Theodore Jasper's POV Niyaya ko si Kaisha na sumayaw upang makaalis sa table namin kasi pinagtitinginan na rin kami ng ibang mga estudyante. Ayokong dumating sa punto na masaktan si Rain physically lalo na't nauubos niya na ang pasensiya ko. Nakapag-usap at nakapagpatawaran na silang dalawa ni Kaisha last week, pero parang wala lang sa kaniya ang nangyari. Ang bait-bait niya kapag nasa harapan niya si Mommy, pero ang sama-sama ng ugali niya kapag nakatalikod. Hindi ko ugaling pumatol sa babae, pero baka hindi ako makapagtimpi at masaktan ko siya dahil sa mga pinanggagawa niya kay Kaisha. "Inaantok ka na ba?" tanong ko kay Kai nang isubsob niya ang mukha niya sa leeg ko. "Magwo-work kaya ang relasyon natin?" Nag-angat siya ng tingin. Pumungay ang mga mata niya. "Bakit mo naitanong, Kai?" "I'm just wondering kung hanggang kailan ang relasyon natin. Magtatagal kaya 'to? Tayo pa rin ba after five years?" "I'm sure about you, Kaisha. Ang random ng tanong mo. Kinakabahan ako bigl
Awa ang nararamdaman ko matapos ikwento ni Kaisha ang mga naalala niya noon nang iwan siya ng totoo niyang pamilya. Hindi niya totoong mga magulang ang nagpalaki sa kaniya kasi itinakwil daw siya ng sarili niyang mga kapatid at ina. Gusto kong iparanas sa kaniya ang totoong pagmamahal na hindi niya naranasan sa kaniyang totooy pamilya. Kaya nakapagpasya ako na ipakilala na siya sa pamilya ko. Wala akong pakialam kung ano ang magiging consequences ng gagawin kong desisyon. Ang nasa isip ko ngayon, hinding-hindi ko siya iiwan. Kung hindi siya matanggap ng pamilya ko, gagawin ko ang lahat para matanggap siya. Ipaglalaban ko si Kaisha. Sana ganoondin siya sa akin - she's willing to fight para sa relasyon namin. Today is our first monthsary, I want to surprise her, pero tinawagan ako ni Mommy na ngayon daw sila darating kasama ang mga kapatid ko. Hindi niya alam na ngayong araw ko siya ipapakilala sa kanila. Wala na kaming dapat itago pa kasi sigurado akong may alam na silang lahat tungk
Pinagmasdan ko si Theo na masayang kumakanta habang tinatahak namin ang daan patungo sa bahay nila. Hindi ko maalis sa isipan ko ang mga nalaman ko ngayong araw. Nawalan ako ng lakas na kausapin siya at sabihin ang mga sinabi ni Ma'am Rhian kasi natatakot akong mahusgahan kahit hindi ko naman ginusto ang nangyari kay Ella. Hindi rin naman ako sigurado kung may katotohanan ba ang mga sinabi ni Ma'am Rhian o gawa-gawa niya lang 'yon upang layuan ko si Theo. "Ayos ka lang ba, Kai? Kanina ka pa tahimik?" tanong niya at tiningnan ako sa salamin. "Napapangitan ka na ba sa boses ko?" Mabilis akong umiling. "Kinakabahan lang ako," pagdadahilan ko. Hindi ko siya matingnan ng diretso. "Kumusta pala ang lakad mo? Nakuha mo ba lahat ng notes mo?" Tumango ako. "Pwede ba tayong mag-usap pagkatapos nating kausapin ang pamilya mo? Kung magiging maayos pa rin tayo pagkatapos ng araw na 'to." "Nag-uusap na tayo, Kaisha. Pwede naman ngayon bakit kailangan pa na mamaya?" "Mamaya na lang." Ngumiti a
Pinigilan ko ang sarili kong maiyak sa harapan ng pamilya ni Theo. Hindi ako makapaniwalang tanggap nila ang relasyon namin lalung-lalo na sa Mommy niya. Maaga akong naulila sa pamilya, pero hindi ko aakalaing sa kanila ko lang mararanasan ang pagkakaroon ng masayang pamilya. "I'm sorry, Kai, kasi noong una hindi kita matanggap para sa anak ko. Nadala lang siguro ako sa mga sinabi ni Rain. Napamahal na rin kasi ako sa batang 'yon. Mahal niya si Theo, pero ikaw naman ang mahal ng anak ko. Ayaw ko rin maging hadlang sa inyong dalawa," sabi ni Tita Anabelle habang pinagmamasdan niya si Theo na mahimbing na natutulog. "And to be honest, upon seeing him right now na maayos na siyang nakakatulog, mas lalo lang kitang nagustohan. Siguro, Theo found the right person kung saan siya makapagpahinga. Stress siya sa amin at sa pag-aaral niya. It's been years, ngayon ko lang siya narinig na humihilik habang natutulog. Hindi kasi siya nakakatulog ng maayos. Palaging nagigising ng madaling araw. Pal
Nanginginig ang katawan ko sa pinaghalong emosiyon na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas upang masabi lahat ng 'yon kay Ma'am Rhian. Ang tanging nasa isip ko ngayon ay ipaglaban ang relasyon namin. Mamaya ko na lang iisipin kung ano ang magiging epekto ng ginawa ko ngayong gabi. "Ano, TJ? Papayag kang makasama ang kapatid ng taong bumaboy kay Ella?" Pinagkrus ni Ma'am Rhian ang mga braso niya. Nanatili namang tahimik ang mga magulang ni Theo. "You doesn't know anything about Ella. Who told you about her?" matigas na sabi ni Theo. Namilog ang mga mata ni Ma'am Rhian at bumaling sa Mommy ni Theo. "I'm so sorry, TJ," namamaos na usal ni Tita Anabelle. Sinulyapan ko si Theo. Napapailing siya. Bumaba ang paningin ko sa kamay niya nang hilahin niya ako papalapit sa kaniya. Ipinagsiklop niya ang mga kamay namin. "I don't fucking care kung magkapatid silang dalawa. Her real family abandoned her when she was young. She doesn't know anything about them. Stop bri
Pinagmasdan ko si Theo na nilalagay sa maleta ang mga gamit namin. Hindi pa rin ako makapaniwala sa desisyon niya. We'll leave their condo kasi lilipat kami ng matutuluyan. "Seryoso ka ba talaga sa desisyon mo?" paulit-ulit kong tanong. Baka nagbibiro lang siya at babawiin niya ang sinabi niya sa mga magulang niya. "Kailan ba ako hindi nagseryoso, Kai? We'll living together. Itatanan na kita." "Nababaliw ka na ba? Ang bata-bata pa natin!" asik ko. Sinapo ko ang noo ko. Mali 'tong ginagawa namin. Mali ang talikuran ang sarili niyang pamilya nang dahil lang sa akin. "Bata? We're not kids anymore, Kaisha. Hindi naman kita gagalawin kahit -" "Huwag mo na ituloy 'yan!" Binato ko siya ng unan. Naalala ko na naman ang nangyari noong first date namin. "Tulongan mo na lang ako. Bukas na lang natin kukunin ang ibang mga gamit natin. Ang importante, makaalis tayo ngayong gabi. Baka magpunta sila rito." Napapailing na lang ako at sinunod ang sinabi niya. Kung makikipagtalo pa ako, wala rin
Naging maayos naman ang buhay namin nang lumipat kami ng condo. Sinusuportahan namin ang isa't isa lalung-lalo na sa pag-aaral. Tatlong buwan na rin ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin akong balita sa pamilya niya. Napag-usapan din kasi namin na huwag ko raw munang i-mention ang pamilya niya. Sinunod ko na lang din ang sinabi niya kasi 'yon lang daw ang nagbibigay ng peace of mind niya. May bago na rin akong trabaho, katulad pa rin sa huli kong trabaho. Mas malaki nga lang ang sahod ko. Kahit papaano ay nalilibre ko naman si Theo gamit ang sahod ko. Nabibili ko rin ang mga pangangailangan ko sa school. Gusto kong magkaayos ang pamilya ni Theo. Ayokong masira ang pamilya niya dahil lang ako ang pinili niya. Pero hindi ko alam kung papaano ko sila pagbatiin. Masama pa rin ang loob niya sa mga magulang niya. Mga kapatid niya lang ang kinakausap niya. Pinapatay niya ang tawag kapag naririnig ang boses ng mga magulang niya sa kabilang linya. Malapit na ang araw ng pasko, pero h
Hindi ko maalis ang paningin ko sa dalawang singsing na ibinigay ni Theo sa akin habang hinihintay namin ang pagdating ng pamilya niya. Mabuti na lang at pumayag siya sa gagawin ko. Ilang araw ko rin siyang kinulit kasi ayokong paasahin ang pamilya niya. Napalingon ako kay Theo nang isinandal niya ang ulo niya sa balikat ko. Kinuha niya ang kamay ko at hinalikan. "Mahal na mahal kita. You're my fiancé. We'll stick together." Ngumiti ako. Abot tainga na naman ang ngiti ko kasi sinabihan niya na naman akong fiancé. Ang sarap pakinggan. Ako na yata ang pinakamasayang babae sa balat ng lupa. Siya ang una kong boyfriend tapos nag-propose kaagad sa akin kahit kabagu-bago pa lang ng relasyon namin. Dinaig niya pa yata ang magkarelasyon na matagal ng nagsasama. Kahit hindi pa naging kami, nakatira na kaming dalawa sa iisang bubong. "They're here, Theo," bulong ko nang makita ko ang pamilya niyang pumasok VIP room. Ipinagsiklop niya ang mga kamay namin. Malamig ang kamay niya kaya napaling
January 11, 2024 TBSB is now signing off na po. Yes po, tinuldukan ko na ang book na ito. Hanggang Book 3 lang siya kasi nakapagpasya na ako na gawing separate books ang Book 4 at Book 5. Baka next week ay masimulan ko na siya at mai-apply. Maraming salamat sa pagsama sa akin nang mahigit pitong buwan. Wala akong balak tapusin ng ganito kaaga ang librong ito kasi nagbabalak pa akong magsulat ng kwento sa mga apo ng Del Fuego, pero lahat ng 'yon ay naglaho sa isipan ko simula noong October 2024. Sa mga taong nagtiwala at patuloy na sumuporta sa akin, maraming salamat po. Sa mga taong nakilala ko rito, ikinagagalak ko po kayong makilala. Isa sa mga dahilan kaya maaga kong tinapos ang TBSB ay dahil magiging abala na ako next month o after ng LET 2025. I'm a student po. A 4th year student taking up a Bachelor of Secondary Education Major in Mathematics. Magiging abala na po ako sa mock board review kaya baka mawala ako pansamantala sa GoodNovel. Simula po bukas, ipagpapatu
Brielle’s POV Maingat na pinarada ni Mark ang kotse sa labas ng gate ng aming bahay. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siniil kaagad ang labi ko ng halik. Nangunot ang aking noo nang kagatin niya ang labi ko. Itinulak ko siya palayo sa akin. Nang tingnan ko siya, namumula ang mga mata niya. “May problema ka ba sa akin?” Tinaasan ko siya ng kilay at pinagkrus ang aking mga braso. Ngumisi siya, dahilan kaya uminit ang ulo ko. “It’s our wedding anniversary, pero hindi mo man lang maalala.” Napakagat-labi ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Biglang nanuyo ang aking lalamunan. Sa sobrang busy ko sa ospital ay hindi ko na namalayan kung anong petsa na ngayon. Humakbang ako palapit sa kaniya, mukhang nagtatampo siya sa akin kasi nakalimutan ko ang wedding anniversary namin. “Sorry na. Nakalimutan ko. Alam mo namang marami akong iniisip na problema, ‘di ba?” Niyakap ko siya, pero hinawi niya ang kamay ko. “Sa lahat ng pwedeng makalilimutan, wedding anniversary pa talaga
Brielle’s POV “Baby, come here,” sabi ni Mark akin nang pumasok siya sa aming kwarto. “Hey, ilabas mo lang lahat ng hinanakit mo,” bulong niya at niyakap ako ng mahigpit. “Just cry and cry hanggang sa mawala ang sakit…” “I missed him already,” mahinang sabi ko at kumalas sa yakap niya. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang palad ko at hinawakan ang picture frame ni Daddy. “Can’t believe it that you’re gone, Dad…” Umupo ako sa kama. Napansin ko agad ang pagtabi niya sa akin. Hinawakan niya ang ulo ko at pinasandal sa balikat niya. “Thank you for killing that bastard.” Tiningnan ko si Mark, bakas sa mukha niya ang pagkagulat. “Thank you for saving me, Mark. Kung pareho kaming nawala ni Daddy, baka mas lalong hindi kakayanin ni Mommy at ng mga kapatid ko.” “Hindi mo kailangang magpasalamat. Asawa kita. Obligasyon kita. Responsibilidad ko ang protektahan ka.” Hinaplos niya ang aking mahabang itim na buhok. Bumuntong-hininga ako. Isang taon na ang nakalipas mula nang nawala si D
Mark’s POV Basang-basa ako ng tubig-ilog, halos hindi na makahinga sa pagod at takot. Nakayakap ako kay Brielle, ang katawan niya ay walang buhay na nakasandal sa akin. Ang puso ko ay tila tumigil sa pagtibok. Hindi ko alam kung paano ko siya nailabas sa malamig na tubig, ang tanging nasa isip ko lang ay mailigtas siya. “Brielle,” bulong ko sa kanyang tainga, ang boses ko ay halos hindi marinig. “Brielle, please.” Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay namumutla, at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Naalala ko ang lahat ng mga nangyari. Ang pagkidnap sa kanya, ang paghabol ko kay Luigi, ang pag-iwas sa mga bala, at ang pagtalon ko sa ilog para lang mailigtas siya. Lahat ng iyon ay parang isang malabong panaginip. “Brielle…” Pinagpatuloy ko ang pag-alog sa kanya, umaasang kahit papaano ay magising siya. “Gising na, please. Kailangan kita. Huwag mo akong iiwan. Kailangan ka namin. Hinihintay ka ng mga anak natin.” Ginawa ko na ang lahat para masagip siya. Nags
Brielle’s POV Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong panaginip lang ang lahat. Walang kadenang nakatali sa mga kamay at paa ko. Wala ring sugat ang aking paa. Buhay pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Madilim ang paligid. Hinanap ko ang switch ng ilaw at binuksan ‘yon. Pagkabukas ko sa ilaw, mukha kaagad ni Luigi ang nakita ko. Napaatras ako pabalik sa kama nang makita ang hawak niyang baril. “We are leaving,” matigas niyang sabi at hinawakan ng mahigpit ang braso ko. “Pakawalan mo ako!” Pilit kong binawi ang aking braso sa kaniya. “Tama na! Nasasaktan ako!” Napamura ako nang bigla niya akong sampalin sa pisngi. “Sasama ka sa akin!” sigaw ni Luigi. “Hindi ako sasama sa ‘yo! Pakawalan mo na ako!” Itinutok niya ang baril sa akin. Namilog ang aking mga mata nang maaalala ang nangyari sa panaginip ko. Bigla na lang lumambot at nanginig sa takot ang aking tuhod. Hindi ako pwedeng mamatay dahil kailangan
Brielle’s POV “Let me go!” sigaw ko nang marahas akong hilahin ni Luigi papasok sa loob ng van. I can’t believe it. He kidnapped me. Bagay na hindi ko aakalaing magagawa niya sa akin. He raped me. Ilang gabi niya akong ginagamit. Diring-diri na ako sa sarili ko. “Luigi, I’m begging you. Pakawalan mo na ako,” pagmamakaawa ko. “Nakuha mo na ang gusto mo, ‘di ba? You raped me…” halos hindi ko na makilala ang boses ko nang bumagsak ang mga luha ko. “I won’t do that, Brielle. You’re mine.” Hinawakan niya ang pisngi ko. Hinalikan niya ang labi ko, pero kinagat ko ang labi niya. Tumawa siya at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Kaya pala baliw na baliw ang asawa mo sa ‘yo kasi ang sarap-sarap mo.” Marahas niyang hinalikan ang leeg ko. Ginamit ko ang natitirang lakas sa katawan ko upang pigilan siya sa gagawin niya. “Kill me, Luigi! Huwag mo na akong pahirapan pa!” sigaw ko sa kaniya. “Ano pa ba ang gusto mong gawin sa akin? You touched me multiple times. Please let me go. M
Mark’s POV Mag-iisang buwan na mula nang ma-kidnap si Brielle sa airport. Habang tumatagal ay mas lalo lang akong kinakabahan. Ilang araw na rin akong hindi makatulog at makakain ng maayos sa kaiisip kung saan siya dinala. Sa tuwing may nababalitaan akong may natagpuang katawan sa iba’t ibang lugar ang mga pulis, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpunta sa lugar dahil baka si Brielle na ‘yon. Ang kalusugan ng triplets ay naaapektuhan na rin dahil ilang linggo nang nawawala si Brielle. Hinahanap na siya ng mga anak namin. Sa tuwing naririnig ko ang pag-iyak nila, parang hinihiwa ang puso ko. “Wala pa rin bang balita tungkol sa kapatid ko?” matigas na tanong ni TJ nang dumating ang mga pulis sa bahay nila. Nagpaalam ako kay Kaisha na aalis muna dahil may tatawagan lang ako. Dinial ko kaagad ang numero ng tauhan kong nagbabantay sa lahat ng mga kinikilos nina Lander, Jarren, at Karina. Sila lang ang mga taong gagawa ng ganito sa akin. Wala akong ibang taong pwedeng paghinalaan
Mark’s POV Tatlong araw na ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin kaming balita kay Brielle. Wala kaming maiturong suspect dahil hindi namin makita ng maayos ang mukha ng taong kumuha kay Brielle sa CR. Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita kong pumasok sa loob ang aking biological mother. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang aking atensiyon sa computer. “Hijo, pwede ba tayong mag-usap?” mahinang sabi niya. “Ano naman ang pag-uusapan natin?” Pinatay ko ang computer at humarap sa kaniya. “Para saan?” “Tungkol sa kompanya…” Ngumisi ako. “Hindi pa naman ako namumulubi kahit na nawala ang mga bagay na pinaghirapan ko. Hindi ako interesado sa kompanya ninyo.” Bumuntong-hininga siya at lunapit sa akin. “I need you, hijo…” Nangunot ang aking noo. “Mukhang nakalimutan mo yatang mas pinili mo ang isa pang anak sa labas ni Papa kesa sa akin. Gusto ninyong ibigay ang posisyon na ‘yon para sa akin, pero may kondisyon. Nang hindi ko sinunod ang kagustohan n
Mark’s POV Kanina ko pa tinatawagan si Brielle, pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Nandito ako ngayon sa airport, naghihintay sa kanila. Nauna akong bumalik sa Pilipinas dahil inasikaso ko ang mga ari-ariang ninakaw ng aking mga kapatid: hotels and resorts ay nakapangalan na sa kanila. Sa tulong ng aking magaling na lawyer, may posibilidad na mabawi ko ang mga ari-ariang nawala sa akin. Sa ngayon, dahan-dahan ko munang babawiin ang mga bagay na pagmamay-ari ko. Hinding-hindi na ako magpapakaduwag at magpatalo sa takot. Kumaway ako nang makita ko sina TJ at Kaisha, hindi nila kaagad ako napansin kaya tinawagan ko si Kaisha. Kasama nila ang triplets. Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ko. “Nasaan si Brielle?” tanong ko at nilapitan ang mga bata. “Kanina pa namin siya hinahanap. Nagpaalam siya kanina sa amin na pupunta muna raw siya sa banyo, pero hanggang ngayon aay hindi pa nakabalik,” sagot ni Kaisha. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Dalawang buwan ng