Chapter 2

Chapter 2

Mireya’s POV

 

“Uh…” Napatingin ako sa paligid nang magising. I was trying to say to myself that it’s just a dream but it wasn’t lalo na nang makitang nasa parehong kwarto lang ako. Ang kinaibahan lang ay maliwanag na ngayon ay mayroon na rin akong kumot.

 

Wala na ang tali sa paa subalit naroon pa rin ang kamay.

 

I was about to move nang makita ko ang isang taong papasok sa loob. Tinignan niya ako sandali bago nilapitan ang isang lalaking sa tingin ko’y bantay ko. Nakamasid lang ako. Hindi sumigaw o ano dahil paniguradong magsasayang lang ako ng tinig at sakit lang ng katawan ang aabutin. Lumabas na ang lalaking nagbabantay habang siya’y nakatingin sa ilang dokumento.

 

“Are you one of senator's person?” tanong niya. He wasn’t looking at me. Hindi niya ba alam na you need to look at the person before talking to them? Hindi ko pinansin ang tanong nito. Baka hindi ako ang kaniyang kausap. Ngayong may ilaw na’y mas napagmasdan ko ang paligid. Mahirap makatakas dito. Paniguradong huli ka muna bago mo magagawa.

 

“I’m talking to you,” aniya na lumapit na sa akin ngayon.

 

“Oh, I thought you’re not. I thought you’re talking with your papers,” sarkastiko kong saad bago naghanap ng bagay na magagamit ko para makatakas dito. I found a pen malapit sa kinauupuan ko.

 

“Nasaan si Miguel?” tanong ko. Wala ring kwenta kung makatakas ako rito at hindi alam kung nasaan ang bata. I will probably hate myself kung hindi ko ito maililigtas ngayon.

 

Isang ngisi ang pinakawalan niya bago ako nilapitan.

 

“Don’t answer my question with a question, Woman,” aniya bago ibanaba ang hawak niyang papeles.

 

Sa lahat ng tao rito, siya lang itong hindi nakamaskara. Isang malamig na tingin lang ang ibinigay ko sa kaniya.

 

“Let’s go. I’ll walk you around,” aniya ngunit nakitaan ko nang nakakatakot na ngisi.

 

“Who are you?” tanong ko sa kaniya ngunit pinilit niya lang akong itinayo. Wala akong nagawa kung hindi ang sumunod dito. Tahimik ako habang nasa likod niya. I need to think before trying to get out of here. Hindi ako pupuwedeng makulong na lang ng basta sa lugar na ‘to.

 

Hindi ko alam kung nagtitipid ba sila sa bill ng kuryente pero halos wala ka na talagang makita sa sobrang dilim ng lugar.

 

Huminto lang din kami sa kabilang kwarto rito sa malawak na hallway na ‘to.

 

Agad kong nakita ang tatlong lalaking nakaupo sa tatlong upuan habang nakatali. Pare-parehong may mga pasa. Hindi ko man alam ang mukha ng mga lalaki na nasa dilim kanina, nakabisado ko na rin agad ang mga bulto ng mga ito.

 

Pare-parehong nakayuko habang pare-parehong mukhang hinang-hina na. Nang marinig nila ang pagbukas ng pinto’y agad na napuno ng ingay ang loob.

 

“Boss, maawa ka sa amin! Boss, hindi na po mauulit! Hindi na po namin gagalawin ang iyo!” sigaw nila kaya hindi ko mapigilan ang mapangiwi at mandiri sa lalaking nasa unahan ko. So he’s really one of them. Or more, baka he’s worse than them! Napakuyom lang ang kamao ko habang nakatingin sa mga ito.

 

Ni hindi ako nakarinig ng awa mula sa kanila nang sampalin at saktan nila ako. Kung hindi pa dumating ang ilang kasamahan ay paniguradong napagsamantalahan na ako. Tapos ngayon ay lumuluhod sila para lang manghingi ng tawad? Hindi ko sigurado kung may sira ba ang ulo ng mga ito ngunit ngayong nakikita ko na ang kani-kanilang mga mukha, nasisigurado kong tama ang hinala ko. They’re on drugs. Tila ba nakalutang sa ere kung titignan.

 

Isang masamang tingin lang ang ibinigay ko sa mga ito.

 

“Hmm, can your sorry heal my guest wounds?” nakangising tanong ng lalaki bago siya lumapit sa mga ito at tinutukan ang nagsalita ng baril sa kaniyang baba, ginagamit niya itong pangtaas ng mukha ng mga lalaki. Napaawang lang ang labi ko at hindi makapaniwalang tinignan siya.

