Tinitigan siya ni Xander nang may taimtim na titig. "Kapag natagpuan mo ang tamang tao, ang pag-ibig ay hindi magiging mapait."Umiling si Dianne. "Maraming bagay sa buhay na dapat gawin. Hindi naman kinakailangang umibig.""Xander, naranasan mo na bang magmahal?" biglang tanong niya.Sandaling nag-isip si Xander bago sumagot, "Napag-usapan na natin ito, hindi ba?""Ano ang ibig mong sabihin sa 'napag-usapan'?" tanong ni Dianne.Ngumiti si Xander, ang kanyang maaliwalas na mga mata at magaan na ekspresyon ay kaaya-aya sa paningin."Nagkaroon ako ng kasintahan noong kolehiyo, pero sandali lang.""Sandali lang?"Tumango si Xander. "Masyado siyang malapit at sobrang clingy. Hindi ko kinaya, kaya naghiwalay kami.""Mayroon bang lalaki na ayaw sa clingy na babae?" nagtatakang tanong ni Dianne.Noong unang iminungkahi ni Tyler ang annulment, naisip niya kung naging masyado ba siyang maunawain at hindi siya kailanman naging masyadong malapit dito. Dahil ba hindi siya naging mas clingy kaya w
Bukod sa mga yaya at tagapag-alaga ng bata, pati na rin ang mga bodyguard at chef na dinala ni Dianne mula sa Montreux, naglaan din si Xander ng isang tagapamahala ng bahay, mga kasambahay, hardinero, at iba pang kawani ng seguridad para sa kanyang bagong tahanan.Pagdating nila sa bagong bahay, unang ipinakilala ni Xander ang tagapamahala ng bahay at ang mga kasambahay kay Dianne, pagkatapos ay sinamahan siya at si Ashley upang libutin ang buong bahay.Habang nasa kalagitnaan sila ng pag-iikot, biglang tumunog ang cellphone ni Ashley.Pagtingin niya rito, nakita niyang si Kent ang tumatawag."Kayo na munang maglibot, sasagutin ko lang ito," sabi niya.Isang sulyap lang ang ibinigay ni Dianne sa pangalan sa screen ng cellphone, ngunit wala na siyang sinabi at tumango na lang bilang sagot.Pumunta si Ashley sa maliit na sala sa ikalawang palapag upang sagutin ang tawag."Hoy, milyonaryo, ano na naman ang kailangan mo sa akin?" bungad niya pagkarinig sa kabilang linya.Mahigit kalahatin
Diretsahang sinabi ito ni Kent matapos makita ang lungkot sa mukha ng kaibigan. "Mukhang enjoy na enjoy sila sa buhay. Kung hindi, hindi sila magpapabalik-balik sa pagitan ng Switzerland at Amerika.""Nasaan sila sa Amerika?" tanong ni Tyler."Madali lang yan. Ipa-check mo ang flight records nina Dexter at Ashley."Itinaas ni Kent ang kilay. "Pero sugatan ka pa, balak mo bang pumunta roon para muling saktan ang sarili mo?"Hindi sumagot si Tyler. Kumuha lang siya ng baso ng tubig at tahimik na uminom.Tumayo si Kent mula sa sofa, isinuksok ang mga kamay sa kanyang bulsa, at malalim na napabuntong-hininga. "Mahirap bumalik ang isang babaeng nasaktan nang husto. At hindi naman walang lalaking kasama si Dianne ngayon.""Si Xander o si Dexter, alin sa kanila ang mas mababa sa'yo?" dagdag niya.Otomatikong tumingin si Tyler sa kanya nang matalim.Ngumiti lang si Kent. "Pero hindi naman iyon ang pinakamahalaga. Ang mahalaga, napakabait nilang lahat kay Dianne. Kaya sabihin mo nga, bakit pa
"Oo naman! Noon ko pa inihanda ang isang silid para sa’yo." Sagot ni Dianne nang hindi nagdadalawang-isip.Para sa kanya, si Xander ay isang kapatid—isang taong hindi niya kailangang pagtaguan ng kanyang nararamdaman.Alam niyang may damdamin ito para sa kanya, kaya mas pinili niyang makitungo nang natural at hindi umiwas. Marahil, sa paglipas ng panahon, unti-unti nitong matatanggap na tanging pagkakaibigan at kapatiran lamang ang meron sila."Mabuti naman." Bahagyang napangiti si Xander. "Kaya matutulog ako sa bahay mo mamaya.""Nakakain ka na ba?" tanong ni Dianne, nag-aalalang tinitingnan ito.Tumango si Xander. "Sasamahan na lang kita sa unang araw mo sa eskwela."Napatawa si Dianne. "Hindi naman ako papasok sa kindergarten o elementarya, kailangan pa ba akong ihatid?""Gusto ko lang." Mahinang buntong-hininga ang itinugon ni Xander.Para kay Dianne, handa siyang gawin ang kahit ano.Matapos ayusin ang gamit at halikan ang kanyang mga anak na sina Darian at Danica, lumabas na sil
