“Pack your things, you'll come with me.”
My whole body froze. Para akong hindi makapaniwalang nakatingin sa kaniyang likod habang pilit niaarok sa 'king isipan ang kaniyang sinabi. Cameron is Cameron. Ang kaniyang sasabihin ang masusunod. At hindi 'yon pwede. Hindi ako pwedeng umalis.
Paano na ang mga anak ko?
Paano na ang trabaho ko?
Wala sa sarili akong tumayo. “Bakit mo pa ba akong ginagambala? May asawa ka na, 'di ba? Ano sa tingin mo ang ginagawa mo? Kung may plano kang mangaliwa sa asawa mo then huwag mo akong idamay. I have a life of my own!”
“You're still my prostitute, remember?” Humarap ito sa akin dala ang kaniyang malamig na tinig. “You breached our contract without paying me, B
Titig na titig ako sa malapad na likod ni Cameron habang nagbibihis. It's past midnight. Paniguradong tulog na ang mga anak ko mga anak namin. At paniguradong kanina pa akong hinahanap ni Hector.Hindi ako tinigilan ni Cameron hanggang sa magsawa siya. Walang lakas ang aking mga binti at nanginginig ito sa tuwing gagalaw ako. I'm also catching my breath, and I can feel myself dripping wet…because of his cum.“Hindi mo ako dadalhin pabalik ng Maynila, 'di ba?” paos kong tanong.Tumigil ito sa pagbubutones ng kaniyang polo at nilingon ako. “So all the time you're thinking about your goal? Na h'wag kitang dalhin sa Maynila?”“Iyon ang usapan natin, 'di ba? I offered my body again to you, Cameron. I don't want to be your mistress. But look, sana n
Anong ginagawa niya rito?Yumuko ako upang umiwas at pumasok sa loob ng isang silid na walang tao. Napangiwi ako sa sobrang dilim ng paligid. Maliit lang ang silid at hindi ako sigurado kung anong silid itong napasukan ko.Humugot ako ng malalim na hininga at natampal ang aking noo. Bakit ba ako pumasok dito sa halip na dumiretso sa station? Dahil ba ayaw kong makita niya ako? At isa pa, anong ginagawa niya rito? Wala namang pasyenteng nagngangalang Ferrell—Bigla akong natigilan sa sarili iniisip. Tama nga naman. He's married. Baka kamag-anak ng asawa niya ang kaniyang pinunta rito. Or maybe some important matters. Whatever it is, I don't care. Kailangan ko nang bumalik ng station.Akmang pipihit na ako paharap ng pinto nang may humawak sa 'king braso. Napasinghap ako't nanlalak
Nag-inat ako ng katawan at lihim nagpasalamat nang mag-break time kami. Agad akong nagtungo sa cafeteria para bumili ng pagkain. Gutom na gutom ako. Hindi ako nag-agahan kanina dahil naglaba ako ng mga damit namin ng mga bata. I don't have maids, and I don't want to bother my brother who is now studying just to wash our clothes. “Pabiling sandwich,” saad ko at nag-abot ng buong bayad. Marami-raming taong ngayon dito sa cafeteria. Madalas ay mga watcher ng mga pasyenteng hindi siguro kumain sa kanilang bahay o 'di kaya'y bumibili para sa mga pasyente nila. “Ang blooming mo today, Nurse Bria!” the woman in the counter exclaimed. Awkward akong ngumiti rito at bahagyang umiling. “Anong blooming? E, haggard na haggard na nga ako. Nambobola ka pa.”
