Warning: abuse_______________________________________________"Did you try loving me?" "No! You're not my type, Adrianna." In my life I never knew I could experience so much pain as much as I do now. Akala ko hindi ko na mararanasan ang ganitong uri ng sakit. Akala ko lahat ng sakit naranasan ko na. The moment I closed the door I break out. I was shaking in pain. I felt my whole world crashed right through my eyes. The world I built around him vanished in just an instant. Pakiramdam ko muli na naman akong mag-isa. Habang buhay na lang ba akong mag-isa? Meron bang mali sa akin? Ano bang kasalanan ko at kailangan kong maranasan ang lahat ng 'to? Pati ang kaisa-isang tao na inaasahan kong sasamahan ako sa hirap at ginahawa ay iniwan na rin ako. Akala ko totoo ang lahat ng mga pangako niya sa akin, but turns out that promises are meant to be broken. Kinuha niya lang ang loob ko saka ako iniwan. Kung hindi niya pala kayang panindigan ang pangako niya sana noon pa lang iniwan niya na
"Lalay hugasan mo muna itong mga gulay bago mo gayatin ha. Itabi mo ang mga bulok na tapos yung may pwede pang pinakinabangan gayatin mo. Walang dapat masayang Lalay, alam mo na kailangan nating makabawi."Tango lang ang sagot ko kay Ate Norma. Sa kanya ako nagtatrabaho simula nung mapadpad ako dito sa lugar nila. Sa isang buwan ko pamamasukan dito sa gulayan niya alam ko na ang mga dapat at di dapat gawin. Simple lang ang trabho ko, maggayat lang ng gulay na pwedeng gawing pinakbet at chopsuey, mga gulay na naisalba sa mga gulay na konti na lang ay mabubulok na.At first nagkasugat sugat pa ako. Seems like I'm not used to this kind of job. Pero wala akong magawa. Wala akong maalala, ni pangalan ko hindi ko maalala. Wala akong ibang choice, mas mabuti na ang ganito kesa mahanap ako ng mga taong humahabol sa akin sa panaginip ko sakaling totoo man ang mga 'yon."May binili akong pancit doon sa karenderia, kumain ka mamaya. Magtira ka para sa pananghalian mo dahil may pupuntuhan ako nga
"I know you.""S-sir?" nag-aalangan kong tanong sa kanya. Naramdam ko ang malakas na pagkabog ng dibdib pero andun ang kagustuhan kong malaman kung totoong kilala nya ako. "Kilala niyo po ako?He didn't say anything but I noticed him heaved a deep sigh. Pinagkatitigan ko ang mukha niya, baka sakaling maalala ko kung dati nagkakilala na ba kami pero wala akong matandaan, wala akong maalala. But there is something in him, by the way he looked at me seems like he really knew me." I want to talk to you and Nana Minda. I want to know what happened." he said in a stern voice.Yun lang ang sinabi niya saka nauna na itong lumabas ng sasakyan. Natulala ako saglit dahil sa sinabi niya kaya hindi ako nakagalaw agad. Huli na nung marealize kung naiwan na pala ako sa loob dahil pinagbukas niya pa ako ng pintuan."Salamat po Sir, pasensya na po..." tango lang ang sagot niya sa akin. Sinalubong ako ni Lola Minda. Umiiyak akong yumakap sa kanya. Ang takot na kanina ko pa pinipigilan ay ngayon ko
I always believed that I was given this life because I was strong enough to live it. I survived that night because I know I still have so many things to do in the future. I may be wounded, but everything heals. My body heals. My heart heals. The mind heals. My wounds heal. And I know one day my memory will comeback. I will remember everything...everything."Addy? M-mine? Oh God..."Hindi ako nakagalaw ng ang lalaking umiiyak kanina ay biglang yumakap sa akin. Sobrang higpit ng yakap niya na tila ba takot itong mawala ako sa kanya. Naguguluhan akong tumingin sa mga kasama niya. Pati sila ay tahimik din. "Uhm..S-Sir, excuse me po..." marahan kong tinapik ang likod niya para kumalas siya sa pagkakayakap sa akin pero lalo niya lang akong niyakap. Mas lumakas pa ang iyak niya at nababasa ang balikat ko ng mga luha niya. He's crying like a lost kid. I can feel the longingness and pain in his cries. I gently tapped his shoulder again. Nahihiya na ako sa mga tingin ng mga kaibigan niya sa
