Chapter 3

"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mong doon na ka na sa lola mo mag-aaral, Ezra nak? Bakit biglaan naman?Last month excited ka pang grumaduate dito tapos ngayon aalis ka na agad? May problema ka ba sa school mo?"

Hininto ko ang paglalagay ng mga gamit sa maleta ko at hinarap si Nana Conching. Simula nung kinuha ako nina Mommy kay Lola Raquel sa Italy, si Nana na ang nag-alaga sa akin. Siya ang tumayong pangalawang magulang ko. Siya ang nagturo sa akin magsalita ng tagalog at siya yung personal na umaattend sa lahat ng mga pangangailangan ko.

Mas masabi ko pa ngang mas madami ang ang oras na magkasama kami ni Nana Conching kesa kay Mommy dahil sa trabaho niya eh. Pero ayos lang, dahil pinaintindi naman ni Nana sa akin ang lahat. Busy sila mommy at daddy dahil kailangan nilang magtrabaho para mabigyan kami ng magandang buhay ni Ate Ehra.

"Wala po akong problema Nana, nagkakasakit na kasi si Lola lately kaya gusto ko siyang alagaan. Gusto ko pong makabawi sa kanya sa pag-aalaga niya sa akin noon." malambing akong yumakap sa kanya. Isa ito sa mga mami-miss ko kapag umalis na ako. Si Nana kasi ang yumayakap sa akin sa tuwing nalulungkot ako. Kung pwede ko lang siyang isama doon sa Italy, isasama ko siya. Pero hindi na pwede, hindi na siya papayagan ng mga anak niyang bumyahe pa sa ibang bansa.

"Mami-miss kita Ezra nak. Magpakabait ka doon ha. Wag mong kalimutang kumain sa tamang oras. Yung mga vitamins mo wag mog kalimutan inumin at higit sa lahat wag kang palaging magpupuyat sa cellphone."

"Mami-miss ko din po kayo Nana. Mami-miss ko yung mga lambingan natin at yung baking session nating dalawa. Di bale kapag nandun na ako tatawagan ko po kayo palagi."

"Nga pala, nak, speaking of baking. Yung cookies pala na niluto mo hiningi nung anak nung bisita ng daddy mo. Nagtatanong pa nga kung pwede ba siyang umorder."

Nagtataka akong lumayo kay Nana. Ngayon ko lang ata narinig na may nagka-interes sa cookies na bine-bake ko. Feeling ko nga yung mga kasambahay lang naman ang mahilig kumain nun. Nagsisipag lang naman akong gumawa nun dati para kay Bethany, kay Ate Amy at...never mind. 

"May bisita ang daddy mo sa baba. Kung tapos ka na daw mag-empake, pinapababa ka nila doon. Andun sila ngayon sa malapit sa may pool. Si daddy at mommy mo at si Ate Ehra mo. Kasama nila si Judge Gonzales at ang asawa niya..." huminto si yaya at matamang tumingin sa akin. Alam ni Nana na gumagawa ako ng cookies para kay Ate Amethyst pero hindi niya alam na binibigyan ko din ang amo niya.

"What Nana?"

"Kasama din ni Judge yung anak niyang nanghingi sa cookies mo, si Attorney Angelo. Yung amo ng kaibigan mong binibigyan mo kamo ng cookies."

Pagkabanggit palang ni Nana ng pangalan niya parang may gumuhit na pait sa aking lalamunan. Hilaw akong ngumiti kay Nana saka nag-iwas ng tingin. Ayokong mabasa niya kong ano ang nasa utak ko. 

"Ah ok po, Na..." yun lang ang nasabi ko. 

Akala ko ba hindi siya kumakain ng cookies? Anong pakulo niya at may pahingi-hingi pa siya ng cookies ngayon?

"Sige na nak, baba na muna ako doon. Baka kasi hinahanap na nila ako." pagpaalam niya. " Kung may kailangan ka tawagin mo agad ako ha. Atleast man lang sa huling beses masilbihan ko ang pinaka paborito kong alaga."

Parang natunaw ang puso ko sa sinabi ni Nana. Lumapit ako at muling yumakap ng mahigpit sa kanya. "Salamat sa lahat, Nana. Hinding hindi ko po kayo makakalimutan."

