Lihim na napangisi si Casey sa sinabi ni Regina. Sa likod ng magiliw nitong pananalita ay may halatang pahiwatig. Ang ideya ng “pamilya” na ipinakita nito ay malayo sa katotohanan. Isang malinaw na paalala kung gaano na siya nalayo sa kanila—na ang dating tinatawag niyang tahanan ay hindi na ganoon kahalaga sa kanya.Alam niyang may dahilan ang tiyahin niya para sabihin iyon. Isa iyong patibong. Gusto nitong palabasing siya ang lumalayo sa pamilya, na siya ang lumilikha ng distansya. Sa harap ng maraming tao, lalo na’t sariwa pa ang interview kahapon, tiyak na gagamitin nila ito upang baligtarin ang kwento sa kanilang pabor.Gayunpaman, hindi nagpatinag si Casey. Kalma siyang tumango, pinanatili ang isang magalang na ngiti sa kanyang mukha. “Totoo ‘yan, Tita. Hindi pa tayo nagkakaroon ng mahabang oras para makapag-usap. Nasabi ko nga ito kay Suzanne noon, pero mukhang naging abala siya kaya hindi kami nakapag-usap nang maayos.” Pagkatapos, direkta niyang tiningnan ang pinsan niya na m
Habang dumadaloy ang gabi, lalong naging kumplikado ang tensyon sa pagitan ng mga panauhin. Sa isang banda, halatang kinikilala ni Claudine ang kanyang manugang, ngunit sa kabilang banda, parang hindi niya gaanong binibigyang-pansin ang estado ni Suzanne. Kitang-kita ang masalimuot na dinamika sa pagitan nila—bagama’t may awtoridad si Claudine sa pamilya, malinaw na mas mataas pa rin ang impluwensya ni Lola Isabel.Para kay Suzanne, ang pagpasok sa pamilya Almendras ay hindi kailanman naging madali. Kahit gaano pa niya kaingat ipakita ang kanyang sarili bilang perpekto, hindi niya maikubli ang frustration sa kanyang puso. Pinanood niyang nalilihis ang atensyon ng lahat, habang siya, na dapat ay bida ng gabing ito, ay tila napunta sa likod ng entablado, hinahayaan ang iba na mas magningning.Napilitan siyang ngumiti at pinilit ang kanyang tono na maging gaano. “Lola, parang lalo kayong bumabata! Ang tiyahin at tiyuhin ko lang naman ay nag-aalala na baka madapa kayo, kaya kayo inaalalay
Huminga nang malalim si Suzanne at ngumiti, pilit ipinapakita ang inosenteng ekspresyon. “Bakit naman?”Sa mga sandaling iyon, inaalalayan ni Casey si Lola Isabel papunta sa pangunahing upuan, maingat siyang tinutulungan habang umuupo ito. Saglit na tumingin si Casey kay Francis at binigyan ito ng isang magiliw na tango at matamis na ngiti.Sa totoo lang, palaging may kaunting pag-aalinlangan si Casey pagdating sa pagtawag kay Francis. Hindi tulad ng kanyang tuwid na relasyon kay Claudine, kung saan madali lang niyang natawag itong “Tiya,” mas kumplikado ang dinamika nila ni Francis. Dati na niya itong tinawag na “Ama,” pero iyon ay noong malapit pa siya sa pamilya. Ngayong tapos na ang kasal nila ni Dylan, parang wala nang lugar ang tawag na iyon—lalo na sa harap ng ibang tao. Kung tatawagin niya itong “Tito,” parang masyadong malayo naman. Sa huli, nanatili na lang siyang tahimik, hindi alam kung paano siya dapat magpakita ng respeto.Habang iniisip niya ito, abala si Lola Isabel sa
Sa sandaling iyon, nakaupo si Lola Isabel, may ngiti sa kanyang labi habang pinapanood si Casey. Kasama niyang nakamasid si Francis, na may kumplikadong ekspresyon sa mukha. Nang makita niyang bumaling sa kanya ang kanyang ina, narinig niya itong nagsalita nang may kasiguraduhan.“Kita mo? May nararamdaman pa rin ang apo ko para kay Dylan! Hindi niya pinayagang pakasalan ni Suzanne si Dylan. Bilang lola niya, natural lang na tulungan ko siya!”Napatingin si Francis sa kanyang ina, bahagyang nakakunot ang noo. Alam niyang nagpapanggap lang itong hindi naiintindihan ang totoong dahilan ni Casey.Hindi dahil mahal pa ni Casey si Dylan kaya siya ganito. Matagal na siyang nakapag-move on. Ang ginagawa niya ngayon ay isang tahimik na paraan ng paghihiganti—isang maliit na paghihimagsik laban kay Suzanne at Dylan matapos siyang pagtaksilan ng mga ito. Hindi niya lang matanggap na silang dalawa ang magkasama.Pero dahil kitang-kita naman na masaya si Lola Isabel, wala siyang balak sirain ang
Doon lang napansin ni Lola Isabel na parating si Dylan. Agad na bumagsak ang kanyang mukha, ang tingin niya ay puno ng dismaya.“Walang hiya ka! Wala ka na bang pakialam sa kaarawan ng lola mo? At ang kapal ng mukha mong dumating nang ganito ka-late!” singhal niya.Ngunit tila wala lang kay Dylan ang galit ng matanda. Sa malamig na tono, sumagot siya, “Paano ko magagawang hindi dumalo? Pero mukhang abala si Lola sa pagtanggap ng bago niyang apo. Wala na siyang oras para sa apo niyang matagal na niyang kilala.”Mabilis na lumaganap ang katahimikan sa paligid.Napangisi si Lola Isabel, halatang naiinis sa sagot ng binata. “Napakawalang galang mo talaga! Makinig kang mabuti, Dylan. Hindi lang bisita si Casey. Simula ngayon, siya ang magiging apo ko. Siya rin ang tunay na anak ng tatay mo, kaya kapatid mo na rin siya!”Casey: “…”Dylan: “…”Mga bisita: “???”Ano ‘to, isang biro?Ang dating asawa ko ngayon ay kapatid ko na? Anong klaseng baliktaran ang nangyari?Sa isang tabi, napangiti si
Kanina lang, si Casey ang pina-upo ni Lola Isabel sa tabi niya dahil may bakanteng espasyo pa.Pero ngayon? Wala na.Naiipit sa sitwasyon, hindi alam ni Casey kung dapat ba siyang tumayo at ibigay ang kanyang upuan. Pero bago pa siya makagalaw, hinawakan na ni Lola Isabel ang kamay niya, mahigpit na hindi siya pinapayagang umalis. Matalim ang tingin ng matanda kay Lolo Joaquin at may malamig na tono ang boses nito nang magsalita.“Kung hindi lang dahil sa dami ng tao rito, hindi kita pagbibigyan. Saan mo gustong umupo, doon ka na lang!”Casey: ”…”Naramdaman ni Casey ang bigat ng sitwasyon. Lalong tumindi ang kaba niya nang maramdaman din ang matalim na tingin ni Lolo Joaquin. Pero ngayong gabi, walang ibang mas mataas ang awtoridad kundi si Lola Isabel—at hindi niya maaaring suwayin ito sa mismong kaarawan niya.Tahimik lang si Dylan habang umuupo sa kaliwang bahagi ni Lola Isabel. Ngunit kahit walang sinasabi, lumingon siya nang bahagya, at mula sa kanyang puwesto, malinaw niyang na
Nangungusap ang mata ni Suzanne sa hindi pagsang-ayon. Hawak niya ang kamay ni Sam, tila gustong pigilan ito, pero bago pa siya makapagsalita, muling nagsalita si Sam,“At saka, huwag nating kalimutan—ikaw ang nagligtas ng buhay ni Dylan! Hindi kailanman makakalimot ang pamilya Almendras sa ganitong utang ng loob, lalo na sa harap ng maraming tao!”Isang manipis na ngiti ang sumilay sa labi ni Suzanne.Eksakto.Ito mismo ang gusto niyang mangyari.Si Sam ay isa lamang piyesa sa kanyang laro, isang napakagandang instrumento upang maisakatuparan ang kanyang plano nang hindi niya kailangang kumilos nang direkta.Kaya naman, kahit kunwaring pigilan niya si Sam sa ginagawa nito, hindi siya nagbuhos ng tunay na lakas.Samantala, nakatuon na ang tingin ni Sam kay Lola Isabel, ang matriarka ng pamilya Almendras.“Lola.”Bahagyang kumunot ang noo ni Lola Isabel nang makita si Sam na lumapit na may nakangiting mukha. Sa kabila ng kanyang pagiging matanda at maimpluwensya, may isang di-nakasulat
