5- Happiness

Happiness

Kailan nga ba tayo huling naging tunay na masaya? Kailan natin nasabi sa ating sarili na masaya pala ang mabuhay? Kailan natin nadama ang maging masaya sa piling ng iba? Kailan ba natin naisip na dapat na tayong maging masaya? Kailan mo pipiliin na tuluyang sumaya?

👨‍⚕️ DR. HIDEO ADONIS CANLIAGN

Kadalasan.

Hinihiling ko na sana ay hindi na ako nagigising sa tuwing nakakasama ko siya sa mga panaginip ko. Kasi wala namang ibang ikasasaya ang puso ko kundi ang muli siyang mayakap, mahawakan, at makausap.

Dito lagi sa panaginip. Natatanaw ko siya, nalalapitan at kung minsan ay masaya naming binabalikan ang aming mga magagandang ala-ala.

Ginawa nga ba ang panaginip para sa mga taong nangangarap o para rin ito sa mga taong nangungulila, kagaya ko?

Siya at ako lamang.

Siya na kasiyahan ko.

Siya na lagi kong hinihiling na muli kong makapiling.

Sapagkat sobra ko na siyang sabik na makasama.

Napakaraming bagay at pangarap na nais ko pang tuparin na kasama siya.

Dito na lang ba sa panaginip iyon magagawa?

Hanggang dito na lang ba talaga? Kailan ko ba matatanggap na hanggang dito na lang kami?

Hanggang dito na lang, sapakat kailangan ko na siyang pakawalan upang tuluyan na niyang lisanin ang mundong ito.

Sa ngayon ay sabay naming pinagmamasdan ang malawak na taniman ng mga bulaklak.

"Sychelle..."

Napatingin siya sa akin at napangiti. Inilagay niya ang kamay niya sa pisngi ko. Napapikit ako upang damhin ang Pagkakahawak niya.

"Pasensya na... kung iniwan kita, Hideo..."

"Sychelle...h'wag mo na akong iwan...dito ka nalang."Pakiusap kong sambit sa kanya.

Nayuko siya.

"Hindi pwede... kahit gustuhin ko man...pero hindi na pwede..." naluluhang wika niya.

Unti-unti ko siyang niyakap. Hinigpitan ko ang pagkakayakap ko sa kanya.

"Paalam...Hideo...paalam..." bulong niya sa akin.

Napamulat ako at napahinga ng malalim. Tumingin ako sa paligid ko at hindi na iyon isang malawak na kapaligiran na puno ng bulaklak.

Isa na namang panaginip...

Kasama siya.

Napahinga ako ng malalim at napahikbi. Hindi katulad ng mga nakaraan ay hindi na gaano sobrang bigat sa dibdib ko ang pangungulila. Tumayo at tuluyang tumulo ang luha ko.

Napatingin ako sa lamp table ko. Mayroon doong lotus candle at isang rosas na nasa tabi ng litrato namin ni Sychelle.

Last week ay binigay sa akin ni Dok Ivo ito. Sinabi niya na makakatulong raw upang maibsan ang pangungulila ko sa nasawi kong kasintahan.

Mukhang tumalab naman. Dahil hindi na ako sobrang nilulukob ng kalungkutan at paninikip ng dibdib. Pinunasan ko ang luha sa mata ko. Lumapit ako sa lotus na kandila at pinatay ang apoy no'n.

Darating din siguro ang tamang panahon, araw, oras na tuluyan ko na matatanggap na wala na siya.

Ako na lamang ang lalakad sa buhay na sana ay kasama ko siya. Kasi hindi talaga madali...

Sobrang hirap lumimot ng isang taong labis mong minamahal. Pagkatapos ay bumuo kayo ng maraming pangarap hanggang sa pagtanda niyo pero sa isang iglap ay nawala ang lahat.

Hindi madaling kalimutan siya. Hindi ko alam kung hanggang kailan. At mas lalong hindi ko alam kung kailan ko siya tuluyang palalayain sa puso't-isipan ko.

Wala akong duty ngayon and I spending my whole leisure time to read some books or maybe ayain si Yverdon na mag golf. Kaso, naalala ko na nasa China siya kaya baka magbasa na lang ako ng books.

