Chapter 6

Elona's POV

"Oo ako nga 'yon, anong kailangan mo?" seryoso niyang saad sa akin na walang kahit anumang emosyon mula sa kanyang pagmumukha.

 Sinenyasan naman niya ako na ma upo malapit sa kinaroroonan ng table niya dahilan upang manghina ang tuhod ko't bumilis na naman ang tibok ng aking puso.

Pero kahit na kinakabahan, ay pilit ko paring nilabanan ito at tumikhim muna bago magsalita ulit.

"G-Gusto ko lang po sanang magpasalamat sa ginawa niyong pag-dala sa akin dito at sa pag-bibigay ng libre kong edukasyon. Lalong-lalo na sa pag-ligtas mo sa akin mula sa kagubatan." seryoso kong pagpalasalamat sa kanya habang pinipilit ko ang aking sarili na hindi ma utal. 

 Napaangat naman agad siya ng kanyang ulo mula sa pagbabasa niya ng diyaryo at kunot noo akong binigyan ng tingin.

"Me? I brought you here?" Saad niya sa akin pabalik sabay turo niya sa kaniyang sarili na animo'y hindi ito ma kapaniwala sa sinabi ko.

Mabuti na lang naintindihan ko 'yung ingles na sinasabi niya, nako.

"H-Hindi po ba ikaw 'yon?" naguguluhan ko ring saad sa kanya pa balik. Ano ba ito? Sabi ni Marvin siya 'yung nagligtas sa'kin?

"Y-Yeah, don't worry about it. Enjoy your stay here." parang naguguluhan pa rin niyang saad. Kaya nama'y kahit gusto kong magtanong ay itinikom ko na lang ang aking bibig. 

'Mas mabuti pa'ng itikom mo na lang ang bibig mo EL, manahimik ka na lang.'

"Maraming salamat po talaga Mr. Kairo ma uuna na po ako," akmang aalis na sana ako ng bigla siyang magsalita ulit, dahilan upang ma pa tigil ako sa aking paghakbang palabas.

"Sa susunod Ms. EL, h'wag mo na akong tawaging 'po' hindi pa ako gano'n ka tanda. And one more thing...starting from now, you'll get used to it." saad ni Kairo sa akin dahilan upang kumunot ang aking noo, nakita ko kasi ang pagsilay ng isang kaunting ngiti sa kanyang labi. 

"S-Sige," agarang turan ko sabay sarado ko na agad ng pintuan. Palagay ko...sinadya niya talagang sabihin sa ingles 'yong huli niyang sinabi kanina. Nako, ewan.

****

Nandito na ako sa loob ng aking kuwarto ngayon ngunit  hindi ko pa rin mawari kung bakit naiilang akong kasama kanina si  Kairo.

Napatingin nalamang ako sa aking orasan at alas-onse na pala ng gabi, "Nakatulog pala ako," sabay ng pagtunog ng aking tiyan dahil sa gutom. Napasimangot naman agad ako at na pa hawak na lang sa aking tiyan.

Sanay kasi akong ganitong oras kung saan tulog na sila tita, doon ako kakain ng aking hapunan. 'Yon lang kasi ang oras na tulog na sila at p'wede akong makakain ng matiwasay.

"Bukas, pa naman siguro 'yung cafeteria ngayon?" Tanong ko sa 'king sarili't bumangon na mula sa aking pagkakahiga sa kama. Ang ganda talaga ng kuwartong ito...

 

Dahan-dahan ko ng pinihit pabukas ang pinto ng mapatigil ako dahil sa napakaraming alitap-tap na nag-sisiliparan sa kalangitan.

"A-Ang daming alitap-tap..." namamanghang saad ko sa aking sarili.

'Grabe! Ngayon ko lang nalaman na may ganito palang lugar dito sa Pilipinas!'

Akmang susundan ko na sana 'yung pinaka dilaw na alitap-tap ng bigla na lang kumulo ulit ang aking tiyan. "Tama, nagugutom pala ako." Biglaang saad ko at nagmamadaling tumungo sa cafeteria.

Nandito na ako ngayon sa loob ng cafeteria at totoo nga ang sabi sa'kin ni Marvin, bukas nga ito.  Ang dami paring mga pagkain na naka display roon sa kanilang nilalagyan ng mga pagkain kaya naman ay hindi na ako nagpa tumpik-tumpik pa't kumuha na agad ako.