Tatlong araw matapos nang naging usapan namin ni Hector. Tatlong araw na rin akong nag-iisip at pinag-iisipan ang dapat kong gawin. Kung dapat ba akong pumayag sa suhistiyon ni Hector. Inayos ko ang pagkaka-adjust ng drops ng IV fluid ng pasyente. I've been spacing out lately, and it's not good. Baka mapansin ako ng mga nakakataas. “Nurse, makakalabas na po ba kami?” tanong ng isang babae. Her patient was undergone into a brain aneurysm operation and it's been a week since that operation. Umiling ako. “Hindi pa po as long as hindi pa advisable ng doktor niyo. Don't worry, we'll keep monitoring the patient for faster and earlier recovery.” “Ang bait niyo po, Nurse. 'Yung ibang nurse kasi kapag tinatanong namin, parang naiirita pa kung sumagot. Maraming salamat po,” she said.&nbs
My hand remained on his arm. Natatakot akong bumitiw dahil baka ay matapilok ako. I'm not used wearing heels anymore. Nurses don't use heels when working. Kung dati ay halos kaya kong tumakbo suot ang heels, ngayon ay parang natatakot na ako humakbang.“Mr. Ferrell!” Binati ng Mayor si Cameron sa pamamagitan ng pakikipagkamay. “I'm glad to see you in such events.”“Likewise,” tipid na sagot ni Cameron.Habang kinakausap niya ang mayor ay naglibot ako ng paningin. Hindi ko kilala ang lahat. Bukod sa nakamaskara kami, hindi rin naman ako nakikipagsosyo sa mga mayayaman.Women around us are wearing their extravagant dresses. Kung may nabago man sa aking pag-uugali sa apat na taong lumipas, 'yon ay ang pagkakaroon ng kompyansa sa sarili. I already know h
Hello, TBP readers! Kindly refresh the story tomorrow night [12/13/21]. Nagdagdag po ako ng mga scenes sa chapter 46 at 47. Maraming salamat po sa mainit ninyong suporta. I'm really happy po kasi binasa niyo ang aking akda. Sa mga nagbabasa po ngayon, kindly drop a comment po para mapasalamatan ko po kayo hehe. Help me improve the ratings of my story by rating it 5stars! Maraming salamat po talaga sa masugid na pagsubaybay sa kwentong hindi ko alam na aabot nang ganito kahaba. I hope you enjoyed my story. I love you all and advance Merry Christmas and a Happy New year! <3
Nakatitig ako sa mukha nito. He's peacefully sleeping while his head is resting on my right arm. After removing the bullet, he asked me to lay on the bed and now we're cuddling. As far as I remember, Cameron doesn't like cuddles.Anong nabago? Baka sinanay siya ng kaniyang asawa sa ganitong paraan matulog. And that thought itself made my heart tightened. So I'm really and officially the billionaire's concubine.I know having a child with him doesn't justify being his mistress. Pero anong magagawa ko? Kahit pala apat na taon na ang nagdaan ay tanga pa rin ako sa mga utos ni Cameron.My hand caressed his face. Hindi ko maipaliwanag ang takot at kabang naramdaman ko kanina. Seeing him vomiting blood and catching the bullet for me is still vivid in my mind. Takot ako. Hindi para sa 'king sarili ngunit para sa aking
“Hi, Nurse Chloe!” pagbati sa 'kin ni Angel kahit hindi pa ako nakakapasok ng ospital.Napapantastikuhan ko itong tinignan. “Good morning. Ang hyper mo yata?”Sabay kaming pumasok sa ospital. Wala na siyang dalang bag, ibig sabihin ay kanina pa siya nandito. Ano bang meron sa babaeng 'to e umagang-umaga pa para maglakwatsa.“Wala. Pero nga pala, nakita mo ba ang balita kagabi?” she asked.I looked at her in confusion. Huminto kami sa mismong silid kung saan kami magpapa-biometric attendance.“About sa barilan kagabi. Maraming buhay na nawala dahil doon. Dito isinugod ang iba. 'Yung iilan naman dead on arrival. Sinasabing pag-atake umano 'yun ng mga terorista. May terorista ba rito sa Puerto Prins
I turned my head to look at him. Sinamaan ko kaagad ito ng tingin. But it seems like it didn't affect him at all. He's just standing there, looking so arrogant with his two guards with him. “How's the organization?” Sir Constello asked. I tapped the head of my pen on the table while glaring at him. “Everything is fine. Ms. Germosa is now inside a mental facility and once she'll heal, she'll be sent to the jail. Umupo ito sa 'king visitors chair at sarkasmong tumawa. “You're just like your father, Cameron. You hate violence. But now you're leading Oumini Pericolosi.” My jaw clenched. Nangingimi ang mga kamao kong suntukin siya. Maybe I should be thankful that my mom blessed me some little patience to longer my short ones. I can still hold
Naalimpungatan ako nang makaramdam ako ng gutom. Tumagilid ako ng higa at dahan-dahang minulat ang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagyakap ni Cameron sa akin nang mahigpit.Nag-angat ako ng tingin at bahagyang tinampal ang kaniyang pisngi. That was an enough move to wake him up. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagbaba ng tingin sa 'kin.“Gutom ako,” I whispered. “Gusto kong kumain.”Tumihaya ito at kinusot ang kaniyang mga mata. Ngayon ko lang din napansing nakaunan ako sa kaniyang braso habang ang isang kamay ko'y nakalapat sa kaniyang dibdib. The position is undeniably comfortable somehow.“You want to eat something?” he asked.Agad akong tum
I kicked the nearest table beside me and held his collar. Fear is written all over his face. But I don't care. My hands are trembling to end his fucking useless life. “Simpleng bagay hindi mo magawa?” I asked coldly. He looked down. “S-Sorry po—” “Anong magagawa ng sorry mo kapag tinapos ko ang buhay mo?” I cut him. Someone held my shoulders. “Keep calm, Cameron. He's still our asset.” Walang pag-aalinlangan kong binalibag ang taong hindi ko alam ang pangalan. All I know is that he's our asset, and I don't fucking care about his name. “Chill. You can't kill him…not for now,” Lucifer mumbled. I clenched
Tinitigan ko si Cameron habang kami ay naglalakad palabas ng venue. Tulog ang mga bata sa kamay ng kanilang mga yaya habang si Cameron ay hawak ang aking kamay.Something feels odd.Blanko pa rin ang mukha nito ngunit mahahalata ang pagiging maaliwalas nito. It's as if he's now carefree into something. Gusto kong magtanong ngunit alam kong idi-deny niya rin ang mapapansin ko.Sinalubong kami ng isang magarang limo at pinagbuksan kami ng pinto. I raised my brows and looked at him. Tumingin din siya sa 'kin at kiming ngumiti.“What?”“Really?” I gestured the vehicle in front of us. “A l
Para akong lutang buong biyahe. Akala ko ba may hindi sila pagkakaintindihan ng mga Yildirim? Bakit naman siya sisipot sa wedding anniversary ni Papa at ng bago niyang asawa? Huh?This is making me confused as hell! Para na akong timang nakaupo sa passenger's seat at walang imik. Cameron and Cambria exchanged conversation and I'm not in the mood to listen to their chats.“We're here,” pagpupukaw ni Cameron sa aking isipang kung saan-saan na napapadpad.I blinked my eyes several times and looked outside the window. Nabungaran ko ang engrandeng mansion na halata mong may okasyon sa loob. Maraming sasakyan ang nakaparada and I guess those cars are owned by their visitors.&ld
Tatlong araw ang lumipas matapos nang pagkikita namin ni Madam Julia roon sa isang mamahaling restaurant at tatlong araw ko na rin siyang hindi kinikibo. Tinatamad akong kausapin siya. Naiinis ako sa kaniya. Ewan ko kung bakit. Basta ganoon ang nararamdaman ko.“Mama, kailan po tayo aalis ulit?” tanong ni Cole habang nasa garden kami at nagpapahangin.Alas kwatro na ng hapon. Unti-unti nang lumulubog ang araw kaya't hindi na masyadong mainit dito sa hardin. Kasalukuyan silang naglalaro at wala rito si Cameron, nasa kaniyang opisina.I shrugged off my shoulders. “Hindi ko alam. Tanong mo kay Papa mo mamaya.”“Mama, bakit hindi ka na po nag-wo-work?” Brie asked.I pursed my lips. Hindi na ako nagtatrabaho dahil pinatigil ako ni Cameron. I didn't ask him the reason, because that shit favors me. Tinatamad na ak
“Hindi tayo dideretso ng uwi?” I asked him.Umiling lang ito. He's squeezing my legs while I'm sitting on his passenger's seat. Sumimangot ako at tumingin sa labas ng bintana.Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nadarama. I know heartaches will follow this sooner, but I don't care. Kung masasaktan lang din naman ako, lulubus-lubusin ko na. It's better than regretting it sooner. Ayokong magsisi dahil sa mga 'what if's' ko. If I'm gonna hurt afted this, so be it.Dumapo ang aking paningin sa maliit na frame na nasa dashboard ng sasakyan. My forehead knotted as I reached thd frame. My lips parted in shock while staring at the person inside the photo.“W-Where did
Bumukas ang pinto ng elevator. Agad niya akong giniya palabas ng silid. I roamed my eyes all over the place while hugging his arm. Dumapo ang aking paningin sa dalawang lalaki na nakaupo sa sofa habang naglilinis ng baril.Wait...what?!“Who's inside?” malamig na tanong ni Cameron.Nag-angat ng tingin ang isang lalaki at agad ko itong nakilala. He's Damien Ivanov! Siya 'yung may-ari ng party na dinaluhan namin.“None,” Damien replied before handing Cameron the gun. “The room is yours.”Nagtaka ako nang kasahin ni Cameron ang baril at tinutok ito sa isang parte ng sili
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatagos sa nakabukas na bintana. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at tumalikod mula sa bintana. Kinapa ng kamay ko ang aking katabi at wala sa sariling naidilat ang aking mga mata. Lumingon-lingon ako sa paligid at napagtantong wala na si Cameron sa aking tabi. Bumangon ako at humikab. Nag-inat ako ng katawan at kinamot ang aking pisngi habang humihikab. Tumingin ako sa bedside table at napanguso. It's already seven in the morning. Kaya pala wala na akong katabi. I climbed off the bed and decided to take a cold shower. Kumuha muna ako ng damit na susuotin sa closet ni Cameron at tuwalya para sa aking buhok. He's good when it comes to going through my stuffs. Nandito lahat ng mga damit ko