Pagkatungo ko sa salas ay napangiti akong nang makita ko si Harmony. Abala siya sa binabasang folder. Inutusan ko naman ang maid na gawan ako ng matcha soothie. Pampa-detox muna ang iniinom ko ngayon. Ang risky ko masyado sa heart attack.

Naupo ako sa single couch habang hinihintay ang inutos ko.

"Whoah! Kuya...Is this the new nurse that you're telling to me?" tanong niya sabay iniharap sa akin ang folder.

Nakita ko doon ang application form ng bagong nurse na kapangalan ni Sychelle.

I nodded. "Yes, Harmony."

"Kapangalan nga ni Ate Sychelle. And she looks so nice. I want to meet her later. May duty ba siya ngayon?" she asked.

"She always there."

Napangiti naman si Harmony. It's a good characteristic sa kapatid ko ang pagiging friendly. Hindi siya namimili ng taong gustong maging kaibigan that's why her personality is brighter.

Ang nurse na kapangalan ni Sychelle. Dahil assistant nurse ko siya kaya madalas ay clinic ko siya o kaya naman ay nasa Nurse station lang lalo na kapag may need akong i-surgery. Iba kasi ang nurses team ko pagdating sa operating room. Lalo pa't si Nurse Rika...

Yes, I should called her Nurse Rika. It's suits her. Kasi sa second name niya ay aminado ako na nakakadagdag ng distraction ko lalo na kung may pasyente akong kinukonsulta. Kaya nga yung nameplate niya ay pinapalitan ko ng panagalan. Dahil ang nakalagay doon ay 'Nurse Sychelle'

Alam ko naman na hindi lang siya ang may ganoong pangalan. Kaso ay hindi ko maiwasan isipin na nagbalik ba siya sa katauhan ni Nurse Rika? But that's so insane to think deeper.

My Sychelle was gone...

She's not here anymore and I need to accept it.

"Effective ba ang niregalo sayo ni Ibon?" tanong niya.

Saktong dumating na ang soothie ko.

"Yeah, naging relaxing naman ang tulog ko." I answered.

"May pinabibigay siya uli, kuhanin ko mamaya sa room ko."

"Sige, and oh... goods na ba kayo uli ni Dok Ivo? That's nice."

Nagkibit balikat lang siya. Kahit kailan talaga ang kapatid ko napakatagal magtampo. But then, hindi sumusuko sa kanya si Dok Ivo. Kampante na ako kay Ivo para sa kanya. Kita ko naman na mahal na mahal niya ang kapatid ko.

"Are you done eating your breakfast?"

"Yes Kuya, I'll be preparing for my duty after a couple of hours. Want do you want for a lunch? I'll cook it for you."

"Are you really practicing your cooking skills? I want pasta for lunch. How about seafood fettuccini?" I suggested.

"I'll cook that for you, Kuya. Just... let me to leave for one week?" Naka puppy eyes na sabi niya.

Sabi na eh.

Kaya pala gusto akong lutuan kasi may hihilingin.

"Magaling ka talagang mang-uto. Okay fine, I'll sign your leave."

Tuwang-tuwang siya.

"Yay! Thank you very much Kuya!" Sabi niya sabay tumayo at tumakbo aakyat.

Napangiti ako.

Bigla akong napaisip. Bakit nga pala siya magle-leave ng isang linggo? For what?

Nakalimutan kong itanong 'yon ah!

Nako naman...tumatanda na talaga ako...

--

📿 Marikah Sychelle

May isang buwan na ako rito sa Maynila. Sobrang sabik na akong makita muli si Lolo at Lola. Tanging sa tawag ko lamang sila nakakausap sapagkat hindi naman sila sanay gumamit ng mga makabagong teknolohiya katulad ng touch screen cellphone kaya wala silang f******k na siyang talamak naman sa lahat ng tao.

Lalo pa, malabo na ang mata nila pareho kaya tanging cellphone na de-pindot ang meron sila at pagsagot lang ng tawag ko ang kaya nilang gawin doon.

Kaya alam ko na medyo may tampo pa rin sila sa akin na tumuloy ako rito upang makipagsapalaran. Pero, hindi naman ako pwedeng manatili lamang sa Probinsya. Alam kong simpleng buhay lamang ang gusto nila Lolo at Lola.

