Nagmamadaling magpalit ng damit si Sandy, pero hindi niya kakalimutan ang jacket dahil baka bumalik ang lagnat niya, wala pa namang ilang araw nang magkaroon siya ng lagnat. Kinuha na rin niya ang kanyang telepono sa ibabaw ng table at lumabas ng kwarto. "Halika na." Pumunta si Sandy sa likod ni Dwight, pero bago niya maitulak ang wheelchair ay nagsalita ito. "Kumain ka na ba?" Napahigpit ang hawak ni Sandy sa wheelchair. Wala pa siyang kain, kahit umagahan ay hindi rin niya nagawang kumain dahil ang akala niya ay narito sa loob ng bahay ang kanyang ina. "Hindi pa." Sa itsura ni Dwight nang lumingon kay Sandy ay may nakapaskil na pagtataka. "Bakit hindi ka kumain? Pag may sakit dapat mas maraming kinakain para bumalik ang lakas." "Wala akong gana," na sabi na lang ni Sandy. Napailing na lang si Dwight at muling tumingin sa harapan. "Dadalhin na lang kita sa isang resto na tahimik at walang masyadong tao. Hindi ka maiingayan doon dahil kahit ang ibang kumakain ay hindi nag-uu
Lumingon bigla si Sandy kaya agad na umiwas ng tingin si Dwight at tumingin sa harap na parang wala lang, pero agad din siyang napabalik ng tingin kay Sandy dahil sa isang tunog na malakas. "Gutom ka na talaga, nanghihingi na ng pagkain ang tiyan mo." Napangiwi naman si Sandy. Naamoy niya kasi ang lutong ulam kaya kumalam na ang tiyan niya sa hangin na nagmumula sa labas at sa hangin sa ceiling fan na malaki, talagang kahit anong amoy ay maaamoy ng tao sa loob. "Papunta na rito ang waiter." Lumingon si Sandy at nakita nga niyang palapit na ang dalawang waiter na may dalang pagkain. Kagat labi niyang tiningnan isa-isa ang mga pagkain na nakalagay na sa ibabaw ng lamesa. "Damihan mo ang kain mo, dahil hindi naman tayo agad aalis dito." Tumango si Sandy at nag-umpisa ng kumuha ng putahe na gustong-gusto niyang tikman. Walang ibang ingay na maririnig doon kun'di tunog lang ng ceiling fan, huni ng ibon at konting tunog na nagmumula sa kutsara. Magana ring kumain si Sandy na parang
"Hindi, malapit lang dito. Ihahatid na lang kita pauwi mamaya, bago dumilim." Tumayo si Sandy habang hawak ang album, dahil bayad naman na ang kinain nila ay lumabas na sila ng resto at naglakbay muli patungo naman sa park. Natatabingan naman ng ulap ang araw kaya hindi na nakakapaso ang init no'n. Hindi nga lang mapagtanto ni Sandy kung bakit doon naisipan ni Dwight na magpunta. Narito na sila sa park, napadpad sila sa duyan na bakal, dahil doon pinahinto ni Dwight ang pagtulak ni Sandy sa wheelchair. "Gusto mong magduyan?" tanong ni Sandy. "Kung puwede nga lang, kaso hindi. May naalala lang ako sa tuwing makikita ko ang swing na iyan, malabo pero may dalawang bata ang naglalaro diyan. Ang babae ay nakaupo sa duyan habang tinutulak ng banayad noong lalaki." Napatingin si Sandy sa dalawang duyan at malungkot na napangiti. "Baka multo." "Hindi naman siguro. Kahit saang parke, basta makita ko 'yang dalawang duyan, naaalala ko iyon." Muling tumingin si Sandy sa dalawang duyan, o
Pag pasok ni Dwight sa kwarto ay hindi siya humiga sa kama. Oo, kaya naman niya sa sarili niyang makahiga pero mas pinili niyang lumapit ng bintana at hawakan ang telepono niya para may tingnan doon. Binuksan ni Dwight ang telepono niya at hinanap ang image app doon. May sikreto siyang kuha ni Sandy kanina habang nakatingin ito sa bintana ng resto. Napangiti si Dwight sa litrato dahil ang ganda ng pagkakakuha niya dahil na rin sa liwanag at konting hangin na nagpahawi sa buhok ni Sandy. Nakatitig lamang doon si Dwight ng ilang minuto, pero bigla ring napahawak sa dibdib niya sa weirdong pagtibok ng kanyang puso. Malakas at dinig na dinig ng tenga niya ang ilang segundong tibok na nagmumula doon. Tiningnan muli ni Dwight ang litrato sa telepono saka binaba. May pagtingin na ba siya para sa dalaga o masyado siyang na-excite na tingnan ang kuha niyang litrato ni Sandy? Napailing na lamang si Dwight saka lumapit sa table para ilagay ang kanyang telepono roon. Magpapalit na lamang siya n
Alanganin naman na ngumiti si Mitch bago nagsalita, "Tungkol po sana sa case ni Dwight. Gusto ko po sana na ako ang maging doctor niya para sa paa niya." Lumingon si Dwight kay Mitch pero sa kanyang ina ito nakatingin. Nasabi na niya sa dalaga na may doctor na siya at si Sandy iyon. "Hindi ata tayo nagkaunawaan noong tumawag ka sa akin Mitch. May doctor na ako kaya hindi mo na kailangan pang maging doctor ko." "Pasensya na, Dwight, pero gusto ko talaga na ako ang maging doctor mo para makalakad ka na ng tuluyan." "Nagdadalawang isip ka pa ba kay Mitch kuya? Nakapag-aral siya ng medisina sa abroad at mas bihasa siya kaysa sa fiance mo." Nanlisik naman ang mata ni Dwight na tiningnan si Dylan. "Bantayan mo ang sinasabi mo, Dylan." "Totoo naman, mas okay na kay Mitch ka na lang, kaysa kay Sandy na sa probinsiya lang nanggagamot. Compare sa kaalaman ni Mitch 'di hamak na mas magaling siyang doctor kaysa sa babae na 'yon." "Dylan." May warning na sambit ni Celeste sa anak nito. "A
Napalunok si Amara na may takot pa ring makikita sa kanyang mukha. "O-Oo sa akin 'to!" Bahagyang naningkit ang mata ni Sandy dahil napalakas ang sagot ni Amara sa kanya. "Batid mo naman siguro na may natutulog na sa ganitong oras. Huwag kang magsalita ng malakas na parang ikaw lang ang tao rito." "Kinuha ko na 'di ba! Bakit kasi itatanong mo pa kung akin?!" May diin pero hindi na pasigaw ang sagot ni Amara. "Siniguro ko lang kung sayo nga iyan, 'yon lang naman , pero nakapagtataka naman ang reaksyon mo. May special ba sa papel na 'yan at nagmamadali kang kuhanin?" Tinitigan ni Amara si Sandy na may konting kaba pa rin na makikita sa mata nito. Tila humahanap ng salita na puwede niyang isagot kay Sandy. "Huwag mo ng alamin, dahil wala kang karapatan para malaman!" Umangat ang gilid ng labi ni Sandy. "Paano kung sabihin ko sayo kung ano ang nakita ko diyan sa papel na 'yan? Wala pa rin ba akong karapatan?" Mas dumoble ang takot sa mukha ni Amara sa pawis palang na tumulo sa gi
Salubong ang kilay ni Sandy habang nakapikit pa rin. Hindi pa nausto ang tulog niya kaya nahihilo siya ngayon. "Anf aga mong tumawag, alm mo bang natutulog pa ako! Puwede namang namaya ka tumawag at sabihin 'yan!" "I'm sorry, pero busy kasi ako ngayong araw, baka hindi na kita matawagan mamaya. Basta seven or eight o'clock nando'n ka na dapat sa restaurant na i-se-send ko sayo after this call." Nahulog ang telepono sa gilid ng mukha ni Sandy dahil muli siyang nakatulog, kaya nagtaka si Angelo na walang sumagot sa sinabi niya. Tiningnan niya ang screen ng kanyang telepono, akala niya ay pinatay ni Sandy ang tawag, pero hindi. Muli niyang nilapit sa tenga niya ang telepono niya, pero kahit anong pagsasalita ang gawin niya wala ng sumasagot. Nakatitig ngayon sa telepono si Angelo. "Nakatulog siguro ulit kaya walang sumasagot kahit pa hindi naman nito in-end ang call." Napailing siya at tuluyan na niyang in-end ang call saka nilagay sa loob ng tuxedo niya ang kanyang telepono. Tuming
Napabuntong-hininga naman si Sandy at binaba ang hawak niyang sobre. Batid niyang malaking pera iyon dahil sa kapal na halos hindi na magkasya sa sobre ang laman kaya nakita niya na puro lilibuhin ang nasa loob no'n. "Malaking pera ito ama. Baka magalit si ina kung sakali na malaman niyang nagbigay ka ng pera sa akin." Umiling si Amando. "Hindi alam ng iyong ina ang pera na iyan. Ipon ko iyan anak, ipadadala ko sana noon 'yan sa inyo ng lola mo para may pang-gastos kayo, pero hindi ko na nagawa dahil naging busy at maraming ginagawa noon kaya hindi ko na naalala. Ngayon, ikaw na ang magtabi niyan o gastusin mo na rin kung gusto mo." "Dito naman ho ako kumakain. Saan ko po ito gagamitin?" "Napansin ko na lumang-luma na ang sinusuot mo. Bumili ka ng damit o kaya gamit sa katawan. Hindi ko naman kinukuwestiyon ang pagsusuot mo ng lumang damit, pero kasi anak pag may kailangan kang puntahan na kasama si Dwight ay mas mabuting may bago kang damit at sapatos." Napaisip si Sandy. May p
Mula sa pagkakatitig sa upuan ay lumipat ang tingin ni Sandy sa lalaki sa harap niya, malabo ito at hindi niya mapagtanto kung sino ang nasa harap niya ngayon at tinawag siya sa pangalawa niyang pangalan. "S-Sino ka?" saad niya habang pinipilig ang ulo dahil may pumipintig na doon. Seryoso ang mukha ni Dylan habang nanatiling nakatayo sa harapan ni Sandy. "Sandy?" "Hmmm." Iyon na lamang ang nasagot ni Sandy dahil nawalan na ito ng malay at pabagsak na sa sahig. Mabuti na nga lang at mabilis na nakalapit si Dylan para yakapin ito nang hindi mabagok ang ulo. Hindi malinaw, pero ang sagot ni Rae sa kanya ay totoo. Si Rae at si Sandy ay iisa lang. Dumating si Dwight sa loob ng bar. Ang bumungad sa kanya sa paghahanap niya kay Sandy ay ang kanyang kapatid na hawak si Sandy habang nakapikit ang dalaga. "Dylan," seryosong saad ni Dwight. Lumingon si Dylan. "Kuya. Mabuti at narito ka na, ito ba ang mapapangasawa mo?" "Paano mo siya nakita rito?" "Mahabang kwento, pero kailangan na
"Ako pa talaga ang gagawin mong example sa kalokohan mo!" Malakas na binitawan ni Sandy ang buhok ni Alexis, halos gusto na lang gumulong sa sahig ni Alexis sa sakit ng anit niya sa paghila ng buhok niya ni Sandy. "Ang brutal mo talagang babae ka! Kaya ayokong lumalabas ang side mo na 'yan, masyadong palaban, ibang-iba sa isa mong ugali na hindi makabasag pinggan!" "Dapat ko lang ipakita, dahil na-agrabyado ako at alam mo 'yon Alexis." Bukod kay Lady at Sam, isa rin sa nakaka-alam ng estado ng buhay niya sa kanyang pamilya ay si Alexis. Dinaig pa kasi nito ang babae sa pagkausisa kaya na kwento niya ang buong detalye tungkol sa kanyang pamilya. Mukha naman itong katiwala-tiwala, kaya kahit sa maliit na rason ay na kwento niya kay Alexis. Humarap muli ito sa bote ng mga alak na nasa dalawa na ang walang laman, at hindi simpleng bote lang iyon dahil nasa one liter ang bawat isa kaya lasing ng matuturing si Alexis. "Tsk. Bakit kasi gusto mo pang bumalik sa pamilya mo kung hindi k
"Mamaya na!" Napatingin tuloy ang ibang tao na nasa cafe sa boses ni Sandy na may kalakasan. Pilit na lang siyang ngumiti bago humarap kay Alexis na may nanlilisik na mata. "Oo. Bukas aalis na ako." Napakamot na lang si Sandy sa ulo niya at nilagok ang tirang kape na malamig na sa kanyang tasa. Dinuro niya ang mukha ni Alexis, pero may kalayuan naman sa mukha nito. "Pag ako talaga napahamak sa pag-aaya mo. Irereto talaga kita sa mga babaeng naghanap ng katulad mo. I-la-lock ko kayo sa isang kwarto at hahayaan ko yung babae na gawan ka ng kahalayan para hindi sayang ang lahi mo!!" Buong lakas niyang sabi kay Alexis kahit pa marinig siya ng ibang tao na katabi lang nila ng table. Umismid naman si Alexis at hinigop ang kape sa tasa nito. "Ang hirap mong hingan ng pabor, baka magkatotoo 'yang sinasabi mo sa akin, pero syempre hindi kita aayain kung mapapahamak ka lang. Magsasaya lang tayo doon." Wala ng nagawa si Sandy kung hindi sumagot ng oo, tutal hindi naman na siya nakatira s
Hindi mapuknat ang ngiti ni Dwight kahit nakalabas na sila ng ospital, maging ang driver niya ay nagtataka kung bakit siya nakangiti ng sobra. Lito man ay ginawa na lang ng driver niya ang ginagawa nito sa tuwing isasakay siya sa kotse. "Puwede niyo po ba akong dalhin sa address na 'to?" Pinakita ni Sandy ang address sa driver ni Dwight habang sumasakay ng kotse. "Sige ho." Nang umandar na ang kotse ay saka nagtanong si Dwight, "Anong gagawin mo sa address na pinakita mo sa driver ko?" "May gusto sa aking makipagkita ngayon." Nagsalubong agad ang kilay ni Dwight. "Sino?" "Naging close ko nang mag-stay ako ng ilang araw sa hospital kung saan siya nagtatrabaho." "Babae?" Kunot ang noo ni Sandy na napatitig sa likuran ng upuan ng driver seat. "Bakit mo pa tinatanong kung babae? Paano kung lalaki, sige nga?" Iniwas ni Dwight ang mata niya kay Sandy at nagkunwaring tumitingin sa mga nadadaanan nilang mga kabahayan. "Wala naman akong sinabi. Tinanong ko lang kung babae." "Sa par
Napabuntong-hininga na lamang si Dwight a t lumapit kay Sandy. Kailangan pala niyang dumapa at tumihaya, maging ang mga binti niya ay lalagyan ng mga wire kahit pa hindi ito makadama ng kahit ano. Sinimulan ni Sandy na ilagay ang wire sa binti muna ni Dwight kung saan hindi muna nito mararamdaman ang mga kuryente na dadaloy doon. "Subukan muna natin dito sa binti mo habang inaalis mo ang kaba sa iyong dibdib." Nang inumpisahan ni Sandy na i-on ang makina ay nakatitig siya sa mukha ni Dwight, inuna niya sa binti nito para makasiguro muna na wala pa talaga itong nararamdaman, tama naman siya walang reaksyon si Dwight habang nakatitig ito sa itaas. Hindi man lang din ito napangiwi, tinaas niya sa pinaka-high volume ang kuryente sa binti nito pero wala ring reaksyon si Dwight. Nang okay na ang minuto na nilaan niya para sa binti ni Dwight ay nilipat naman niya ang mga wire sa likod ni Dwight. Tinagilid niya muna ito bago tuluyan na idapa ang katawan ni Dwight sa higaan. "Hingang mal
Sinunod ni Dwight ang sinabi ni Sandy, sinukat niya ang bigas at ang tubig bago iyon takpan. Si Sandy na ang naglagay sa rice cooker at pinindot iyon para maluto. Mga ilang minuto rin ang itatagal kaya maliligo muna si Sandy. "Dito ka muna. Maliligo lang ako." "Sige." Umalis si Sandy at naiwan sa kusina si Dwight. Lumapit siya sa ref, pero wala pa pa palang frozen food doon. Ang alam niya merong dalang grocery si Sandy kaya hinanap niya iyon sa mga cabinet na abot niya, pero wala doon. Mukhang nasa itaas, bumalik na lang siya sa dati niyang puwesto para hintayin si Sandy. Habang nakatitig si Dwight sa telepono niya ay naglalakad na si Sandy sa likuran niya para tanungin, "Dwight kumakain ka ba ng sardinas?" "Oo naman." "Iyon nalang ang lulutiin ko para dumami. Wala naman kong ibang maluluto kun'di 'yon lang at noodles, pero gusto ko sardinas ngayon kaya teka lang." Naghiwa ng sibuyas at bawang si Sandy at nilagay sa kawali na mainit. Habang ginigisa iyon ni Sandy ay naaamoy na
Mahimbing na natutulog si Sandy, Hindi nito naramdaman na may nakapasok sa kanyang kwarto. Ngumiti si Dwight nang makita na tulog pa ang dalaga. Palihim talaga siyang pumasok dahil nasa kanya naman ang mga susi at lalo na ng mga hidden fingerprint sensor sa bahay na ito kaya kahit hindi niya tawagan si Sandy na bukas ang pinto ng bahay ay makakapasok pa rin siya. Lumapit siya kay Sandy na nakalilis pa ang damit hanggang sa ibabaw ng pusod. Inayos iyon ni Dwight at mas lalong lumapit kung nasaan ang ulo ni Sandy. Titingnan niya ang mukha ni Sandy na walang makikita kahit isang pimple, pero may napansin siya sa ilalim ng ilong nito, may manipis na bigote. Pinatong ni Dwight ang dalawang kamay niya sa gilid ng kama ni Sandy upang makapagnakaw ng halik sa labi nito, at nang nagtagumpay siya habang inaalis ang labi niya ay malapad siyang ngumiti dahil hindi pa rin nagising si Sandy. "Sandy, gising na." Bahagyang kumunot ang noo ni Sandy habang nakapikit ang mata, pero pamaya-maya ay n
Kinuha ni Dwight ang telepono niya dahil balak niyang tawagan si Sandy at makipag-video call, pero napahinto siya sa wallpaper ng kanyang telepono. Si Sandy na bagong gising habang nakatulala at nakahawak sa ulo. Pinagmasdan muna niya iyon bago tumawag kay Sandy. Taranta naman si Sandy na sagutin ang tumatawag dahill kalalabas lang niya ng banyo at nakatuwalya lang, wala na siyang nagawa nang napindot na niya ang green na button at bumungad na sa screen ang mukha ni Dwight. "Sandy, hindi kita makita." Tinapat na lang ni Sandy sa kanya mismong mukha ang screen ng telepono para hindi makita ni Dwight na nakatuwalya lang siya. "Ang lapit naman masyado ng mukha mo. Hindi ko makita ng maayos." Wala ng nagawa si Sandy, kaya nilayo ng konti ang telepono sa kanya, kaya maging ang kalahati ng katawan niya na may tuwalya ay kita ni Dwight. Napalunok si Dwight at bahagyang umiwas ng tingin nmhabang nagsasalita, "Bakit hindi mo naman sinabi agad? Magbihis ka na muna." Agad namang sumunod
"Hindi kita kilala para magpunta rito, pero dahil hindi naman ako busy ay pinagbigyan kitang makausap ako. Ngayon, ano ang kailangan mo sa akin?" "Pasensya na kung nabigla ka sa pagpunta ko rito, pero hihingi sana ako ng tulong mula sayo." "Tulong?" "Oo, para sana sa negosyo namin. Kailangan kasi namin ng malaking pera para muling makausad." Ngumisi si Raul. "Hindi ako ang tamang tao para hiraman mo ng pera, misis." "Utang na loob na lang Mr. Raul. Iyon na lamang po para magpahiram lang po kayo ng pera o makipagsosyo sa amin." Kumunot ang noo ni Raul. "Utang na loob? Hindi nga kita kilala, bakit magkakaroon ako ng utang na loob sayo." Ngumiti si Dolores kahit kinakabahan na siya sa sinasabi niya, "Tanda mo pa ba ang doctor na nakapagpagaling sayo noong na mild stroke ka at hindi mo malakad ang iyong mga paa, ako ang ina ng dalaga na iyon. Na kwento niya rin na kung sakaling may problema ay puwede siyang manghingi ng tulong mula sayo. Kaya ako narito." "Si Doctor Rivera?" "Oo,