One year later... Para akong nakalutang sa ulap habang inaalala ang mga pinagdaanan namin ni Theo last year. Kahit papaano ay nairaos namin ang relasyon at pag-aaral namin. Halos hindi makapaniwala ang magulang niya nang malamang nag-propose si Theo sa akin. Mas lalo lang kaming naging matatag kasi nasa tabi namin ang pamilya niya. Nakasuporta ang mga magulang niya sa amin. Pinili naming ilihim sa publiko ang engagement upang maiwasan ang pangbabatikos ng ibang tao lalo na't pareho pa kaming nag-aaral. Pati mga kaibigan at kaklase namin ay walang alam. Ang alam lang nila ay magkarelasyon kaming dalawa. Nagpapasalamat ako kasi lumipat ng ibang paaralan si Rain. Balita ko isa sa ginawang rason niya kaya siya lumipat ay dahil hindi natuloy ang engagement nila. Nagkaroon ng alitan ang mga magulang nina Rain at Theo dahil lang sa pagtutol ng mga magulang ni Theo sa engagement. Napabuntong-hininga ako habang inaayos ang mga gamit ni Theo na dadalhin niya sa Pilipinas. Doon siya sa komp
Palabas na ako ng building nang mapansing may tumatawag sa akin na kaagad ko naman sinagot. "Hello?" "Ahsiak, are you free? Let's meet up." Napabuga ako ng hangin nang marinig ang boses ni Dylan. Pinakalma ko muna ang sarili ko bago nagsalita. "Let's meet tomorrow, Sir." "Stop calling me Sir. Call me Dylan." "Whatever. Let's meet tomorrow so we can discuss the project," saad ko at binaba ang tawag. "Where are you going, Ahsiak?" Napaigtad ako nang marinig ang boses ni Dylan. Napalingon ako sa likuran ko at nakita siyang nakasandal sa kotse niya. "That's none of your business." I rolled my eyes. "Cancel your date for tonight. We need to discuss the project so we can start planning -" "I don't have a date tonight. Bukas na natin pag-uusapan ang tungkol sa project na pinapagawa ng Daddy mo." Pinagkrus ko ang aking mga braso. "And please stop calling me Ahsiak. May pangalan ako." "Why? Ahsiak. That's a beautiful name." "I'm Kaisha. I'm not Ahsiak." Napapailing siya habang tuma
Buong araw akong nanatili sa kompanyang pinapasukan ni Kaisha upang makasigurong hindi siya malalapitan ng anak ng may-ari. Nang makita ako ng ibang empleyado at interns, halos hindi sila makapaniwalang may relasyon kaming dalawa ni Kaisha. Mabilis nila akong nakilala dahil sa pamilya ko. May ibang negosyo rin naman kasi ang pamilya ko rito sa US. Nang mapansing malapit na ang uwian nila, tinulongan ko siya sa pagliligpit ng mga gamit niya. "Doon ka lang. Baka kung ano ang iisipin ng ibang empleyado at mga interns na kasama ko," sabi niya at sinulyapan ang mga taong nakatingin sa amin. "I want to help you. Baka si Dylan ang gusto mong tumulong sa 'yo," bulong ko. Napahinto siya sa ginagawa niya at tumingin sa akin. "Pinagseselos mo pa rin ang taong 'yon?" Ginulo niya ang buhok ko. "You're my fiancé, Theo. Binakuran mo na ako." "I trust you, Kaisha. Sa lalaking 'yon wala akong tiwala." Kinuha ko ang bag niya. Pinanlakihan niya ako ng mga mata. "Let's go," saad ko at inakbayan siya
