Ngunit sa susunod na sandali, pinilit ni Paulo Andrada ang isang tawa, kunwaring nagulat. “Ang ganda! Ang ganda na babalik ka na!”Nagliwanag din ang mukha ni Suzanne. “Casey, sa wakas, babalik ka na rin para tumira dito!”Sa wakas.Narinig na naman ni Casey ang mga salitang iyon.Ngayon, sigurado na siya. Nagre-record sila.Pero siya rin.Kung susubukan nilang putulin at baluktutin ang sinasabi niya, handa siyang ipakita ang totoo.Nakangiti siyang tumango. “Hindi ako bumalik noon kasi… noong namatay si Papa rito, hindi ko kinayang harapin ang lugar na ‘to. Pero matagal na ang lumipas. Hindi ko na pwedeng takasan ‘to habambuhay. Matutulog ako sa kwarto ni Papa ngayong gabi. Tito… hindi naman ‘yon ginalaw, ‘di ba?”Nagkaroon ng saglit na katahimikan bago mabilis na sumagot si Paulo.“H-Hindi, siyempre hindi! Nananatili itong nakatago.”Kahit pa maingat ang tono nito, hindi nakalampas kay Casey ang bahagyang inis sa boses nito.Dahil ang kwarto ng kanyang ama ay ang master bedroom.Sin
Habang nag-uusap sila, lalo silang nagiging mas sabik sa plano nila. Para sa kanila, ito ang pinakamagandang paraan para matiyak na hindi na kailanman magiging banta si Casey sa kanila.Bahagyang ngumiti si Suzanne habang tumitigas ang kanyang tono. “Akala talaga ng Casey na ‘yan ay isa siyang batikang abogado na kayang gawin ang lahat. Ngayon, bigla kong naintindihan kung bakit ginawa ito ni Dad. Kung hindi siya tuluyang aalisin sa Andrada family, baka hanapin pa niya ang mga kalaban natin para makipagtulungan. At kung sakaling may butas talaga sa kontrata, malaki ang posibilidad na siya pa ang tumulong para magsampa ng kaso laban sa atin. Kung mangyari ‘yon, malulugi tayo sa laki ng babayaran nating danyos. Mas mabuting bantayan na lang siya ng malapitan kaysa hayaang maging isang mapanganib na kaaway.”Napabuntong-hininga si Paulo Andrada at tila gumaan ang loob niya.“Kailangan nating magtulungan bilang isang pamilya,” madiin niyang sabi. “Hangga’t tuluyan nating napapalayas si Ca
“Alam ko.”Walang anumang inutos si Dylan, kaya tumango lang si Liam Vertosa at agad na umalis.Pagkatapos ng matagal na paghahalughog, sa wakas ay may nahanap si Casey—isang maliit na bote ng gamot.Walang label. Walang kahit anong nakasulat dito.Napakunot ang noo niya habang dahan-dahang binuksan ang takip. Sa loob, may mga puting tabletang hugis-diyamante.Napalunok siya. Anong klaseng gamot ’to?Bigla siyang kinabahan. May sakit ba si Papa? May tinatago ba siya sa akin para lang hindi ako mag-alala?Napakagat-labi si Casey, mahigpit na hinawakan ang bote. Kailangan niyang mag-ingat. Hindi niya maaaring ipahalata na may napansin siya. Dahan-dahan siyang kumuha ng dalawang tableta, tinitigan ito nang sandali, pagkatapos ay ibinalik ito sa loob at maingat na ibinalik sa dati nitong pwesto.Sa kabila ng pagsisikap niyang maghanap pa ng ibang ebidensya, wala na siyang ibang nahanap. Wala na siyang magawa kundi sumuko.Huminga siya nang malalim at nagpasya na lang na maligo bago matulo
Si Casey ay tahimik na tumango, hindi nagsasalita, ngunit kalmado ang kanyang ekspresyon.Dinala ni Regina ang inihandang almusal sa mesa, at sabay silang nagsimulang kumain.Ilang saglit ang lumipas bago nagsalita si Suzanne. Halatang nag-aalangan siya, ngunit sa huli, nagtanong siya ng direkta. “Casey, galit ka pa rin ba sa akin tungkol sa kaarawan ni Lola Isabel?”Tumingin si Casey sa kanya, walang bahid ng emosyon ang boses nito. “Bakit naman ako magagalit? Kung galit ako, bakit pa ako bumalik para kumain kasama niyo?”Napakurap si Suzanne, hindi alam kung paano sasagot.Sanay siyang nakikita si Casey bilang mahina at madaling maapektuhan, pero ngayon, tila hindi niya alam kung paano tatapatan ang pananalita nito.Huminga nang malalim si Suzanne bago muling nagsalita. “Hindi mo naiintindihan, Casey. Ang nangyari noon ay hindi tulad ng iniisip mo. Ang regalo ko kay Lola Isabel ay hindi para higitan ang sa’yo. Mag pinsan tayo, at hindi kailanman naging kompetisyon ang pagitan natin.
