Bakit… bakit nauwi sa ganito?!Suzanne pinilit pakalmahin ang sarili, pero ang tunog ng papalayong sasakyan sa labas ay tila nagpatunog din ng sirang bahagi sa puso niya.“Dylan…”Hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha. Bakit ganito ang nangyari?Ginawa naman niya ang lahat. Matagal nang tapos ang kasal ni Casey at ni Dylan—hiwalay na sila. Pinaalis na niya si Casey sa buhay ni Dylan, kaya dapat… dapat siya na ang nasa tabi nito.Pero bakit, sa halip na makuha niya ang matagal niyang hinangad, mas lalo lang lumala ang sitwasyon?Ayon sa plano niya, pagkatapos ng diborsyo, dapat siya na ang magiging asawa ni Dylan. Pero ngayon…Lahat ng pinaghirapan niya, tila nabalewala.Samantala…Dylan mahigpit na hinawakan ang manibela, ang mga daliri niya halos lumubog sa pagkakapiga. Ang malamig niyang mukha ay walang emosyon, pero ang isip niya ay isang gulo.Casey.Ang imahe nito habang nagmamaneho palayo, hindi man lang siya tiningnan.At ang mga salitang sinabi nito noong huli silang magkit
Casey akala niya may hahabol sa elevator kaya kusa niyang pinindot ang “open” button. Pero nang tumingala siya, muntik na siyang mapaatras sa gulat.Si Dylan Almendras!Nanlaki ang mga mata niya, kasabay ng mabilis na pagtibok ng kanyang puso.Kahit na nagbago na siya ng itsura, hindi niya inasahan na bigla na lang siyang haharangin ni Dylan, titig na titig sa kanya na parang alam na alam kung sino siya.Ano bang iniisip nito? Bakit nandito siya?Bahagyang kumunot ang noo ni Casey. Narito ba siya para maghiganti? Iniisip ba niyang sinira na naman niya ang mga plano niya?Dahan-dahan niyang itinaas ang kanyang tingin at tinitigan ito, hindi nagsasalita.Ngunit isang mapait na ngiti ang lumabas sa mga labi ni Dylan. “Casey, palaban ka na talaga ngayon, ha?”Napasinghap siya.Nakilala nga siya nito.Napakapit siya sa bag na hawak niya, pilit na itinatago ang kaba. “At dumayo pa talaga si Mr. Almendras dito sa disoras ng gabi para lang sabihin ’yan sa akin?”Bumagsak ang mga pinto ng ele
Galit na galit si Casey, nanginginig ang buong katawan niya sa sobrang inis. Iniisip pa rin ni Dylan na isa siyang babaeng mahilig sa pera at materyal na bagay!Noong naghiwalay sila, nagkaroon siya ng pagkakataong makipagnegosasyon sa kanya, pero tinanggihan niya ang villa. At ngayon, iniisip pa rin niyang mukhang pera siya?Matalim siyang napangiti. “Nanalo ako sa kaso ni Lincoln, at nagbayad ka ng dagdag na sampung bilyong piso bilang danyos. Nilagay ni Lincoln ang buong halaga sa account ko. Sa tingin mo ba nagkukulang ako sa pera?”Totoo ngang ginawa iyon ni Lincoln, pero hindi niya tinanggap ang pera. Sa katunayan, naghanap pa siya ng paraan para maibalik iyon sa lalaki.Napansin ni Casey ang biglang paglamig ng ekspresyon ni Dylan. Ang mga ugat sa likod ng kanyang kamay ay nagsimulang lumitaw, tanda ng matinding pagpipigil. Mukhang nadadala talaga siya ng bawat salitang binibitawan ni Casey!Huminto ang elevator, at bumukas ang pinto sa palapag ng condo ni Casey.Walang sabi-sa
