Ang kompanyang ito ay nakatutok sa paglikha ng mga gamot para sa cervical at breast cancer sa mga kababaihan, ngunit maraming sagabal ang kanilang nararanasan.Dahil si Manuel ay isang eksperto sa obstetrics at gynecology, naniniwala si Dianne na kung seryoso nitong sasagutin ang kanyang mga tanong, tiyak na makakatulong ito sa kanilang pananaliksik para sa mga bagong gamot.Ngunit hindi niya inaasahan na ang kanyang mga tanong ay mananatiling walang sagot…Parang alon sa dagat, lumipas ang isang araw, dalawa, tatlo... Hanggang sa dumating ang tanghali ng Linggo, ngunit wala pa ring tugon si Manuel sa kanya.Inisip ni Dianne na baka masyado lang itong abala at hindi napansin ang kanyang tanong. O kaya naman, nakita na nito ngunit dahil sa dami ng ginagawa, nakalimutan na lang.Bukod pa rito, hindi pangkaraniwang tanong ang ibinigay niya. Isang buwan nang walang nagiging tagumpay ang buong research and development team, kaya paano niya aasahang sagutin ito ng isang taong abala at walan
Sa tuwing lalabas ang isa sa mga alahas, si No. 027 ang agad na nagbi-bid.Napansin ito ng ibang kalahok sa auction, kaya tuwing itataas ni No. 027 ang kanyang placard, kusa na lang silang umaatras.Dahil dito, hindi gaanong nagmamahal ang presyo ng bawat piraso.Pero nang ilabas ang panghuling item—ang top-grade imperial green jadeite necklace ng kanyang lola—biglang nag-ingay ang auction hall.Mula sa paunang presyo na 36 milyon, lumobo ang bid hanggang umabot ito sa 135 milyon.Hanggang sa huli, nang itinaas ni 027 ang bid sa 150 milyon, sandaling tumahimik ang buong auction hall.Maya-maya, muling umalingawngaw ang boses ng auctioneer na puno ng sigla. Sa wakas, ibinigay na ang pinal na desisyon—ang kuwintas na jade ng kanyang lola ay nakuha ng bidder No. 027 sa nakakamanghang halagang 150 milyon.Lahat ng walong piraso ng alahas na dating pag-aari ng kanyang lola ay napunta kay Tyler, na may kabuuang halagang mahigit 300 milyong.Hindi alam ni Dianne kung ano ang plano nitong gaw
Ipinatong niya ang kanyang baba sa kanyang kamay, saka tumingin nang malagkit kay Manuel."Wow, dalawang linggo pa lang mula nang magsimula ang klase, pero ilang beses na kayong nagkita?" may mapanuksong ngiti sa kanyang mga labi.Naupo naman sina Dianne at Cedric sa tapat nila.Bilang isang babaeng minsang umibig nang labis at ikinasal, agad na nabasa ni Dianne ang kilos ni Sophia.Alam niyang gusto nito si Manuel.Sino ba naman ang hindi magugustuhan ang isang lalaking tulad niya?Si Manuel ay may lahat ng bagay na maaaring hanapin ng isang babae sa isang lalaki.At higit sa lahat, single si Sophia.Ngumiti si Manuel, pero hindi niya sinagot ang tanong ni Sophia.Sa halip, kinuha niya ang menu at nagtanong, "Nakapag-order na ba kayo?"Nang mapansing iniba nito ang usapan, bahagyang kumunot ang noo ni Sophia. Pero sa halip na ituloy ang tanong, ngumiti lang siya at sinabing, "Hindi pa, hinihintay ka namin."Kinuha ni Manuel ang menu at pumili ng kanyang order...Habang nakatingin sa
