng kusina. “What did you cook, Mom?” Vixon asked. Saglit ko pa silang pinakititigan at hindi maikakaila na halos nakuha nila lahat sa ama nila. Lalo na ang mga singkit nitong mga mata. They might twins but there are still some differeces in between them. Mas makapal ang kilay ni Vixon kumpara kay Vincent na panganay. Napapnsin ko rin madalas na mas tahimik ni Vixon lalo na kung nagtatampo ito kapag hindi napagbibigyan ang nais. And on my visioned, he looks more serious in some aspects. Unlike Vincent na halos napaka-jolly na
RingI’m amazed and felt ecstasy while eyeing the sunset. “This place is really amazing. The comforting ambiance won’t change, still refreshing and feeling serene,” I commented while slowly spreading my arms to welcome the cold air slapping my face. Dahan-dahang pumikit ang mga mata ko at dinama ang malamig na simoy ng hangin hanggang sa maramdaman ko ang mga brasong yumayapos sa aking baywang. I then heard him tenderly laughing. “The first time we went here you were not that happy,” he said.“No, I’m happy,” I pouted. “What I mean is, you are not that genuinely happy. But yeah, I’m glad that you were,” he chortled. Dahan-dahan bumaba ang kamay ko at ipinatong iyon ss kamay niyang nakayakapos sa akin. “Masaya naman ako no’n. Siguro naguguluhan pa ako kasi magulo talaga ang situwasyon natin kung paano tayo nag umpisa.”“Pero ngayon okay na. Everything is now cleared and enlightened. And I’m so proud of you for being a brave woman to face all those struggles. There are things tha
Peace“We didn't grow up with our real mother's side. Iba rin ang kinilala at kinalakihan naming magulang ni Gino. At kagaya mo hindi rin namin lubos maisip na hindi kami tunay na anak dahil hindi naman nagkulang si Mommy Vienna sa pag-aalaga sa amin,” pagsisimula niya sa kuwento.Pareho kaming nakadungaw sa ataol nang namapayapa naming tunay na ama. A-Ama… it was so painful that I didn't have a chance to talk to him even just a second. To hug him, kiss him for the last moment of his life.The only memories I have for him were that he wanted to reach out of my hands yet… It's too late.My chest is in pain right now and my heart shattered into tiny pieces and felt regretful. I felt useless as well.“Pero mas masuwerte pa rin kami kasi ilang taon naming nakasama si Daddy. He may not be the perfect example of father but he was trying his best to fulfill all his outcomings,” pagpapatuloy niya habang patuloy akong nakikinig.Palipat-lipat ang tingin ko sa ataol at kay Krizza. Magkatabi kam
Results“Mommy! Mommy!” halos maghesterikal na ako patakbo papasok sa loob ng hospital. “Nasaan si Mommy?!” hindi ko na napigilan ang mapasigaw sa labis na pag-aalala.“Fiona, calm down…”“How can I calm down? Si Mommy!”“Pero walang mangyayari kung-”“Hindi mo kasi naiintindihan Liam! Kritikal si Mommy! Kritikal!” napahagulgiol muli ako.“Please, calm down. Naiintindihan kita, iintindihin kita…” he whispered and hugged me.“S-Si Mommy… hindi ko kayang mawala siya…”“Hindi siya mawawala. Palaban si Tita ‘di ba? Nakayanan niya ang sakit niya noon kaya malalampasan niya ito…”I know his words trying to comfort me pero hindi ko magawang kumalma. Gusto kong makita si Mommy. Gusto ko siyang yakapin nang mahigpit.Gusto kong sabihin hindi ako galit sa kaniya na pinapatawad ko na siya… pero paano?She’s in the operating room.“Tita will survive, she’s a fighter right? Kakakayanin ‘to ni Tita…”“Bakit lagi na lang ganito ang nangyayari? Nalaman ko nga ang totoo pero nangyari naman ‘to…”Napat
RevelationHabang nakatanaw sa harapan sa dalawang taong kinakasal, all my attention is on Krizza. Since the day I met her, hindi na ako nilubayan ng ganitong pakiramdam.Yes, hindi lang kami magkahawig dahil magkamukhang-magkamukha kami kahit hindi namin kilala at isa’t-isa.Kung walang kulay ang buhok ko, mapagkakamalan talaga na iisa lang kami. My heartfelt heavy yet happy. I don’t know what’s on me but it feels like I found something missing in the half part of my existence.My eyes travelled to his brother, Gino. He looks like a hard man in physical appearance and he has a tan skin. Hindi ko maisip na kambal siya ni Krizza dahil sa kulay ng balat palang ay magkaiba na.“You okay?” puna ni Liam.Nang lingunin ko siya ay doon ko lang namalayan na halos dumiin na ang pagkakahawak ko sa kaniya.“W-What do you think about me and Krizza?” tanong ko sa kaniya.His brows furrowed.“Well, you guys maybe really look alike but still different,” he chuckled. “Mas maganda ka pa rin sa mga mat