Nang sagutin niya ang tawag ni Xander at lumabas ng gusali, bigla siyang nanginig sa ginaw.Bagamat naka-coat siya, manipis lamang ang suot niyang cashmere sweater sa loob.Mukhang lumalakas pa ang ulan.Hindi makakalapit ang sasakyan sa gusali, kaya kailangang maglakad pa nang ilang daang metro.Sinabi ni Xander sa tawag na hintayin siya sa harap ng gusali at siya na mismo ang lalapit.Hindi niya alam kung saan eksaktong nakaparada ang sasakyan ni Xander, kaya nanatili siya sa harapan ng gusali.Habang naghihintay, may isang kaklase siyang dumaan na may dalang payong at inalok siya kung gusto niyang sumabay.Ngunit magalang siyang tumanggi at nagpasalamat.Nang umalis ang kanyang kaklase, tumingala siya at nakita ang isang pamilyar na matangkad na pigura. May hawak itong isang malaking itim na payong at mabilis na lumalapit sa kanya, tinatahak ang damuhan sa harap ng hagdanan.Siyempre, si Xander iyon.Nang makita niyang malapit na si Xander, tinakpan niya ang ulo gamit ang kanyang b
"Sa ibabaw ng disposable sheet sa kama."Walang duda, ito ay pag-aari ni Dianne."Estudyante ko siya. Ipapabalik ko na lang ito sa kanya sa klase sa ibang araw," sagot ni Manuel, saka inilagay ang bracelet sa bulsa ng kanyang puting coat.Bahagyang nagulat ang nurse sa kanyang kilos.Marami nang mga pasyente ang sinadyang o hindi sinasadyang mag-iwan ng mga gamit sa opisina ni Manuel noon, pero palagi niyang ipinaaalam sa kanila at ipinababalik ito agad.Bakit ngayon lang nagbago ang kanyang ugali?"Sige na, bumalik ka na sa trabaho mo," aniya, nang mapansin ang pagtataka sa mukha ng nurse."Opo, Doktor."Weston ManorPagdating ng gabi, sinamahan ni Dianne sina Darian at Danica habang umiinom ng gatas, saka niya pinanood ang mga ito hanggang sa makatulog.Hindi niya kayang alagaan mag-isa ang dalawang bata sa buong magdamag, kaya iniwan niya ang mga ito sa pangangalaga ng yaya.Sa ganitong paraan, makakapagpahinga siya nang maayos at magiging masigla siya kinabukasan.Bago matulog, ki
Dahil kung itsura ang pag-uusapan, mula sa kanyang tindig, porma, at edad na 31, walang katulad si Manuel sa buong Harvard Medical School.Lalo siyang napapalibutan ng mga babae."Hi! Ano'ng major mo? Kinuha mo ba ang klase ni Professor Tan dahil gusto mo siya?" bati ng isang Asyanang babae sa kanan niya.Ngumiti si Dianne. "Parang gano'n na rin."Tinitigan siya ng babae, itinaas ang kilay, at nagtanong, "Single ka ba?""Hindi, may boyfriend ako," sagot niya.Huminahon ang babae, saka huminga nang malalim. "Buti na lang! Hindi kita magiging kakumpetensya."Napatahimik si Dianne. "..."Maya-maya, dumating si Manuel sa silid, bitbit ang kanyang laptop. Agad na natahimik ang buong klase at itinuon ang mga mata sa kanya habang tumatayo sa harapan.Matangkad at matikas si Manuel. Sa ilalim ng liwanag, bakas sa kanyang mukha ang bahagyang lamig at pagiging mailap, kasabay ng tila likas na kabigha-bighani niyang presensya.Dahil may suot siyang salamin, hindi makita ni Dianne ang kanyang eks
