Huminga nang malalim si Suzanne, nanginginig ang mga kamay habang hawak pa rin ang cellphone. “Sige… naiintindihan ko,” bulong niya, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses. Ramdam niya ang bigat ng mga salita habang binibitawan ito.Narinig niya ang pagputol ng tawag, isang malutong na click, at saka bumalot ang nakakabinging katahimikan sa kwarto. Sa kabilang linya, si Regina, ang kanyang ina, ay nagsimulang ayusin ang mga plano — kalmado ang boses nito, walang bahid ng emosyon, bago tuluyang ibaba ang tawag.Nanatiling nakaupo si Suzanne, nakatulala sa sahig. Parang bumigat ang paligid, tila ba sinasakal siya ng katahimikan. Mabilis ang tibok ng puso niya, halos lumalabas sa kanyang dibdib. Pumikit siya sandali, pinipilit pakalmahin ang sarili ngunit hindi mapigilan ang pamumuo ng luha sa mga mata niya.Naglakad-lakad siya sa loob ng kwarto, marahang tunog ng kanyang mga paa sa sahig ang tanging naririnig. Ang kaninang pamilyar na kwarto ay tila naging isang kulungan. Pakiram
“Ah!” sigaw ni Suzanne habang nagpupumiglas. “Bitawan mo ako! Baliw ka ba?!”Nanginginig ang kanyang mga kamay habang sinusubukang alisin ang kamay ng lalaking mahigpit na nakahawak sa kanyang braso. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso habang unti-unti siyang hinihila papalayo sa ilaw ng kalsada.“Bwisit ka!” sigaw niya ulit, halos maiyak na sa takot.Bigla na lang may isang lalaki na sumulpot mula sa dilim. Sa bilis ng kilos nito, hindi na siya nakagalaw.BANG!Isang malakas na suntok ang tumama sa mukha ng goon na humahawak kay Suzanne. Natumba ito sa lakas ng tama, at dumaloy ang dugo mula sa kanyang ilong.“Putek! Sinong gago ‘to?!” sigaw ng goon, hawak-hawak ang duguang ilong. “Tangina! Sino’ng may lakas ng loob na suntukin ako? Bugbugin ‘yan!”Napatitig si Suzanne sa estrangherong sumaklolo sa kanya. Hindi niya ito kilala, pero kahit madilim, nakita niyang guwapo ito. Matangos ang ilong, matapang ang panga, at matalim ang mga mata. Sino ‘to? Siya ba ‘yung pinadala ni
“Mrs. Almendras?” Ang boses ni Regina sa telepono ay bahagyang paos at halatang bagong gising. “Ang late na… may nangyari ba?”Claudine huminga nang malalim, pinipilit kontrolin ang kaba sa dibdib. Nanginginig ang kamay niyang hawak ang telepono. “Regina…” nagsimula siya, nanginginig ang boses. “Pasensya na. May nangyari kay Suzanne.”Tahimik si Regina sa kabilang linya, halatang nagulat. “Ano? Anong nangyari kay Suzanne?” Biglang tumaas ang tono niya, agad na nagising ang kanyang diwa.“Kanina pa ako tumatawag sa kanya pero hindi siya sumasagot,” mabilis na paliwanag ni Claudine, halos hindi makahinga sa kaba. “Nang may sumagot na sa wakas, hindi na siya ang nasa kabilang linya… lalaki ang sumagot. Sabi niya inatake raw si Suzanne ng mga masasamang loob sa daan pero may isang lalaki na sumaklolo sa kanya. Nasugatan siya at dinala na sa Third Hospital.”Nanginig ang boses ni Claudine sa huling salita, pinipilit pigilan ang mga luha. “Regina, hindi ko alam kung gaano kalala ang kalagay