Napatigil si Suzanne, at pati sina Paulo Andrada at Regina ay napatingin kay Casey. Kanina pa nila gustong sumingit sa usapan, pero hindi sila nagkaroon ng pagkakataon.Ngayon, si Regina na mismo ang hindi napigilang magtanong, “Ano’ng sinabi mo?”Ngumiti si Casey nang bahagya habang nakatingin kay Suzanne. “Sabi ni Lola Isabel, gusto ka pa rin naman niya, pero masyado kang mapanuri at mahilig magplano para sa sarili mong kapakanan. Kung hindi ka lang gano’n, matagal ka na niyang kinilala bilang apo-sa-batas. Pero ang problema, may mga nagawa kang hindi tama. Kahit linisin mo ang pangalan mo, hindi ibig sabihin na bulag ang lahat, ‘di ba?”Namutla si Suzanne.Si Casey—ang babaeng ito!Ginugulo na naman siya nito!Alam ni Casey na may recorder siya, kaya sinadya nitong gamitin si Lola Isabel para takutin siya. Akala ba nito, madadala siya sa ganitong taktika?Saktong bubunot na sana si Suzanne ng depensa nang muling magsalita si Casey.“Ay, oo nga pala,” aniya, kunwari’y kaswal lang an
Tumango si Casey. “Siyempre, hindi ko kayang hayaan na bumagsak ang pamilya Andrada. Pero, Tito Paulo, kailanman ay hindi tayo dapat gumawa ng masama para lang umasenso.”Natawa si Paulo Andrada. “Tama ‘yan! Malinis ang negosyo natin ngayon, kaya huwag kang mag-alala.”Pinagmasdan siya ni Casey. Sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, pinili niyang maniwala. Alam niyang hindi na kakayanin ni Paulo ang bumalik sa madilim na landas.Dahil minsan na siyang nakulong dahil sa mga maling desisyon, at hindi na niya gugustuhing maulit iyon.“Ayos, tito. Maghihintay ako sa inyo.”Sa loob-loob ni Paulo, tama ang naging desisyon niyang isama si Casey sa kumpanya. Kung nakikita nitong may pag-asa pa ang Andrada Group, baka nga may laban pa sila.Lalo pa at hawak na nila si Hera, isang kilalang abogado. Sino pa ang mangangahas na kasuhan sila kung sigurado namang matatalo?Napangiti si Suzanne Andrada habang pinagmamasdan si Casey. Sa totoo lang, hindi na siya gaanong inis dito tulad ng dati.Kung t
Bahagyang kumunot ang kanyang noo, at sa kanyang mukha ay may halong komplikadong emosyon. Kahit na may distansya siya mula sa babae, hindi siya kita ni Casey na nakaupo sa harap ng puntod, ngunit dinig niya ang bawat salitang binibigkas nito.Dahan-dahang iniabot ni Casey ang kamay niya at hinaplos ang larawan ng lalaking nasa lapida. Mabilis ang tibok ng kanyang puso, at halos hindi niya na makontrol ang sakit na nararamdaman.“Papa, dapat nakinig ako sa’yo. Hindi ko sana… siya pinakasalan.”Nagdilim ang mukha ng lalaking nakikinig sa kanya mula sa di-kalayuan. Mabilis na kumislap ang matalim niyang mga mata, ngunit bago pa niya siya lingunin, pinigilan niya ang sarili. Ayaw niyang mabuking. Kailangan niyang marinig ang lahat ng sasabihin nito.Napabuntong-hininga si Casey, tila pinapakalma ang sarili.“Noon pa, sinabi mo sa akin na kung mag-aasawa ako, dapat siguruhin kong siya ang tamang tao. Kung hindi, mas mabuting huwag na lang. Pero gusto ko siya, Papa. Alam mo ‘yon, hindi ba?