Kaisha's POV Pumagitna ako kina Dylan at Theo nang mapansing umaapoy na sa galit si Theo. Nakakuyom ang isang kamay niya habang nakatitig kay Dylan. Hinawakan ko ang kamay niya at kinuha ang alak na hawak niya. "Kaisha, hindi mo naman sinabing may boyfriend ka na pala," saad ni Dylan. "I'm not her boyfriend. I'm her fiancé," pagdidiin ni Theo sa huling salita. Ipinagsiklop niya ang mga kamay namin. "She's mine. Go over there. Sa ibang babae ka lumapit, huwag sa kaniya kasi pag-aari ko siya." "Theo, that's enough," saway ko nang mapansing nakatingin sa amin ang mga kaibigan nila at ang ibang mga tao sa loob ng bar. Bakas sa mga mukha ng mga kasama nila ang pagtataka kasi wala itong naiintindihan sa pinag-uusapan nina Dylan at Theo. Hinila ko si Theo patungo sa kabilang table upang pakalmahin. Nakangisi lang si Dylan nang lingonin ko siya habang kinakausap ni Lemuel. "Do you like him?" Nangunot ang noo kong tumingin kay Theo. "No. Bakit mo naman naitanong? Engage na tayo, pero in
Lumiban ako ng dalawang araw upang makasama si Theo at para ipagdiriwang ang monthsary namin. Mabuti na lang at pinayagan ako ni Ma'am Leizel. Basta raw matapos ko ang pinapagawa ni Sir Martin sa amin ni Dylan. Speaking of Dylan, ilang araw rin siyang mawawala. Napag-usapan naman namin ang magiging output ng project. Hihingi rin ako ng mga suhestiyon ni Theo kung maganda ba ang napagplanuhan namin ni Dylan tungkol sa project. Gumala kami ni Theo kahit saan. Nagpunta sa resort at nanatili ng isang gabi roon tapos kinabukasan sa ibang lugar naman. Kahit papaano, nabawasan ang stress na nararamdaman ko sa mga pinapagawa sa aking mga trabaho sa kompanya. Sinulit talaga namin ang tatlong araw na pananatili niya rito kasi babalik na rin siya sa Pilipinas dahil hindi siya nakapagpaalam ng maayos sa mga magulang niya. Ang alam lang daw nila, may sakit siya kaya hindi siya papasok ng tatlong araw sa kompanya nila. Pinasadahan ko ng tingin ang loob ng silid namin, mag-iisa na naman ako kasi b
Sa mga nakaraang buwan, naging maayos naman ang relasyon namin ni Theo kahit na pareho kaming busy bilang intern students. Paminsan-minsan na lang kami nakakapag-usap at nakakatulog na rin ako kaagad pagkauwi ko sa condo. Ngayon ang huling araw ko sa kompanya bilang intern student. Nagkaroon kami ng kaunting salu-salo kasama ang boss namin. Ang bilis ng panahon, parang kahapon lang nahihirapan pa akong mag-adjust sa workplace. Halos araw-araw dumudugo ang ilong ko sa pakikipag-usap sa mga empleyado at ibang interns kasi hindi sila makakaintindi ng salitang Pilipino. Nagpapasalamat nga ako kasi marunong palang magsalita ng Pilipino ang pamilya ni Sir Martin. Kahit papaano ay nakakahinga ako ng maluwag kapag kausap ko si Sir Martin kasi hinahayaan niya lang akong magsalita gamit ang lenggwahe kung saan ako mas kumportable. Marami akong natutunan na maari kong i-apply sa sarili ko kapag naging ganap na architect na ako. Hindi na ako makapaghintay na grumaduate. Makakasuot na rin ako ng
Nanatili lang akong nakatitig sa labas ng bintana habang pinupunasan ang mga luha kong walang-tigil sa pagpatak. Hinatid ako ni Dylan sa condo kanina. Nanginginig ang katawan ko sa pinaghalong galit at sakit kaya hindi ako makatayo. Shock ako sa nakita ko. Hindi ko alam kung paano nagawa ni Theo 'yon sa akin at kung kailan 'yon nangyari. Napalingon ako sa phone ko nang mapansing may tumatawag. Bumuhos ulit ang luha ko nang makita ang pangalan ni Theo. Makalipas ang mahigit dalawang linggo ay ngayon lang siya tatawag sa akin. Dahil ba may alam na ako sa nangyari? Pinatay ko ang phone ko at nagsimulang mag-impake ng mga gamit. Hindi ko alam kung saan ako pupunta kasi wala rin naman akong ibang matutuloyan. Ang nasa isip ko ngayon ay umalis sa condo. Hindi ko na kailangang pakinggan kung ano ang sasabihin niya. Magpapaliwanag ba siya o makikipaghiwalay, wala akong pakialam. I trusted him, but he cheated on me. Isinubsob ko ang mukha ko sa unan at hinayaan ang sarili kong umiyak. Bakit
Hindi pa rin ako huminto sa kaiiyak nang nasa loob na ako ng taxi. Tinatanong ako ng taxi driver kung saan ako pupunta, pero wala akong maisagot kasi hindi ko rin alam. Nang tumila na ang ulan, nagpasya akong bumaba ng taxi. Siguro naman ay malayu-layo na ang biniyahe namin. Hindi niya na ako masusundan. Nakarating ako sa park na kadalasan pinupuntahan namin ni Theo. Mas lalo lang akong nasasaktan nang maisip ang masasayang alaala namin dito. Umupo ako sa bench malapit sa playground ng mga bata. Isinubsob ko ang mukha ko sa maleta at ipinagpatuloy ang pag-iyak. Nanginginig pa rin ang katawan ko sa galit. Napasinghap ako nang muling bumuhos ang malakas na ulan. Hinayaan ko ang sarili kong maupo lang sa bench. Hindi ko alam kung saan ako magpapalipas ng gabi. Hindi na ako babalik sa kaniya. Ayokong magpakatanga dahil lang sa pag-ibig. Nag-angat ako nang tingin nang mapansing may tumabi sa akin. Napalunok ako nang makita ko si Dylan, may bitbit siyang dalawang payong, pero hindi niya
January 11, 2024 TBSB is now signing off na po. Yes po, tinuldukan ko na ang book na ito. Hanggang Book 3 lang siya kasi nakapagpasya na ako na gawing separate books ang Book 4 at Book 5. Baka next week ay masimulan ko na siya at mai-apply. Maraming salamat sa pagsama sa akin nang mahigit pitong buwan. Wala akong balak tapusin ng ganito kaaga ang librong ito kasi nagbabalak pa akong magsulat ng kwento sa mga apo ng Del Fuego, pero lahat ng 'yon ay naglaho sa isipan ko simula noong October 2024. Sa mga taong nagtiwala at patuloy na sumuporta sa akin, maraming salamat po. Sa mga taong nakilala ko rito, ikinagagalak ko po kayong makilala. Isa sa mga dahilan kaya maaga kong tinapos ang TBSB ay dahil magiging abala na ako next month o after ng LET 2025. I'm a student po. A 4th year student taking up a Bachelor of Secondary Education Major in Mathematics. Magiging abala na po ako sa mock board review kaya baka mawala ako pansamantala sa GoodNovel. Simula po bukas, ipagpapatu
Brielle’s POV Maingat na pinarada ni Mark ang kotse sa labas ng gate ng aming bahay. Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siniil kaagad ang labi ko ng halik. Nangunot ang aking noo nang kagatin niya ang labi ko. Itinulak ko siya palayo sa akin. Nang tingnan ko siya, namumula ang mga mata niya. “May problema ka ba sa akin?” Tinaasan ko siya ng kilay at pinagkrus ang aking mga braso. Ngumisi siya, dahilan kaya uminit ang ulo ko. “It’s our wedding anniversary, pero hindi mo man lang maalala.” Napakagat-labi ako at nag-iwas ng tingin sa kaniya. Biglang nanuyo ang aking lalamunan. Sa sobrang busy ko sa ospital ay hindi ko na namalayan kung anong petsa na ngayon. Humakbang ako palapit sa kaniya, mukhang nagtatampo siya sa akin kasi nakalimutan ko ang wedding anniversary namin. “Sorry na. Nakalimutan ko. Alam mo namang marami akong iniisip na problema, ‘di ba?” Niyakap ko siya, pero hinawi niya ang kamay ko. “Sa lahat ng pwedeng makalilimutan, wedding anniversary pa talaga
Brielle’s POV “Baby, come here,” sabi ni Mark akin nang pumasok siya sa aming kwarto. “Hey, ilabas mo lang lahat ng hinanakit mo,” bulong niya at niyakap ako ng mahigpit. “Just cry and cry hanggang sa mawala ang sakit…” “I missed him already,” mahinang sabi ko at kumalas sa yakap niya. Pinunasan ko ang aking mukha gamit ang palad ko at hinawakan ang picture frame ni Daddy. “Can’t believe it that you’re gone, Dad…” Umupo ako sa kama. Napansin ko agad ang pagtabi niya sa akin. Hinawakan niya ang ulo ko at pinasandal sa balikat niya. “Thank you for killing that bastard.” Tiningnan ko si Mark, bakas sa mukha niya ang pagkagulat. “Thank you for saving me, Mark. Kung pareho kaming nawala ni Daddy, baka mas lalong hindi kakayanin ni Mommy at ng mga kapatid ko.” “Hindi mo kailangang magpasalamat. Asawa kita. Obligasyon kita. Responsibilidad ko ang protektahan ka.” Hinaplos niya ang aking mahabang itim na buhok. Bumuntong-hininga ako. Isang taon na ang nakalipas mula nang nawala si D
Mark’s POV Basang-basa ako ng tubig-ilog, halos hindi na makahinga sa pagod at takot. Nakayakap ako kay Brielle, ang katawan niya ay walang buhay na nakasandal sa akin. Ang puso ko ay tila tumigil sa pagtibok. Hindi ko alam kung paano ko siya nailabas sa malamig na tubig, ang tanging nasa isip ko lang ay mailigtas siya. “Brielle,” bulong ko sa kanyang tainga, ang boses ko ay halos hindi marinig. “Brielle, please.” Pinagmasdan ko ang kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay namumutla, at ang kanyang mga mata ay nakapikit. Naalala ko ang lahat ng mga nangyari. Ang pagkidnap sa kanya, ang paghabol ko kay Luigi, ang pag-iwas sa mga bala, at ang pagtalon ko sa ilog para lang mailigtas siya. Lahat ng iyon ay parang isang malabong panaginip. “Brielle…” Pinagpatuloy ko ang pag-alog sa kanya, umaasang kahit papaano ay magising siya. “Gising na, please. Kailangan kita. Huwag mo akong iiwan. Kailangan ka namin. Hinihintay ka ng mga anak natin.” Ginawa ko na ang lahat para masagip siya. Nags
Brielle’s POV Napabalikwas ako ng bangon at napahawak sa leeg ko. Nakahinga ako ng maluwag nang mapagtantong panaginip lang ang lahat. Walang kadenang nakatali sa mga kamay at paa ko. Wala ring sugat ang aking paa. Buhay pa ako. Pinasadahan ko ng tingin ang buong silid. Madilim ang paligid. Hinanap ko ang switch ng ilaw at binuksan ‘yon. Pagkabukas ko sa ilaw, mukha kaagad ni Luigi ang nakita ko. Napaatras ako pabalik sa kama nang makita ang hawak niyang baril. “We are leaving,” matigas niyang sabi at hinawakan ng mahigpit ang braso ko. “Pakawalan mo ako!” Pilit kong binawi ang aking braso sa kaniya. “Tama na! Nasasaktan ako!” Napamura ako nang bigla niya akong sampalin sa pisngi. “Sasama ka sa akin!” sigaw ni Luigi. “Hindi ako sasama sa ‘yo! Pakawalan mo na ako!” Itinutok niya ang baril sa akin. Namilog ang aking mga mata nang maaalala ang nangyari sa panaginip ko. Bigla na lang lumambot at nanginig sa takot ang aking tuhod. Hindi ako pwedeng mamatay dahil kailangan
Brielle’s POV “Let me go!” sigaw ko nang marahas akong hilahin ni Luigi papasok sa loob ng van. I can’t believe it. He kidnapped me. Bagay na hindi ko aakalaing magagawa niya sa akin. He raped me. Ilang gabi niya akong ginagamit. Diring-diri na ako sa sarili ko. “Luigi, I’m begging you. Pakawalan mo na ako,” pagmamakaawa ko. “Nakuha mo na ang gusto mo, ‘di ba? You raped me…” halos hindi ko na makilala ang boses ko nang bumagsak ang mga luha ko. “I won’t do that, Brielle. You’re mine.” Hinawakan niya ang pisngi ko. Hinalikan niya ang labi ko, pero kinagat ko ang labi niya. Tumawa siya at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Kaya pala baliw na baliw ang asawa mo sa ‘yo kasi ang sarap-sarap mo.” Marahas niyang hinalikan ang leeg ko. Ginamit ko ang natitirang lakas sa katawan ko upang pigilan siya sa gagawin niya. “Kill me, Luigi! Huwag mo na akong pahirapan pa!” sigaw ko sa kaniya. “Ano pa ba ang gusto mong gawin sa akin? You touched me multiple times. Please let me go. M
Mark’s POV Mag-iisang buwan na mula nang ma-kidnap si Brielle sa airport. Habang tumatagal ay mas lalo lang akong kinakabahan. Ilang araw na rin akong hindi makatulog at makakain ng maayos sa kaiisip kung saan siya dinala. Sa tuwing may nababalitaan akong may natagpuang katawan sa iba’t ibang lugar ang mga pulis, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpunta sa lugar dahil baka si Brielle na ‘yon. Ang kalusugan ng triplets ay naaapektuhan na rin dahil ilang linggo nang nawawala si Brielle. Hinahanap na siya ng mga anak namin. Sa tuwing naririnig ko ang pag-iyak nila, parang hinihiwa ang puso ko. “Wala pa rin bang balita tungkol sa kapatid ko?” matigas na tanong ni TJ nang dumating ang mga pulis sa bahay nila. Nagpaalam ako kay Kaisha na aalis muna dahil may tatawagan lang ako. Dinial ko kaagad ang numero ng tauhan kong nagbabantay sa lahat ng mga kinikilos nina Lander, Jarren, at Karina. Sila lang ang mga taong gagawa ng ganito sa akin. Wala akong ibang taong pwedeng paghinalaan
Mark’s POV Tatlong araw na ang nakalipas at hanggang ngayon wala pa rin kaming balita kay Brielle. Wala kaming maiturong suspect dahil hindi namin makita ng maayos ang mukha ng taong kumuha kay Brielle sa CR. Napatingin ako sa pinto nang bigla itong bumukas at nakita kong pumasok sa loob ang aking biological mother. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ang aking atensiyon sa computer. “Hijo, pwede ba tayong mag-usap?” mahinang sabi niya. “Ano naman ang pag-uusapan natin?” Pinatay ko ang computer at humarap sa kaniya. “Para saan?” “Tungkol sa kompanya…” Ngumisi ako. “Hindi pa naman ako namumulubi kahit na nawala ang mga bagay na pinaghirapan ko. Hindi ako interesado sa kompanya ninyo.” Bumuntong-hininga siya at lunapit sa akin. “I need you, hijo…” Nangunot ang aking noo. “Mukhang nakalimutan mo yatang mas pinili mo ang isa pang anak sa labas ni Papa kesa sa akin. Gusto ninyong ibigay ang posisyon na ‘yon para sa akin, pero may kondisyon. Nang hindi ko sinunod ang kagustohan n
Mark’s POV Kanina ko pa tinatawagan si Brielle, pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Nandito ako ngayon sa airport, naghihintay sa kanila. Nauna akong bumalik sa Pilipinas dahil inasikaso ko ang mga ari-ariang ninakaw ng aking mga kapatid: hotels and resorts ay nakapangalan na sa kanila. Sa tulong ng aking magaling na lawyer, may posibilidad na mabawi ko ang mga ari-ariang nawala sa akin. Sa ngayon, dahan-dahan ko munang babawiin ang mga bagay na pagmamay-ari ko. Hinding-hindi na ako magpapakaduwag at magpatalo sa takot. Kumaway ako nang makita ko sina TJ at Kaisha, hindi nila kaagad ako napansin kaya tinawagan ko si Kaisha. Kasama nila ang triplets. Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ko. “Nasaan si Brielle?” tanong ko at nilapitan ang mga bata. “Kanina pa namin siya hinahanap. Nagpaalam siya kanina sa amin na pupunta muna raw siya sa banyo, pero hanggang ngayon aay hindi pa nakabalik,” sagot ni Kaisha. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Dalawang buwan ng