Tatlong araw matapos nang naging usapan namin ni Hector. Tatlong araw na rin akong nag-iisip at pinag-iisipan ang dapat kong gawin. Kung dapat ba akong pumayag sa suhistiyon ni Hector.
Inayos ko ang pagkaka-adjust ng drops ng IV fluid ng pasyente. I've been spacing out lately, and it's not good. Baka mapansin ako ng mga nakakataas.
“Nurse, makakalabas na po ba kami?” tanong ng isang babae. Her patient was undergone into a brain aneurysm operation and it's been a week since that operation.
Umiling ako. “Hindi pa po as long as hindi pa advisable ng doktor niyo. Don't worry, we'll keep monitoring the patient for faster and earlier recovery.”
“Ang bait niyo po, Nurse. 'Yung ibang nurse kasi kapag tinatanong namin, parang naiirita pa kung sumagot. Maraming salamat po,” she said.&nbs
My hand remained on his arm. Natatakot akong bumitiw dahil baka ay matapilok ako. I'm not used wearing heels anymore. Nurses don't use heels when working. Kung dati ay halos kaya kong tumakbo suot ang heels, ngayon ay parang natatakot na ako humakbang.“Mr. Ferrell!” Binati ng Mayor si Cameron sa pamamagitan ng pakikipagkamay. “I'm glad to see you in such events.”“Likewise,” tipid na sagot ni Cameron.Habang kinakausap niya ang mayor ay naglibot ako ng paningin. Hindi ko kilala ang lahat. Bukod sa nakamaskara kami, hindi rin naman ako nakikipagsosyo sa mga mayayaman.Women around us are wearing their extravagant dresses. Kung may nabago man sa aking pag-uugali sa apat na taong lumipas, 'yon ay ang pagkakaroon ng kompyansa sa sarili. I already know h
Hello, TBP readers! Kindly refresh the story tomorrow night [12/13/21]. Nagdagdag po ako ng mga scenes sa chapter 46 at 47. Maraming salamat po sa mainit ninyong suporta. I'm really happy po kasi binasa niyo ang aking akda. Sa mga nagbabasa po ngayon, kindly drop a comment po para mapasalamatan ko po kayo hehe. Help me improve the ratings of my story by rating it 5stars! Maraming salamat po talaga sa masugid na pagsubaybay sa kwentong hindi ko alam na aabot nang ganito kahaba. I hope you enjoyed my story. I love you all and advance Merry Christmas and a Happy New year! <3
Nakatitig ako sa mukha nito. He's peacefully sleeping while his head is resting on my right arm. After removing the bullet, he asked me to lay on the bed and now we're cuddling. As far as I remember, Cameron doesn't like cuddles.Anong nabago? Baka sinanay siya ng kaniyang asawa sa ganitong paraan matulog. And that thought itself made my heart tightened. So I'm really and officially the billionaire's concubine.I know having a child with him doesn't justify being his mistress. Pero anong magagawa ko? Kahit pala apat na taon na ang nagdaan ay tanga pa rin ako sa mga utos ni Cameron.My hand caressed his face. Hindi ko maipaliwanag ang takot at kabang naramdaman ko kanina. Seeing him vomiting blood and catching the bullet for me is still vivid in my mind. Takot ako. Hindi para sa 'king sarili ngunit para sa aking
“Hi, Nurse Chloe!” pagbati sa 'kin ni Angel kahit hindi pa ako nakakapasok ng ospital.Napapantastikuhan ko itong tinignan. “Good morning. Ang hyper mo yata?”Sabay kaming pumasok sa ospital. Wala na siyang dalang bag, ibig sabihin ay kanina pa siya nandito. Ano bang meron sa babaeng 'to e umagang-umaga pa para maglakwatsa.“Wala. Pero nga pala, nakita mo ba ang balita kagabi?” she asked.I looked at her in confusion. Huminto kami sa mismong silid kung saan kami magpapa-biometric attendance.“About sa barilan kagabi. Maraming buhay na nawala dahil doon. Dito isinugod ang iba. 'Yung iilan naman dead on arrival. Sinasabing pag-atake umano 'yun ng mga terorista. May terorista ba rito sa Puerto Prins
Kinabukasan, kagaya ng sinabi ko, inasikaso ko kaagad ang aking pagpapalipat sa ibang branch ng Monte Hospital. Nagtataka ang iba kong mga kasamahan dahil hindi ako nakauniporme nang pumasok. “Sure na 'yan, Chloe?” tanong sa akin ni Nurse Angel. Tumambay muna ako saglit dito sa Nurse Station para magpahinga. Sumakit ang aking binti kakalakad-lakad para lang matapos ko ngayong araw ang mga dokumentong ipiprisinta ko sa Monte Hospital sa Manila branch. Tumango ako. “Oo, e.” I heaved a deep breath. Biglang pumasok sa aking isipan si Dr. Juarez kaya't agad kong nilingon si Nurse Angel. “Nga pala, si Jin Suarez? Maayos na ba mood niya?” Ngumiwi si Angel at umiling. “Hindi ko alam. Hindi lumalabas ng opisina niya, e. Nagpapautos lang sa mga nurse kung may ipapabili. Puntahan mo kaya?
Brie laughed heartily while splashing water towards her siblings. Aliw na aliw ako sa panonood sa kanila habang naglalaro sa dagat. Pasadong alas singko na. Tapos na kaming lahat sa pag-a-island hopping. I'm very much happy to see them laugh and enjoy this day with me. “Oh, tama na 'yan. Hali na kayo!” wika ko. Gusto ko nang maligo dahil nanlalagkit na ako. I'm still wearing my two piece bikini while siting on the sand. Pansin ko ang mga tingin mula sa iilang turista sa aking deriksyon. And I would lie if I say I'm not comfortable under their gazes. Ngunit pinipilit ko itong ignorahin. “Come on, Mama! Join us!” pagtitili ni Brie nang tinapunan niya ng tubig ni Cole. Collin was busy swimming. Tumayo ako at naglakad palapit sa tubig. Maalam na sila lumangoy ngunit hindi ko maiwasang ma
Madaling araw na nang umalis si Cameron. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya roon sa dalampasigan. Good thing he decided to come during night time. Baka sakaling mabuko ako nang wala sa oras.“Ate...”Natigilan ako at napatingin sa taong nagsalitang bigla. Nilingon ko ang sala at doon natagpuan si Clein na nakaupo sa isang sofa. Sinarado ko muna ang pinto at ni-lock bago siya nilapitan.“Madaling araw na, bakit gising ka pa?” I asked.Mariin itong nakatitig sa akin bago sumagot, “Pwede ko po ba kayong makausap?”Tumango ako at umupo sa isang bakanteng sofa. I tilted my head. “Anong gusto mong sabihin?”“I'll
Bihis na bihis ako't parang may party na lalakarin, which is kinda true. Hindi nila ako tinantanan. Agad kaming lumisan ng bahay dahil natatakot ako. Tahimik lang din si Nurse Wennie na alam kong nanghihinala na.“Nurse Bria, hindi mo naman siguro kami kakalimutan kapag dumating ka na ng Maynila, 'no?” wika ni Nurse Samantha sa kasalukuyang naglalagay ng blush on sa pisngi.Kung nakabihis ako, mas bihis na bihis sila. Nurse Samantha is wearing a navy blue string crop top and a white short. Si Nurse Angelica ay nakasuot ng fitted dress na talagang humapit sa kaniyang katawan. Si Nurse Wennie ay nakasuot ng off shoulders na kulay itim na crop top at pencil skirt. They are all looking good today.“Ang gwapo pala ng anak mo, Nurse Bria,” ani ni Nurse Samantha. &ldq
I turned my head to look at him. Sinamaan ko kaagad ito ng tingin. But it seems like it didn't affect him at all. He's just standing there, looking so arrogant with his two guards with him. “How's the organization?” Sir Constello asked. I tapped the head of my pen on the table while glaring at him. “Everything is fine. Ms. Germosa is now inside a mental facility and once she'll heal, she'll be sent to the jail. Umupo ito sa 'king visitors chair at sarkasmong tumawa. “You're just like your father, Cameron. You hate violence. But now you're leading Oumini Pericolosi.” My jaw clenched. Nangingimi ang mga kamao kong suntukin siya. Maybe I should be thankful that my mom blessed me some little patience to longer my short ones. I can still hold
Naalimpungatan ako nang makaramdam ako ng gutom. Tumagilid ako ng higa at dahan-dahang minulat ang aking mga mata. Naramdaman ko ang pagyakap ni Cameron sa akin nang mahigpit.Nag-angat ako ng tingin at bahagyang tinampal ang kaniyang pisngi. That was an enough move to wake him up. Minulat niya ang kaniyang mga mata at nagbaba ng tingin sa 'kin.“Gutom ako,” I whispered. “Gusto kong kumain.”Tumihaya ito at kinusot ang kaniyang mga mata. Ngayon ko lang din napansing nakaunan ako sa kaniyang braso habang ang isang kamay ko'y nakalapat sa kaniyang dibdib. The position is undeniably comfortable somehow.“You want to eat something?” he asked.Agad akong tum
I kicked the nearest table beside me and held his collar. Fear is written all over his face. But I don't care. My hands are trembling to end his fucking useless life. “Simpleng bagay hindi mo magawa?” I asked coldly. He looked down. “S-Sorry po—” “Anong magagawa ng sorry mo kapag tinapos ko ang buhay mo?” I cut him. Someone held my shoulders. “Keep calm, Cameron. He's still our asset.” Walang pag-aalinlangan kong binalibag ang taong hindi ko alam ang pangalan. All I know is that he's our asset, and I don't fucking care about his name. “Chill. You can't kill him…not for now,” Lucifer mumbled. I clenched
Tinitigan ko si Cameron habang kami ay naglalakad palabas ng venue. Tulog ang mga bata sa kamay ng kanilang mga yaya habang si Cameron ay hawak ang aking kamay.Something feels odd.Blanko pa rin ang mukha nito ngunit mahahalata ang pagiging maaliwalas nito. It's as if he's now carefree into something. Gusto kong magtanong ngunit alam kong idi-deny niya rin ang mapapansin ko.Sinalubong kami ng isang magarang limo at pinagbuksan kami ng pinto. I raised my brows and looked at him. Tumingin din siya sa 'kin at kiming ngumiti.“What?”“Really?” I gestured the vehicle in front of us. “A l
Para akong lutang buong biyahe. Akala ko ba may hindi sila pagkakaintindihan ng mga Yildirim? Bakit naman siya sisipot sa wedding anniversary ni Papa at ng bago niyang asawa? Huh?This is making me confused as hell! Para na akong timang nakaupo sa passenger's seat at walang imik. Cameron and Cambria exchanged conversation and I'm not in the mood to listen to their chats.“We're here,” pagpupukaw ni Cameron sa aking isipang kung saan-saan na napapadpad.I blinked my eyes several times and looked outside the window. Nabungaran ko ang engrandeng mansion na halata mong may okasyon sa loob. Maraming sasakyan ang nakaparada and I guess those cars are owned by their visitors.&ld
Tatlong araw ang lumipas matapos nang pagkikita namin ni Madam Julia roon sa isang mamahaling restaurant at tatlong araw ko na rin siyang hindi kinikibo. Tinatamad akong kausapin siya. Naiinis ako sa kaniya. Ewan ko kung bakit. Basta ganoon ang nararamdaman ko.“Mama, kailan po tayo aalis ulit?” tanong ni Cole habang nasa garden kami at nagpapahangin.Alas kwatro na ng hapon. Unti-unti nang lumulubog ang araw kaya't hindi na masyadong mainit dito sa hardin. Kasalukuyan silang naglalaro at wala rito si Cameron, nasa kaniyang opisina.I shrugged off my shoulders. “Hindi ko alam. Tanong mo kay Papa mo mamaya.”“Mama, bakit hindi ka na po nag-wo-work?” Brie asked.I pursed my lips. Hindi na ako nagtatrabaho dahil pinatigil ako ni Cameron. I didn't ask him the reason, because that shit favors me. Tinatamad na ak
“Hindi tayo dideretso ng uwi?” I asked him.Umiling lang ito. He's squeezing my legs while I'm sitting on his passenger's seat. Sumimangot ako at tumingin sa labas ng bintana.Hindi pa rin humuhupa ang kilig na aking nadarama. I know heartaches will follow this sooner, but I don't care. Kung masasaktan lang din naman ako, lulubus-lubusin ko na. It's better than regretting it sooner. Ayokong magsisi dahil sa mga 'what if's' ko. If I'm gonna hurt afted this, so be it.Dumapo ang aking paningin sa maliit na frame na nasa dashboard ng sasakyan. My forehead knotted as I reached thd frame. My lips parted in shock while staring at the person inside the photo.“W-Where did
Bumukas ang pinto ng elevator. Agad niya akong giniya palabas ng silid. I roamed my eyes all over the place while hugging his arm. Dumapo ang aking paningin sa dalawang lalaki na nakaupo sa sofa habang naglilinis ng baril.Wait...what?!“Who's inside?” malamig na tanong ni Cameron.Nag-angat ng tingin ang isang lalaki at agad ko itong nakilala. He's Damien Ivanov! Siya 'yung may-ari ng party na dinaluhan namin.“None,” Damien replied before handing Cameron the gun. “The room is yours.”Nagtaka ako nang kasahin ni Cameron ang baril at tinutok ito sa isang parte ng sili
Nagising ako sa sinag ng araw na tumatagos sa nakabukas na bintana. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at tumalikod mula sa bintana. Kinapa ng kamay ko ang aking katabi at wala sa sariling naidilat ang aking mga mata. Lumingon-lingon ako sa paligid at napagtantong wala na si Cameron sa aking tabi. Bumangon ako at humikab. Nag-inat ako ng katawan at kinamot ang aking pisngi habang humihikab. Tumingin ako sa bedside table at napanguso. It's already seven in the morning. Kaya pala wala na akong katabi. I climbed off the bed and decided to take a cold shower. Kumuha muna ako ng damit na susuotin sa closet ni Cameron at tuwalya para sa aking buhok. He's good when it comes to going through my stuffs. Nandito lahat ng mga damit ko