The Black Widow's CEO

ตึก ตึก 

เสียงฝีเท้าวิ่งสะเปะสะปะไปมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางว่าควรจะไปที่ไหน รู้แค่ว่าเธอต้องหนี ภายใต้ความมืดมิดมีเพียงแสงสีทองจากดวงจันทร์และหมู่ดาวคอยนำทางเท่านั้น

โฮก ~

เงาร่างดำทะมึนกำลังไล่ตามมาพร้อมเสียงคำรามดังลั่น ทำเอาร่างบางตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

“กรี๊ดดดดดด”  

เธอร้องอย่างตกใจเมื่อเงาดำที่ไล่ตามมากระโดดข้ามหัวและดักทางเธอไว้ ลายพาดกลอนสีดำตลอดทั้งลำตัวที่ปกคลุมด้วยขนสีเหลืองส้ม ทำให้เธอหน้าซีดตัวชาและก้าวขาไม่ออก

“อย่าเข้ามานะ”  

แม้จะกลัวแต่ก็ยังมองจ้องตาสัตว์ร้ายไว้ตลอด เพราะจะทำให้พวกมันไม่กล้าผลีผลามเข้ามาใกล้ แต่เธอก็ต้องขมวดคิ้วทันทีเมื่อมันมองจ้องกลับอย่างไม่ลดละ มันเดินเข้ามาใกล้และกระโดดเข้าใส่เธอทันที

โฮกกกกก ~

“กรี๊ดดดดดด”

ติ๊ด ติ๊ด

“ฝันเหรอเนี่ย…ทำเอาใจหายใจคว่ำหมดเลย” ฉันพึมพำกับตัวเองหลังจากตื่นขึ้นมาในห้องนอนกว้าง เพราะเสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง

ฉันเอื้อมมือไปหยิบมือถือข้างเตียงเพื่อเข้าโซเชียล ก่อนจะพบข้อความของใครบางคนที่ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา

สายฟ้า : ถึงบ้านแล้ว ฝันดีนะ

เขาไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนรัก แต่เราเป็นเพื่อนสนิทกัน รู้จักกันตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมปลายคนที่ไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร แต่เป็นเขาที่ก้าวเข้ามาทำความรู้จักกับฉัน

พูดตามตรงว่าตัวฉันเองดูอัธยาศัยดีแต่ก็กับคนรู้จักเท่านั้น ถ้าคนอื่นคงดูเข้าถึงยากแต่ก็ไม่ได้หยิ่งนะ ในช่วงที่เรียนเลยมีแค่สายฟ้านี่แหละที่เป็นเพื่อนสนิท

อ้อ...แล้วยังมีเพื่อนอีกสามคน แต่เราเรียนคนละห้อง มีเรย์และฝาแฝดอิล แอล พวกเขาเป็นเพื่อนของสายฟ้าตั้งแต่มัธยมต้น ฉันเลยได้รู้จักและเป็นเพื่อนกันจนคนในโรงเรียนหมั่นไส้ฉันกันหมด เพราะพวกเขาน่ะถือว่าป๊อปมากในโรงเรียน 

ซินเซีย : โอเคตื่นมาแฮ้งไหม?

พิมพ์ตอบกลับหาเขาเสร็จ มองหน้าจออยู่สักพัก เขาไม่อ่านแสดงว่ายังไม่ตื่น เมื่อคืนพวกเพื่อนทั้งสี่คนออกไปเที่ยวผับกันทั้งที่อายุไม่สามารถเข้าสถานบันเทิงได้ แม้จะแปลกใจแต่คงไม่มีอะไรให้คิดมากนอกจากเรื่องเส้นสายประเทศที่ขับเคลื่อนด้วยเงินและชนชั้น

มีเงิน = ไม่ผิดกฎหมาย 

ฉันปิดหน้าจอมือถือก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะว่าเป็นช่วงระหว่างรอเปิดเทอมเข้ามหา’ลัย ฉันเลยว่างต่างกับพวกเฮียที่ไปทำงานและฝึกงานกัน

สายฟ้า : ตื่นสาย

ยังไม่ทันลุกไปทำธุระ เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นทำให้ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านอย่างไว และพิมพ์ตอบกลับตอนนั้นเลย

แชตสำคัญเราจะพลาดได้ไง….

