I stared over the horizon. Hindi ko na talaga alam kung ano ang aking gagawin. Tinatamad akong gumalaw. O kahit ihakbang ang aking mga paa. Natatakot akong harapin ang aking mga anak…ngunit kailangan.
“Ate…”
Napabaling ang aking paningin kay Clein nang magsalita ito. Mapait akong ngumiti. Clein knows everything. Just by the look on his eyes. It's telling me that he's sorry.
Pinahiran ko ang luha sa aking pisngi. “Anong ginagawa mo rito? Kumain na ba kayo?”
Dito ako nakatambay sa munting beranda ng aming tahanan. Gusto ko munang magpahinga. Gusto ko munang makapag-isip. I want to refresh my mind to better function my whole system.
“Tapos nang kumain ang mga bata,” wika ni Patty. “I know I'm not in
Hello! Sorry sunod-sunod kasi ang mga events kaya medyo nabusy ako. No worries. Goal nating matapos ito kaya sana talaga sapian ako ng kasipagan. Also, kindly refresh chapter 57 since nag-add ako ng new scenes doon. Ayun lang po. Update is 9-10pm kaya antayin niyo ang update ko sa mga oras na 'yan. Yan lang po. Maraming salamat! <3
Napatingin ako sa labas ng bintana. It's been three since I woke up in this room where he locked me. At hindi niya ako binibisita. Hindi ko makamusta ang aking mga anak dahil ang taga-dala ng aking makakain ay hindi ako kinakausap.Pagod akong humiga sa kama. Pagod ako kahit wala akong ginagawa. Ngunit pagod na ang aking utak kakaisip kung ano ang aking dapat gawin. Miss na miss ko na sila. I just hope they're in good hands with their father right now. Sana hindi masama ang ugali ng asawa ni Cameron. Kasi kung sasaktan niya kahit sino sa mga anak ko…hindi ko alam kung saan siya pupulutin.Hinubad ko ang aking suot na damit. I'm only wearing my brassiere. Kahit malakas ang aircon ay trip kong maghubad ng damit. Dumapa ako sa kama at pinikit ang aking mga mata.Hindi ko alam kung anong oras na. Kah
Kinabukasan ay maaga akong bumangon at nagbihis sa dalang damit ni Cameron. Nasasabik na akong makita ulit ang aking mga anak. I miss hugging them.At dahil sa mabilis makiramdam si Cameron kahit natutulog ay nagising din ito sa aking mga galaw. Naghilamos lang siya habang ako ay naligo. Alam kong pansin niya ang masigla kong awra kaya sana lang ay tuparin niya ang kaniyang pinangako.“Tara na!” I beamed at him. Hindi matanggal ang ngiti sa aking labi.Tumango ito at kinuha ang susi ng kaniyang sasakyan sa ibabaw ng nightstand at hinapit ako sa beywang. Nagpatinaod na lang ako sa kung saan niya ako dalhin. Alas singko pa lamang, sana lang ay mabilis kaming makarating para maipagluto ko pa ang aking mga anak.“Your documents are already s
“Here, eat some more.” Nagsandok ako ng makakain ni Cole.“Mama, miss namin luto mo.” Brie played with her spoon. “Hindi ka na po aalis?”Palihim akong sumulyap kay Cameron na nakatitig lang sa kaniyang pinggan habang sumusubo ng kaniyang pagkain. I bet he's listening to our conversation.Muli akong bumaling sa aking anak at tumango. “Yes, baby. Hindi na aalis si Mama.”“Mama, uwi na tayo.” My eyes landed on Cole when he said that. “Ayoko rito. Walang dagat. Wala kaming kalaro. Gusto ko sa bahay natin.”I bit my lower lip. Umupo ako sa tabi ni Cole at hinawakan siya sa kamay. “But this is your home. Napag-usapan na natin 'to, 'di ba?&rd
“Careful, Cole!” Kanina pa sumasakit ang aking ulo dahil sa mga anak kong matitigas ang ulo. We're in EK. Enchanted Kingdom if I remember it correctly. And because this is the first time to visit such place, I really expected them to be this hyper—well, except Collin. “Mama, ganda dito!” Humagikhik si Cambrie. “Collin, sakay tayo du'n!” Nasa tabi ko lang si Cameron na tahimik at nakamasid. Bahagya akong nakaramdam ng pagkailang dahil pinagtitinginan kami ng mga tao. First because I'm standing with a famous, hear-turner, and ruthless billionaire. Second, because there are so many guards guarding us at the moment as if we're the most important person in this kind of place. Third, my babies are attracting their attentions.&