Maging ako, simpleng buhay lang naman din ang gusto ko kaso nais ko rin maranasan na makipagsapalaran dito. Hindi ko maunawaan pero parang may gusto akong hanapin dito o alamin? Iyon ang lagi kong ipinagdarasal. Nawa'y nahanap ko na ang gustong hanapin ng diwa ko. Ito kaya ang tinatawag nilang soul searching?

Maging pamilya ng nakabangga sa mga magulang ko ay gusto ko rin alamin. Hindi ko iyon pinapaalam kila Lolo at Lola. Alam ko na hanggang ngayon ay hindi nila tanggap ang pagkawala ng mga magulang ko.

It was four year ago... Kinabukasan no'n ay graduation ko ng mula sa highschool. Inaasahan ko na uuwi sila upang um-attend. Pareho silang umaangkat ng gulay at nang pabalik ay may nakabanggaan silang kotse. Nasawi ang mga magulang ko. Nasawi rin daw ang dalawang sakay ng kotse kasama ang driver.

Nang mabalitaan ko 'yon ay pinili kong hindi mag martsa. Nagtungo lamang ako sa simbahan non at walang humpay na umiyak.

Pero sa paglipas ng panahon ay pinili ko na lamang na tanggapin ang kapalaran iginuhit sa akin ng Diyos. Kasi alam kong may dahilan lahat ng mga bagay na iginawad niya sa akin. Kaya, natuto akong maging masaya.

Hindi dahil sa kapalaran na mayroon ako kundi naging masaya ako sapagkat napagtagumpayan ko ang mga pagsubok na ibinigay niya sa akin. Sa kabila ng lahat ay hindi ako nag-alinlangan sa kanya. Pinagtibay ko ang pananampalataya ko.

Ayaw naman banggitin nila Lolo at Lola lung sino ang naulilang pamilya ng nasa kotse. Gusto ko lang sana silang makausap ng personal pero paano? Wala akong impormasyon patungkol sa kanila.

Tapos na ang duty ko kaya palabas nag time out na ako. Inaaya pa nga akong kumain sa labas ni Nurse Mice kaso na extend ang duty niya.

Habang naghihintay ako ng elevator ay napatingin ako sa gawing kanan na pasilyo. Naalala ko tuloy noong dose anyos ako. Nagtungo kami rito ni Mama upang ipakonsulta si Lolo. Sa OPD naman iyon at isa siya sa nabigyan ng libreng serbisyo ng Hospital na ito.

Nililibot ko non ang bawat pasilyo ng Hospital na ito pagkatapos ay may namataan akong isang Doktor na siyang nagtatangis sa tinatanaw kong pasilyo ngayon. Kumusta na kaya ang Doktor na 'yon? Dito pa rin kaya siya nagtatrabaho? Isa kaya siya sa dahilan kung bakit ko ginustong makapasok sa Hospital na ito?

Hindi ko naman siya gaanong namukhaan non.

Di bale, ipapasa Diyos ko nalang ang lahat ang mahalaga ngayon ay maibabalik ko sa Hospital na ito ang kabutihang serbisyo na ginawa nila para sa Lolo ko noong nagkasakit siya.

Kahit na ako ang assistant Nurse ni Dok Hideo ay lagi naman niya akong pinag-i-stay sa Nurse station dahil mas madalas siyang may operasyon. Minsan ay pinapasa ko lang sa kanya ang mga operation schedules niya. Pagkatapos non, nag rounds nalang ako o nasa Nurse station na.

Propesyonal siya pagdating sa oras ng trabaho. Ni hindi nga kami nagkikibuan.

Naglalakad na ako patungo sa unit ni Clarina.

Nang bubuksan ko na ang pinto ay nabigla ako nang biglang bumukas iyon. Sumasalubong sa akin ang isang lalaki at babae.

At ang lalaking ito ay ang nobyo ngayon ni Clarina.

Akbay niya ang babaeng katabi.

Sinasabi ko na...

Noong nakaraang araw nang nasa Figaro kami ni Nurse Mice ay kasama ng lalaking ito ang babaeng kaakbay ngayon.

Hindi ko na lamang iyon sinabi kay Clarina kasi baka mali ako.

Pero hindi. Sobrang linaw ngayon na talagang may kalaguyong iba ang kanyang nobyo.

Hindi ko pa naman gusto ang ugali. Sobrang sama. At ang lakas ng loob na magsama ng babae niya rito sa tirahan ni Clarina.

Dumiretso ako paloob habang masamang nakatingin sa lalaki. Nakita ko na naghalikan pa sila bago tuluyang umalis ang babae. Napadasal ako ng abaginoong maria ng di oras.

Pagkalagay ko ng gamit ko sa kwarto. Kumuha ako ng isang unan napa sign of the cross ako muli bago lumabas ng kwarto.

Napatingin sa akin ang lalaki at ngumisi.

"Magsusumbong ka sa kaibigan mo? Subukan mo." Banta nito.

Nilapitan ko siya. At walang ano-ano ay pinaghahampas ko siya ng unan.

"Kaawaan ka ng Panginoon sa ginagawa mong panloloko sa kaibigan ko! Hindi ka nararapat sa kanya! Ang sama mo!" Bulyaw ko sa kanya

Patuloy ko siyang pinaghahampas ng unan. Sinasalag lamang niya iyon.

"Napakabuti sa'yo ng kaibigan ko tapos ito lang ang igaganti mo?! Ano'ng klaseng tao ka? Ha! Sabihin mo!" Pinaghahampas ko pa rin siya ng malakas.

Ganoong tagpo ang inabutan ni Clarina.

"Anong nangyayari?! Marikah! Tigilan mo 'yan!" sigaw niya.

Pumagitna siya sa aming dalawa.

"Iyang kaibigan mo! May sira ba sa ulo 'yan?! Bigla nalang akong pinaghahampas at gusto yata akong palayasin!" sumbong ng lalaki.

Naglaki ang mga mata ko sa kasinungalingang sinabi niya.

"Napakasinungaling mo! Bakit hindi mo sabihin ang totoo? Niloloko mo ang kaibigan ko! Aabutan ko kayo ng ibang babae mo rito 'diba?!" depensa ko sa sarili ko.

Napatingin ng masama sa kanya si Clarina. Naikuyom ng lalaki ang kamao niya.

"Maniniwala ka ba sa babaeng 'yan? Ako ang boyfriend mo 'diba? Ang mabuti pa tapusin na lang natin ito Clarinna! Ayoko na!" bulyaw ng lalaki.

Kaagad na kumapit sa kanya si Clarina upang pigilan siya na umalis.

Bakit...

Pero itinulak siya ng nobyo niya at padabog na lumabas ng pinto. Nagsimulang umiyak si Clarina. Sa akin naman siya tumingin ng masama.

"Bakit mo ginawa 'yon?! Sino'ng may sabing mangialam ka?!" sigaw niya sa akin.

"Bakit...mali ba ang ginawa ko? Clarina! Niloloko ka niya.".

Umiling-iling siya.

"Wala akong pakalam! Paano na niyan? Siya ang nagbabayad ng condo ko e! Akala mo ba sapat ang sinasahod ko para mabayaran ito?! Nag-isip ka muna dapat!"

Napatulala ako sa sinabi niya. Hindi ko akalain na ganito... Bakit gano'n... bakit kailangan niyang magpaloko sa lalaking 'yon?

"Clarina...pasensya ka hindi ko—"

"Hindi ano? Ayan! Ganyan ka naman. Ganyang kayong lahat. Alam ko naman na hinuhusgahan mo ako diba? Masaya ka na malaman mo na ganito buhay ko rito?Malayo sa pagiging santang kaibigan mo noon diba?" nagtatangis na wika niya.

Napatakip ako ng bibig at nag-unahan sa pagpatak ang luha ko.

Hindi siya ang Clarina na kilala ko noon. Na siyang kaibigan ko... nasaan na siya?

"Ang mabuti pa, lumayas ka na lang dito. Humanap ka ng ibang titirhan mo!"

Nanatili akong hindi gumagalaw.

Nagtungo siya sa kwarto. Pagkabas niya ay dala na niya ang maleta ko at bag ko. Saka pinagtukan niya ako palabas.

"Alis! Lumayas ka!" Sigaw niya.

Nang pamalabas na niya ako ay isinara niya ng malakas ang pinto.

Doon ako tumuyang humagulgol. Naguguluhan ako sa mga nangyayari.

Balewala kong kinuha ang maleta ko at nagsimulang maglakad paalis. Kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Bahala na.

Pinalayas ako ng kaibigan ko dahil lang sa gumawa ako ng tama.

Totoo pala na bulag na ang mga tao ngayon sa katotohanan.

--