Kabanata 35.2

“Boyfriend mo?” hindi ko siya sinagot, napanguso na lang siya at nilaro ang mga pagkain sa pinggan niya. “Alam kong nakakahiya pero kakapalan ko na ang mukha ko. Gustong gusto ko kasing pag-aralan ang mga disenyo mo noong nasa New York pa lang ako. Pwede ba akong makahiram ng iba mong disenyo? Promise, ibabalik ko rin.”

“Yun lang ba? walang problema sa akin. Pwede mong kunin sa secretary ko.”

“Talaga?” excited niyang saad. “I mean talaga?” pag-uulit niya ng marealize niyang masyado siyang excited.

“Hmmm, wala naman sakin yun. Yun lang ba?”

“Ano ka ba, ang laking bagay na yun para sakin. Yung iba kasi ayaw magpahiram.”

“Hindi naman kasi ito basta basta na parang laruan para lang hiramin.”

“Kaya nga thank you eh, wala ng bawian ah? