Nangungusap ang mata ni Suzanne sa hindi pagsang-ayon. Hawak niya ang kamay ni Sam, tila gustong pigilan ito, pero bago pa siya makapagsalita, muling nagsalita si Sam,“At saka, huwag nating kalimutan—ikaw ang nagligtas ng buhay ni Dylan! Hindi kailanman makakalimot ang pamilya Almendras sa ganitong utang ng loob, lalo na sa harap ng maraming tao!”Isang manipis na ngiti ang sumilay sa labi ni Suzanne.Eksakto.Ito mismo ang gusto niyang mangyari.Si Sam ay isa lamang piyesa sa kanyang laro, isang napakagandang instrumento upang maisakatuparan ang kanyang plano nang hindi niya kailangang kumilos nang direkta.Kaya naman, kahit kunwaring pigilan niya si Sam sa ginagawa nito, hindi siya nagbuhos ng tunay na lakas.Samantala, nakatuon na ang tingin ni Sam kay Lola Isabel, ang matriarka ng pamilya Almendras.“Lola.”Bahagyang kumunot ang noo ni Lola Isabel nang makita si Sam na lumapit na may nakangiting mukha. Sa kabila ng kanyang pagiging matanda at maimpluwensya, may isang di-nakasulat
Biglang natawa si Lola Isabel, ang tunog ng kanyang halakhak ay magaan, pero may bahid ng awtoridad.“Akala ko kung ano na,” aniya, may halong aliw sa tinig. “Ano bang nakakaintriga rito? Ang dalawang batang ito ay parehong matalino. Alam nila kung ano ang ikaliligaya ko. Siguradong ang mga regalo nila ay pinili nang may pag-iingat at pagmamahal. Pero kung ihahambing natin ang mga ito, hindi ba’t isa lang ang mas mangunguna?”Ramdam ng lahat ang di lantad na hamon sa kanyang tinig.Hindi patas sa dalawang nagbigay ng regalo kung sila’y ikukumpara.Mabilis na lumapit si Suzanne at hinawakan ang kamay ni Sam.“Sam,” bulong niya, may halong pag-aalala. Pagkatapos, ngumiti siya kay Lola Isabel, pilit pinapakalma ang sitwasyon.“Lola, ito’y biglaang ideya lang ni Sam. Wala talagang intensyon na gawin itong kumpetisyon. Natuwa lang siya kaya niya nasabi. Huwag na po nating palakihin.”Sa unang tingin, para bang tinutulungan niya si Sam. Pero kung iisipin, may pahapyaw itong kahulugan—na til
Tumango ang housekeeper bago tuluyang nagtungo sa silid ng mga regalo.Tahimik na naghihintay ang lahat, puno ng pag-aabang sa kung ano ang susunod na mangyayari.Higit pa sa pagiging magpinsan, may malalim na koneksyon sina Casey at Suzanne sa pamilya Almendras—pareho sa dating pinuno nito at sa kasalukuyang namumuno. Ngunit hati ang kanilang mga panig sa pamilya. Ang dating pinuno at ang kasalukuyang namamahala ay may kanya-kanyang tagasuporta, lalo pang nagpapagulo sa sitwasyon.Sa isang banda, nasa likod ni Casey sina Lola Isabel at Francis. Sa kabila naman, si Lolo Joaquin at Claudine ang naglalagay ng kanilang tiwala kay Suzanne.At naroon si Dylan.Kahit gaano pa kagulo ang nangyayari sa pamilya, isang bagay ang malinaw—minsan nang iniligtas ni Suzanne si Dylan. Dahil doon, hindi maitatangging palaging may lamang siya sa sitwasyon.Ngunit kahit hawak niya ang kalamangan, matagal nang sinabi ni Suzanne ang matibay niyang paninindigan—hindi siya kailanman magpapakasal kay Dylan.
