Nagtagal pa ng apat na araw bago ako pinauwi galing sa hospital. Kailangan pa raw kasi nilang i-check si baby kaya from now on, mag-iingat na ako.
Napatingin ako sa wrist ko na may pilat na iyon ngayon. Pinaayos kasi ni Lexus.
Ang tanga ko talaga. Ang sabi ni Doc Sanchez ay 'always think positive' raw. Lalo na kapag buntis ay sensitive.
Medyo mahina rin kasi iyong kapit ni baby dahil kabubuo pa lang niya kaya kailangan kong mag-ingat talaga.
Andami pa nilang binilin saami habang ang asawa ko, kahit palakarin ako ay hindi niya ginawa. Binuhat ba naman ako. Ayaw niya raw akong mapagod.
Hindi niya na rin ako inii-stress, binibigay niya lahat ng gusto. Well, mabuti naman kung ganoon. Feeling ko talaga prinsesa lang ang peg ko. May instant alalay na ako at the same time asawa.
"Bilhan mo ako ng saging!" sigaw ko kay Lexus kahit kaharap ko lang si
"Let's talk," sabi niya habang nasa gilid kami ng pool. Ang init kasi sa loob, eh. Nasira iyong aircon, mabuti rito at presko. Napahawak ako sa tiyan ko, magdadalawang buwan na ang baby ko. Gusto ko na siyang makita. Tuwing umaga ay parang hinahalukay ang tiyan ko, ang sensitive ko rin sa mga amoy at nasusuka na lang ako bigla... At... ayoko ng gulay! Ang paborito kong kinakain ay french fries! O kaya naman minsan ay saging "Anong pag-uusapan natin?" tanong ko bago isinawsaw ang french fries sa ketchup at sinubo. Hmmm, ang sarap! "About us," he seriously said. "Oh?" Ibinaba ko ang bowl na may laman ng fries at humarap sa kaniya. "I want to say sorry," pagsisimula niya, nag-iwas naman ako ng tingin. Medyo masakit pa, eh pero hindi naman masyado. "For all the things I have done, for all the wrong decision that I have made. I a
"Nasaan ba tayo?" tanong ko kay Lexus, naglalakad kami rito sa may hallway at hindi ko rin alam kung saan banda ito kasi nagising ako kanina sa kotse niya at inaya niya ako rito. "Sumunod ka na lang," malamig na sabi niya. Agad akong umismid. Sinusumpong nanaman yata siya, eh. Pero seryoso, anp na naman bang problema niya? Siya ata ang buntis sa amin, eh. Bipolar masyado. Hindi na ako sumagot at sumunod na lang sa kaniya. Nasa likod lang niya ako at sumusunod. Ilang sandali pa ay napatigil ako para sana magpahinga pero sinulyapan niya ako at sinamaan ng tingin kaya wala akong choice kung hindi ang sundin siya. Bumuntong- hininga na lang ako sa sobrang pagod. What the hell, really. Lumiko kami sa kanan at may mahabang daanan doon papuntang... park? Anong gagawin namin dito? "Ugh!" d***g ko, kanina pa kami naglalakad at talagang pagod na ako.
Ilang araw na rin muli ang lumipas simula nang magpunta kami sa may amusement park. Ang kaibahan nga lang ay madalang na lang niya ulit ako kausapin gaya noong unang linggo namin bilang mag-asawa. Ang sabi niya ay aalagaan niya ako pero nasaan na siya? Ayon, nasa trabaho. Naiintindihan ko naman, eh na kaailangan siya ng kumpaniya para mabuhay kami pero nagseselos na ako sa mga paper works na iyan. Hindi ko naman pinangarap maging papel pero ngayon, paano ba maging papel? Sabagay may papel pa naman ako sa buhay niya at sapat na iyon. Late na siya umuuwi tapos diretso tulog siya kaagad. Ni hindi man lang ako kinakumusta maliban na lang kung medyo sumasakit iyong tiyan ko. Tapos maaga siya ulit na aalis kinabukasan, halatang iniiwasan niya ako. Napabuntong-hininga ako at napalabi. "Kuyang guard, wala pa po ba si Lexus?" tanong ko sa guard na nasa pin
Four Days Later…. Iminulat ko ang mata ko ngunit naipikit ko rin iyon dahil sa liwanag. Puros puti ang nakikita ko sa paligid at andaming nakatusok sa kamay ko. Kung ganoon ay buhay pa pala ako. Napatingin ako sa crucifix na nasa taas ng kama ko. Bakit hindi mo pa ako kinuha, Papa God? Ano pa po ba ang silbi ko rito? Pagod na pagod na kasi talaga ako, eh. Tapos ang bigat ng dibdib ko na parang pasan-pasan ko ang buong mundo. Nang ilibot ko ang tingin ko ay nakita ko si mommy nakaupo malapit sa pintuan at mukhang may ka-text. Nang makita niyang gising na ako ay tumakbo siya papalapit sa akin at saka ako niyakap. “Anak ko, gising ka na!” hikbi niya. “Iyong anak ko, mommy?” natatakot na tanong ko. Nag-iwas siya ng tingin. “Ma, iyong anak ko po,” pang uulit ko Naalala kong dinu
“Where are you going?” tanong ko kay mommy nang makitang bihis na bihis siya. Oo, nakauwi na ako. Sa anim na araw na iyon hindi niya ako dinalaw. At oo, umasa ako. “Mag go-grocery, anak. Wala si Celyn, eh,” nginitian niya ako at lumabas na. Si Celyn ang isang katulong namin dito, rinig ko kanina ay sinamahan daw niya iyong anak niya para magpa-enroll. Mag-isa lang ako ngayon dito sa bahay, si Daddy naman ay pumasok sa opisina. Ang mga katulong ay naka-out lahat at tanging bodyguards lang ang nasa labas. Napatulala ako sa kulay kremang pader. Masakit pa rin. Wala eh, mahal ko, eh. Sa bawat araw na lumipas hindi siya mawala-wala sa isip ko. Lagi kong tinatanong sa sarili ko kung ano bang kulang sa akin? Bakit hindi niya ako magawang mahalin? Hindi pa ba sapat ang pagmamahal ko para hindi niya ako iwanan?
Four years had passed… Pinagmasdan ko ang batang tumatawang naglalakad habang akay-akay nina Mommy at Daddy. Napangiti ako, mahirap magpalaki ng bata lalo na kapag sobrang kulit. Mabuti at nariyan ang mga magulang ko para tulungan ako. Nang ipanganak ko siya ay napakalaki niya. Tapos iyakin, gabi-gabi ay umiiyak. Ilang buwan din akong puyat. Mahirap magdalang-tao ng siyam na buwan, mahirap manganak pero kinaya ko para sa anak ko, para kay Akeisha Lexi Hara. Worth it lahat ng paghihirap ko nang mailuwal ko siya. Napakagandang bata. Iyon nga lang ay kamukha niya ang papa niya. Nakakainis lang. Ako iyong naghirap tapos iyong ama iyong kamukha? Hah! Unfair, nasaan ang hustisya? Napailing-iling na lang ako, sa apat na taon na iyon, ni anino niya ay hindi ko nakita. Wala siyang paramdam at kung tutuusin nga ay inaakala kong patay na siya. “My! My!” sigaw ng anak ko nang makit
"Are you ready?" tanong ko kay Lexi habang hawak-hawak ang kamay niya. Nauna kaming umuwi ni Lexi nang malaman ko ang nangyari kay Lexus. Hindi ko kasi maiwasang mag-alala. Kahit papaano ay may pinagsamahan pa rin naman kami. At tatay siya ng anak ko. Next week pa uuwi sina mommy. Nag-commercial flight na lang kami dahil sa pagmamadali. Nang makarating kaming NAIA ay nasa waiting area na sila Kuya Lace at Loreen. Sila ang nagpresintang sumundo sa amin kaya sino ako para tumanggi?. Buhat-buhat ko si Lexi habang hawak ko ang maleta namin. Kumaway-kaway sila kaya napangiti ako. Na-miss ko sila, sobra-sobra. "Mommy are they my Daddy's siblings?" nagniningning ang matang tanong niya kaya tumango ako. Tinapik niya ang kamay ko para bumababa na at saka tumakbo papunta kina Kuya Lace. "Hey! Look on your way, Lexi!" sigaw ko dahil nababangga siya ng mga ta
“Gising ka na,” mahinang sabi ko na tila hindi makapaniwala. Napatitig ako sa mukha niya. Walang nagbago, guwapo pa rin sa paningin ko iyon nga lang ay medyo pumayat siya ng kaunti. Siguro dahil na rin sa ilang buwan niyang pamamalagi sa hospital na tanging dextrose lang ang nagpapalakas sa kaniya at ibang mga gamot. “Yeah, kanina pa.” He smiled weakly bago inalalayan si Lexi pababa ng kama. Nanlaki ang mga mata ko, baka mabinat siya! Pero imbis na sawayin siya ay nanatili na lang akong tahimik. I don't know how to open a conversation between us. “I want to cry, Celeste,” kagat-labing sabi niya kaya napaiwas ako ng tingin. Bakit naman gusto niyang umiyak? Dramahan na naman ba kami rito? Tumakbo papalapit sa akin ang anak ko at saka ako hinalikan sa labi. “Mommy, I’m so happy! Papa God heard my wishes! He granted it! I’m so happy! I want to cry!” masaya nitong sabi haban
I punched the wall in front of me. I won't marry that girl. I’m still enjoying my life, damn it! Fuck! Celeste Hara, huh? Her name sounds familiar to me. I hurriedly left the room without glancing or saying anything at Ericka. Why should I? She’s just nothing compared to Celes, her bestfriend. I drove my Mercedes Benz until I reach our house. I goddamn need to talk to my Father. I need to stop him! “Oh, umuwi ka?” he sarcastically said. My jaw clenched. “I don’t want YET to get married.” He made a face. “Hindi ka na bumabata pa. You need to settle down, son.” “Oh, tapos?” “That girl needs help and marrying her can save her from death.” I remained my face emotionless. “Why me? I’m not the only man in this world who can help her.” I don’t even know her, so wh
Nakaupo ako sa kama nang biglang sumulpot sa harapan ko si Lexus na halos wala ng saplot! “The fuck are you doing?” I asked when he started grinning. Napatingin ako at sa katawan niya hindi ko maiwasang mapalunok! Apat na taon. Apat na taon. Ilang sandali pa ay bigla siyang kumanta ng The Eve by EXO na siyang ikina-awang ng labi ko. Oh My God! Umarko ang katawan niya sa harapan ko at nagsimulang gumiling. Halos manginig ang buong katawan ko sa gulat. Nalaglag ko pa ang panga ko. Si Lexus? A Billionaire? Gumigiling sa harapan ko? He rolled his arms on the air habang tumataas-baba ang dibdib niya. Ilang saglit pa ay nasa harapan ko na siya. Nakaupo lang ako roon, hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko ang nangyayari. Isa pa, putang ina. Exo songs, huh? Imbis na mahiya sa akin ay itinaas niya lang ang kamay niyang hanggang sa ul
“Mommy will it fit me?” she asked while holding the Barbie designed pink backless dress I picked for her. “Let's see, baby.” Pumasok kami sa fitting room at pinasuot sa kaniya iyon. Nang maisuot ay dali-dali siyang lumabas at nag-pose sa harapan ni Lexus. “Daddy, am I beautiful?” Ngumiti ito ng pagkatamis-tamis. Napa-ikot ako ng mata. Malamang! Galing siya sa akin, eh kaya maganda siya. “Of course, my princess.” Ngumiti pa si Lexus. “More than mommy?” pang-aasar pa ng anak ko. Sumasakit ulo ko, ah! “You are both beautiful, period.” Natawa ako sa sagot niya. Pagkatapos naming pumili ng damit niya ay pumunta kami sa may toy section. Hawak-hawak ko si Lexi habang hawak naman ni Lexus ang push cart habang nakaakbay sa akin. Kung titignan mo ay para kaming
“Binugbog nila ako. Hindi pinakain at palaging pinapahirapan pero tiniis ko lahat ng iyon kaysa naman ikaw ang masaktan. Gustong-gusto na kitang makita pero hindi pwede kasi papatayin ka nila. Nang malamang nakauwi ka na galing sa hospital, napanatag ako kasi alam kong poprotektahan ka ng mga magulang mo. Saka lang ako pinayagan na lumabas ng selda para papirmahin ka. Kaya pala nila ako dinakip ay dahil hindi mo napirmahan ang annulment natin. Nang makita kong maayos na ang kalagayan mo ay nakahinga ako nang maluwang. Sabi ko sa sarili ko,sawakas magiging malaya ka na, asawa ko. Sobrang sakit, sobrang sakit sa- sa akin na makita kang pinipirmahan iyon pero wala akong magagawa dahil nasa likod ko ang mga tauhan nila. Pinilit nilang isama sa akin si Ericka para raw mas lalo kang masaktan. Nang umalis ka ay saka lang nila ako pinakawalan. Hindi ako makatulog sa kakaisip sa iyo, Celeste. Hindi ako makakain ng maayos dahil inaalala ko kung okay ka lang ba? Kung kamusta na kayo ni baby? A
“Gising ka na,” mahinang sabi ko na tila hindi makapaniwala. Napatitig ako sa mukha niya. Walang nagbago, guwapo pa rin sa paningin ko iyon nga lang ay medyo pumayat siya ng kaunti. Siguro dahil na rin sa ilang buwan niyang pamamalagi sa hospital na tanging dextrose lang ang nagpapalakas sa kaniya at ibang mga gamot. “Yeah, kanina pa.” He smiled weakly bago inalalayan si Lexi pababa ng kama. Nanlaki ang mga mata ko, baka mabinat siya! Pero imbis na sawayin siya ay nanatili na lang akong tahimik. I don't know how to open a conversation between us. “I want to cry, Celeste,” kagat-labing sabi niya kaya napaiwas ako ng tingin. Bakit naman gusto niyang umiyak? Dramahan na naman ba kami rito? Tumakbo papalapit sa akin ang anak ko at saka ako hinalikan sa labi. “Mommy, I’m so happy! Papa God heard my wishes! He granted it! I’m so happy! I want to cry!” masaya nitong sabi haban
"Are you ready?" tanong ko kay Lexi habang hawak-hawak ang kamay niya. Nauna kaming umuwi ni Lexi nang malaman ko ang nangyari kay Lexus. Hindi ko kasi maiwasang mag-alala. Kahit papaano ay may pinagsamahan pa rin naman kami. At tatay siya ng anak ko. Next week pa uuwi sina mommy. Nag-commercial flight na lang kami dahil sa pagmamadali. Nang makarating kaming NAIA ay nasa waiting area na sila Kuya Lace at Loreen. Sila ang nagpresintang sumundo sa amin kaya sino ako para tumanggi?. Buhat-buhat ko si Lexi habang hawak ko ang maleta namin. Kumaway-kaway sila kaya napangiti ako. Na-miss ko sila, sobra-sobra. "Mommy are they my Daddy's siblings?" nagniningning ang matang tanong niya kaya tumango ako. Tinapik niya ang kamay ko para bumababa na at saka tumakbo papunta kina Kuya Lace. "Hey! Look on your way, Lexi!" sigaw ko dahil nababangga siya ng mga ta
Four years had passed… Pinagmasdan ko ang batang tumatawang naglalakad habang akay-akay nina Mommy at Daddy. Napangiti ako, mahirap magpalaki ng bata lalo na kapag sobrang kulit. Mabuti at nariyan ang mga magulang ko para tulungan ako. Nang ipanganak ko siya ay napakalaki niya. Tapos iyakin, gabi-gabi ay umiiyak. Ilang buwan din akong puyat. Mahirap magdalang-tao ng siyam na buwan, mahirap manganak pero kinaya ko para sa anak ko, para kay Akeisha Lexi Hara. Worth it lahat ng paghihirap ko nang mailuwal ko siya. Napakagandang bata. Iyon nga lang ay kamukha niya ang papa niya. Nakakainis lang. Ako iyong naghirap tapos iyong ama iyong kamukha? Hah! Unfair, nasaan ang hustisya? Napailing-iling na lang ako, sa apat na taon na iyon, ni anino niya ay hindi ko nakita. Wala siyang paramdam at kung tutuusin nga ay inaakala kong patay na siya. “My! My!” sigaw ng anak ko nang makit
“Where are you going?” tanong ko kay mommy nang makitang bihis na bihis siya. Oo, nakauwi na ako. Sa anim na araw na iyon hindi niya ako dinalaw. At oo, umasa ako. “Mag go-grocery, anak. Wala si Celyn, eh,” nginitian niya ako at lumabas na. Si Celyn ang isang katulong namin dito, rinig ko kanina ay sinamahan daw niya iyong anak niya para magpa-enroll. Mag-isa lang ako ngayon dito sa bahay, si Daddy naman ay pumasok sa opisina. Ang mga katulong ay naka-out lahat at tanging bodyguards lang ang nasa labas. Napatulala ako sa kulay kremang pader. Masakit pa rin. Wala eh, mahal ko, eh. Sa bawat araw na lumipas hindi siya mawala-wala sa isip ko. Lagi kong tinatanong sa sarili ko kung ano bang kulang sa akin? Bakit hindi niya ako magawang mahalin? Hindi pa ba sapat ang pagmamahal ko para hindi niya ako iwanan?
Four Days Later…. Iminulat ko ang mata ko ngunit naipikit ko rin iyon dahil sa liwanag. Puros puti ang nakikita ko sa paligid at andaming nakatusok sa kamay ko. Kung ganoon ay buhay pa pala ako. Napatingin ako sa crucifix na nasa taas ng kama ko. Bakit hindi mo pa ako kinuha, Papa God? Ano pa po ba ang silbi ko rito? Pagod na pagod na kasi talaga ako, eh. Tapos ang bigat ng dibdib ko na parang pasan-pasan ko ang buong mundo. Nang ilibot ko ang tingin ko ay nakita ko si mommy nakaupo malapit sa pintuan at mukhang may ka-text. Nang makita niyang gising na ako ay tumakbo siya papalapit sa akin at saka ako niyakap. “Anak ko, gising ka na!” hikbi niya. “Iyong anak ko, mommy?” natatakot na tanong ko. Nag-iwas siya ng tingin. “Ma, iyong anak ko po,” pang uulit ko Naalala kong dinu