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatagos sa nakabukas na bintana. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at tumalikod mula sa bintana. Kinapa ng kamay ko ang aking katabi at wala sa sariling naidilat ang aking mga mata. Lumingon-lingon ako sa paligid at napagtantong wala na si Cameron sa aking tabi. Bumangon ako at humikab. Nag-inat ako ng katawan at kinamot ang aking pisngi habang humihikab. Tumingin ako sa bedside table at napanguso. It's already seven in the morning. Kaya pala wala na akong katabi. I climbed off the bed and decided to take a cold shower. Kumuha muna ako ng damit na susuotin sa closet ni Cameron at tuwalya para sa aking buhok. He's good when it comes to going through my stuffs. Nandito lahat ng mga damit ko
Bumukas ang pinto ng elevator. Agad niya akong giniya palabas ng silid. I roamed my eyes all over the place while hugging his arm. Dumapo ang aking paningin sa dalawang lalaki na nakaupo sa sofa habang naglilinis ng baril.Wait...what?!“Who's inside?” malamig na tanong ni Cameron.Nag-angat ng tingin ang isang lalaki at agad ko itong nakilala. He's Damien Ivanov! Siya 'yung may-ari ng party na dinaluhan namin.“None,” Damien replied before handing Cameron the gun. “The room is yours.”Nagtaka ako nang kasahin ni Cameron ang baril at tinutok ito sa isang parte ng sili
“Hindi tayo dideretso ng uwi?” I asked him.Umiling lang ito. He's squeezing my legs while I'm sitting on his passenger's seat. Sumimangot ako at tumingin sa labas ng bintana.Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nadarama. I know heartaches will follow this sooner, but I don't care. Kung masasaktan lang din naman ako, lulubus-lubusin ko na. It's better than regretting it sooner. Ayokong magsisi dahil sa mga 'what if's' ko. If I'm gonna hurt afted this, so be it.Dumapo ang aking paningin sa maliit na frame na nasa dashboard ng sasakyan. My forehead knotted as I reached thd frame. My lips parted in shock while staring at the person inside the photo.“W-Where did
Tatlong araw ang lumipas matapos nang pagkikita namin ni Madam Julia roon sa isang mamahaling restaurant at tatlong araw ko na rin siyang hindi kinikibo. Tinatamad akong kausapin siya. Naiinis ako sa kaniya. Ewan ko kung bakit. Basta ganoon ang nararamdaman ko.“Mama, kailan po tayo aalis ulit?” tanong ni Cole habang nasa garden kami at nagpapahangin.Alas kwatro na ng hapon. Unti-unti nang lumulubog ang araw kaya't hindi na masyadong mainit dito sa hardin. Kasalukuyan silang naglalaro at wala rito si Cameron, nasa kaniyang opisina.I shrugged off my shoulders. “Hindi ko alam. Tanong mo kay Papa mo mamaya.”“Mama, bakit hindi ka na po nag-wo-work?” Brie asked.I pursed my lips. Hindi na ako nagtatrabaho dahil pinatigil ako ni Cameron. I didn't ask him the reason, because that shit favors me. Tinatamad na ak
I turned my head to look at him. Sinamaan ko kaagad ito ng tingin. But it seems like it didn't affect him at all. He's just standing there, looking so arrogant with his two guards with him. “How's the organization?” Sir Constello asked. I tapped the head of my pen on the table while glaring at him. “Everything is fine. Ms. Germosa is now inside a mental facility and once she'll heal, she'll be sent to the jail. Umupo ito sa 'king visitors chair at sarkasmong tumawa. “You're just like your father, Cameron. You hate violence. But now you're leading Oumini Pericolosi.” My jaw clenched. Nangingimi ang mga kamao kong suntukin siya. Maybe I should be thankful that my mom blessed me some little patience to longer my short ones. I can still hold
Naalimpungatan ako nang makaramdam ako ng gutom. Tumagilid ako ng higa at dahan-dahang minulat ang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagyakap ni Cameron sa akin nang mahigpit.Nag-angat ako ng tingin at bahagyang tinampal ang kaniyang pisngi. That was an enough move to wake him up. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagbaba ng tingin sa 'kin.“Gutom ako,” I whispered. “Gusto kong kumain.”Tumihaya ito at kinusot ang kaniyang mga mata. Ngayon ko lang din napansing nakaunan ako sa kaniyang braso habang ang isang kamay ko'y nakalapat sa kaniyang dibdib. The position is undeniably comfortable somehow.“You want to eat something?” he asked.Agad akong tum
I kicked the nearest table beside me and held his collar. Fear is written all over his face. But I don't care. My hands are trembling to end his fucking useless life. “Simpleng bagay hindi mo magawa?” I asked coldly. He looked down. “S-Sorry po—” “Anong magagawa ng sorry mo kapag tinapos ko ang buhay mo?” I cut him. Someone held my shoulders. “Keep calm, Cameron. He's still our asset.” Walang pag-aalinlangan kong binalibag ang taong hindi ko alam ang pangalan. All I know is that he's our asset, and I don't fucking care about his name. “Chill. You can't kill him…not for now,” Lucifer mumbled. I clenched