“Regina!” mabilis na lumapit si Paulo Andrada para alalayan siya.Hingal at nagpa-panic si Regina, habang ang mga mata niya ay namumula sa iyak, pero ni kaunti, hindi niya sinisi si Claudine.“Pasensya na… pasensya na talaga. Hindi ko naalagaan ng maayos ang anak ko. Ako ang may kasalanan…” umiiyak na wika ni Claudine habang tumutulo ang luha niya.Noong nakaraan, grabe ang tinamo ni Suzanne sa kaliwang binti niya, halos naging gulay pa ang buong katawan niya. Pero ngayong muli siyang sinipa ng masamang loob sa parehong binti, paano hindi matatakot si Claudine?Napabuntong-hininga si Regina, halatang puno ng lungkot. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Claudine. “Mrs. Almendras, may hihilingin sana ako sa’yo.”Napailing agad si Claudine, kitang-kita ang guilt sa mukha. “Ako ang may kasalanan. Paano mo ako mahihingan ng pabor?”“Pwede mo bang tawagan si Dylan? Pakiusap…” namumula ang mga mata ni Regina habang nagsasalita. “Alam kong siguro, hindi gusto ni Dylan ang anak ko, pero pin
Galit na galit si Claudine habang nanginginig ang buong katawan niya sa sobrang init ng ulo. Mahigpit ang pagkakakuyom ng mga kamao niya sa gilid habang nakatitig kay Dylan, ang mga mata’y namumula at punong-puno ng luha—hindi dahil sa awa kundi dahil sa labis na galit at pagkadismaya.“Nangako kang pakakasalan mo si Suzanne!” sigaw niya, halos sumabog ang boses sa tindi ng emosyon. “Lahat ng sakripisyong ginawa niya para sa’yo—lahat ng ipinaglaban niya—parang wala lang sayo? Hindi mo ba nakikita kung gaano kanya kamahal? Hindi mo ba naiintindihan kung anong pinagdadaanan niya dahil sa’yo?”Nanatiling tahimik si Dylan. Nakapako ang tingin niya sa sahig, mahigpit ang pagkakakagat ng labi, pero walang salitang lumabas sa bibig niya. Wala siyang palusot, at lalong wala siyang maipaliwanag sa galit ni Claudine.Hindi na nakatiis si Regina at dali-daling lumapit, halatang balisa at nag-aalala. “Mrs. Almendras, kalma lang po. Hindi kasalanan ni Dylan ang lahat ng ito. Ang anak ko—”“Walang
Kumunot ang noo ni Dylan Almendras, ngunit sa sandaling iyon, wala siyang masabi.Si Claudine ay abala nang tumatawag kay Lolo Joaquin Almendras.Sa kabilang linya, sumagot si Lolo Joaquin, medyo nagtataka. “Anak? Bakit ka tumatawag sa ganitong oras?”Matagal nang itinuturing nina Lolo Joaquin at Lola Isabel si Claudine bilang tunay na anak. Kaya naman, natural na lang sa kanila ang tawagin siyang “anak.” Hindi na rin nag-atubili si Claudine, pero bakas sa boses niya ang tensyon at pagmamadali.“Dad, may gusto akong pag-usapan sa’yo, pero hindi ko pa puwedeng sabihin ang buong detalye. Sa tingin mo ba, puwede nang ilabas ang matagal na nating inihandang anunsyo?”Natigilan si Lolo Joaquin, halatang nagulat. “Ngayon? Pumayag ba si Dylan?”Napabuntong-hininga si Claudine, ramdam ang galit sa boses niya. “Wala siyang karapatang tumanggi! Hindi ba’t sobra na ang mga pagkakamaling ginawa niya? Dad, nandito ako sa ospital ngayon. Katatapos lang malagpasan ni Suzanne ang kritikal na kalagaya
Pinagdikit ni Dylan Almendras ang kanyang mga labi, halatang pilit niyang kinokontrol ang emosyon. “Si Lolo Joaquin at si Mama Claudine ay nagpadala na ng opisyal na anunsyo,” malamig niyang sabi, pilit na itinatago ang bigat ng sitwasyon.Napapitlag si Suzanne Andrada sa narinig. Nanginig ang kanyang mga kamay habang mahina niyang iniangat ang ulo para tingnan si Dylan. Binuka niya ang kanyang bibig, pero walang salitang lumabas. Naghalo ang kaba at pagkalito sa kanyang dibdib. Ano ba ang dapat niyang sabihin?Huminga ng malalim si Dylan, na para bang pinipigilan ang sarili na masaktan. “Ito ang pagkakautang ko sa’yo,” mahina niyang bulong. “Hindi ko inaasahan ang mga nangyari ngayon. Bigyan mo lang ako ng dalawang buwan—dalawang buwan para ayusin ang lahat.”Napakagat-labi si Suzanne, nanginginig ang mga pilikmata habang pinipigilang tumulo ang luha. “Dylan… ikaw…” bulong niya, pero wala siyang maisunod na salita. Napuno ng lungkot at pagkabigo ang kanyang puso.Napatingin si Dylan