Nagbago ang ekspresyon ni Dylan. Hindi niya inaasahan ang sinabi ni Casey, kaya saglit siyang natameme, hindi alam kung paano sasagot.Napangisi si Casey, may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.Akala ba niya mahina siya? Na hindi niya kayang tumayo sa sarili niyang mga paa?Gusto niyang sabihin—hindi, gusto niyang ipamukha—na kaya niyang mabuhay nang hindi umaasa sa kanya. Na hindi siya pabigat, at noon, handa niyang ibigay ang lahat para sa pamilya Almendras.Pero ngayon…Ano pang silbi ng mga salitang iyon?Hindi naman siya pakikinggan. Ni hindi man lang siya tinitingnan nang maayos.Napangiti siya nang bahagya, isang malamig na ngiti na hindi umabot sa kanyang mga mata. “Dylan, siguro dapat kang umalis na. Palagi kang pumapasok at lumalabas dito na parang bahay mo ito, at sa tingin ko, hindi ito patas para sa pinsan ko. Ikakasal ka na, ’di ba? Kapag dumating ang araw na iyon, pupunta ako—para kay Lola Isabel, syempre.”Magaan lang ang tono niya, pero hindi niya alam na sa isang
Pagkasara ng pinto nang malakas, hindi na nakayanan ni Casey ang sarili at bumagsak siya sa sahig. Nanghihina ang kanyang mga tuhod, at ang mukha niya ay sobrang namutla. Parang naglaho ang lahat ng lakas sa katawan niya habang bumabalot ang malamig na katahimikan sa paligid.Akala niya ay kaya na niyang kalimutan ang lahat—ang sakit, ang hinanakit, at ang mga alaala. Pero nang marinig niya ang masasakit na salitang binitiwan ni Dylan, muling bumalik ang lahat ng sakit sa puso niya, parang mga patalim na paulit-ulit na tumatarak sa kanyang damdamin.Napakagat-labi si Casey, pilit pinipigilan ang luha na kanina pa nagbabadyang bumagsak. Pero hindi niya na ito nakayanan. Isa-isa, ang mga luha ay bumagsak mula sa kanyang mga mata. Bumagsak siya sa sahig, niyakap ang kanyang mga tuhod, at itinago ang mukha sa kanyang mga braso. Tahimik siyang umiyak, ngunit ang pagyanig ng kanyang likod ay nagsiwalat ng lalim ng sakit na nararamdaman niya.Habang patuloy siyang umiiyak sa kanyang condo, s
“Hindi… hindi gano’n ‘yun,” bulong ni Suzanne, nanginginig ang boses habang unti-unting napupuno ng luha ang kanyang namumulang mga mata. Nakatayo lang siya roon, tila natulala, hindi alam kung paano magpapaliwanag.Napawi ang ngiti ni Regina, ang dating kumpiyansang nakaukit sa kanyang mukha ay napalitan ng pagkabahala. Kahit si Paulo Andrada, na kanina’y tahimik lang na nakamasid, ay napatingin sa kanyang asawa’t tila may masamang kutob.Halos manginig ang buong katawan ni Suzanne, mahigpit niyang kinapit ang gilid ng mesa para hindi matumba. Nanginginig ang kanyang mga labi habang pilit niyang sinasalubong ang buhol sa kanyang lalamunan. “Kung totoo nga ang iniisip niyo… bakit ako ganito? Bakit ako natatakot? Bakit parang wala na akong magawa?”Isang mabigat na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago muling nagsalita, ang emosyon ay tuluyan nang bumuhos. “Kasalanan ko ‘to. Bumalik siya… pero pagbalik niya, puro galit at pagkamuhi ang nakita ko sa mga mata niya. Parang sobra siyan
Huminga nang malalim si Suzanne, nanginginig ang mga kamay habang hawak pa rin ang cellphone. “Sige… naiintindihan ko,” bulong niya, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses. Ramdam niya ang bigat ng mga salita habang binibitawan ito.Narinig niya ang pagputol ng tawag, isang malutong na click, at saka bumalot ang nakakabinging katahimikan sa kwarto. Sa kabilang linya, si Regina, ang kanyang ina, ay nagsimulang ayusin ang mga plano — kalmado ang boses nito, walang bahid ng emosyon, bago tuluyang ibaba ang tawag.Nanatiling nakaupo si Suzanne, nakatulala sa sahig. Parang bumigat ang paligid, tila ba sinasakal siya ng katahimikan. Mabilis ang tibok ng puso niya, halos lumalabas sa kanyang dibdib. Pumikit siya sandali, pinipilit pakalmahin ang sarili ngunit hindi mapigilan ang pamumuo ng luha sa mga mata niya.Naglakad-lakad siya sa loob ng kwarto, marahang tunog ng kanyang mga paa sa sahig ang tanging naririnig. Ang kaninang pamilyar na kwarto ay tila naging isang kulungan. Pakiram
“Ah!” sigaw ni Suzanne habang nagpupumiglas. “Bitawan mo ako! Baliw ka ba?!”Nanginginig ang kanyang mga kamay habang sinusubukang alisin ang kamay ng lalaking mahigpit na nakahawak sa kanyang braso. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso habang unti-unti siyang hinihila papalayo sa ilaw ng kalsada.“Bwisit ka!” sigaw niya ulit, halos maiyak na sa takot.Bigla na lang may isang lalaki na sumulpot mula sa dilim. Sa bilis ng kilos nito, hindi na siya nakagalaw.BANG!Isang malakas na suntok ang tumama sa mukha ng goon na humahawak kay Suzanne. Natumba ito sa lakas ng tama, at dumaloy ang dugo mula sa kanyang ilong.“Putek! Sinong gago ‘to?!” sigaw ng goon, hawak-hawak ang duguang ilong. “Tangina! Sino’ng may lakas ng loob na suntukin ako? Bugbugin ‘yan!”Napatitig si Suzanne sa estrangherong sumaklolo sa kanya. Hindi niya ito kilala, pero kahit madilim, nakita niyang guwapo ito. Matangos ang ilong, matapang ang panga, at matalim ang mga mata. Sino ‘to? Siya ba ‘yung pinadala ni
Napatigil si Cristopher.Hindi niya talaga balak saktan ang babaeng ito, kaya dahan-dahan niyang inalis ang kamay at malamig na sinabi, “Wala akong interes.”Hindi man malinaw ang narinig ng mga tao sa paligid, halata naman sa kanilang mga mukha ang pagkabigla.“Ano ‘yon? Interesado ba siya sa babaeng ‘yon?”“Anong kalokohan ‘yan? Ang daming taghiyawat ng babae! Sino namang magkakagusto sa kanya?”“Pero hindi pa niya ‘yon nakikita, di ba? Hindi niya alam na may taghiyawat siya.”Sa isang iglap, tila naging sentro ng atensyon si Cristopher. Ang lalaking kilala sa pagiging mailap, at sa pagkabigo ng maraming babae, ngayon ay pinapanood ng lahat kung ano ang gagawin niya.Hindi naman iniinda ni Casey ang mga bulong-bulungan. Tahimik lang siyang tumingin kay Cristopher at marahang nagsalita, “Naalala mo pa ba ang isang mahalagang tao sa buhay mo? Sinabi mo noon na siya ang nagligtas sa’yo, at handa kang suklian ang kabutihan niya kahit buhay pa ang kapalit.”Napako ang tingin ni Cristophe
Casey agad na binaba ang tawag at nagpadala ng mensahe sa blue app.— Casey: [Nasa labas ako, sobrang ingay, hindi ko masagot ang tawag. May kailangan ka ba?]— Daisy: [Wala naman masyado. Nasaan ka? Narinig ko, suspendido raw ang pinsan mo?]— Casey: [Oo, salamat sa’yo~ Gagawa ako ng paborito mong braised pork kapag may oras ako.]— Daisy: [Hahahaha! Ganyan dapat! Pero nasaan ka ngayon? Bakit hindi mo masagot ang tawag ko?]— Casey: [Nasa bar.]— Daisy: [Ano?! Grabe ka! Ni hindi mo man lang ako sinama! Sino kasama mo?!]— Casey: [Mag-isa lang ako. May kailangan akong gawin. Next time, sasama ka na.]— Daisy: [Mag-isa ka? Nasaan ka? Pupuntahan kita! Kung may kailangan kang gawin, dapat may kasama ka! Paano kung may mangyari sa’yo?]— Casey: [Ayos lang ako, walang problema.]Paulit-ulit siyang pinayuhan ni Daisy, pero hindi na siya sumagot. Wala nang nagawa si Daisy kundi paalalahanan siyang mag-ingat.Ibinalik ni Casey ang cellphone sa mesa at inayos ang maskarang suot. Wala siyang ba