ซินเซีย : ไม่สายเพราะตอนนี้เที่ยงแล้ว

สายฟ้า : พาไปหาข้าวกินหน่อย

ซินเซีย : ที่ไหน มารับได้ไหม

สายฟ้า : ไม่อยากไปบ้านเธอ

ฉันขมวดคิ้วทันทีแต่ก็เข้าใจได้ พี่ชายฉันทั้งหลายค่อนข้างหวงน้องสาวอย่างฉันมาก ดูแลประคบประหงมอย่างดี ตอนเข้ามัธยมปลายฉันต้องโกหกว่ามีเพื่อนสนิทชื่อฟ้าที่เป็นผู้หญิง เพื่อให้พวกเฮียสบายใจ

แม้พวกเขาจะถามว่าทำไมไม่พาเพื่อนมาบ้านหรือพามาแนะนำให้รู้จัก ฉันก็ปฏิเสธไปว่าเพื่อนอายพวกเฮีย หลายปีมานี้ฉันเลยกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะเต็มตัว 

ซินเซีย : แต่วันนี้ทางสะดวกนะ พวกเฮียไม่อยู่

สายฟ้า : ต้องไปรับไอ้เรย์

ซินเซีย : เรย์ก็ไปเหรอ

สายฟ้า : อือ ไอ้แฝดด้วย

อ่านจบฉันถอนหายใจเลย โอ๊ย นึกว่าจะไปเดตกันสองคนกับสายฟ้า ที่ไหนได้เขาดันชวนทุกคน แบบนี้ฉันจะมีโอกาสสมหวังไหมนะ หรือจะแค่แอบชอบต่อไปดี

ใช่!

ความลับหนึ่งเดียวที่ต้องเก็บให้มิดชิด คือความรู้สึกของฉันที่แอบซ่อนมานาน มันนานจนคิดว่าอยู่แบบนี้ก็ดีนะ ถ้าเขายังไม่มีใครฉันก็ยังเป็นคนสำคัญของเขาอยู่เสมอ จนลืมคิดไปว่าคำว่าตลอดไปไม่มีจริง

ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องมีคนข้างกาย เมื่อถึงตอนนั้นฉันยังไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องรู้สึกยังไง

 บทที่ 1 เฮียต้าร์

คฤหาสน์ชวัลกร

ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนโซฟากลางห้องโถงเพื่อรอเวลาไปรับญาติสาวคนเดียวหรืออีกสถานะหนึ่งคือเพื่อนสาวคนสนิท เราอายุเท่ากันและมีอะไรคล้าย ๆ กัน แต่เพราะครอบครัวอาสามต้องไปดูแลธุรกิจที่ฮ่องกง ทำให้เราเจอกันแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวใหญ่มีคุณปู่เตโชที่คุมบังเหียนของบ้านและธุรกิจต่าง ๆ ท่านมีลูกชายสามคน คนแรกลุงใหญ่หรือท่านเตชินท์เจ้าของห้างดังทั่วประเทศ ภรรยาคือป้าภาดามีลูกชายสองคน เฮียติณณ์กับเฮียต้าร์ ต่อมาก็บ้านฉันห้าคน ป๊า แม่ เฮียซัน เฮียโซ่ แล้วก็ฉัน ส่วนครอบครัวอาสามหรือท่านเตวินทร์ มีแค่เฮียรบหรือนักรบที่อยู่ที่นี่ เพราะเฮียเรียนพร้อมกับพวกเฮียต้าร์เฮียโซ่ นอกนั้นอาสามอาซาร่าและยัยไซซีจะอยู่ฮ่องกงเป็นหลัก

แต่เมื่อไม่นานมานี้ไซซีก็ตัดสินใจจะมาเรียนที่ไทยกับฉัน เราเลือกเรียนคณะวิศวะเหมือนกันและสาขาเดียวกัน ตอนแรกที่รู้ฉันดีใจมากเพราะเราสนิทกัน แม้อยู่คนละประเทศก็ยังติดต่อกันตลอด

“หมวยมานอนเป็นแมวป่วยอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมแรงยวบของโซฟาทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง แค่เห็นสีผมแดงเพลิงแสนโดดเด่นฉันก็รู้แล้วว่าใคร

เฮียต้าร์ลูกพี่ลูกน้องของฉัน

“หนูรอไปรับซีค่ะ” ฉันเด้งตัวขึ้นมานั่งเรียบร้อยบนโซฟา ก่อนจะเอ่ยปากบอกเสียงใส เฮียต้าร์เป็นคนใจร้อนขี้โวยวายแต่ใจดีกับฉันมาก ขอแค่บอกอยากได้อะไรก็หามาให้ได้ แม้จะเอาแต่ใจกับคนอื่นแต่ก็รักฉันมาก ป้าภาดาบอกว่าเฮียต้าร์อยากมีน้องสาวเหมือนเฮียโซ่เฮียรบ เลยชอบเอาใจฉันอยู่เรื่อย