Pagkaapak pa lang niya sa susunod na hakbang, bigla siyang huminto. Nanigas ang buong katawan niya, at ang maaliwalas na ekspresyon kanina ay napalitan ng dilim. Para bang may bumagabag sa kanya—isang unos ng emosyon ang kumislap sa kanyang mga mata.Ano ang ginagawa niya? Bakit siya naging padalos-dalos?Isang malamig na katotohanan ang dumapo sa kanyang isipan.Isa lang ba itong bahagi ng plano ni Casey?Alam niyang nandito siya, kaya sinadya niyang dumalaw sa puntong ito—para marinig niya mismo ang bawat salita nito. Isang maingat na hinabing pagkakataon para yumanig sa kanya, para gawin siyang mahina.Napangisi nang mapait si Dylan, ang gilid ng kanyang labi ay bahagyang tumaas sa isang mapanuyang ekspresyon.Napakatuso niya.Napaka… Casey.“Dad, hindi mo kailangang mag-alala na mag-isa ako,” mahinang sabi ni Casey, may bahagyang kirot sa kanyang tinig. “Hindi ko kailangang umasa sa isang lalaki para mabuhay. Sa totoo lang, masaya na ang buhay ko ngayon.”Hinaplos niya ng mga dali
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda
Si Regina ay napabuntong-hininga nang malalim, halatang puno ng pag-aalala. “Suzanne, alam mo naman dapat ito. Dahil hindi ka niya gusto, kaya natin ginamit ang plano na gawing tagapagligtas ka niya para masira ang lugar ni Casey sa puso niya.”Tahimik lang si Suzanne habang mahigpit na hawak ang kumot. Ramdam niya ang bigat ng mga salita ng kanyang ina, pero hindi niya alam kung paano sasagutin.Napansin ni Regina ang lungkot sa mukha ng anak, kaya pinilit niyang gawing mas malumanay ang kanyang boses. “Anak, kapag andito kana sa edad ko, maiintindihan mo na hindi laging pag-ibig ang pinakamahalaga sa buhay. Status, kapangyarihan, at pera—‘yan ang tunay na importante. Kayang mabuhay ng isang tao kahit walang pag-ibig, pero kung wala kang pera o katayuan, baka mamatay ka sa gutom.”Hinaplos niya ang buhok ni Suzanne, pilit pinapakalma ang damdamin nito. “Hindi lahat ng tao kayang mabuhay sa pag-ibig lang. Kaya ko pinlano ito para sa’yo, para makasal ka kay Dylan. Sa ganitong paraan, m
——: [Lahat ng pamilya may problema. Sa pagkakataong ‘to, hindi naman talaga nagsalita si President Dylan tungkol dito. Ang lahat ng desisyon ay galing kay Lolo Joaquin ng pamilya Almendras. Hindi ba’t hindi natin alam kung ano talaga ang saloobin ni President Dylan dito?]——: [Ano pa bang hindi malinaw? Obvious naman. Siyempre, ang pamilya Almendras ay palaging inuuna ang sarili nilang interes. Si Casey? Isa lang siyang outsider sa kanila. Sino ba talaga ang magpapahalaga sa kanya? Sa tingin ko, mas bagay naman si Casey kay President Lincoln. Bagay na bagay sila! Sana nga ikasal na sila agad at magkaroon ng baby!]——: [Kalokohan! Grabe naman kayo kay President Dylan. Ang bait-bait niya kay Casey sa lahat ng taon na magkasama sila. Kahit nung nalugi ang Andrada Group, hindi siya iniwan ni Dylan. Pero anong ginawa ni Casey? Niloko lang siya. Tapos ngayon, kasalanan pa ni Dylan? At huwag niyong kalimutan ang sinabi ni Lolo Joaquin! Si Casey raw ang may pakana ng lahat. Isipin niyo, mayam
Nanlaki ang mga mata ni Liam Vertosa sa pagkabigla. “Boss Dylan…”Kanina lang, sigurado si Dylan Almendras sa gusto niyang mangyari—ayaw niyang burahin ang post. Gusto niyang masaktan si Casey Andrada. Gusto niyang makita kung paano siya masasaktan sa mga nababasa niya.Pero nang matapos niyang basahin ang post ni Joaquin Almendras sa blue app, bigla siyang kinabahan. Hindi niya alam kung bakit, pero parang may bumara sa lalamunan niya. Hindi niya inaasahan ang mararamdaman niyang kaba—parang may mali sa lahat ng ginawa niya.Ang mga salitang sinabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya, hindi man lang pinag-isipan. Parang sinasabi ng puso niya ang mga bagay na ayaw aminin ng isip niya.Tahimik niyang pinisil ang mga labi niya, pilit iniisip kung ano ang dapat sabihin. Ramdam ang bigat ng katahimikan sa silid, at parang bumibilis ang tibok ng puso niya.Napansin ni Liam ang magkahalong galit at pagkalito sa mukha ng kanyang boss kaya muling nagsalita, kahit medyo nag-a
Tumingin si Casey kay Ingrid na halatang nag-aalala. “Kung hindi naman totoo, hayaan mo na. Sanay na ang mga artista sa mga ganyang paninira.”Umiling si Casey, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Natawa siya nang mahina. “Hindi naman ako naaapektuhan.”Ngunit hindi kumbinsido si Ingrid. Pinagmasdan niya si Casey ng mabuti at napansin ang kakaibang ekspresyon nito. “Eh bakit parang ang bigat ng aura mo? May problema ka ba?”Nag-atubili si Casey saglit bago siya napabuntong-hininga. “Si Lincoln… Naghihintay na naman siya sa labas ng bahay ko kanina. Ang hirap kasi. Ayokong maging bastos sa kanya, baka ma-offend ko siya. Pero iniisip naman niya na ginagamit ko siya laban sa Almendras family kaya ayan, panay ang lapit sa akin.”Napatawa si Ingrid. “Ayun pala! Kaya pala parang may bumabagabag sa’yo.”Tiningnan siya ni Casey ng masama pero ngumiti lang si Ingrid, halatang may naiisip na kalokohan. “Girl, naisip mo na ba?”“Naisip ko ano?” sagot ni Casey, napakunot-noo.Nag-inat si Ingr
Bahagyang napakunot ang noo ni Casey, ang marurupok niyang kilay ay nagtagpo sa mahinang pagkadismaya.Pero si Lincoln, sa kabilang banda, ay naramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Noong huli silang magkasama sa party, mahigpit siyang nakakapit sa braso nito, pero naka-suot siya noon ng suit. May tela sa pagitan nila—isang hadlang na nagpalabnaw sa sensasyon. Ngayon, wala na. Direkta niyang naramdaman ang lambot ng balat ni Casey sa ilalim ng kanyang palad.Parang may dumaloy na kuryente sa buong katawan ni Lincoln sa sandaling iyon, nagdulot ng matinding pagkabigla sa kanya. Hindi pa siya kailanman naging ganito ka-intimate sa kahit sinong babae. Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso, parang tambol na nagwawala sa kanyang dibdib.Napansin ni Casey ang tensyon sa ere. Hindi siya kumportable, kaya marahan niyang hinila ang kanyang kamay. “Mr. Ybañez,” mahina ngunit matalim ang tono niya.Hindi na niya kailangang sabihin pa ang lahat. Klaro ang mensahe.Pero hindi binitawan