Tinitigan ko si Cameron habang kami ay naglalakad palabas ng venue. Tulog ang mga bata sa kamay ng kanilang mga yaya habang si Cameron ay hawak ang aking kamay.Something feels odd.Blanko pa rin ang mukha nito ngunit mahahalata ang pagiging maaliwalas nito. It's as if he's now carefree into something. Gusto kong magtanong ngunit alam kong idi-deny niya rin ang mapapansin ko.Sinalubong kami ng isang magarang limo at pinagbuksan kami ng pinto. I raised my brows and looked at him. Tumingin din siya sa 'kin at kiming ngumiti.“What?”“Really?” I gestured the vehicle in front of us. “A l
Para akong lutang buong biyahe. Akala ko ba may hindi sila pagkakaintindihan ng mga Yildirim? Bakit naman siya sisipot sa wedding anniversary ni Papa at ng bago niyang asawa? Huh?This is making me confused as hell! Para na akong timang nakaupo sa passenger's seat at walang imik. Cameron and Cambria exchanged conversation and I'm not in the mood to listen to their chats.“We're here,” pagpupukaw ni Cameron sa aking isipang kung saan-saan na napapadpad.I blinked my eyes several times and looked outside the window. Nabungaran ko ang engrandeng mansion na halata mong may okasyon sa loob. Maraming sasakyan ang nakaparada and I guess those cars are owned by their visitors.&ld
Tatlong araw ang lumipas matapos nang pagkikita namin ni Madam Julia roon sa isang mamahaling restaurant at tatlong araw ko na rin siyang hindi kinikibo. Tinatamad akong kausapin siya. Naiinis ako sa kaniya. Ewan ko kung bakit. Basta ganoon ang nararamdaman ko.“Mama, kailan po tayo aalis ulit?” tanong ni Cole habang nasa garden kami at nagpapahangin.Alas kwatro na ng hapon. Unti-unti nang lumulubog ang araw kaya't hindi na masyadong mainit dito sa hardin. Kasalukuyan silang naglalaro at wala rito si Cameron, nasa kaniyang opisina.I shrugged off my shoulders. “Hindi ko alam. Tanong mo kay Papa mo mamaya.”“Mama, bakit hindi ka na po nag-wo-work?” Brie asked.I pursed my lips. Hindi na ako nagtatrabaho dahil pinatigil ako ni Cameron. I didn't ask him the reason, because that shit favors me. Tinatamad na ak
“Hindi tayo dideretso ng uwi?” I asked him.Umiling lang ito. He's squeezing my legs while I'm sitting on his passenger's seat. Sumimangot ako at tumingin sa labas ng bintana.Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nadarama. I know heartaches will follow this sooner, but I don't care. Kung masasaktan lang din naman ako, lulubus-lubusin ko na. It's better than regretting it sooner. Ayokong magsisi dahil sa mga 'what if's' ko. If I'm gonna hurt afted this, so be it.Dumapo ang aking paningin sa maliit na frame na nasa dashboard ng sasakyan. My forehead knotted as I reached thd frame. My lips parted in shock while staring at the person inside the photo.“W-Where did
Bumukas ang pinto ng elevator. Agad niya akong giniya palabas ng silid. I roamed my eyes all over the place while hugging his arm. Dumapo ang aking paningin sa dalawang lalaki na nakaupo sa sofa habang naglilinis ng baril.Wait...what?!“Who's inside?” malamig na tanong ni Cameron.Nag-angat ng tingin ang isang lalaki at agad ko itong nakilala. He's Damien Ivanov! Siya 'yung may-ari ng party na dinaluhan namin.“None,” Damien replied before handing Cameron the gun. “The room is yours.”Nagtaka ako nang kasahin ni Cameron ang baril at tinutok ito sa isang parte ng sili
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatagos sa nakabukas na bintana. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at tumalikod mula sa bintana. Kinapa ng kamay ko ang aking katabi at wala sa sariling naidilat ang aking mga mata. Lumingon-lingon ako sa paligid at napagtantong wala na si Cameron sa aking tabi. Bumangon ako at humikab. Nag-inat ako ng katawan at kinamot ang aking pisngi habang humihikab. Tumingin ako sa bedside table at napanguso. It's already seven in the morning. Kaya pala wala na akong katabi. I climbed off the bed and decided to take a cold shower. Kumuha muna ako ng damit na susuotin sa closet ni Cameron at tuwalya para sa aking buhok. He's good when it comes to going through my stuffs. Nandito lahat ng mga damit ko