“หืม ซีจะกลับมาเหรอ ทำไมเฮียไม่รู้” เฮียต้าร์ขมวดคิ้ว

“ใช่ค่ะ ซีอยากเซอร์ไพรส์ทุกคนโดยเฉพาะคุณปู่ เลยไม่ยอมบอกใคร”

“แล้วเราบอกเฮียทำไม”

“อ้าว หนูลืม...ฮ่า ๆ” ฉันยิ้มแห้งก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัวกับความโก๊ะของตัวเอง ลืมไปเลยว่าห้ามบอกใคร

“เดี๋ยวเฮียทำเป็นไม่รู้”

“จริงเหรอ 0.0”

“ไม่อะ โกหก โอ๊ย!” ฉันที่กำลังดีใจได้ยินอย่างนั้นเลยหยิบหมอนออกมาฟาดเขาทันทีที่มากวนโอ๊ย

“ห้ามบอกใครนะ...เดี๋ยวซีจะงอน”

“เฮียล้อเล่น ไม่บอกหรอก” ต้าร์ยกยิ้มก่อนจะลูบผมน้องสาวสุดที่รักเบา ๆ เพราะโตมาด้วยกัน แม้ตัวเองจะดิบเถื่อนแค่ไหนก็ต้องซ่อนไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าน้องสาว

“ดีลค่ะ…ว่าแต่คนอื่นไปไหนหมดเหรอ เฮียโซ่เฮียรบไปไหน หนูไม่เห็นมาสองสามวันแล้วนะ” ร่างบางถามอย่างแปลกใจ ลำพังบ้านหลังนี้นาน ๆ ทีจะมีคนมาอยู่ ลุงใหญ่กับภรรยาเดินทางไปดูแลกิจการที่ภูเก็ต ส่วนป๊ากับแม่ของเธอก็ไปดูกิจการที่ต่างประเทศ เหลือแค่เด็ก ๆ อย่างเราอยู่บ้านกับคุณปู่ แต่ถึงแม้อายุจะมากแล้วท่านก็ยังไปทำงาน

“พวกมันก็...”  

“ก็อะไร ยังไงเนี่ย ทำไมตอบยากจังปกติเห็นตัวติดกันตลอด” เธอจ้องหน้าพี่ชายอย่างต้าร์ตาเขม็งอย่างจับผิด ช่วงนี้แทบไม่เห็นหน้าราวกับไม่ได้กลับมานอนที่บ้านกันเลย

“ติดฝึกงานไง...งี้แหละไอ้รบกับไอ้โซ่มันโง่เลยฝึกนานกว่าเฮีย” ต้าร์พูดไปกึ่งหัวเราะไปเพื่อปกปิดน้องสาวไว้ จะให้น้องรู้ไม่ได้ว่าพวกมันไปแข่งรถที่สนามช่วงดึก และเที่ยวผับก่อนจะแวะนอนคอนโดกัน

เรื่องนี้น้องสาวไม่รู้หรอก ต่อหน้าซินเซียก็ทำตัวปกติธรรมดา ไม่ได้ใช้ชีวิตโลดโผนเท่าไร

ส่วนคนตัวเล็กซ่อนแววตาแปลกประหลาดไว้ เธอคิดว่าบรรดาเฮียต้องปิดบังอะไรแน่ ๆ พวกเขาทำราวกับเธอเป็นเด็ก

“อย่าไปสนใจพวกมันเลย ว่าแต่กินข้าวยัง ไปหาอะไรกินไหม” เพื่อรับบทพี่ชายผู้แสนดีเขาเลยต้องรีบเบี่ยงประเด็นทันที และเอ่ยชวนน้องสาวไปหาอะไรกิน

“ก็ได้ค่ะ งั้นเลยไปรับซีที่สนามบินเลยนะ” ร่างบางกอดแขนแกร่งไว้ ส่งสายตาออดอ้อนอย่างเคยชิน แต่คนที่เคยใจดีนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“เอ่อ แค่กินข้าวได้ไหมเฮียมีธุระ” ซินเซียปล่อยแขนพี่ชายทันที เธอเริ่มรู้สึกว่าพวกเขาแปลกเพราะปกติไม่เคยจะปฏิเสธ

“ก็ได้ค่ะ งั้นขับรถไปคนละคัน” เธอเสนอเพราะขี้เกียจทำตัวงี่เง่ากับพี่ชาย

“อืม แต่ขับตามเฮียมานะอย่า”