Pagkarinig nito, agad na dumilat si Tyler.Sa loob ng madilim na sasakyan, nagDanica ang kanyang dating mapupungay na mata, puno ng hindi maipaliwanag na emosyon.Mabilis niyang kinuha ang cellphone."Dianne..." Mahinang sambit niya, nanginginig ang boses at tila hindi makapaniwala.Ngunit imbes na pamilyar na tinig ang marinig niya, isang malamig at walang emosyon na boses ng babae ang sumagot."Mr. Chavez, nais kayong makipagkita ng aming Miss sa L'Avenue Restaurant mamayang 9:30 ng gabi.""Sino ka?" tanong ni Tyler, bumalik sa normal ang tono ng kanyang boses."Hindi niyo na kailangang malaman," sagot ng babae bago ibinaba ang tawag.Napatingin si Tyler sa cellphone habang dahan-dahang nanginig ang kanyang kamay.Kasabay nito, tila unti-unting nanginginig ang buo niyang katawan. Unti-unting namula ang kanyang mga mata.Matagal na niyang hinintay ang sandaling ito.Sa wakas, muli na naman niyang makikita si Dianne.Sa sobrang saya, halos mahimatay siya.Dahil may dapat siyang harapi
Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng parking lot, lumiwanag ang kanyang mukha, tila isang araw na sumikat bigla."Sige, pero may kailangan pa akong asikasuhin. Pwede mo ba akong hintayin?" tanong niya.Kung ipapaliwanag niya nang detalyado ang dalawang tanong na iyon, malamang aabot sa mahigit sampung libong salita ang sagot, dahil maraming teknikal na aspeto ang kasangkot.Tumango si Manuel at itinuro siya gamit ang kanyang baba. "Sakay ka."Ibig bang sabihin, ayos lang sa kanya?Walang pag-aalinlangan, lumibot si Dianne sa unahan ng sasakyan at sumakay."Saan tayo pupunta?" tanong ni Manuel nang makapasok siya at maikabit ang seatbelt."L'Avenue Restaurant," sagot niya.Pinaandar ni Manuel ang sasakyan at ngumiti nang bahagya. "Mukhang magandang lugar. Sakto, hindi pa ako kumakain ng hapunan."Napangiti si Dianne. "Ako ang taya, pero kailangan mong hintayin ako sandali.""Walang problema."Agad siyang pumayag at tuluy-tuloy na nagmaneho patungo sa L'Avenue Restaurant.Hindi naman kalayu
Sa malambing at pabirong tinig, sinabi niya, "Humanap ka muna ang mesa at umorder ng pagkain, hihintayin kita rito, okay?""Okay," sagot ni Manuel, nakatitig sa kanya nang may lambing. "Huwag kang mag-alala, ayusin mo lang ang dapat mong ayusin.""Mm," tumango siyang mahinahon, hindi inaasahang susuportahan siya nito nang ganoon kadali.Muling tiningnan ni Manuel si Tyler.Nagtagpo ang tingin ng dalawang lalaki sa ere—walang sinasabing kahit isang salita, ngunit ramdam ang malakas na tensyon sa pagitan nila.Inaayos ni Manuel ang salamin sa kanyang mata bago siya tinawag ng waiter upang ihatid sa kanilang mesa.Sinundan ni Dianne ng tingin ang papalayong lalaki, bago muling ibinaling ang paningin kay Tyler. Mabilis siyang ngumiti, ngunit halata ang pagkukunwari sa kanyang ekspresyon."Kamusta, Mr. Chavez? Matagal na tayong hindi nagkikita!" malumanay niyang bati, pero malamig ang tono ng kanyang boses.Hindi iniwas ni Tyler ang kanyang tingin. Mula ulo hanggang paa, pinagmasdan niya i
Ngunit sa halip na magalit sa panghuhusga ni Tyler, tila sanay na si Dianne sa ganitong klaseng pambabastos. Sa malamig ngunit mahinahong boses, sinabi niya, "Mr. Chavez, sabihin mo na lang ang presyo ng walong piraso ng alahas ng aking lola."Dumating na ang mga waiter dala ang pagkaing inorder ni Tyler nang maaga pa lang, naghihintay sa pagdating ni Dianne. Isa-isa nilang inilapag ang mga pagkain sa mesa.Walang sinuman sa kanilang dalawa ang nagsalita habang inaayos ang mga plato.Nang makaalis na ang mga waiter, kinuha ni Tyler ang isang napkin at inilagay ito sa kanyang kandungan. Pagkatapos, tiningnan niya si Dianne at sinabi, "Sabay tayong kumain."Matagal na rin simula nang may kasalo siyang kumain ng maayos.Hindi naman sa walang gustong kumain kasama siya—kundi dahil siya mismo ang hindi na nagkaroon ng gana. Sa tuwing uupo siya sa hapag-kainan, laging bumabalik sa kanyang isipan ang imahe ni Dianne na nakaupo sa tapat niya, nakangiti, maingat na inaasikaso siya, inaalis ang
Sabay niyang binuksan ang kanyang cellphone at ipinakita kay Dianne ang resulta ng kanyang paghahanap. Nakita niya ang larawan ng kanilang marriage certificate na naka-post pa rin sa opisyal na website ng Chavez Group.Hindi inaasahan ni Dianne na naroon pa rin ang balitang iyon at hindi pa binubura."Wala na akong koneksyon sa kanya," paliwanag niya.Tumango si Manuel na may makahulugang ngiti at agad na binago ang usapan. "Yung dalawang tanong na itinext mo sa akin noong isang linggo, medyo kakaiba. Bakit mo nga pala naisip itanong ang mga iyon?"Napakahirap ng mga tanong na iyon, kaya inabot siya ng isang linggo bago nakahanap ng matinong sagot.Ngumiti si Dianne. "Pasensya na, isang kaibigan ko sa isang pharmaceutical company ang nagtanong niyan sa akin. Hindi ko alam ang sagot kaya naisip kong itanong sa'yo."Tumango si Manuel at hindi na nagsalita pa. Sinimulan niyang ipaliwanag ang sagot sa kanyang mga tanong.Sa kabilang dako, nakaupo si Tyler sa tabi ng bintana ng restaurant,
Matapos magtulungan sa mga bulaklak, nagpasya si Dianne na bumalik sa loob ng bahay. Dumating na rin ang guro ng mga bata at nagsimula nang magturo kina Darian at Danica.Si Tyler ay abala sa pag-aasikaso ng trabaho sa sala, ang mga dokumento ay nakasalansan sa mesa. Maliban doon, may malaking maleta na nakatabi sa mesa.Nakita ito ni Dianne at napakunot ang noo. Ang walanghiya talagang ito, mukhang nagpaplano nang lumipat dito.Hindi man lang yata napansin ni Tyler na pumasok sila ni Xander, abala siya sa trabaho.“Kuya, Ate Dianne!” tumalon si Cassy mula sa sofa nang makita sila at agad na sumigaw.Kung hindi sila dumating, baka magmukhang fossil na siya. Sabi niya na hindi na siya interesado kay Tyler at magiging kapatid na lang siya nito. Pero kapag naroroon siya sa parehong espasyo, hindi maiwasang mag-alala at gustong ipakita ang pinakamahusay na imahe sa kanya.Maaaring umalis siya sa sala at maglibang na lang sa ibang bahagi ng bahay, ngunit ayaw niyang mawalan ng pagkakataon
Napaka seryoso ng tono ni Cassy. "Tatratuhin ko na lang po kayo bilang aking brother-in-law at kapatid. Kaya sana po, huwag niyo akong ignorahin o magmalupit sa akin tuwing magkikita tayo."Sa wakas, itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tumingin sa kanya. "Hindi imposibleng mangyari 'yan, pero nakadepende 'yan sa magiging kilos mo sa hinaharap."Masayang tumango si Cassy. "Sige po, Mr. Chavez, huwag po kayong mag-alala. Hindi ko kayo bibiguin."Samantala, sa glass greenhouse sa likod ng hardin ng mansyon, nag-uusap sina Dianne at Xander habang naggugupit ng mga bulaklak.Maraming mahalagang bulaklak ang inaalagaan sa greenhouse.Nandiyan ang mga parang mga diwata na sweet peas, climbing queen clematis, maraming kulay ng swallowtails, orchid orchids, pink at purple na dahlias, hairy astilbe, palace lantern lilies, phoenix-tail na pincushions, at marami pang iba.Mayroon ding iba't ibang uri ng mga mahalagang rosas at ang paboritong iris ni Dianne.Dahil kay Manuel, nagkaroon sila n
Narinig ni Xander na tila hindi na kayang itago ni Dianne ang nararamdaman, at tiyak na magbabalikan sila ni Tyler.Sa ngayon, perpekto na si Tyler, at siya na ang biological na ama ni Darian at Danica. Hindi matitinag ang pagmamahal para sa mga bata. Ang paghabol ni Tyler kay Dianne ay labis. Tanungin na lang ang sarili, alin sa mga normal na babae ang kayang magpigil sa ganitong pagmamahal? Kahit gaano pa kalakas ang loob ni Dianne, isa pa rin siyang babae at ina ng dalawang anak. Hindi magtatagal, muling magbabalikan sila.Ngunit kahit na nasanay na siya sa ideya, malaki pa rin ang epekto sa kanya na makita ang dalawa nang magkasama. Kung ganito na siya, paano pa kaya si Cassy?Noong mga nakaraang panahon, nanumpa si Dianne na hindi na siya magiging sila muli kay Tyler. Ngunit sa loob lamang ng kalahating taon, nagbago ang lahat. At higit pa, hindi ba’t may kasalukuyang relasyon si Dianne kay Manuel? Kung magbabalikan sila ni Tyler, anong mangyayari kay Manuel?"Ate Dianne, kayo n
Pero hindi niya inasahan ang sumunod.Kalagitnaan ng gabi nang mahimbing na ang tulog ni Dianne, palihim na pumasok si Tyler sa kwarto.Tahimik siyang sumampa sa kama at dahan-dahang niyakap siya sa ilalim ng kumot.Sa gitna ng panaginip, nakaramdam si Dianne ng kakaiba. Napabulong siya nang hindi namamalayan, “Manuel...”Sa dilim, kitang-kita ni Tyler ang maliit na babae sa kanyang bisig. Nang marinig niya ang pangalang “Manuel,” bigla siyang natigilan.Unti-unting dumilat si Dianne, may kutob na may kakaiba. Bumungad sa kanya ang pamilyar na amoy ng lalaki—mabango, malamig, parang kahoy—at agad niyang nakilala ito.Tumingala siya.Madilim ang buong silid, pero ramdam nila ang presensya ng isa’t isa.“Dianne,” bulong ni Tyler, “kahit ituring mo akong kapalit ni Manuel... basta makasama lang kita, ayos lang. Araw at gabi.”Late na, at wala na rin sa mood si Dianne para makipagtalo. Isa pa, gusto niya ba talaga itong paalisin?Sa lahat ng pinagdaanan nila, sa estado niya ngayon, hindi n
Pagdating nila sa bahay, nadatnan nilang naglalaro sa carpet si Darian at Danica ng Lego habang tahimik na naghihintay sa kanila.Binuhat ng dalawa ang tig-isang bata at sabay-sabay silang pumunta sa banyo para maghugas ng kamay. Pagkatapos ay naghapunan silang apat.Pagkakain, inasikaso ni Tyler ang mga bata, habang si Dianne ay nag-review ng notes niya para sa nalalapit na exam at inayos na rin ang ilang opisyal na gawain.Di niya namalayang lumipas na ang oras—lampas alas nuwebe na ng gabi.Tulog na si Darian at Danica. Papunta na sana siya sa kwarto ng mga bata nang biglang dumating si Tyler sa study room, may dalang mangkok ng mainit na sabaw.Napangiti si Dianne. "Gabi na, Mr. Chavez. Hindi ka pa rin ba aalis? Balak mo na bang dito na tumira?""Pwede ba, Dianne?" tanong ni Tyler, inilapag ang mangkok ng sabaw sa mesa at tiningnan siya ng buong pananabik."Hindi pwede. Gabi na. Umuwi ka na, Mr. Chavez," sagot ni Dianne, diretso at walang pag-aalinlangan.Napailing na lang si Tyle
Samantalang siya, ang fiancé ni Manuel, ay nakapagdesisyong iwan siya.Isa-isa siyang iniwan ng mga mahal niya sa buhay.Wala siyang natira kundi ang mga sugat—sa katawan at sa puso.Paano na siya ngayon?Hindi niya napansin na nagsimula nang umambon.Hindi niya rin alam kung dahil ba sa luha sa mga mata niya kaya parang lumabo ang paningin niya, o dahil lang sa madilim ang langit kaya wala siyang masyadong makita.Hanggang sa biglang may sumalo sa kanya ng payong—malaki, at sapat para matakpan siya sa ulan at hangin.Agad siyang napatingala. Ang una niyang naisip? Si Manuel.Nagliwanag ang mukha niya sa sandaling iyon—ngunit mabilis ding nagdilim nang makita kung sino talaga ang nasa harap niya.“Tyler…”“Dianne,” tawag ng lalaki, at pansin niyang nawala ang ningning sa mga mata ni Dianne. Napakunot ang noo ni Tyler.May kirot sa dibdib niya—mainit, masakit.“Pasensya na, akala ko si Manuel,” mahinang sabi ni Dianne.Pinilit ni Tyler maging kalmado. “Umuulan. Halika na, nasa baba ang
May narinig na matinis na "pop!" sa loob ng masikip na sasakyan—parang sumabog ang katahimikan. Itinaas ni Tyler ang kanyang mga mata at tiningnan si Dianne. Namumula ang pisngi nito, mabilis ang paghinga, at tila nagliliwanag ang mga mata.Pero imbes na magalit, ngumiti siya.Tuwang-tuwa.Hinawakan niya ang kamay nito at inilapat iyon sa kanyang pisngi.“Dati akong pinakawalang kwentang tao sa buong mundo,” bulong niya.Hinawakan niya ang kamay ni Dianne at ipinalo iyon sa sarili niyang mukha, paulit-ulit.“Dianne, bugbugin mo lang ako hanggang gumaan ang loob mo.”Nagulat si Dianne at agad binawi ang kanyang kamay. “Tyler, may sayad ka ba?!”“Oo, baliw na ako,” sagot niya agad.Muling hinawakan ni Tyler ang kamay niya, habang tinitingnan siya na parang isang kawawang teddy bear. “Dianne, matagal na akong may sakit. Simula noong una kitang makita, wala na akong lunas. Hanggang ngayon, malala na—terminal stage. Ikaw lang ang gamot ko.”Naiinis na lang si Dianne habang pinipilit na ali
Ayaw niyang magising si Dianne, kaya kahit ilang kilometro pa ang biyahe, hindi siya gumalaw ni kaunti.Hindi naman kalayuan ang Harvard Business School mula sa Weston Manor, mga dalawampung minuto lang. Pero ngayon, sinadya ng driver na bagalan ang biyahe, kaya inabot sila ng halos tatlumpung minuto.Pagtigil ng sasakyan sa parking area ng paaralan, lumingon si Maxine para sabihing nakarating na sila—gaya ng nakasanayan. Pero bago pa siya makapagsalita, pinigilan siya ni Tyler sa pamamagitan ng isang senyas.Nakita ni Maxine na mahimbing pa rin ang tulog ni Dianne, kaya tumango lang siya at hindi na nagsalita. Maging siya at ang driver ay hindi bumaba ng sasakyan, at hindi rin pinatay ang makina.Itinaas ni Tyler ang divider sa loob ng sasakyan para mas tahimik sa loob. Kumportable ang lamig, tahimik, at maayos ang lahat—kaya lalo pang naging mahimbing ang tulog ni Dianne.Karaniwan, kahit maidlip lang si Dianne sa biyahe, ginising siya agad ni Maxine kapag nakarating na. Sinabi na ka
Pagkalipas ng isang linggo, handa na si Darian para umuwi at doon na lang magpagaling.Sa araw ng paglabas ni Darian sa ospital, dumating ang apat na miyembro ng pamilya Zapanta.Nakabalik na mula sa kanyang pag-aaral sa abroad si Cassy. Pagbalik niya, hindi sinabi sa kanya ang totoo—na inoperahan si Darian at binalik lang ang sariling kidney. Ang sabi lang ay nagkasakit si Darian kaya naospital.Nang makita ni Cassy si Darian—na halatang pumayat at mukhang hindi kasing sigla tulad ng dati—halos maiyak siya sa awa.Yumakap siya kay Darian at humihingi ng paumanhin."Sorry, Darian... Nagkasakit ka at hindi kita nasamahan. Kasalanan ko 'to. Bibilhan na lang kita ng maraming laruan para bumawi, okay?""Okay!" Tumango si Darian at nag-isip sandali."Tita, gusto ko lahat ng laruan sa toy store.""Ha? Lahat ng laruan sa Toy City?" Napangiwi si Cassy pero ngumiti rin at tumango, "Sige! Walang problema! Pero mukhang tinapay lang ang ulam ko sa loob ng ilang buwan."Kahit na prinsesa siya ng p