"Alam ko ang ugali ni Dianne. Kung hindi mo siya inunahan, bakit niya kailangang ipahanap ka, ipanakaw at ipauwi ng ganoon?" galit na sigaw ni Alejandro."Ikaw—ikaw matandang lalaki! Ayaw mo na bang mabuhay kasama ko?!"Maitim ang mata ni Tanya sa hinanakit, at agad na bumagsak ang kanyang luha.Hindi siya mahal ng anak niya, wala siyang halaga sa asawa niya, at ang manugang na maingat niyang pinili ay isang makamandag na ahas na matagal nang nagtatago.Sa loob ng anim na buwan, halos mamatay siya sa matinding pananakit ng ulo.Ngunit ang pinakamasakit sa lahat ay ang alaala ni Alexander, ang namayapa nilang anak.Sunod-sunod na dumaloy sa kanyang isipan ang lahat ng hinanakit niya, kaya't para siyang pinagsakluban ng langit at lupa.Nakaramdam ng kaunting awa si Alejandro nang makita ang itsura ng kanyang asawa—tila isa itong taong pinagdudusahan ng matinding kawalang-katarungan.Napakunot ang kanyang noo, huminga ng malalim, at ilang segundong natahimik bago nagtanong, "Bukod sa pagt
"Ano ba ang nagawa ko sa kanya? Napagkamalan ko lang naman ang lalaking katabi niya bilang nakatatandang kapatid mo, tapos bigla siyang umasta nang may kayabangan sa harap ko at ipinag-utos na itali ako!"Hindi matanggap ni Tanya ang kahihiyang natamo niya mula kay Dianne.Pakiramdam niya ay napahiya siya at labis na nadismaya, lalo pa’t ni isa sa kanyang asawa o anak ay hindi pumapanig sa kanya.Kaya naman muling sumigaw siya.Malamig na napangisi si Tyler, saka tumugon, "Mommy, talagang wala ka nang pag-asa!""Anak, ako ang tunay mong ina. Hindi mo ako pwedeng hamakin at siraan nang ganito para lang sa isang babae!"Lalong bumigat ang pakiramdam ni Tanya."Simula ngayon, mas mabuti pang matuto kang magpakumbaba kapag kaharap mo si Dianne," malamig na sabi ni Tyler. "Kung muli mo siyang aawayin o sasaktan, ituturing kong hindi mo ako kailanman naging anak."Matapos niyang sabihin ito, tumalikod na siya upang umalis. Ngunit bago pa siya makalayo, bumaba mula sa hagdan si Alejandro at
Walang pakialam si Ashley sa asal sa hapag-kainan at masiglang kumain. Isinubo niya ang pagkain, nagtaas ng hinlalaki, at nagtanong, "Bakit kaya nasa isang tao lang ang lahat ng katangian ng isang mabuting lalaki?"Meron bang puwedeng magturo sa kanya kung paano yumuko sa tamang direksyon para mapansin siya ng isang lalaking kasing-bata, banayad, maalalahanin, mabait, at matalino gaya ni Manuel?"Ano? Hindi pa rin ba nagbabago si Kent?" tiningnan siya ni Dexter at nagtanong.Pumihit ang mga mata ni Ashley sa inis. "Kain ka na lang at huwag nang banggitin ang mga nakakadiring tao at bagay."Dexter: "...""Kasalanan mo rin! Bakit hindi mo man lang kami sinabihan ni Dianne bago mo gawin ang ganitong kalaking bagay?" reklamo ni Dexter habang naglalagay ng pagkain sa kanyang plato.Magkaharap sila ni Ashley sa isang mahabang lamesa, habang nasa kabilang panig naman sina Dianne at Manuel.Muling sinulyapan ni Ashley si Dexter. "Pwede bang tigilan mo na 'yan? Gusto mo bang pagsisihan ko ito
"Mr. Chavez, kaming mga hamak na trabahador na di hamak ay mas mababa kaysa sa iyo, kami pa ba ang dapat na magpaalala sa 'yo? Kung wala kang mahalagang pakay, huwag mong dungisan ang harapan ng aming bahay. Lumayas ka na bago pa mahuli ang lahat!"Alam ni Tyler na malaki ang galit ni Ashley sa kanya dahil sa naging pagtrato niya noon kay Dianne.Kaya kahit insultuhin man siya ngayon ni Ashley, nanatili siyang tahimik.Mahinahon siyang nagpatuloy, "Gusto ko lang makita si Dianne, may ilang bagay lang akong nais sabihin sa kanya, pagkatapos ay aalis na ako.""Oh, gusto mo siyang makita!"Biglang lumamig ang ekspresyon ni Ashley. "Kung gusto mong makita siya, tingnan mo na lang siya sa alaala mo. Sino ka ba para basta na lang pumasok dito? Dahil lang mahal ka ng iba, ibig sabihin ba noon ay dapat ka na rin naming mahalin?""Ashley."Lumabas si Dianne, hinawakan ang kamay ni Ashley, ngumiti sa kanya, at pagkatapos ay malamig na tinapunan ng tingin si Tyler. "Ayos lang, Mr. Chavez at ako