Habang kumakain ay napaisip ako...bakit ang ibang estudyante ay gising pa? Eh...hating gabi na ah? Sabay baling ko ng tingin sa orasan.

May nakikita pa kasi akong mga estudyanteng naghaharutan pa doon sa gilid ng field. Akala mo naman hindi sila maghihiwalay, maghihiwalay rin kayo!

Pero di nga, mag-mamadaling araw na ah? Bakit gising pa sila? Hay, bahala sila sa buhay nila...hindi naman ako 'yung magkaka-jetlag. Sabay subo ko na ng aking pagkain.

Nandito parin ako sa labas ngayon, sa harapan ng aking dormitoryo habang nag mumuni-muni muna. Tumingin ako sa aking relo, "Alas-dose pa pala," mahinang turan ko sa aking sarili at ibinalik ang aking paningin sa madilim na kalangitan. 

Kahit na gusto kong matulog ng maaga ay pinipilit ko ang sarili kong hindi gawin iyon.

Nakagawian ko na ito simula noong kinse anyos palang ako. Hangga't hindi pa mag-aala-una ng umaga ay hindi pa ako matutulog. Natatakot kasi ako na baka mapanaginipan ko na naman ulit ang babaeng iyon. 

Palagi na lang siyang umiiyak sa panaginip ko't naririnig ang palaging umiiyak na boses niya. Pilit ko ring tina-tandaan ang kanyang mukha, pero sa tuwing iminumulat ko na ang aking mga mata ay nakakalimutan ko na ito.

'Sino ba kasi talaga iyon?'

Pero... parang pamilyar talaga 'yung kagubatan na dinaanan ko no'ng gabing 'yon, saan ko nga ba nakita ulit 'yon? Hay, ewan.

 Siguro dahil na rin sa katandaan ni manang tindera kaya nakalimutan na rin niya ang daan papuntang terminal. Sabay tango-tango ko. Senyales ng pag-sang-ayon ko sa aking sinabi.

Bumalik na lamang ako sa reyalidad ng humangin na naman ng napaka lamig at dumampi na naman ito sa aking mukha na para bang may ipinapahiwatig ito. 

Napahawak naman agad ako sa magkabilaan kong mga braso sabay kis-kis ko upang maibsan ang lamig na aking nararamdaman.

Wala sa sariling napahawak akong bigla sa aking dib-dib dahil nararamdam ko na naman ang pag-huhurumintado nito. 

Napalingon na lang akong bigla sa aking likuran ng maramdaman kong may naka tingin sa akin. "May tao ba diyan?" kinakabahang tanong ko at dahan-dahang tumayo  mula sa aking pagkakaupo sa sementadong upuan.

Imbes na may marinig akong tugon sa aking tanong ay kaluskos lamang ng mga layang dahon 'di kalayuan sa aking kinatatayuan ang aking narinig. Na nindig  na man ang balahibo sa aking katawan.

"M-Magpakita ka!" matapang na sigaw ko sabay handa ko na ng aking kamao. Kahit na nanlalambot na ang aking mga tuhod ay pilit ko pa ring nilalabanan ito. 

Napapikit na lang akong bigla ng may maramdaman akong aninong papalapit sa direksyon ko. Sabay siklop ko ng aking dalawang kamay, sa magkabilaan kong mga teynga.

'Gusto ko pang mabuhay! Deshe-shete anyos pa lang ako!' Reklamo ko sa aking isipan habang nakapikit pa rin ang aking mga mata at naghihintay sa atake ng kung sino man 'yon.

Ngunit ilang minuto na rin ang nakalipas ng wala paring nangyari at napagdesisyunan kong dahan-dahan na imulat na ang aking nga mata.

"N-Nasaan na 'yon?" nanginginig kong tanong sa aking sarili sabay linga-linga ko sa buong paligid. Hindi na ako nagpa-tumpik-tumpik pa't tumakbo na agad ako sa aking dormitoryo na parang kwitis.

Sabay talukbong ko na agad ng aking kumot. 'Aswang kaya iyon?' Nako naman...ilang araw palang ako rito, h'wag niyo naman akong takutin ng ganyan! Reklamo ko sa aking isipan at hindi ko na namalayan na unti-unti na pala akong kinain ng aking antok.