Biglang natawa si Lola Isabel, ang tunog ng kanyang halakhak ay magaan, pero may bahid ng awtoridad.“Akala ko kung ano na,” aniya, may halong aliw sa tinig. “Ano bang nakakaintriga rito? Ang dalawang batang ito ay parehong matalino. Alam nila kung ano ang ikaliligaya ko. Siguradong ang mga regalo nila ay pinili nang may pag-iingat at pagmamahal. Pero kung ihahambing natin ang mga ito, hindi ba’t isa lang ang mas mangunguna?”Ramdam ng lahat ang di lantad na hamon sa kanyang tinig.Hindi patas sa dalawang nagbigay ng regalo kung sila’y ikukumpara.Mabilis na lumapit si Suzanne at hinawakan ang kamay ni Sam.“Sam,” bulong niya, may halong pag-aalala. Pagkatapos, ngumiti siya kay Lola Isabel, pilit pinapakalma ang sitwasyon.“Lola, ito’y biglaang ideya lang ni Sam. Wala talagang intensyon na gawin itong kumpetisyon. Natuwa lang siya kaya niya nasabi. Huwag na po nating palakihin.”Sa unang tingin, para bang tinutulungan niya si Sam. Pero kung iisipin, may pahapyaw itong kahulugan—na til
at adlibs upang umabot sa 2,000 salita:Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Dylan, at sa unang pagkakataon, tahimik siyang sumang-ayon sa sinabi ng kanyang lola.“Hay…,” malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Lola Isabel habang nakatingin sa apo. Kita sa kanyang mga mata ang lungkot at pagsisisi. “Alam ba ng nanay mo na ang paglayo ninyo ni Casey ang pinakawalang kwentang desisyong nagawa niya? Kayong dalawa ang pinakanababagay sa isa’t isa.” Nangangatog ang kanyang boses habang sinasabi ito, na para bang matagal na niya itong kinikimkim.Napatulala si Dylan sa narinig. Parang may tinamaan na nakatagong damdamin sa loob niya. Sa isang iglap, nagbago ang anyo ng kanyang mukha—mula sa pagiging matatag, biglang lumambot ang kanyang mga mata, puno ng emosyon na pilit niyang itinatago. Pero bago pa siya tuluyang madala ng damdamin, mabilis niyang ibinalik ang sarili sa kasalukuyan. Maingat niyang hinawakan ang braso ng kanyang lola. “Lola, bumaba na tayo,” aniya sa mahinahong tinig, h
Habang nanatiling tahimik ang dalawa, huminto na rin ang kotse sa harap ng lumang bahay ng mga Almendras. Ang banayad na ugong ng makina ay unti-unting nawala, ngunit nanatiling mabigat ang tensyon sa pagitan nina Dylan Almendras at Casey Andrada.Walang imik, bumaba agad si Dylan mula sa kotse. Hindi man lang siya lumingon kay Casey. Ang kanyang malamig at walang pakialam na kilos ay nagsasabing wala siyang balak pansinin ang mga nangyari sa pagitan nila.Nanatiling nakaupo si Casey sandali, napakunot ang noo habang pinipilit ang sarili na kumalma. Nanginginig pa rin ang kanyang dibdib dahil sa mga emosyon na pilit niyang itinatago. Sa wakas, bumuntong-hininga siya nang marahan, binuksan ang pinto ng kotse, at bumaba. Hindi niya alam na namumula at namamaga pa ang kanyang mga labi—isang tahimik na patunay ng tensyon sa pagitan nila kanina.Si Dylan naman, kahit tahimik, ay may mga bakas din ng nangyari. Sa gilid ng kanyang mukha ay may mga bahagyang gasgas—hindi masyadong halata, ngu