Nagulat ang assistant at napatingin kay Lincoln nang hindi sinasadya. “Mr. Ybañez…? Totoo po ba ito? Gusto n’yo talagang…?”…maging kasama siya?Hindi niya magawang ituloy ang tanong. Parang nakakahiya.Bahagyang ngumiti si Lincoln, ang kanyang labi ay kumurba sa isang misteryosong ngiti. “Lahat naman iniisip na hopeless romantic ako, kaya bakit hindi? Sino ba ang makakapagsabi na katawa-tawa ako?”Nag-alinlangan ang assistant, halatang hindi makapaniwala. “Pero, sir, hindi naman kayo gano’n. At si Miss Casey… kasal na siya dati. Kayo po, ang Mr. Lincoln Ybañez — perpekto, mayaman, at sikat—”Ngumiti si Lincoln nang mas malalim, ang mga mata’y puno ng determinasyon. “Hindi ko iniisip ‘yan. Worth it si Casey.”Nanlaki ang mga mata ng assistant sa gulat.Alam niyang si Casey lang ang lumapit kay Lincoln noon dahil ipinakilala niya ang sarili bilang Hera at inalok ang pakikipag-collaborate sa Ybañez Group. Alam ng lahat na estratehiya lang iyon ni Lincoln para makalapit kay Dylan Almendr
Napatigil si Cristopher.Hindi niya talaga balak saktan ang babaeng ito, kaya dahan-dahan niyang inalis ang kamay at malamig na sinabi, “Wala akong interes.”Hindi man malinaw ang narinig ng mga tao sa paligid, halata naman sa kanilang mga mukha ang pagkabigla.“Ano ‘yon? Interesado ba siya sa babaeng ‘yon?”“Anong kalokohan ‘yan? Ang daming taghiyawat ng babae! Sino namang magkakagusto sa kanya?”“Pero hindi pa niya ‘yon nakikita, di ba? Hindi niya alam na may taghiyawat siya.”Sa isang iglap, tila naging sentro ng atensyon si Cristopher. Ang lalaking kilala sa pagiging mailap, at sa pagkabigo ng maraming babae, ngayon ay pinapanood ng lahat kung ano ang gagawin niya.Hindi naman iniinda ni Casey ang mga bulong-bulungan. Tahimik lang siyang tumingin kay Cristopher at marahang nagsalita, “Naalala mo pa ba ang isang mahalagang tao sa buhay mo? Sinabi mo noon na siya ang nagligtas sa’yo, at handa kang suklian ang kabutihan niya kahit buhay pa ang kapalit.”Napako ang tingin ni Cristophe
Casey agad na binaba ang tawag at nagpadala ng mensahe sa blue app.— Casey: [Nasa labas ako, sobrang ingay, hindi ko masagot ang tawag. May kailangan ka ba?]— Daisy: [Wala naman masyado. Nasaan ka? Narinig ko, suspendido raw ang pinsan mo?]— Casey: [Oo, salamat sa’yo~ Gagawa ako ng paborito mong braised pork kapag may oras ako.]— Daisy: [Hahahaha! Ganyan dapat! Pero nasaan ka ngayon? Bakit hindi mo masagot ang tawag ko?]— Casey: [Nasa bar.]— Daisy: [Ano?! Grabe ka! Ni hindi mo man lang ako sinama! Sino kasama mo?!]— Casey: [Mag-isa lang ako. May kailangan akong gawin. Next time, sasama ka na.]— Daisy: [Mag-isa ka? Nasaan ka? Pupuntahan kita! Kung may kailangan kang gawin, dapat may kasama ka! Paano kung may mangyari sa’yo?]— Casey: [Ayos lang ako, walang problema.]Paulit-ulit siyang pinayuhan ni Daisy, pero hindi na siya sumagot. Wala nang nagawa si Daisy kundi paalalahanan siyang mag-ingat.Ibinalik ni Casey ang cellphone sa mesa at inayos ang maskarang suot. Wala siyang ba