Muling napakunot ang noo ni Dylan, at parang lalo pang lumamig ang hangin sa loob ng opisina.Ramdam iyon kahit sa kabilang linya ng telepono, dahilan para manginig si Suzanne.Bahagyang nagbago ang kanyang ekspresyon. Huminga siya nang malalim bago marahang nagsalita, “Na-suspend ako sa kumpanya.”Saglit na natigilan si Dylan.Pero sa sumunod na sandali, tila wala siyang alam sa nangyari at pinanatiling kalmado ang boses. “Ano’ng nangyari?”Napangiwi si Suzanne. Simula pa lang, ayaw na niyang tawagan si Dylan, pero pinilit siya ng kanyang ina. Matagal siyang kinausap nito, pinayuhang idetalye ang lahat upang mas lalo pang lumayo ang loob ni Dylan kay Casey. Kapag nagtagumpay sila, mas madali nilang maisasagawa ang susunod nilang plano.Pero posible ba talaga ito?!Mariing kinagat ni Suzanne ang kanyang labi. Wala na siyang ibang magagawa kundi magpatuloy.“Konektado ito sa ilang sensitibong bagay sa kumpanya, kaya hindi ko maaaring sabihin ang lahat. Pero… hindi ko inaasahan na hindi
Alam ni Casey na hindi niya dapat isiwalat ang lahat ng detalye bago pa maayos ang opisyal na kasunduan. Sa ngayon, ang mahalaga lang ay siguraduhin na mananatiling kumpidensyal ang proyekto at hindi ito mananakaw ng iba.Marami pa siyang kailangang ayusin, at may oras pa para paghandaan ang lahat.Kapag dumating na ang tamang pagkakataon, siya mismo ang haharap sa taong iyon.Bago siya umalis, kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan si Ingrid.Dalawang ring pa lang, sinagot na ito ng kaibigan niya.“Uy, Casey! Sa wakas naalala mo rin ako! Akala ko nakalimutan mo na ako.”Napangiti si Casey, pero may bahid ng guilt sa mukha niya. “Sorry. Sobrang dami lang talagang nangyari nitong mga nakaraang araw.”Tumawa si Ingrid. “Relax ka lang, joke lang ‘yon! Pero sige, anong kailangan mo?”Hindi na nagpaligoy-ligoy si Casey. “May nahanap ka na bang impormasyon tungkol sa nangyari?”May narinig siyang buntong-hininga mula sa kabilang linya. “Hay naku, ang hirap hulihin ng mga galamay ng
Huminto si Jessica Rue nang marinig ang pamilyar na boses. Dahan-dahan siyang lumingon at tiningnan ang babaeng nakaupo sa tabi niya, ang mga mata ay nagtatago ng pagsusuri.Ang babae—Casey—ay marahang tinanggal ang suot na maskara, inilantad ang isang mukhang hindi estranghero sa kanya.Saglit na natigilan si Jessica Rue, ngunit mabilis niyang tinakpan iyon ng isang banayad na ngiti. “Casey? Hindi ko akalain na dito tayo magkikita.”Muling isinuot ni Casey ang maskara, ang mga mata niya ay kumikislap sa aliw. “Hindi ito aksidente. Talagang ikaw ang pinunta ko rito, Miss Jessica.”Hindi sumagot si Jessica Rue. Sa halip, pinagmasdan niya ang babae nang walang emosyon.Nagpatuloy si Casey, ang boses ay puno ng kumpiyansa. “Pwede ba tayong mag-usap sa mas pribadong lugar?”Dahan-dahang tinanggal ni Jessica Rue ang suot niyang sunglasses, isiniwalat ang malamig ngunit matatalas niyang mga mata. “At tungkol saan naman?”May pilyong ngiti si Casey nang sabihin, “Malalaman mo lang kung pakik
Si Casey bahagyang ngumiti, ngunit ang pagkutya sa kanyang mga mata ay nagsasabi ng lahat—tila ba walang saysay ang pagpupumilit ni Paulo Andrada.Sa pagkakataong ito, walang tumutol sa sinabi ni Paulo, at tuluyan nang natapos ang pulong.Nanatiling nakaupo si Casey, hindi nagmamadali. Nang tuluyang lumabas ang lahat, saka lamang siya tumayo.Kasunod niya agad si Suzanne at walang pasabing hinawakan ang kanyang kamay. “May gusto akong itanong sa’yo,” aniya, may diin sa boses.Tumingin si Casey sa paligid. Napakaraming CCTV sa conference room, at alam niyang hindi ito ang tamang lugar para sa isang pribadong usapan. Ngumiti siya nang bahagya. “Dito?”Napakagat-labi si Suzanne, mas humigpit ang hawak sa braso ni Casey, ayaw siyang pakawalan. “Sumunod ka sa akin,” madiin niyang utos.Dahan-dahang binawi ni Casey ang kanyang kamay at tahimik lang siyang tumingin kay Suzanne. Sa napakahinang tinig na tanging silang dalawa lang ang nakarinig, sinabi niya nang sarkastiko, “Suzanne, marami pa