Ang kompanyang ito ay nakatutok sa paglikha ng mga gamot para sa cervical at breast cancer sa mga kababaihan, ngunit maraming sagabal ang kanilang nararanasan.Dahil si Manuel ay isang eksperto sa obstetrics at gynecology, naniniwala si Dianne na kung seryoso nitong sasagutin ang kanyang mga tanong, tiyak na makakatulong ito sa kanilang pananaliksik para sa mga bagong gamot.Ngunit hindi niya inaasahan na ang kanyang mga tanong ay mananatiling walang sagot…Parang alon sa dagat, lumipas ang isang araw, dalawa, tatlo... Hanggang sa dumating ang tanghali ng Linggo, ngunit wala pa ring tugon si Manuel sa kanya.Inisip ni Dianne na baka masyado lang itong abala at hindi napansin ang kanyang tanong. O kaya naman, nakita na nito ngunit dahil sa dami ng ginagawa, nakalimutan na lang.Bukod pa rito, hindi pangkaraniwang tanong ang ibinigay niya. Isang buwan nang walang nagiging tagumpay ang buong research and development team, kaya paano niya aasahang sagutin ito ng isang taong abala at walan
Matapos magtulungan sa mga bulaklak, nagpasya si Dianne na bumalik sa loob ng bahay. Dumating na rin ang guro ng mga bata at nagsimula nang magturo kina Darian at Danica.Si Tyler ay abala sa pag-aasikaso ng trabaho sa sala, ang mga dokumento ay nakasalansan sa mesa. Maliban doon, may malaking maleta na nakatabi sa mesa.Nakita ito ni Dianne at napakunot ang noo. Ang walanghiya talagang ito, mukhang nagpaplano nang lumipat dito.Hindi man lang yata napansin ni Tyler na pumasok sila ni Xander, abala siya sa trabaho.“Kuya, Ate Dianne!” tumalon si Cassy mula sa sofa nang makita sila at agad na sumigaw.Kung hindi sila dumating, baka magmukhang fossil na siya. Sabi niya na hindi na siya interesado kay Tyler at magiging kapatid na lang siya nito. Pero kapag naroroon siya sa parehong espasyo, hindi maiwasang mag-alala at gustong ipakita ang pinakamahusay na imahe sa kanya.Maaaring umalis siya sa sala at maglibang na lang sa ibang bahagi ng bahay, ngunit ayaw niyang mawalan ng pagkakataon
Napaka seryoso ng tono ni Cassy. "Tatratuhin ko na lang po kayo bilang aking brother-in-law at kapatid. Kaya sana po, huwag niyo akong ignorahin o magmalupit sa akin tuwing magkikita tayo."Sa wakas, itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya. "Hindi imposibleng mangyari 'yan, pero nakadepende 'yan sa magiging kilos mo sa hinaharap."Masayang tumango si Cassy. "Sige po, Mr. Chavez, huwag po kayong mag-alala. Hindi ko kayo bibiguin."Samantala, sa glass greenhouse sa likod ng hardin ng mansyon, nag-uusap sina Dianne at Xander habang naggugupit ng mga bulaklak.Maraming mahalagang bulaklak ang inaalagaan sa greenhouse.Nandiyan ang mga parang mga diwata na sweet peas, climbing queen clematis, maraming kulay ng swallowtails, orchid orchids, pink at purple na dahlias, hairy astilbe, palace lantern lilies, phoenix-tail na pincushions, at marami pang iba.Mayroon ding iba't ibang uri ng mga mahalagang rosas at ang paboritong iris ni Dianne.Dahil kay Manuel, nagkaroon sila n
Narinig ni Xander na tila hindi na kayang itago ni Dianne ang nararamdaman, at tiyak na magbabalikan sila ni Tyler.Sa ngayon, perpekto na si Tyler, at siya na ang biological na ama ni Darian at Danica. Hindi matitinag ang pagmamahal para sa mga bata. Ang paghabol ni Tyler kay Dianne ay labis. Tanungin na lang ang sarili, alin sa mga normal na babae ang kayang magpigil sa ganitong pagmamahal? Kahit gaano pa kalakas ang loob ni Dianne, isa pa rin siyang babae at ina ng dalawang anak. Hindi magtatagal, muling magbabalikan sila.Ngunit kahit na nasanay na siya sa ideya, malaki pa rin ang epekto sa kanya na makita ang dalawa nang magkasama. Kung ganito na siya, paano pa kaya si Cassy?Noong mga nakaraang panahon, nanumpa si Dianne na hindi na siya magiging sila muli kay Tyler. Ngunit sa loob lamang ng kalahating taon, nagbago ang lahat. At higit pa, hindi ba’t may kasalukuyang relasyon si Dianne kay Manuel? Kung magbabalikan sila ni Tyler, anong mangyayari kay Manuel?"Ate Dianne, kayo n
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi n
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na ka
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p