“Ilang tao na kaya ang nakatingin sa atin?” Tahimik na bulong ni Daisy habang bahagyang binilisan ang hakbang niya.Samantala, hawak-hawak ni Suzanne ang kanyang regalong kahon, pinag-iisipan kung bakit ito napakalaki. Alam niyang isang simpleng jade bracelet lang dapat ang laman nito, pero bakit tila may dagdag pang iba?Napangisi siya sa kanyang isip. May iba man o wala, hindi na mahalaga.Ngunit nang lumipat ang tingin niya sa regalo ni Casey, saglit na nagbago ang ekspresyon niya.Hindi ito ang jade bracelet na nakita niyang binili ni Casey noon!Sa halip, isang green jade na palaka ang nakalagay sa loob ng kahon.Saglit siyang natigilan. Ang jade na ito ay ibang-iba—hindi lang sa texture kundi pati sa kulay. Ang naalala niyang jade bracelet noon ay may madilim na mga pattern, ngunit itong isa ay napakapino, napakakinis, at dalisay ang kulay.Napansin ng iba ang hindi inaasahang regalo. Unti-unting lumipat ang kanilang atensyon dito.Ngumiti si Daisy at lumapit sa gitna ng silid,
Punong-puno ng pag-aalala ang mga mata ni Lola Isabel. Kung hindi lang maraming tao ang nakapaligid, malamang ay itinataas na niya ang laylayan ng damit ni Casey upang tingnan ang kanyang mga tuhod. Malamang ay namamaga na ang mga iyon at puno ng pasa matapos ang matinding paghihirap na kanyang pinagdaanan.Biglang namutla si Suzanne.Casey…Ang hirap talagang tapatan ng ginawa niya.Kahit si Sam, na kasalukuyang may hawak na regalo, ay napaatras nang bahagya. Ang tali ng kahon ay nakalas na, handa na siyang iabot ito, ngunit tila biglang nawalan ng halaga ang kanyang regalo kumpara sa sakripisyong ginawa ni Casey.Maamong ngumiti si Daisy at tumingin kay Lola Isabel. “Madam, sinabi ng abbot ng Baoguang Temple na ang jade toad na ito ay dapat ilagay sa inyong silid. Sinasabing makakatulong ito upang humaba ang inyong buhay at magdala ng kasaganaan.”Muling lumiwanag ang mukha ni Lola Isabel. “Napakaganda! Ang jade ay nagpapalakas ng kalusugan, at dahil ito’y nabendisyunan na rin, mas
Si Sam ay puno pa rin ng kumpiyansa. Alam niyang ang regalong ito ay siguradong magugustuhan ng matanda, at hindi maitatanggi na ito’y isang mamahaling bagay. Kahit sino ay makikita ang halaga nito.Sa ilalim ng matamang titig ng lahat, dahan-dahang binuksan ang kahon ng regalo.Paglabas ng anim na pares ng jade bracelets, nag-iba ang mga mukha ng pamilya Almendras!Lalo na si Lola Isabel! Napakapit ito nang mahigpit kay Casey, at kitang-kita ang panginginig ng kanyang mga kamay.Daisy, na matagal nang nagmamasid, ay nakaramdam ng gaan ng loob. Sa wakas!Samantala, hindi na maitago ni Lola Isabel ang pagkapangit ng kanyang ekspresyon, ngunit dahil sa maraming bisita, wala siyang magawang reaksyon.Nanlaki rin ang mga mata ni Suzanne. Bakit… bakit parang may mali?Agad namang kinabahan si Claudine. Mabilis siyang sumulyap kay Sam at sinenyasan itong bawiin agad ang regalo.Ngunit maling akala ang naging basa ni Sam sa sitwasyon. Sa halip, ngumiti ito nang buong yabang at ipinagmalaki p
Sa sandaling iyon, tahimik ang buong party, kahit na napakaraming tao sa paligid. Wala ni isang tunog ng kutsara o chopsticks na tumama sa plato. Ang katahimikan ay bumalot sa buong lugar, tila ba lahat ay nag-aabang kung ano ang susunod na mangyayari.Nag-panic si Suzanne!Hindi man siya ganoon katalino pagdating sa mga ganitong sitwasyon, alam niya—niloko siya!At walang ibang may kagagawan nito kundi si Casey!Noong araw na iyon, inakala niyang wala siyang dapat ipag-alala. Pakiramdam niya’y hindi naman siya napapansin ni Casey. Pero bigla nitong binanggit na gusto niyang bumili ng regalo para kay Lola Isabel.Ngayon, malinaw na kay Suzanne kung ano talaga ang nangyari—alam na pala ni Casey ang lahat mula pa lang sa simula! Sinadya nitong sabihin iyon para matukso siyang gayahin at tuluyang mahulog sa patibong!Gaga! Hayop ka Casey!Tatlong taon na siyang kasal sa pamilya Almendras. Alam niya ang ugali ng matandang si Lolo Joaquin, pati na rin ang mga bagay na hindi nito gusto. Per