Sa mga sumunod kung araw sa mansion ganun pa rin ang turing sa akin ng mga lalaking kasamahan namin. Kung makaiwas sila sa akin para akong may sakit. Ni ayaw nila akong tapunan ng tingin. Tanging mga babae lang ang kumakausap sa akin.Anong problema nila? Wala naman akong sakit ah.Hindi ko na rin napansin si Kuya Falcon sa paligid. Nung tinanong ko yung kasamahan niya ang sabi may iba dawng assignment. Tinatanong ko kung saan siya kasi makikiusap sana ako na kung sakaling magawi siya sa bahay nina Avery, ipapatanong ko sana kung nakuha niya ba ang notebook ko doon sa pwesto ni Ate Norma.Ang huling kita ko kay Kuya Falcon ay noong tinanong ko kung alam niya ba paano diligan ang halaman ko pero daig niya pa ang minulto sa takot dahil nung tanungin ko siya nun namumutla siyang tumalikod sa akin ng walang pasabi.Weird! Lahat ng mga lalaking tauhan dito sa mansion ng mga Castillo ay weird. Kahit yung si Milo na crush ni Matet, wirdo din."Ang ganda ng mga dress mo Lalay. Mukha ka talaga
"Good morning, Mine ko! Breakfast for my baby is ready. Here, dinalhan kitang agahan, hotdog, itlog, corned beef, bacon tsaka fried rice. Diba ito yung favorite mo?"Nakangiting bungad ni Mr. Montenegro sa akin, sabay pasok sa foodcart na dala niya.He looks son fresh and energetic early in the morning. Hindi halatang maganda ang gising niya ngayon. Masyadong pabibo."How's your sleep, Mine?" Tanong niya pero dumiritso ito sa may bintana sabay hawi sa kurtina doon. "Me, I feel good. Ang sarap ng tulog ko kagabi. It really feels good to sleep right next to my baby. How about you? Naka-tulog ba ng maayos ang baby Addy na yan?"Mine, baby, Addy...I already told him not to call me that names pero heto tinatawag niya pa rin ako sa ganung pangalan."Gutom na ba ang baby ko?"Hindi pa nga ako nakasagot lumapit na ito sa akin sabay halik sa aking pisngi na tila ba close talaga kaming dalawa."Na- ready ko na yung damit na susuotin mo ngayong araw, pati ang bath tub na papaliguan mo. Come here,
Mabilis na lumipas ang mga araw, naging linggo hanggang sa naging buwan. I don't know for how long I will be in this kind of situation. Lumilipas ang araw pero wala pa rin akong naalala. Patuloy ang paggamot sa akin ni Dra. Divine pero hanggang ngayo kahit kaunti wala akong matandaan tungkol sa nakaraan ko. Ang naalala ko lang ay yung mga nakikita ko sa panaginip ko na hindi naman ako sigurado kung totoo ba o bunga ng kathang isip ko lamang. Katagalan unti-unting dumadami yung mga nakikita ko. Ang puting asong nagngangalang River, ang lalaking walang mukha, mga lalaking nagtatawan, lalaking may tatoo at may hawak na baril.Minsan may napaniginipan din akong dalawang bangkay sa hagdanan, but I'm not sure if totoong nakita ko yun. Or maybe that's a product of my imagination after watching horror movie.Hindi ko na talaga alam kung hanggang kailan ako magiging ganito. Gusto ko na bumalik sadating ako, pero sa lalong pagpupumilit kong alalahanin ang mga nakaraan ko mas lalo ata akong na
Today I woke up with a happy heart. Maaga pa lang gising na ako, tinulungan ko sina Hazel na maghanda ng agahan namin. Nagulat pa nga sila na marunong pala akong magluto. Nung una akala ko hindi ko din alam but it just comes out to me naturally.Para bang dati pa ay alam ko ng gawin ito. Siguro nung hindi pa nawala ang alaala ko may nagturo sa aking magluto kahit papano. My mother, perhaps? Or maybe my sister, if I have one?Hmmm, si Daddy kaya? Or baka si Kuya?Well since wala akong maalala in-assume ko na lang na hidden talent ko ito. Pero yung ibang putahe natutunan ko kay Lola Minda lalo na yung may mga gulay na sahog. Nung mga panahon kasing nag-iisa ako sa bahay ni Lola nagluluto din naman ako para sa sarili ko. Pagkatapos naming magluto, umakyat ako saglit para maligo. Sila nalang ang pinag-ayos ko. Kami-kami lang din naman ang kakain ngayon dahil wala ang mga amo namin. Busy si Sir Nate sa security agency niya dahil may hinahanap daw sila. Si Dra. Divine at Sir Nathan naman
"I can't bear the pain anymore, Mama. Everyday I feel like I'm dying. I can't sleep, I am hearing my Addy's cries calling my name. I am seeing her face full of tears begging for mercy. Sobrang sakit sa puso ko Mama. Hindi ko na alam paano mapawi ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Parang na akong mamatay..." I fell on my knees and cried hard in front of my mother. I couldn't remember when was the last time I didn't cry. Since that day they took my Addy from me, walang oras na hindi ako umiiyak. Para na akong mababaliw sa sakit. Hindi ko alam paano ko ipagpapatuloy ang buhay ko kung wala na siya. It's been how many weeks but I still we couldn't find her. Everyday the passes by I felt like I'm dying. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan niya. Kung may nag-aalaga ba sa kanya, kung may kinakain ba siya. Ilang beses na naming sinuyod ang lugar na huling pinagdalhan sa kanya pero kahit bali-baliktarin ko pa hindi ko pa rin siya mahanap. My Addy, my poor baby... "Stop blaming yours
"Balita ko nasa school niyo daw si Kuya Gaden mo? Magtuturo daw siya dun ngayon, nagkita ba kayo ni KUYA mo?"What the fuck, Villegas? Ang kapal ng mukha ni gagong e-emphasize na KUYA ako ni Adrianna. Kung sungalngalin ko kaya ang bibig niya makakatawa pa kaya siya?Tang-ina kanina ko pa tinatawagan ayaw akong sagutin. Sineserbatuhan ko pa ang gago para ihatid niya sa sasakyan ko si Addy pero pinili nitong asarin ako. "Kuya Gaden! Kuya Gors, kamo. Kuya Gors as in gorilla, Kuya. Banas ako dun sa gurang na yun. Alam mo bang siya ang math teacher namin? At alam mo ang ginawa niya sa amin kanina? Nagpabida lang naman siya Kuya, wala pa nagang naituro sa amin nagpa-quiz agad. Ang feeling niya pa, napaka strikto, konting galaw lang nilalapitan agad. Akala mo naman hindi siya naka-try mangopya noon. Panay pa ang tingin sa papel ko anong akala niya sa akin, bobo? Wow, siguro kung nagkataong magkakalase kami, tiyak ako siya ang mangongopya sa akin. Feeling niya!"I can imagine her beautiful f
"He's the man that I need but...he left me."I didn't sleep the whole night. Parang sirang palakang paulit-ulit na nagpe-play sa utak ko ang mga sinabi niya sa akin. I didn't left her, I am with her all the time. I may not be physically present but I make sure that I am there. I am silently taking care of her from afar. I just need to do that because I have to. Dahil ako mismo , hindi ako sigurado kung kaya ko bang kontrolin ang sarili ko pagdating sa kanya. Simpleng pagdikit nga lang ng katawan namin noon iba na ang nararamdaman ko ano pa kaya ngayong dalaga na siya. Ayokong bastusin siya kahit sa utak ko pero minsan hindi ko nako-kontral ang reaksyon na aking katawan. I don't want my obsession with her to go too far. My conscience is stressing me every time I'm jerking inside her bathroom for fucking sake. I'm no saint I know, kaya habang maaga pa at habang kaya ko pa umiwas na ako. Sinunod ko ang utos ni Daddy dahil alam kong para rin yun sa ikabubuti ko...sa ikabubuti ng lahat.
I am with my friends inside the VIP room in Z lounge. Ang bagong bar na pagmamay-ari ni Dominguez. After kung makipag-usap kay Dad kanina na gusto ko nang magretire sa trabaho ko dumiritso na agad ako dito. He asked me what's the reason behind and I told him that I need to 'focus' on guarding my Addy at mahirap na baka masalisihan ako lalo na ngayong dalaga na ito. Muntik pang mabilaukan si Daddy ng kape na iniinom niya dahil sa rason ko pero Dad as usual, he supports all my endeavors. Si Mama lang ang inaalala namin at baka kapag nalaman niya ang totoong dahilan ko ay baka makutusan niya ako."Are you sure with your decision anak?" malambing na tanong ni Mama sa akin. Pinatawag nila ako ni Daddy ngayon. Pasimple kong tiningnan si Dad baka kasi pasekreto niya ding sinabi kay mama ang dahilan tiyak malilintikan ako pero mabilis din itong nag-iwas ng tingin sa akin. Mom is always a cool mama, kalmante at palaging mahinahon pero ngayon mas mahinahon pa ito, mas kalamante at halatang
"I'm having my period, Daddy."I thought I studied everything about her but I was wrong, there's one thing I missed. I missed to study this part, that's why I'm paranoid. I don't know what to do, I'm not prepared for this. I even called my Mom what to do with her because she said she felt a little bit discomfort. Mom, told me what to do, but still, hindi ako mapakali. I think we really need to see a doctor. "Please calm down, I'm okay."How could I calm down kung sa tingin ko namumutla siya? Baka maubusan siya ng dugo. Tsaka, is it not too early for her to have a period?"Tita Doc, it's her..." I stopped and look at her. I don't know kung pang-ilang araw niya na ngayon."I had it last night..." she answered shyly."Kagabi pa pala nag-start Tita." I continue talking to Tita Divine. I told her everything that Adrianna told me about what she feels inside. "It's all normal for a teenager like her. Just tell her to be careful...you know what I mean right?"Yes I know what she meant by th
"How are you, baby?"Her beautiful sad eyes welcomed me when I sat beside her. She didn't say anything, she just smiled and look away after.Sa tuwing dinadalaw ko siya ganito ang palagi ko nadaratnan. She's alone, malayo ang tingin at malungkot ang mga mata.It's been a year since that incident happened. But I know still she hasn't recovered. I feel so sorry for her .She's too young to be in this situation." I bought something for you. I hope you'll like it." I said and motioned the gift box I brought for her.These are sets of girly stuffs like colorful nail polish, hair curler, hair clips, make-up set, lip and cheek tint for kids. I googled all these, since I don't know what are the likes of young girls like her. I even ask the saleslady in the mall if these stuffs I bought are safe for her to use.I also bought her set of sketch pads and colorful pens and pencils. The house helper told me that she likes to draw, perhaps that's her way to make herself busy since she's always left
Ang sabi ni Mama, wag ko daw punuin ng galit ang puso ko. Dahil kapag pinuno ko ito ng galit wala ng space para sa mga bagong biyaya. Kaya lumaki akong wala akong dinadalang galit sa aking dibdib. Kahit sa tunay kong ama na tumalikod sa amin hindi ako galit.Tinanong ako ni Mama isang beses kung gusto ko bang malaman kong sino ang totoo kung ama, sinagot ko siya na hindi na.Kuntento na ako sa kanila ni Daddy. Kung noon madami akong tanong sa utak ko bakit niya kami iniwan, ngayon natutunan ko na ring tanggapin na may mga bagay talaga na hindi para sa amin. At baka isa na doon ang tatay ko, baka nga hindi siya para sa amin ni Mama.Pero kahit ganun pa man ang nagyari, malaki pa rin ang pasalamat ko sa kanya. Dahil sa kanya, nabuhay ako sa mundong ito. At kung saan man siya naroroon ngayon, dasal ko na sana masaya siya.Na sana maayos ang buhay niya. Kung darating man ang araw na magkikita kami, siguro nakatadhana na yun. Hintayin ko na lang ang araw na yun para sa amin."Your father is
"From now on, you will treat that baby like she's your younger sister. Inaanak na namin ng mommy ang batang yun kaya para mo na din itong itong kapatid."Kapatid? Hell no! Ayoko siyang maging kapatid. Kung may gusto mang akong maging kapatid yun ay si baby princess na hanggang ngayon hindi pa rin nahahanap ni Daddy. Siya lang ang gusto ko, hindi si baby girl."Ang ganda ng baby nila Hon, parang doll." Si mommy. "Gawa tayo ng--" pero hindi natuloy ni Daddy dahil tinakpan ni Mommy ang bibig niya.I'm listening to Dad and Mom, they're whispering words to each other but my focus was not on them really. Nakatingin ako sa labas bintana, pinapakiramdaman ang aking sarili kung bakit hanggang ngayon sobrang lakas parin ng tibok ng puso ko.Kanina ko pa ito napansin, kahit nung nagsimula na ang binyag at nakatingin lang ako sa bata pakiramdam ko kumakawala ang puso ko. Yung mga ngiti niya parang nanghahalina. Di kaya namaligno ako ng bata? Pero may maligno bang ganun ka ganda? No hindi malign
A week after my graduation in grade six, nagulat na lang ako ng biglang nagtanong si Mama sa akin na kung ayos lang ba sa akin na luluwas kami ng Maynila. May nag-offer daw ng trabaho sa kanya bilang waitress doon. May mga taga Manila daw na kumain sa karenderya na pinagtatrabuhan niya na naghahanap ng mga empleyado para sa bagong bukas na resto. Maganda daw ang offer sa kanya, mas malaki ang sahod kesa sa trabaho niya ngayon bilang washer plus may kasama pang accomodation para sa amin.That means new place, new adjustments. I have to leave again the life I had in Davao and start a new life in Manila. Pero wala akong problema kahit saan man, ayos lang sa akin. Ang mahalaga para sa akin ay kasama ko si mama saan man kami mapadpad. I trust my mother's choice. I will always honor whatever decisions she make."Sol, ito ang magiging tirahan niyo ng anak mo." Inilibot ko ang tingin sa apartment na sinabi nung manager ng resto kung saan magtatrabaho ang mama ko. Siya yung sinasabi ni Ma