“อย่าขับเร็ว มองถนน ห้ามเล่นมือถือและคุยโทรศัพท์ รับทราบแล้วค่ะ!” เธอยกมือขึ้นมาห้ามเฮียต้าร์ ก่อนจะเอ่ยทวนคำพูดที่เขามักจะพูดประจำแล้วทำหน้าเซ็ง ๆ ให้กับเขา พลางคิดไปว่าโชคดีที่เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง ขืนเชื่อพวกเขาทุกอย่างเธอได้ใช้ชีวิตนอกบ้านลำบากแน่ ดีไม่ดีอาจจะเป็นคนซึมซื่อคิดอะไรไม่เป็นแน่ ๆ

“ทำหน้าเป็นตูดทำไม...นี่ห่วงนะเนี่ย”

“ชิ! ไปได้แล้วค่ะ หิว!!” ซินเซียลุกจากโซฟาก่อนจะดึงแขนพี่ชายออกจากบ้านทันทีเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง

ทั้งคู่ขับรถมาทานอาหารญี่ปุ่นที่ห้างสรรพสินค้าชั้นนำในย่านนี้

ร่างบางใส่ชุดสบาย ๆ เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นและรองเท้าผ้าใบ ใบหน้าสวยหวานราวตุ๊กตาทำให้หลายคนอดมองแล้วใจกระตุกไม่ได้ ดูบอบบางราวกับจะแตกสลาย ยิ่งผิวสะท้อนแสงยิ่งเสริมให้คนตัวเล็กราวกับมีออร่ารอบกาย

หมับ!

แต่ความหวังของชายหนุ่มแถวนั้นต้องมลายหายไป เมื่อคนตัวเล็กวิ่งไปกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มที่ท่าทางดูอันตราย เรือนผมสีแดงเพลิง

“ไปกันเลยไหมคะ”

“มาเร็วมาก บอกให้ขับช้า ๆ เฮียรอได้”

“ไม่ค่ะ ขับช้าก็ไม่ทันกิน”

“ยัยเด็กตะกละ!”

“ยอมรับ วันนี้เลี้ยงหนูด้วยนะ เงินเดือนเอาไปซื้อกระเป๋าหมดแล้ว”

“ไม่เชื่อ”  

“แล้วแต่”  

ร่างสูงส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ ในบ้านนี้คงไม่มีใครรวยเท่าเด็กคนนี้อีกแล้ว เพราะรายรับหลายทางเหลือเกิน ทั้งพ่อ แม่ พี่ชายสองคน และแม้แต่ตัวเขาเอง ไปไหนก็เลี้ยงตลอด เอาเป็นว่าซินเซียแทบไม่ได้ใช้เงินตัวเองเลยละ

ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้านอาหารที่เป็นหนึ่งในร้านประจำ อย่างที่บอกว่าทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาก เหมือนเกิดมาจากท้องเดียวกัน ยิ่งของกินยิ่งชอบเหมือนกันจนบางครั้งเธอยังแอบคิดเลยว่า ตัวเองควรเป็นน้องแท้ ๆ ของเฮียต้าร์มากกว่าเฮียโซ่อีก รายนั้นชวนไปกินของอร่อยยากเหลือเกิน

“หมวยเอาอะไร ซาชิมิไหม?” ต้าร์ถามพลางดูเมนูไปด้วยและร่างบางก็พยักหน้าตอบ ไม่ว่าเขาจะเลือกเมนูไหนก็เป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น ท่าทางใส่ใจของชายหนุ่มที่มีต่อหญิงสาวทำเอาสาว ๆ หลายคนแอบมองตาเป็นมัน พลางอิจฉาซินเซียอยู่ในใจที่ได้รับการดูแลจากหนุ่มหล่อขนาดนี้

โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีชายหนุ่มสองคนเดินผ่านร้านพอดี เพียงเห็นเส้นผมสีแดงโดดเด่นพวกเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ร่างสูงใบหน้าเรียบนิ่งมีรอยสักเต็มแขนขวากำลังจะเดินเข้าไปทักทาย แต่โดนมือหนาของเพื่อนคว้าไว้ซะก่อน

“มีอะไรวะเสือ”  

“มันอยู่กับผู้หญิง”  

“เออ จริงด้วย...งั้นไม่ไปทักมันหรอก”

“อืม”  

เสือพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะละสายตาและเดินผ่านร้านอาหารไป แม้ไม่เห็นหน้าของผู้หญิงที่เพื่อนพามาด้วย แต่เขาก็มั่นใจว่าต้องสวยแน่นอน แค่เห็นข้างหลังยังดูดีขนาดนี้ข้างหน้าจะขนาดไหน จนเขาต้องสลัดความคิดไร้สาระของตัวเองออกไป 

สวยแค่ไหนเขาก็ไม่สนหรอกถ้าของเพื่อน...