 

“Boss, nagbibiruan lang kami!” Kung makakaluhod lang ang mga ito’y paniguradong nakaluhod na ngayon. Lahat sila’y takot na nakatingin sa lalaking kaharap ko ngayon. Akala mo’y walang ginawang masama.

 

Nahinto ako nang alisin ng lalaking kaharap ko ang posas ko.

 

“I’ll give you a chance to slap or kill them,” aniya na naupo sa isang upuan matapos niyang ibigay ang baril sa akin. Napaawang ang labi ko roon. Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito o ano.

 

Nabaling na ang atensiyon sa akin ng mga lalaki kanina. Isa-isa silang humingi ng tawad sa akin na akala mo’y nagsisisi talaga ngunit alam na alam ko kung bakit sila umiiyak ng patawad ngayon.

 

People like them won’t really ask for forgiven3ss if it wasn't for them. Isang malapad na ngisi ang pinakawalan ko bago ko kinasa ang baril.

 

Sinubukan ko pang itutok ‘yon sa kanila kaya agad silang napasigaw.

 

“May asawa at anak ho akong pinapakain! Hindi pupuwedeng mamatay na lang ako. Kawawa ho ang pamilya kong maiiwan,” sigaw nila. Mas lalo lang lumapad ang ngisi ko sa mga ito. What’s with all of them? Aren’t they ashame to their family right now? Living a pathetic life?

 

Isang masamang tingin lang ang ibinigay ko sa lahat ng ‘to bago ko pinaputok ang baril sa paanan nila. Nanginig ang lahat sa takot kaya binaba ko na rin ang pagkakatutok sa kanila.

 

“Fucking tried to do that again and all of you will find your body in burning in hell,” malamig na saad ko sa mga ito.

 

Nakarinig naman ako nang halakhak mula sa lalaking nagdala sa akin dito. Agad kong nakita ang piercing sa kaniyang dila.

 

“Do you really think people like that will change after you threaten their life?” nakangisi niyang tanong sa akin.

 

“No. No one will change just because people want them to,” nakangisi niyang saad bago niya inagaw ang baril sa akin at pinaputukan ng baril ang isang lalaking unti-unti nang gumagapang paalis dito. Agad na napaawang ang mga labi ko. Ilang minuto akong tulala roon. Hindi makapaniwala sa nangyari.

 

Mayroon pala talagang taong ganito? Mga taong hindi nagdadalawang isip na makasakit ng kapwa? Awang na awang ang labi ko nang mapatingin dito. Wala na ang ngisi mula sa mga labi nito nang magtungo siya sa lalaki para lang bantaan ito.

 

“You think you can do things behind my back? I’ll fucking cut this fingers of yours,” aniya na nakaupo sa tapat ng lalaking nakalupasay na ngayon. Agad siyang umiling.

 

“Boss, nagmamakaawa ako… hindi na po mauulit… nagkakatuwaan lang po kami…” aniya na umiiling pa sa amo niya. Napaawang ang labi ko nang tumayo ang lalaking nagdala sa akin dito.

 

“Or should I just cut your pet down there?” tanong niya na tinatapakan ang kamay nito. Napasigaw sa sakit ang lalaki. Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon ko lalo na nang makita ko kung paano niya tinutok ang baril sa ulo ng lalaki.

 

Napatakbo ako, hindi palabas ng lugar na ‘to kung hindi papalapit sa kaniya. I saw his eyes. Para bang desidido na siyang gawin ang patayin ito.

 

Nagawa kong agawin ang baril sa kaniya habang sinasantabi ko ang takot sa akin. I won’t be able to sleep if I ever watch someone die in front of me. Namalayan ko na lang na nasa likod na ako nito habang nakatutok sa kaniyang ulo ang baril.

 

Imbes na matakot ay humalakhak pa ito.

 

“Hmm, why don’t you press it, Woman?” tanong niya. Nahihimigan pa nang pagkamangha sa kaniyang tinig. Hindi ko pa alam kung natutuwa ito. Perp pakiramdam ko’y nakangisi na ito ngayon. Ramdam ko rin ang panginginig ng kamay ko habang nakatutok sa kaniya ang baril.

 

“There’s no forgiveness in this world. Forgiving them doesn’t mean they’ll start to change. That’s fucking bullshit, Woman,” anito. I wasn’t moving at all. I know. Everyone won’t change easily but that doesn’t mean that they won’t be able to change too. Everyone will always be forgiven. Even those evil one.

 

“Shut up,” ani ko. Hindi lang din naman ang mga ito ang rason kung bakit ko ginagawa ito ngayon. I want to get out of here. With Miguel. Base on their talks, I know that he was their boss. And now that I have given an opportunity, I’ll take it.

 

“Where’s Miguel?” tanong ko sa kaniya habang nakatingin ng masama rito. Ngumisi naman siya sa akin bago nagkibit ng balikat.

 

“Who knows?” tanong nito na para bang hindi natatakot sa baril na nakatutok sa kaniya.

 

Hinigpitan ko naman ang pagkakasakal ko sa kaniyang leeg bago ko diniin ang hawak na baril sa kaniyang ulo.

 

“Where the fuck is Miguel? Anong ginawa niyo sa bata? Why are you doing this to him? You are fucking gross! Taking the kid for your own benefits!” malakas kong sigaw. Hindi ko mapigilan ang magpadala sa emosiyon ko ngayon. Ramdam na ramdam ko ang galit sa akin ngayon. Thinking that they can easily kill the kid makes my blood boil.

 

Ramdam ko rin ang takot na ginawan nila ito ng masama.

 

He didn’t answer any of my questions, namalayan ko na lang na nakakulong na ako sa kamay nito habang nakatutok na ngayon ang baril sa akin.

 

“Who are you to say that to me?”

 

“Just because I’m being nice to you doesn’t mean I won’t kill you, Woman. Be glad that I haven’t found any information about you,” bulong niya sa aking tainga. Lahat ng balahibo sa katawan ko’y nagsitayuhan dahil sa kaniya.

 

Hindi ako makagalaw dahil nagpalit na ang posisyon namin ngayon. Ang baril pa’y nakatutok sa aking ulo ngayon. He doesn’t think twice about before pressing it kaya alam kong anytime din ay pupuwede akong mamamatay rito. But of course that doesn’t mean I won’t do anything.

 

Nakita ko na lang ang sariling kinakagat ang braso nito ngunit agad nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang putok ng baril at nakita ang dugo mula sa braso nito. Napaawang lang ang labi ko nang tuluyan niya akong mabitawan. Nakita ko rin ang lalaking nakalumpasay na kanina. Siya ang nagpaputok mg baril.

 

“See? This is the reason why you can’t trust anyone.” Imbes na masaktan, nakangisi ang lalaking nagdala sa akin kanina. He was wearing an evil smile that will surely hunt someone until they die.

 

Unti-unti akong napaatras nang makita kung paano niya barilin sa magkabilang braso ang lalaki. Walang pagdadalawang isip ‘yon. Mayamaya lang ay nilingon niya ako. He was walking towards me now. I can’t move but I can’t believe what they have done. Parehong masamang tingin ang ibinigay ko habang nakikita ang dugo sa mga braso nila.

 

“Boss!” malakas na sigaw ang narinig nang pumasok ang ilang lalaking nakamaskara sa loob. Pare-pareho silang napatingin sa amo nilang may dugo sa braso ngayon. Agad nila akong tinapatan ng baril at pati na rin ang mga lalaking takot na takot ngayon dahil sa nangyari. Panay ang paghingi ng tawad at paghiling na huwag silang patayin.

 

“Call Doctor Doti!” sigaw ng isang tauhan niya na mukhang nag-aalala sa amo niyang demonyo.

 

“No need. Just dispatch them all.” Napaawang ang labi ko dahil sa sinabi nito. Akala mo’y pinapadispatya lang ang mga basura sa paligid kung magsalita ito. Hindi ko hahayaang mamatay lang ako rito. Balak ko pang maging principal sa school na pinapasukan ko.

 

Susubukan pa sana akong hawakan ng ilang lalaki ngunit agad ko ring nasipa ang mga ito. They will kill me. I’m sure of that. Walang pagdadalawang isip ang lalaking ‘yon. Para bang natutuwa pang nakikitang nahihirapan ang ilan. I tried to get away from them. Malapit na ako sa pinto kaya nagawa kong makaalis. Walang tao sa hallway katulad ng inaasahan ko. Nakayapak na rin ako at walang posas o tali.

 

I tried to look at every room na nadaanan ko ngunit halos lahat ay nakasarado at hindi ko alam kung nasaan si Miguel.

 

Wala akong kahirap-hirap na nakalabas at kayang-kaya nang tuluyang makaalis sa loob ng malaking bahay na ‘yon subalit sa patuloy kong pagtakbo’y tuluyan na rin akong nahinto. I can’t go home…

 

I can’t go home without Miguel… I can’t go home until I see the kid.

 

Nang pabalik ako’y it was really alarming, hindi ako pinapansin ng mga tauhan na para bang hindi naman talaga nila ako hinabol.

 

Nakita ko rin ang amo nilang nakaupo sa pinakadulong hilera ng upuan nang madaanan ko ang hapag.

 

“Why did you come back? I already let you go, Woman.” Nakangisi niyang saad. Ang mga mata’y isang salita rin ang pinapahiwatig. Panganib.