Pagkalabas ni Nana ng silid agad ko itong sinara. Wala akong balak bumaba at magpakita sa kanila. Alam ko naman kasi na hindi rin naman nila ako kailangan sa baba. Wala naman akong gagawin doon.

Tinapos ko ang pag-eempake ng mga gamit ko. Konti lang naman ang damit dadalhin ko. Isang maleta lang plus ang gitara ko na regalo sa akin ni Lola nung seventh birthday ko.

Bukas na ng gabi ang flight ko pa-Italy. Si Dad ang nag-ayos ng lahat ng mga kailaganin ko papunta doon. Hindi na nila ako ihahatid dahil madami daw silang trabaho. Ayos lang naiintindihan ko at ito din naman ang gusto ko. Tinawagan ko na lang si Lola na ako lang mag-isa ang babyahe. Noong nalaman niya nagalit pa ito pero sinabi kong ayos lang. Siya pa sana ang susundo sa akin pero alam kong mahihirapan lang siya sa byahe kaya wag na lang.

 Kaya ko na 'to, ginusto ko 'to kaya paninindigan ko. Siniguro din naman ni Lola Raquel na may susundo sa akin sa airport na mga tauhan niya kaya hindi ako kinakabahan. 

Ginuguol ko ang huling mga oras ko dito sa mansion sa pagtingin-tingin sa mga maiiwan ko. Mami-miss ko itong silid ko, itong bed ko, itong study table to. Madami akong mami-miss panigurado pero parte ito ng growing up. I have to give up some to earn some. 

Maghahating gabi na ng matapos ako sa aking ginagawa. Nakaramdam ako ng gutom dahil konti lang ang kinain ko kanina kaya naisipan kong bumaba. Nakakahiya naman kasi kung gigisingin ko pa si Nana para magpahatid lang ng makain sa kwarto ko. Sinadya ko din namang hindi bumaba kanina dahil ayoko siyang makita.

Tahimik na ang paligid, nakauwi na rin ang mga bisita nila Dad. Madilim na ang kusina. Tanging ilaw mula sa labas lang ang nagbibigay liwanag. 

Maingat ang bawat hakbang ko. Ayokong may magising na kasambahay dahil sa akin. Oras na ng pahinga nila ngayon at alam kong nagpapahinga na rin sila. 

Dumiritso ako sa ref. Pagkabukas ko may nakita akong cake sa loob.  Kumuha ako ng isang slice at kumuha din ako ng isang baso ng gatas. Babalik na sana ako sa taas ng maramdaman kong parang may nakatingin sa akin. 

Nilagay ko muna ang tray na dala ko sa mesa bago ko nilibot ang tingin sa paligid. Hindi ako matatakutin sa mga multo pero ibang multo ang nakita kong nakatayo sa madilim na sulok ng kusina. Kahit hindi ko nakikita ang mga mata niya dama ko ang intensidad ng titig niya sa akin.

Hindi pa pala siya umuwi? Ano pang ginagawa niya dito? 

Muli kong kinuha ang tray pero agad niya akong napigilan. Inisang hakbang niya ang pagitan namin at mabilis niya akong nahila sa sulok. Pinulupot niya ang braso niya sa bewang ko at niyakap ako palapit sa kanya. Dahil matangkad siya kesa sa akin nakatingala akong tumingin sa kanya. Sinubukan ko pang iharang ang kamay ko sa dibdib niya pero mabilis niya din itong sinakop gamit ang bakanteng kamay niya. 

"You're leaving huh." it's not a question it's a statement from him and base on his tone mukhang siya pa ang galit sa akin. For what reason again this time?

Hindi ako sumagot, sinubukan kong kumawala sa kanya pero lalo niya lang akong hinapit. What's wrong with this man? He's assaulting me inside our own house. For what? Hindi pa ba siya nakuntentong hindi na ako nagpakita sa kanya?

"What's your problem Attorney Gonzales? This is assault. I can sue you for this." mariing sabi ko sa kanya sabay tulak pero hindi man lang ito natinag. Ngumisi pa ang gago sa akin, hindi man lang ito nakatakot. 

"This is illegal. I'm a minor, pwede kitang ipakulong."

"Yeah?" 

Dinig ko pa ang mahina niyang tawa. At sa maliit na ilaw na mula sa labas kita ko ang aliw sa mga mata niya habang nakatingin sa akin.

"Ano bang problema mo Attorney? Bitawan mo ako kundi kakasuhan kita. Sisigaw ako dito."

Panakot ko lang sa kanya pero wala naman talaga akong balak mag-eskandalo. Sigurado akong malaking gulo kapag nagising ang mga magulang ko at baka ito pa ang dahilan na hindi ako matutuloy sa Italy.

"I'm a lawyer, baby, I can defend myself."

Kapal ng mukha. "I'm not a baby, you asshole!" sikmat ko sa kanya. 

"But you are my baby." naaliw niyang sabi. At sa sobrang lapit niya sa akin amoy ko ang magkahalong amoy ng alak at mabango niyang hininga. 

"Baby your ass! Wag mo akong matawag tawag na baby, hindi ka nakakakilig."

Kung siguro noon ito kinilig na pati tumbong ko pero pagkatapos ng mga sinabi niya sa akin. Salamat na lang.

"Really hindi na ako nakakakilig?"

"Oo asa ka! So, if I were you bitawan mo ako bago pa ako sumigaw dito." warning ko sa kanya pero mukhang wala itong balak na bitawan ako. "Diba ito yung gusto mo? O ayan pinagbigyan na kita. Kaya please lang wag mo na din akong lapitan."

"Kaya ka ba aalis dahil sa akin?"

Natigilan ko. Siguro naramdaman niya dahil lalo niya akong hinapit palapit sa kanya. 

"Kaya ka ba aalis Ezra dahil sa mga sinabi ko?" Hindi ako sumagot sa kanya dahil kahit pa na e-deny ko alama ko namang hindi siya maniniwala. He's a lawyer, I know he can read minds. He can assess my reactions. 

"Bata ka pa nga. Siguro, tama ang mga magulang mo."mas nilapit niya ang mukha niya sa akin. "Mas gusto mo doon sa Italy dahil nagagawa mo kung anong gusto mo, ganun ba? Mas gusto mo doon dahil walang pipigil sayo kung anoman gusto mong gawin. Doon malaya kang mag-explore, malaya ka sa lahat ng bagay, walang magbabawal."

Unti-unting nanlalabo ang paningin ko dahil sa namumuong luha sa aking mag mata. Unti-unti kong naramdaman ang paninikip ng aking dibdib. Bawat salitang binibitawan niya ay parag punyal na tumatatak sa aking puso. 

"In Italy you can do whatever you want with your life. You can go places and enjoy your parent's wealth, is that it Ezra Monique?"

How dare him judge me like that? Hindi niya alam kung anong pinagdadaana ko sa bahay na 'to para husgahan niya ako ng ganito. Hindi pa siya nakuntento, kung ano-anong masasakit na salita pa ang kanyang binitawan laban sa akin. Mariin kung tinikom ang aking bibig. I was biting lips to stop myself from crying but to no avail. Isa-isang nag-uunahan ang mga luha ko sa aking pisngi. 

"You only prove to me that you're a brat, Ezra Monique. Dahil hindi mo nakuha ang gusto mo, aalis ka agad. Dahil hindi nasunod ang gusto mo magtatampo ka agad. Grow up Kid, life is not like tha---"

Hindi ko na pinatapos ang gusto niyang sabihin. Buong lakas ko siyang tinulak at isang sampal ang pinadapo ko sa kanyang pisngi. Kita ko pa ang pagkabigla niya sa ginawa ko. Kahit ako nabigla din. I am not a violent person but he deserved that.

"You don't know a thing about me Mr. Gonzales." Aalis na sana ako pero  sobrang sakit ng mga binitawan niyang salita na hindi ko kayang palampasin. 

Malakas ko siyang tinulak sa dibdib. " How dare you say that to me!? You have no right to judge me. I don't need to prove anything to anyone and that includes you. And what made you think that I will leave because of you?" I look at him fiercely. Walang ampat na rin ang pag-uunahan ng mga luha ko. Sobrang sikip ng dibdib ko na pakiramdam ko pinipira-piraso ito. Marahas kong pinalis ang luha ko sa aking pisngi at nakipagsukatan ako ng tingin sa kanya. 

 " Don't be so full of yourself. It doesn't mean that I like you I will come to you begging. I am not a fan of unrequited love Mr. Gonzales. What I felt towards you is just an infatuation. This too will fade. Don't be too conceited!"