KABANATA 28

TAMARA’S P O V

“Ipalaglag mo na lang ‘yang dinadala mo...’’ I remember Wendy telling me this when I was back in our apartment near the University.

“Hindi ko ito ipapalaglag, Wendy…” anak ko ito. Dugo at laman ko. Hindi ko maaatim na patayin ang sarili kong anak. “Sabi ni Harry pakakasalan niya daw ako. At umoo ako. Ikakasal na kami sa isang buwan.”

“Ano?” padabog nitong ipinatong ang kawali sa kalan. “Nababaliw ka na ba? Magpapakasal ka sa kanya? Paano na ang mga plano natin? Ano ka ba naman, Tam! Nag-iisip ka ba?”

“Magiging nanay na ako…” mahina kong sabi.

She made a scornful noise. “Akala ko ba magtatravel pa tayo at lilibutin ang buong mundo? Akala ko ba hindi tayo magiging katulad ng mga nanay natin na maagang nagsipag asawa? Na maagang nagpabuntis. Ang labo mo naman, Tam!”

“Pwede ko namang gawin ang lahat ng mga ‘yan kahit may pamilya na ako.” giit ko dito.

“Eh pa’no naman ako?” may tampo sa tono nito. "Ang tagal kong inasahan 'to. Ang tagal natin 'tong plinano."

“Pwede ka pa rin