Someone“Ah!”“Ma'am, isa pa po, malapit na.”“Oh, God! Please don't make it hard for her!” I could hear Liam's voice outside the room seem hysterical. “D-Don't hurt her…”Tagaktak ang pawis sa noo ko, hirap-hirap na ako. I am almost losing my breath but I have to do it.Napahawak ako nang mahigpit sa matress ng kama at buong lakas na umere kahit na parang hinugot na lahat ng lakas ko.“Ahhh!” buong lakas kong sigaw.At sa muling pag-ere ko ay kasabay nito ang malakas na iyak ng bata. Nanghihina ko iyong sinulyapan at parang napawi ang sakit nang nakita ang paslit.I was about to touch the baby when I heard a female voice.“Mrs. may isa pa,” anito.Muli akong humugot ng lakas at muling ynere ng malakas sa abot ng aking makakaya hanggang sa muli kong marinig ang iyak nito.Bumagsak ang luha sa mga mata ko nang narinig at nakikita ang nagsasabay nilang pag-iyak.Malakas na bumukas ang pinto.“What happened now— oh..” Liam's reaction is priceless when I glance at him.The nurses put my b
Mood“Mom, you can stay with us. Wala namang problema kay Liam. Kailangan pa kitang obserbahan,” pangungulit ko.“Fiona, you already took care of me and I appreciate it so much. Despite what I have done, you never left me. And I am already happy with it.”I stared at her intently. “Mommy…”“I’ll stay here in New York. If you want to go back to the Philippines there’s no problem with me. Basta kumustahin n’yo pa rin ako ah?”“Puwede ka naman sumama sa amin, Mom. Mas maganda ‘yon para mabantayan kita,” pangungumbinsi ko ngunit patuloy ang pagtanggi niya sa amin.“Buhay n’yong mag-asawa iyan, Fiona. Labas na ako sa buhay ninyo. Pero kung kailangan n’yo ako, anytime puwede ninyo akong tawagan,” buong loob na sinabi niya.“Tita, you can come with us. Isn’t that good if you’ll be with your daughter?” Liam's voice tried to convince my mother. “She’s pregnant and needs her mother’s assistance.”“You can do it, Liam. Alam kong hindi mo papabayaan ang anak ko.”“Mommy…”Mahina siyang tumawa at
FreeMy stomach is prickling right now so I immediately stood up. I felt irritated without reason. Ngunit nang nakita siyang nakahiga, hubad ang katawan at tanging boxer brief ang suot ay napangisi ako.Ang sarap ng tulog niya pero gusto ko siyang makitang gising. Mulat ang mata at nakatingin sa akin.Araw-araw kong nararamdaman iyon sa mga nakalipas na linggo. Ang bilis ng panahon ang halos 12 weeks na akong buntis pero kahit ganoon ay hindi pa rin maumbok ang tiyan ko.Kapag dumadalaw ako kay Mommy, either naka loosen dress ako o maluwag na tee shirt ang suot ko dahil iyon ang gusto ni Liam at mukhang hindi naman napapansin ni mommy.Madalas ko siyang panggigilan kaya parang nangangayayat siya dahil sa ginagawa ko.“Liam, Liam, wake up…” yugyog ko.“Baby, it’s too early, I’m still sleepy,” he hoarsely whispered.“Nagugutom ako Liam…”“May pagkain sa ref. Wait just a minute…”Imbis na makaramdam ng inis ay mas lalo akong nakaramdaman ng tuwa. The way his face struggled to open his ey
PerfectFlowers, chocolates, stuffed toys, and a lot of things I always received every time I go home from school. But those kinds of stuff have no name. But some of them are coming from Trevious. Maybe the reason why I started liking him it’s because he knows what I like.And seems like I started falling in love with whoever sent me this all.“Fiona, you have another gift from Trevious. Look baby, kit’s cute,” ani Mommy kaya nilapitan ko siya diretsong tiningnan ang inabot niyang stuffed toy.I saw the small note written there with Trevious name. Pero arang mandalas kong mapansin na sticky notes lang iyon at parang minsan ko nang nakita iyon sa kuwarto ni Mommy.Nangunot ang noo ko at nilingon siya.“Why does he always give me these? He just often shows up,” takang tanong ko.“He’s busy Fiona. He is already handling their business. But can’t you appreciate it? He always remembers you…”Ang daming naglalarong katanungan sa isip ko pero hindi ko na inusisa pa. I’m still grateful about