Muling napakunot ang noo ni Dylan, at parang lalo pang lumamig ang hangin sa loob ng opisina.Ramdam iyon kahit sa kabilang linya ng telepono, dahilan para manginig si Suzanne.Bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon. Huminga siya nang malalim bago marahang nagsalita, “Na-suspend ako sa kumpanya.”Saglit na natigilan si Dylan.Pero sa sumunod na sandali, tila wala siyang alam sa nangyari at pinanatiling kalmado ang boses. “Ano’ng nangyari?”Napangiwi si Suzanne. Simula pa lang, ayaw na niyang tawagan si Dylan, pero pinilit siya ng kanyang ina. Matagal siyang kinausap nito, pinayuhang idetalye ang lahat upang mas lalo pang lumayo ang loob ni Dylan kay Casey. Kapag nagtagumpay sila, mas madali nilang maisasagawa ang susunod nilang plano.Pero posible ba talaga ito?!Mariing kinagat ni Suzanne ang kanyang labi. Wala na siyang ibang magagawa kundi magpatuloy.“Konektado ito sa ilang sensitibong bagay sa kumpanya, kaya hindi ko maaaring sabihin ang lahat. Pero… hindi ko inaasahan na hindi
Alam ni Casey na hindi niya dapat isiwalat ang lahat ng detalye bago pa maayos ang opisyal na kasunduan. Sa ngayon, ang mahalaga lang ay siguraduhin na mananatiling kumpidensyal ang proyekto at hindi ito mananakaw ng iba.Marami pa siyang kailangang ayusin, at may oras pa para paghandaan ang lahat.Kapag dumating na ang tamang pagkakataon, siya mismo ang haharap sa taong iyon.Bago siya umalis, kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan si Ingrid.Dalawang ring pa lang, sinagot na ito ng kaibigan niya.“Uy, Casey! Sa wakas naalala mo rin ako! Akala ko nakalimutan mo na ako.”Napangiti si Casey, pero may bahid ng guilt sa mukha niya. “Sorry. Sobrang dami lang talagang nangyari nitong mga nakaraang araw.”Tumawa si Ingrid. “Relax ka lang, joke lang ‘yon! Pero sige, anong kailangan mo?”Hindi na nagpaligoy-ligoy si Casey. “May nahanap ka na bang impormasyon tungkol sa nangyari?”May narinig siyang buntong-hininga mula sa kabilang linya. “Hay naku, ang hirap hulihin ng mga galamay ng
Huminto si Jessica Rue nang marinig ang pamilyar na boses. Dahan-dahan siyang lumingon at tiningnan ang babaeng nakaupo sa tabi niya, ang mga mata ay nagtatago ng pagsusuri.Ang babae—Casey—ay marahang tinanggal ang suot na maskara, inilantad ang isang mukhang hindi estranghero sa kanya.Saglit na natigilan si Jessica Rue, ngunit mabilis niyang tinakpan iyon ng isang banayad na ngiti. “Casey? Hindi ko akalain na dito tayo magkikita.”Muling isinuot ni Casey ang maskara, ang mga mata niya ay kumikislap sa aliw. “Hindi ito aksidente. Talagang ikaw ang pinunta ko rito, Miss Jessica.”Hindi sumagot si Jessica Rue. Sa halip, pinagmasdan niya ang babae nang walang emosyon.Nagpatuloy si Casey, ang boses ay puno ng kumpiyansa. “Pwede ba tayong mag-usap sa mas pribadong lugar?”Dahan-dahang tinanggal ni Jessica Rue ang suot niyang sunglasses, isiniwalat ang malamig ngunit matatalas niyang mga mata. “At tungkol saan naman?”May pilyong ngiti si Casey nang sabihin, “Malalaman mo lang kung pakik
Si Casey bahagyang ngumiti, ngunit ang pagkutya sa kanyang mga mata ay nagsasabi ng lahat—tila ba walang saysay ang pagpupumilit ni Paulo Andrada.Sa pagkakataong ito, walang tumutol sa sinabi ni Paulo, at tuluyan nang natapos ang pulong.Nanatiling nakaupo si Casey, hindi nagmamadali. Nang tuluyang lumabas ang lahat, saka lamang siya tumayo.Kasunod niya agad si Suzanne at walang pasabing hinawakan ang kanyang kamay. “May gusto akong itanong sa’yo,” aniya, may diin sa boses.Tumingin si Casey sa paligid. Napakaraming CCTV sa conference room, at alam niyang hindi ito ang tamang lugar para sa isang pribadong usapan. Ngumiti siya nang bahagya. “Dito?”Napakagat-labi si Suzanne, mas humigpit ang hawak sa braso ni Casey, ayaw siyang pakawalan. “Sumunod ka sa akin,” madiin niyang utos.Dahan-dahang binawi ni Casey ang kanyang kamay at tahimik lang siyang tumingin kay Suzanne. Sa napakahinang tinig na tanging silang dalawa lang ang nakarinig, sinabi niya nang sarkastiko, “Suzanne, marami pa