Nakahiga si Suzanne sa kama ng ospital na may masayang ngiti sa kanyang mukha.Pumasok si Gio, ang kanyang assistant, nang dahan-dahan ngunit halatang balisa. “Miss Suzanne…”Napatingin si Suzanne kay Gio, at dahil sa kakaibang ekspresyon nito, agad siyang kinabahan. “Anong nangyari?” tanong niya, ramdam ang hindi magandang kutob.Huminga nang malalim si Gio, nag-aalangan man, ay nagsimulang magkuwento. “Ginawa ko po ang inutos niyo. Sinundan ko si Casey paglabas niya. Papunta na sana siya sa sarili niyang sasakyan nang bigla siyang hilahin ni Dylan papasok sa kotse niya. Miss Suzanne, sinubukan niyang lumaban pero hindi siya nakawala…”Tumigil si Gio sa pagkukuwento, halatang natatakot. Lihim niyang tiningnan si Suzanne at nakita niyang namumutla na ito sa galit.Nanlamig ang katawan ni Gio. Alam ng lahat na mabait at mahinhin si Suzanne, ngunit siya lang ang tunay na nakakaalam kung gaano ito kabilis magbago ng ugali kapag nagseselos o nagagalit.“Magpatuloy ka!” utos ni Suzanne, pi
Galit na galit si Casey habang nakatingin kay Dylan. Puno ng poot ang kanyang mga mata, at ramdam niya ang matinding kahihiyan sa nangyari. Nanginig ang kanyang katawan sa sobrang galit, at sa susunod na sandali, bigla siyang yumuko at mariing kinagat ang balikat ni Dylan.“Ugh…!” napahalinghing si Dylan sa sakit at agad siyang bumitaw kay Casey, itinulak siya palayo nang malakas. Tumama si Casey sa pintuan ng kotse sa tabi ng upuan ng pasahero, ramdam niya ang hapdi sa kanyang likod.“Anong problema mo? Aso ka ba?!” galit na sigaw ni Dylan habang pinupunasan ang dugo sa kanyang balikat. Ang mukha niya’y sobrang lupit at malamig, halatang pigil na pigil ang galit.Ramdam pa rin ni Casey ang lasa ng dugo sa kanyang bibig. Nang tingnan niya si Dylan, kitang-kita ang galit at pagkasuklam sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya’y binaboy siya. Nakaramdam siya ng matinding sakit, hindi lang sa katawan, kundi pati sa kanyang damdamin.Napansin ni Dylan ang pamumutla sa mukha ni Casey. Nagulat
Nagbago ang ekspresyon ni Casey nang marinig ang sinabi ni Dylan. “Paanong magiging masama ang puso ni Lola Isabel?!” bulalas niya, hindi makapaniwala.Sa sandaling iyon, tumigil siya sa kanyang pag-aalboroto. Ang kanyang mga mata ay napuno ng pag-aalala. Hindi na niya kayang magpanggap na matatag pa siya, lalo na’t si Lola Isabel ang pinag-uusapan.Tiningnan siya ni Dylan ng malamig, ang kanyang mga mata ay walang bakas ng awa. Hindi siya nagsalita at dumiretso na sa driver’s seat ng kotse. Hindi man lang niya binigyan ng kahit anong paliwanag si Casey.Napakagat-labi si Casey, naramdaman niyang nawawalan siya ng lakas. Paano ko haharapin si Dylan kung pati si lola ay ginagamit na niya laban sa akin? Alam niyang mabait si Lola Isabel sa kanya, kahit na apo nito si Dylan. Pero bakit ganito? Bakit kailangan pa niyang masangkot sa gusot nilang dalawa?Narinig niya ang “click” ng pag-lock ng mga pinto. Napatigil siya at agad na nagtaka. Hindi naman sila umaalis pa. May masama ba siyang b
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda