Chapter 4 - Araw-Araw Ay Hiring Day

Isang buwan na ang lumipas mula nang unang beses na nagtungo si Jack Devera sa law firm kung saan nagtatrabaho si Bhem Acson. Sa paningin ng marami, iyon ay isang ordinaryong araw ng recruitment. Pero sa katotohanan, tila naging personal mission na ito ng binata—dahil simula noon, araw-araw na siyang dumadalaw. At sa araw-araw na iyon, iisa lang ang aplikanteng sinusuyo niya—si Bhem.

Hindi ito basta-bastang paghikayat. May kasama itong effort, charm, at matiyagang panunuyo. VIP si Jack sa kumpanya kaya’t tila may invisible pass siya sa lahat—maging sa mismong manager ni Bhem na laging kampi sa binata.

Isang umagang punô ng hamon ang dumating—umuulan ng hindi inaasahan. Walang dalang payong si Bhem, kaya’t na-stranded siya sa isang convenience store malapit sa kanilang opisina. Tawid lang sana at nandoon na siya, pero dahil sa lakas ng ulan, mas pinili niyang magpalipas muna. Ayaw niyang magkasakit at—lalo na—ayaw niyang makipagsagupaan ng basang-basa sa opisina.

Ngunit tila pinaglalaruan siya ng tadhana. Sa gitna ng kanyang pagpapahinga sa sulok ng tindahan, dumating si Jack—basang-basa rin, pero dala pa rin ang pamatay na ngiti.

"Miss Beautiful, ikaw pala 'to. May payong ka ba? O stranded din gaya ko?" bungad ni Jack, may kasamang malambing na pagbibiro.

"Haha. Halata bang may payong ako, Mr. Devera? Kita mo namang nandito ako—basang sisiw at late na! Dagdag stress ka pa talaga ngayon," sagot ni Bhem, habang giniginaw.

Hindi nagpatinag si Jack. Nang mapansin niyang nanginginig si Bhem, agad niyang hinubad ang suot niyang leather coat at ipinasuot ito sa dalaga—walang pag-aalinlangan.

"Ano ba—Jack! Hindi ko kailangan 'to," tanggi ni Bhem, pilit inaalis ang coat sa balikat.

Ngunit hinawakan ni Jack ang kamay ng dalaga, malumanay pero may diin. Mula sa kanyang mga mata ay lumabas ang sinseridad—hindi basta panunuyo, kundi malasakit.

"Please, ’wag mong tanggalin. Ayokong magkasakit ka. Mahirap na. Baka hindi na kita makita araw-araw. Gusto mo ba ’yon?" mahina niyang bulong, may kasamang ngiti na halos tunawin ang kahit sinong babae.

"Hoy! Bakit ba palagi mo akong pinapangaralan? Hindi mo naman ako girlfriend, ’di ba? Wala kang karapatang manduhan ako!" sagot ni Bhem, nagmamaldita pero hindi naitago ang mabilis na tibok ng puso.

Ngunit sa loob-loob niya, humahampas ang kaba’t kilig. May kung anong bahagi sa kanya ang natitinag sa bawat sulyap at salita ni Jack.

"Malapit na. Hindi bilang boyfriend… kundi bilang boss mo. Tanggapin mo na kasi 'yung proposal ko," aniya, seryoso ang tingin.

"Hah! Sa panaginip mo na lang. Hindi ako magtatrabaho sa'yo. Gusto mo lang makaganti dahil sa nangyari noon, ’di ba?" mariing sagot ni Bhem.

Tumango si Jack, ngunit hindi siya napikon. Sa halip, ngumiti siya—’yong ngiting hindi mo alam kung mapapa-hay ka ba o magdududa.

"Ang iniisip mo, hindi ko iniisip. Hindi ako katulad mo na may galit sa puso. Ako… nagpapatawad," mahinahong sagot niya.

Nang humupa ang ulan, nagmadaling tumawid si Bhem sa kabila. Sa opisina, huli na siya ng trenta minutos. At sa hindi inaasahang pagkakataon, nadatnan niyang kausap ng kanilang manager si Jack—at parehong masaya pa!

"Good morning, sir. Pasensya na po, na-stranded kasi ako sa highway. Ang lakas po ng ulan—" paliwanag niya.

Ngunit bago pa siya matapos, ngumiti ang manager niya.

"Miss Acson, it's okay. Sige na, bumalik ka na sa mesa mo. Puno na ng documents ’yon."

At syempre, hindi nagpahuli si Jack. "O, kita mo? Kung tinanggap mo lang ang alok ko, hindi ka overload ngayon. Pero ayos lang, mas maganda ka kapag cramming."

Nginitian ni Bhem ang dalawa—ngiting matamis pero puno ng inis sa loob.

Buong maghapon siyang nagtatrabaho, at nang dumating ang hapon, agad siyang nagpaalam para makauwi nang maaga. Ngunit tila hindi talaga siya makaiwas kay Jack. Sa elevator, siya na naman ang kasama.

"Oh, what a coincidence! Miss Acson, lagi na lang tayong magkasabay. Baka naman kasi tayo talaga ang itinadhana… ang kaso, ayaw ko sa babaeng ma-pride."

"Jack, pwede ba? Tigilan mo na ako. Hindi tayo tinadhana, at lalong wala kang mapapala sa ’kin!"

"What if ayaw kong tumigil? May magagawa ka ba, Miss Acson?"

Hindi siya sinagot ni Bhem. Sa halip, tumalikod ito, halatang gusto nang makatakas.

"Bakit ba lagi kang galit sa ’kin? Mula noon, parang ang bigat ng tingin mo sa akin. Ano bang kasalanan ko sa ’yo?"

"Kasalanan mo? Ang tanong, anong karapatan mong tanungin ’yan? Tigilan mo ako, Jack, baka masaktan pa kita."

Ngunit hindi nagbago ang tono ng lalaki. Kalma, malumanay, at walang bahid ng pikon.

"Same old Bhem. Akala ko nagbago ka na. Pero gano’n ka pa rin pala."

"At ano ngayon kung hindi ako nagbago? Wala kang alam, kaya ’wag kang magpanggap na kilala mo pa rin ako."

"Siguro nga. Pero kahit ilang taon pa ang lumipas, isa lang ang sigurado ko… hindi ko bibitawan ’tong pagkakataon na makasama kang muli."

Bago bumukas ang pinto ng elevator, humarap si Jack sa kanya. Muli, may lalim ang titig.

"Miss Acson, simula pa lang ito. Huwag kang mag-alala. Makukuha rin kita… gaya ng kung paanong nakuha mo ako noon."

Mabilis siyang lumabas, iniwan si Bhem na naguguluhan at kabado. Hindi niya alam kung mas magagalit ba siya, o... mas matatakot sa posibilidad na totoo ang mga sinabi ng binata.

Tsk. You will be mine soon, bulong ni Jack, habang unti-unting lumalayo.

At kung ang lahat ng ito ay sinadya ng tadhana, handa ka bang pumili? Sa pagitan ng matagal mong pinanghawakang pride—o ng nakaraang kasing tindi ng bagyong hindi mo napigilang bumalik?

To be continued…