Nang kumonekta ang tawag, tama nga ang hinala niya—gising na sina Danica at Darian, at masayang naglalaro sa carpet.Halos pitong buwang gulang na sina Danica at Darian. Bagong natutunan pa lamang nilang gumapang at magsalita ng kaunti.Nang makita si Dianne sa screen, parehong sumugod papalapit ang dalawang maliliit na bata sa camera at paulit-ulit na tinatawag siya ng, "Ma-Ma-Ma-Yaaa-Ma-Ma-"Sa sandaling iyon, nang makita niya ang dalawang bilog at mapuputing pisngi ng kanyang mga anak sa camera, agad na lumambot ang puso ni Dianne. Halos mapaluha siya sa tuwa.Dati, labis siyang nag-aalala na si Danica at Darian ay siya lang ang kamag-anak at baka lumaki silang kulang sa pagmamahal at makaramdam ng lungkot.Wala silang ama, wala ring lolo at lola, walang mga tiyuhin, tiyahin, o pinsan.Magkakaroon kaya ng puwang o kakulangan sa kanilang paglaki?Ngunit ngayon, tila masyado lang siyang nag-alala.Si Sandro at Cassandra ay parang kanilang mga lolo at lola, si Xander ang tiyuhin, at s
"Haha, Miss Jarabe, naglalakad-lakad lang ako rito nang walang dahilan. Wala akong ginagawang masama. Maawa ka na at pakawalan mo ako!"Bago pa makapagsalita si Dianne, nauna nang nagsalita ang lalaki."Kilala mo ba ako?" Bahagyang kumunot ang noo ni Dianne. "Sabihin mo, anong ginagawa mo rito?"Sa totoo lang, ang simpleng pagtawag ng lalaki sa kanya bilang "Miss Jarabe" ay isang malaking palaisipan na agad niyang napansin."Ako... dumaan lang ako rito, at nang makita kong napakaganda ng sementeryo, naisipan kong tingnan ito." Pagtatanggol ng lalaki."Kung gusto mo lang tumingin, bakit ka nagtago? At bakit ka tumakbo nang makita mo kami?" Tanong ni Maxine."A-Ako... natakot lang ako na baka hindi kayo mabubuting tao." Patuloy na palusot ng lalaki."Sino ang nagpadala sa iyo rito upang magmanman?"Mula sa matamang obserbasyon ni Manuel, napansin niya ang tunay na intensyon ng lalaki. "Nandito ka lang para hintayin si Dianne, tama ba?"Napatingin si Dianne kay Manuel nang may pagtataka,
Dahil sa pagiging inosente ni Cassy, napakadaling mangyari iyon. Napakadaling lokohin siya ni Beatrice."Papasukin sila," utos ni Dianne.Sa madaling salita, sina Warren at Vanessa ang tunay na anak at manugang ng pamilya Jarabe.Wala siyang dahilan upang pigilan silang pumasok.Bagama’t apelyido rin niya ang Jarabe, sa mata ng kanilang mga ninuno, isa lamang siyang anak na ipinakasal sa iba.At kapag ang isang anak na babae ay naikasal na, tulad na lamang siya ng tubig na natapon—hindi na siya maituturing na tunay na miyembro ng pamilya Jarabe.Hindi nagtagal, dumating sina Warren at Vanessa sa sementeryo.Nang makita nila si Dianne mula sa di-kalayuang paanan ng bundok, nagtinginan ang dalawa at sabay na sumigaw habang papalapit kay Dianne."Dianne, anak, ako ito, ang iyong ina!""Oh, anak ko, ang mabuting anak ko! Miss na miss ka ng iyong ama! Matapos ang napakaraming taon, sa wakas muli kitang nasilayan!"Habang patakbo nilang nilapitan si Dianne, ito naman ay nakaluhod sa harap n