Sa pagkakataong ito, hindi na talaga makapagsalita si Casey. Hindi siya makapalag, hindi siya makapagpaliwanag, at ang mas masaklap, wala siyang ideya kung paano nauwi sa ganito ang lahat. Parang napakabilis ng pangyayari, na parang may isang taong nagplano ng lahat para pabagsakin siya.At ang jade na ito…Ito ang naging pinakamalaking kasalanan niya.“Palayasin niyo siya! Ayoko na siyang makita! Lumayas ka!”Sa wakas, matapos ang mahabang katahimikan, sumabog sa galit si Lola Isabel. Napuno ng puot ang kanyang boses, nag-aalab ang kanyang tingin, at walang sino mang makapipigil sa kanya.Parang bumagsak ang buong mundo kay Casey. Mabilis niyang hinawakan ang kamay ni Lola Isabel, nanginginig at puno ng pagsisisi.“Lola, patawad po! Kasalanan ko ito!”Nagmukha siyang sobrang guilty, parang nais niyang sabihin na kung alam lang niya na hindi siya paniniwalaan ng pinsan niya, hindi na sana siya nagsalita. Baka hindi na sana nangyari ang kaguluhang ito.Suzanne napasinghap.Walanghiya!
at adlibs upang umabot sa 2,000 salita:Bahagyang gumalaw ang mga mata ni Dylan, at sa unang pagkakataon, tahimik siyang sumang-ayon sa sinabi ng kanyang lola.“Hay…,” malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Lola Isabel habang nakatingin sa apo. Kita sa kanyang mga mata ang lungkot at pagsisisi. “Alam ba ng nanay mo na ang paglayo ninyo ni Casey ang pinakawalang kwentang desisyong nagawa niya? Kayong dalawa ang pinakanababagay sa isa’t isa.” Nangangatog ang kanyang boses habang sinasabi ito, na para bang matagal na niya itong kinikimkim.Napatulala si Dylan sa narinig. Parang may tinamaan na nakatagong damdamin sa loob niya. Sa isang iglap, nagbago ang anyo ng kanyang mukha—mula sa pagiging matatag, biglang lumambot ang kanyang mga mata, puno ng emosyon na pilit niyang itinatago. Pero bago pa siya tuluyang madala ng damdamin, mabilis niyang ibinalik ang sarili sa kasalukuyan. Maingat niyang hinawakan ang braso ng kanyang lola. “Lola, bumaba na tayo,” aniya sa mahinahong tinig, h
Habang nanatiling tahimik ang dalawa, huminto na rin ang kotse sa harap ng lumang bahay ng mga Almendras. Ang banayad na ugong ng makina ay unti-unting nawala, ngunit nanatiling mabigat ang tensyon sa pagitan nina Dylan Almendras at Casey Andrada.Walang imik, bumaba agad si Dylan mula sa kotse. Hindi man lang siya lumingon kay Casey. Ang kanyang malamig at walang pakialam na kilos ay nagsasabing wala siyang balak pansinin ang mga nangyari sa pagitan nila.Nanatiling nakaupo si Casey sandali, napakunot ang noo habang pinipilit ang sarili na kumalma. Nanginginig pa rin ang kanyang dibdib dahil sa mga emosyon na pilit niyang itinatago. Sa wakas, bumuntong-hininga siya nang marahan, binuksan ang pinto ng kotse, at bumaba. Hindi niya alam na namumula at namamaga pa ang kanyang mga labi—isang tahimik na patunay ng tensyon sa pagitan nila kanina.Si Dylan naman, kahit tahimik, ay may mga bakas din ng nangyari. Sa gilid ng kanyang mukha ay may mga bahagyang gasgas—hindi masyadong halata, ngu
Nakahiga si Suzanne sa kama ng ospital na may masayang ngiti sa kanyang mukha.Pumasok si Gio, ang kanyang assistant, nang dahan-dahan ngunit halatang balisa. “Miss Suzanne…”Napatingin si Suzanne kay Gio, at dahil sa kakaibang ekspresyon nito, agad siyang kinabahan. “Anong nangyari?” tanong niya, ramdam ang hindi magandang kutob.Huminga nang malalim si Gio, nag-aalangan man, ay nagsimulang magkuwento. “Ginawa ko po ang inutos niyo. Sinundan ko si Casey paglabas niya. Papunta na sana siya sa sarili niyang sasakyan nang bigla siyang hilahin ni Dylan papasok sa kotse niya. Miss Suzanne, sinubukan niyang lumaban pero hindi siya nakawala…”Tumigil si Gio sa pagkukuwento, halatang natatakot. Lihim niyang tiningnan si Suzanne at nakita niyang namumutla na ito sa galit.Nanlamig ang katawan ni Gio. Alam ng lahat na mabait at mahinhin si Suzanne, ngunit siya lang ang tunay na nakakaalam kung gaano ito kabilis magbago ng ugali kapag nagseselos o nagagalit.“Magpatuloy ka!” utos ni Suzanne, pi
Galit na galit si Casey habang nakatingin kay Dylan. Puno ng poot ang kanyang mga mata, at ramdam niya ang matinding kahihiyan sa nangyari. Nanginig ang kanyang katawan sa sobrang galit, at sa susunod na sandali, bigla siyang yumuko at mariing kinagat ang balikat ni Dylan.“Ugh…!” napahalinghing si Dylan sa sakit at agad siyang bumitaw kay Casey, itinulak siya palayo nang malakas. Tumama si Casey sa pintuan ng kotse sa tabi ng upuan ng pasahero, ramdam niya ang hapdi sa kanyang likod.“Anong problema mo? Aso ka ba?!” galit na sigaw ni Dylan habang pinupunasan ang dugo sa kanyang balikat. Ang mukha niya’y sobrang lupit at malamig, halatang pigil na pigil ang galit.Ramdam pa rin ni Casey ang lasa ng dugo sa kanyang bibig. Nang tingnan niya si Dylan, kitang-kita ang galit at pagkasuklam sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya’y binaboy siya. Nakaramdam siya ng matinding sakit, hindi lang sa katawan, kundi pati sa kanyang damdamin.Napansin ni Dylan ang pamumutla sa mukha ni Casey. Nagulat
Nagbago ang ekspresyon ni Casey nang marinig ang sinabi ni Dylan. “Paanong magiging masama ang puso ni Lola Isabel?!” bulalas niya, hindi makapaniwala.Sa sandaling iyon, tumigil siya sa kanyang pag-aalboroto. Ang kanyang mga mata ay napuno ng pag-aalala. Hindi na niya kayang magpanggap na matatag pa siya, lalo na’t si Lola Isabel ang pinag-uusapan.Tiningnan siya ni Dylan ng malamig, ang kanyang mga mata ay walang bakas ng awa. Hindi siya nagsalita at dumiretso na sa driver’s seat ng kotse. Hindi man lang niya binigyan ng kahit anong paliwanag si Casey.Napakagat-labi si Casey, naramdaman niyang nawawalan siya ng lakas. Paano ko haharapin si Dylan kung pati si lola ay ginagamit na niya laban sa akin? Alam niyang mabait si Lola Isabel sa kanya, kahit na apo nito si Dylan. Pero bakit ganito? Bakit kailangan pa niyang masangkot sa gusot nilang dalawa?Narinig niya ang “click” ng pag-lock ng mga pinto. Napatigil siya at agad na nagtaka. Hindi naman sila umaalis pa. May masama ba siyang b