Huminga nang malalim si Casey habang nakaupo sa harap ni Paulo Andrada, at ng iba pang matataas na opisyal ng Andrada Group. Alam niyang kahit pa ipakita nilang pinaparusahan nila si Suzanne, hindi ibig sabihin ay ipagkakatiwala nila sa kanya ang proyekto.Ineexpect niya na ito.Sa seryosong tono, nagsalita si Paulo Andrada, “Tama ang sinabi ni Suzanne. Baguhan pa si Casey at kulang sa karanasan. Kung magkakamali siya, hindi lang ang Ybañez Group ang maaapektuhan, kundi ang Andrada Group. Malaki ang magiging epekto nito sa ating reputasyon. Kaya ang dapat nating gawin ay humanap ng isang may sapat na kakayahan at karanasan para makipag-ugnayan sa kanila.”Nakasalamin si Vern Quinto at mapanuring tumingin kay Paulo. “Ngunit sinabi rin mismo ni President Ybañez na ang kondisyon para sa pakikipagkasundo ay si Casey ang mangunguna sa proyekto. Kung papalitan natin siya, paano tayo makakasigurong tatanggapin iyon ng kabilang panig?”Kaagad namang sumabat si Owen Saldivar. “Kaya nga kailang
“Dahil…”Pagkasambit ng salitang iyon, biglang hindi na alam ni Suzanne kung paano niya ipagpapatuloy.Napakagat siya sa labi, pilit iniisip kung paano lalabas sa sitwasyong ito.Ang babaeng kaharap niya, si Sheena Alonzo, ay kilalang matalim magsalita at mahilig magtanong ng mga nakakailang na bagay. Lahat ng kasamahan nito sa kompanya ay takot makipagsagutan sa kanya dahil palaging may laman ang kanyang mga salita.Kung ikukumpara, si Ralph Diaz ay mas banayad ang kilos. Magaling itong magtago sa likod ng pormal na ngiti, ngunit si Sheena—diretso, walang paligoy-ligoy, at walang pakialam kung sinuman ang masagasaan.Tahimik ang buong silid.Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Paulo Andrada, ngunit sa sandaling ito, wala siyang magagawa para ipagtanggol ang anak. Kung puprotektahan niya ito, lalabas na tila may pinapanigan siya. Kung papayagan naman niyang magpatuloy ang usapan, parang sinasang-ayunan niyang may pagkakamali nga si Suzanne.Alam niyang may malaking epekto ito sa imahe
Nang makita ni Ralph Diaz na nabasa na ng lahat ang parehong plano at may kanya-kanyang reaksyon sa mukha, isang makahulugang ngiti ang lumitaw sa kanyang labi bago niya muling iniangat ang kopya ng proposal ni Casey.Sa malumanay na tinig, ngumiti siya kay Casey. “Casey, bumalik ka muna sa upuan mo at magpahinga.”Tumango si Casey at agad na bumalik sa kanyang pwesto. Hindi siya nagpakita ng anumang emosyon, ngunit ramdam niya ang titig ni Suzanne na tila ba matutunaw siya sa galit. Kung wala lang sigurong ibang tao sa paligid, malamang ay nasabunutan na siya nito at tinanong kung sinadya ba niyang gawin ito!“Ito ang pinaka-perpektong proposal na nakita ko,” sabi ng isang shareholder na may kasamang paghanga. “Talagang posible itong pagkatiwalaan para sa isang matagumpay na partnership. Naisip na ba ito ni Lincoln?”Tumango si Ralph Diaz at ngumiti. “Oo. At pumayag siya.”Halatang nagulat ang karamihan, ngunit kasabay nito ay naunawaan nila kung gaano kalaki ang oportunidad na ito.