Kabanata 5

"You do not belong here."

Hindi ko man kita ang mukha niya pero kilala ko ang boses nito. Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses ngunit hindi ko masyadong maaninag ang mukha niya. Nakasuot ito ng hoodie at tanging ang liwanag lamang ng buwan ang nagsisilbing ilaw sa paligid.

"Ikaw pala ang aso ng ama ko."

Hinakbang niya ang mga paang lumapit sa 'kin. Hawak-hawak pa rin ang baril na nakatutok na ngayon sa aking noo. "Matabil talaga ang dila mo, babae. I'm not anyone's dog, to inform you."

"Then shoot!"

"What?"

"Never point your gun at anything you do not intend to shoot. Sana naman alam mo 'yon." 

"You're brave, huh. Kaya kitang patayin ngayon, leaving no trace."

"Kung gan'on bakit hindi mo pa gawin. Huwag mo ng hintayin na bakunawa pa ang gagawa ng trabaho mo."

"I don't know what's banak... banawa or whatever it is." Hindi ko lubos makita ang expression niya pero I know that curiousity is all over his face now.

Hindi ako sumagot at nanatiling nasa baril ang paningin. Kumibot ang sulok ng labi ko nang maramdamang ginalaw niya ang daliri papunta sa trigger.

Weak! I suddenly get off the line as I grab the barrel. Hinampas ko ang kaniyang pulso gamit ang aking kanang kamay then put all my strength there for his hand to turn face to him. He loosen the grip in the gun kaya't nakuha ko ito sa kaniya. Siya naman ngayon ang tinutukan ng dala niyang baril.

"Naiinip lang ako sa kakahintay," sabi ko sa kaniya saka nilagay pabalik ang talukbong sa ulo. I make sure that I already unloaded the gun I snatched from him.

Ang mga kamay nito ay nasa pocket ng kaniyang suot na hoodie. Hinanda ko ang sarili kung sakaling may iba pa siyang dalang baril. Hindi nga ako nagkamali nang hinugot niya rito ang isang revolver at nakarinig na lamang ako ng isang putok. Naramdaman ko ang paglipad ng isang bagay sa aking tainga and sure that it was the bullet from the gun that Cade was holding.

"Weakling move."

"Tingnan mo nga." He uses the gun to instruct me bago niya ito pinaikot-ikot sa kaniyang kamay.

"Hindi mo ako utusan." 

Tumalikod si Cade at nagsimula nang maglakad papalayo. "Bahala ka. Umalis ka na rito kung ayaw mong masangkot sa isang krimen."

"Krimen? Sino ba 'yon?" sigaw ko.

"I don't know. Kaya nga tignan mo at umalis na rito," sagot niya bago siya mawala sa paningin ko.

"What the heck! Hindi mo man lang inalam kung ano o sino ang binaril mo!"

Because of curiosity, dinala ako ng aking mga paa sa bahaging likuran kung saan nakatutok ang baril ni Cade kanina. Ginalugad ko ang pwestong 'yon pero wala naman akong nakita. Hindi ako sigurado kung dahil ba hindi gaanong maliwanag dito pero wala naman kasi akong nararamdamamg kakaiba o kahina-hinala.

Nagpasiya akong lisanin na ang lugar dahil ayaw ko namang magulo pa ang buhay ko. Paano kung nakapatay talaga ang Cade na 'yon, maaaring sa 'kin pa isisi dahil ako ang nadatnan nila rito. Inaharang ko ang mga kamay sa aking mata nang may nakakasilaw na liwanag ang sumalabong sa akin. Hawak ni Cade ang isang flashlight na nakatuon sa 'kin.

"Stop it! Nasisilaw ako, ano ba!"

"Oh, nandito ka pa pala." Iwinawasiwas pa nito ang hawak na flashlight kaya't lalo akong nasisilaw. "A fearless and obedient lady," dagdag pa niya at nagpakawala ng maliliit na tawa.

"Hindi kita sinunod, 'no. I'm just worried baka one of the residents here ang natamaan mo."'

Ibinaba niya ang paghawak sa flashlight kaya binaba ko na rin ang kamay. "Bakit bumalik ka? Nakalimutan mo bang patayin ako?"

He rolled his eyes in a manly way. "I came back to know if the creature you mentioned ealier already done its job. . . pero mukhang hindi pa. Just go home now, lady, gabi na. Delikado rito at madilim pa."

"Wow! Concern much." Nakalampas na ako sa kaniya nang higitin niya ang aking braso na labis kong ipinagtaka. I can't understand kung bakit nilahad niya ang kamay sa harapan. 

"My gun." Oh, okay.

Napatingin ako sa aking kamay at nandito pa pala ang barili niya. Tch! Binigay ko na lamang sa kaniya para wala ng gulo pa saka tinahak ang madilim na bahagi ng taniman pabalik sa bahay.

Agad akong sumalampak sa higaan nang dahil sa antok. Kaya nang mag-umaga ay wala akong planong lumayo sa higaan ngunit kailangan kong magtrabaho. Walang sweldo, walang makain. 

Katulad noong unang linggo ko rito, tahimik ang buhay ko ngayon. Pumasok ako sa trabaho at pagdating ng hapon ay umuwi ako kaagad sa bahay at nagpahinga.

So far, wala pa namang banta sa buhay ko. Hindi ko nakita si Cade o kahit si Arkhyl man ngayong araw na aking ipinagpapasalamat. Wala rin akong nabalitaan na may namatay or nabiktima ng pamamaril sa isla. Guni-guni lang siguro ng Cade na 'yon.

Unida:

Where r u?

Gosh, bakit ganito mag-type 'to.

Me:

On the way.