Nang biglang nawala sa paningin ni Suzanne si Casey, agad siyang nataranta at tinawag ito nang sunod-sunod, “Casey! Casey!”Mabilis niyang tinangkang bumangon mula sa kama, pero bago pa siya makatayo, pinigilan siya ni Dylan. Mahigpit ang kapit nito sa balikat niya at inupo siyang muli. “Huwag mo na siyang alalahanin!” mariing sabi nito.Maputla ang mukha ni Suzanne habang pilit na nagtatago ng kaba. Nanginginig ang boses niya nang sumagot, “Dylan, hindi pa rin okay si Casey. Alam mong malaki ang naging epekto sa kanya ng nangyari kahapon. Sinubukan ko na siyang aliwin, pero halata namang hindi pa siya nakakabangon sa lahat ng iyon. Baka… baka kung anong maisip niyang gawin sa sarili niya!” Napahigpit ang hawak niya sa kumot, pilit pinapakita ang labis na pag-aalala.Nanlaki ang mga mata ni Dylan, at napuno ng kaba ang dibdib niya sa narinig. Kung totoo man ang sinasabi ni Suzanne—na baka magpakamatay si Casey—hindi niya mapapatawad ang sarili. Alam niyang wala nang ibang taong masasa
“Ngayong nagkita na tayo, Mr. Almendras, siguro mas mabuti na rin na pag-usapan natin ang ilang bagay,” malamig na bungad ni Casey, ang kanyang boses ay walang bahid ng dating lambing. “Alam mo na ang ginawa ni Lolo Joaquin at mga sinasabi niya sa blue app at ang nangyari sa pagitan natin. Hindi ko na pinansin ang ibang bagay dahil ayokong palakihin pa, pero kung sosobra na, huwag mo akong sisihin kung mapipilitan akong kumilos.”Nanlamig ang paligid sa sinabi ni Casey. Ang dating sigla sa kanyang boses ay napalitan ng malamig na tono na tila ba hindi na siya yung babaeng kilala nila noon.Napatingin si Suzanne kay Dylan, ang kaba sa kanyang dibdib ay halos sumabog. Ngunit sa halip na pag-aalala, nakita niya ang matinding panunuya sa mga mata ni Dylan. Hindi niya maitago ang ngisi sa kanyang labi habang nagsalita, “Ikaw ang nakakaalam kung nagsinungaling ba talaga si Lolo Joaquin o hindi. Pero ang alam ko, ikaw at ang tatay mo ay parehong walang hiya.”Mabilis na nagdilim ang mukha ni
“Nakakaistorbo na ako?”Nang dumating si Dylan, hindi niya isinara ang pinto, kaya nang makarating si Casey sa may pintuan, agad niyang nakita sina Dylan at Suzanne sa loob ng kwarto, tila malapit at masyadong maginhawa sa isa’t isa.Ang ngiti sa labi ni Suzanne ay agad na nawala, ngunit mabilis din niyang ibinalik ang kanyang mapagpanggap na ngiti. “Casey! Nandito ka pala, pasok ka!” ani niya, pilit na pinapakalma ang sarili.Habang nagsasalita, lihim niyang pinagmasdan si Casey, sinusubukang alamin kung may narinig ba ito sa kanilang pag-uusap kanina. Hanggang ngayon, hindi pa siya sigurado kung ano talaga ang narinig ni Casey noong gabing iyon sa party ni. Kung magtatanong muli si Casey, siguradong masisira ang magandang imahe na pinaghirapan niyang buuin sa harap ni Dylan.Napatingin si Dylan kay Casey, ang kanyang mga mata’y matalim at puno ng emosyon na mahirap basahin.Ngumiti si Casey ng bahagya, tinatago ang totoong nararamdaman. Narinig niya ang pag-uusap nina Dylan at Suzan
Kumikinang ang mga mata ni Suzanne habang nakangiting iniangat ang kanyang hinlalaki kay Regina. “Mom, ikaw talaga ang the best! Walang makakatalo sa mga diskarte mo!” masigla niyang sabi.Napangiti si Regina at umiling. “Naku, ikaw talaga. Pero alam mo na ang dapat gawin habang nandito ka sa ospital. Kailangan mong maging maingat kung paano mo haharapin si Dylan. Alam mo naman ang limitasyon, hindi ba?” sabay kindat niya.Huminga nang malalim si Suzanne at seryosong tumango. “Mom, huwag kang mag-alala. Hindi na ako kasing pabaya tulad ng dati. Ngayon, alam ko na kung paano ko ito lalaruin. Sa loob ng dalawang buwan, ako na ang magiging asawa niya.”Nagpakita ng kasiyahan sa mukha si Regina at tinapik ang kamay ng anak. “Iyan ang gusto kong marinig. Pero may kailangan pa akong asikasuhin kaya hindi muna ako makakapagtagal dito. Tatawagin ko na lang ang assistant mo para may kasama ka.”“Okay, Mom,” sagot ni Suzanne.Umalis na si Regina, iniwan si Suzanne sa kanyang kwarto. Ilang sanda