Dahil dito, alagang-alaga niya ang sarili. Sa pisikal na anyo, mukha pa rin siyang nasa tatlumpung taong gulang.Ngunit sa kabila ng lahat, isa siyang babaeng palalo at makasarili.At ngayon, sa harap ng matatalim na salita ng kanyang sariling anak, hindi niya na napigilan ang sarili. Itinigil niya na ang pagpapanggap at matapang niyang sinabi, "Oo, hindi ko naging maganda ang pakikitungo ko kay lola. Pero hindi ko naman siya ina, hindi niya ako pinanganak at pinalaki! Bakit ko siya kailangang ituring na tunay kong ina?""Pero ikaw, dinala kita sa sinapupunan ko ng sampung buwan, isinugal ko ang buhay ko para ipanganak ka, at pinaghirapan kitang palakihin—at ganyan mo ako tratuhin ngayon?"Baliktad pa siyang sinisisi.Ngumiti si Dianne."Tama, hindi ikaw ang pinanganak at pinalaki ni lola. Pero ikaw naman, hindi ba ikaw ang isinilang at pinalaki niya, Mr. Jarabe?"Mabilis niyang ibinaling ang malamig niyang tingin kay Warren, tila matatalim na punyal ang kanyang mga mata."At ako? Oo,
Matapos magtulungan sa mga bulaklak, nagpasya si Dianne na bumalik sa loob ng bahay. Dumating na rin ang guro ng mga bata at nagsimula nang magturo kina Darian at Danica.Si Tyler ay abala sa pag-aasikaso ng trabaho sa sala, ang mga dokumento ay nakasalansan sa mesa. Maliban doon, may malaking maleta na nakatabi sa mesa.Nakita ito ni Dianne at napakunot ang noo. Ang walanghiya talagang ito, mukhang nagpaplano nang lumipat dito.Hindi man lang yata napansin ni Tyler na pumasok sila ni Xander, abala siya sa trabaho.“Kuya, Ate Dianne!” tumalon si Cassy mula sa sofa nang makita sila at agad na sumigaw.Kung hindi sila dumating, baka magmukhang fossil na siya. Sabi niya na hindi na siya interesado kay Tyler at magiging kapatid na lang siya nito. Pero kapag naroroon siya sa parehong espasyo, hindi maiwasang mag-alala at gustong ipakita ang pinakamahusay na imahe sa kanya.Maaaring umalis siya sa sala at maglibang na lang sa ibang bahagi ng bahay, ngunit ayaw niyang mawalan ng pagkakataon
Napaka seryoso ng tono ni Cassy. "Tatratuhin ko na lang po kayo bilang aking brother-in-law at kapatid. Kaya sana po, huwag niyo akong ignorahin o magmalupit sa akin tuwing magkikita tayo."Sa wakas, itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya. "Hindi imposibleng mangyari 'yan, pero nakadepende 'yan sa magiging kilos mo sa hinaharap."Masayang tumango si Cassy. "Sige po, Mr. Chavez, huwag po kayong mag-alala. Hindi ko kayo bibiguin."Samantala, sa glass greenhouse sa likod ng hardin ng mansyon, nag-uusap sina Dianne at Xander habang naggugupit ng mga bulaklak.Maraming mahalagang bulaklak ang inaalagaan sa greenhouse.Nandiyan ang mga parang mga diwata na sweet peas, climbing queen clematis, maraming kulay ng swallowtails, orchid orchids, pink at purple na dahlias, hairy astilbe, palace lantern lilies, phoenix-tail na pincushions, at marami pang iba.Mayroon ding iba't ibang uri ng mga mahalagang rosas at ang paboritong iris ni Dianne.Dahil kay Manuel, nagkaroon sila n
Narinig ni Xander na tila hindi na kayang itago ni Dianne ang nararamdaman, at tiyak na magbabalikan sila ni Tyler.Sa ngayon, perpekto na si Tyler, at siya na ang biological na ama ni Darian at Danica. Hindi matitinag ang pagmamahal para sa mga bata. Ang paghabol ni Tyler kay Dianne ay labis. Tanungin na lang ang sarili, alin sa mga normal na babae ang kayang magpigil sa ganitong pagmamahal? Kahit gaano pa kalakas ang loob ni Dianne, isa pa rin siyang babae at ina ng dalawang anak. Hindi magtatagal, muling magbabalikan sila.Ngunit kahit na nasanay na siya sa ideya, malaki pa rin ang epekto sa kanya na makita ang dalawa nang magkasama. Kung ganito na siya, paano pa kaya si Cassy?Noong mga nakaraang panahon, nanumpa si Dianne na hindi na siya magiging sila muli kay Tyler. Ngunit sa loob lamang ng kalahating taon, nagbago ang lahat. At higit pa, hindi ba’t may kasalukuyang relasyon si Dianne kay Manuel? Kung magbabalikan sila ni Tyler, anong mangyayari kay Manuel?"Ate Dianne, kayo n
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi n
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na ka
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p