Huminga nang malalim si Casey habang nakaupo sa harap ni Paulo Andrada, at ng iba pang matataas na opisyal ng Andrada Group. Alam niyang kahit pa ipakita nilang pinaparusahan nila si Suzanne, hindi ibig sabihin ay ipagkakatiwala nila sa kanya ang proyekto.Ineexpect niya na ito.Sa seryosong tono, nagsalita si Paulo Andrada, “Tama ang sinabi ni Suzanne. Baguhan pa si Casey at kulang sa karanasan. Kung magkakamali siya, hindi lang ang Ybañez Group ang maaapektuhan, kundi ang Andrada Group. Malaki ang magiging epekto nito sa ating reputasyon. Kaya ang dapat nating gawin ay humanap ng isang may sapat na kakayahan at karanasan para makipag-ugnayan sa kanila.”Nakasalamin si Vern Quinto at mapanuring tumingin kay Paulo. “Ngunit sinabi rin mismo ni President Ybañez na ang kondisyon para sa pakikipagkasundo ay si Casey ang mangunguna sa proyekto. Kung papalitan natin siya, paano tayo makakasigurong tatanggapin iyon ng kabilang panig?”Kaagad namang sumabat si Owen Saldivar. “Kaya nga kailang
“Dahil…”Pagkasambit ng salitang iyon, biglang hindi na alam ni Suzanne kung paano niya ipagpapatuloy.Napakagat siya sa labi, pilit iniisip kung paano lalabas sa sitwasyong ito.Ang babaeng kaharap niya, si Sheena Alonzo, ay kilalang matalim magsalita at mahilig magtanong ng mga nakakailang na bagay. Lahat ng kasamahan nito sa kompanya ay takot makipagsagutan sa kanya dahil palaging may laman ang kanyang mga salita.Kung ikukumpara, si Ralph Diaz ay mas banayad ang kilos. Magaling itong magtago sa likod ng pormal na ngiti, ngunit si Sheena—diretso, walang paligoy-ligoy, at walang pakialam kung sinuman ang masagasaan.Tahimik ang buong silid.Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Paulo Andrada, ngunit sa sandaling ito, wala siyang magagawa para ipagtanggol ang anak. Kung puprotektahan niya ito, lalabas na tila may pinapanigan siya. Kung papayagan naman niyang magpatuloy ang usapan, parang sinasang-ayunan niyang may pagkakamali nga si Suzanne.Alam niyang may malaking epekto ito sa imahe
Nang makita ni Ralph Diaz na nabasa na ng lahat ang parehong plano at may kanya-kanyang reaksyon sa mukha, isang makahulugang ngiti ang lumitaw sa kanyang labi bago niya muling iniangat ang kopya ng proposal ni Casey.Sa malumanay na tinig, ngumiti siya kay Casey. “Casey, bumalik ka muna sa upuan mo at magpahinga.”Tumango si Casey at agad na bumalik sa kanyang pwesto. Hindi siya nagpakita ng anumang emosyon, ngunit ramdam niya ang titig ni Suzanne na tila ba matutunaw siya sa galit. Kung wala lang sigurong ibang tao sa paligid, malamang ay nasabunutan na siya nito at tinanong kung sinadya ba niyang gawin ito!“Ito ang pinaka-perpektong proposal na nakita ko,” sabi ng isang shareholder na may kasamang paghanga. “Talagang posible itong pagkatiwalaan para sa isang matagumpay na partnership. Naisip na ba ito ni Lincoln?”Tumango si Ralph Diaz at ngumiti. “Oo. At pumayag siya.”Halatang nagulat ang karamihan, ngunit kasabay nito ay naunawaan nila kung gaano kalaki ang oportunidad na ito.