Araw ng linggo, wala akong trabaho ngayon kaya't may oras ako para makipagkita kay Una. Suot ang isang white v-neck tshirt paired with a denim pants, pumunta ako sa bahay niya. Ibang tao siguro ang pinabantay niya sa library ngayon.

Pinili ko nalang maglakad para exercise na rin. Nadaanan ko pa ang palengke bago lumiko sa isang eskinita patungo sa bahay ni Una. Sinalubong ako ng malaks na mga pagsigaw galing sa mag-asawang nag-aaway. Nang dumapo ang tingin ko roon, nakita ko ang isang matanda na nasa labas ng bahay habang nagtatalak ang sigurado akong asawa niya. Hinahagis nito ang mga damit papunta sa matandang lalaki na pagewang-gewang ang lakad at may dalang bote. 

"Love, hindi pa kashi ako lashing!" sabi ng matandang lalaki.

"Gago ka ba, Berting? Sweetheart tawagan natin, ha! Wala ka na ngang maitulong sa bahay, nambababae ka pa at naglalasing!  Huwag ka nalang umuwi rito kung gan'on! Walang kwentang asawa!"

Oh, it's Mang Berting again. Hindi na nakakagulat.

I shooked my head. Matanda na, nambabae pa. Mga lalaki talaga, walang ibang ginawa kundi pasakitin ang ulo ng karelasyon nila.

Una's house is next to them kaya kailangan ko munang dumaan sa nag-aaway na mag-asawa. I observed na maraming tao sa kalsada and I know that they just want to do chismis with each other. May mga lihim pang tumatawa at nakikita ko pa ang iba na sumisilip sa kani-kanilang bintana. 

"Iba talaga si Mang Berting! Matinik!"

"Wala na talagang pagbabago 'yang si Berting.  Kakaawa ang asawa."

Hindi na ako nakinig pa ngunit napahinto ako sa paglalakad nang naramdaman ang isang kamay sa aking balikat.

"Inom tayo, ganda."

"Bitaw," sambit ko nang hindi tumitingin sa kaniya.

"It's Berting. Hehehe." 

"I don't care who you are." Napangiwi ako nang pinisil niya ang aking balikat. He gave me a reason to trap his hand with both of my hands. Hinakbang ko papalikod ang kanang paa saka umikot sa ilalim ng kaniyang braso that twisted his arm. Then I do a sidekick to his knee na naging dahilan para mapaupo siya sa kalsada. Hawak pa nito ang kamay niya at parang ni-check kung nabali ba.

"Next time, kapag sinabing bitaw, bitaw na." 

Bago umalis, narinig ko pang napa 'woah' ang mga tao. Nakita ko si Una sa gate and she mouthed 'nice'.

Hindi ko na hinintay ang pahintulot niya at nagdiretso nang pumasok sa bahay nito. Binunggo ko ang balikat niya saka prenteng umupo sa sofa.

"Teh, bahay mo? Sa susunod pwedeng maghintay ka muna, okay?"

"I hate waiting, Unida, and you should know that."

Umupo ito sa kahoy na upuan na nasa tapat ko. "Tch, akala ko mala-action movie ang gagawin mo kanina. Pero kulang 'yon, Sheen. Bakit gan'on lang ang ginawa mo? I expected so much."

I rolled my eyes. "Before that, stop calling me Sheen. I am Caroline na!"

She made her thumb and index finger formed cirlce. "Okay."

"Ayaw kong ma-involve sa gulo nila pero mukhang manyak pa 'yong matanda. Too bad, nagkamali siya sa mga desisyon niya. And may I remind you that I just beat people."

"Hindi mo kasi kayang pumatay."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Hindi nila deserve mamatay sa kamay ko. So far, ang hihina ng mga kalaban ko. I just want them to feel the pain, hindi 'yong tatapusin ko agad-agad."

"Excuses, Caroline. Excuses!" She looked at me with frustation on her face. "Hayst, ang haba naman ng Caroline. Pwede namang Sheen lang."

"I find you sus. Parang gusto mo akong mapahamak."

"Hindi naman, Sheen, a-ay Caroline pala." She showed me a peace sign.

"For all the people, you know what dad capable of. By the way, kamusta ang pinapagawa ko sa 'yo?

"Uy, 'di pala kita napaghanda ng meryenda o kahit kape man. Gusto mo ba kape o softdrink?" 

"Hindi ako umiinom ng kape at huwag ka ng mag-abala pa. I'm not here for some merienda. I have stocks in my house. Huwag mo ngang ibahin ang usapan. Oh, ano na?"

She handed me a crumpled paper. "Wala pa rin akong lead hanggang ngayon." Kinuha ko ang paper and saw twelve number on it. "Pero tawagan mo ang numerong 'yan, kahit papaano baka makakuha ka ng karagdagang impormasyon."

"Hindi ba trabaho mo 'yan. Bakit 'di ka ang gumawa?"

"Ako ba ang may hinahanap, diba ikaw?"

I stared at the number and find it familiar. Saan ko nga ba nakita 'to? Kinuha ko ang phone sa bulsa and checked the call history. I saw a twelve numbers that were the same sa numbers na nakasulat sa papel. Agad kong pinindot ito upang tawagan. Sana naman may balance pa ako.

"Sino 'yan?"

I called it for three times already pero it just made a sound like toot- toot -toot. 

"Naghihirap ka na nga. Wala ng balance."

"Shut up, Unida!"

"Tch!"

I dialed it for a million times now pero gan'on pa rin. Sa huli, tinigilan ko na muna.

"Sino ba kasi 'yan?"

"Someone called me a week ago and magkapareho siya sa number na binigay mo. But hindi ko na ma contact now."

Someone's playing and I can't bear to lose. If they want to play, then it's time to give them a good game.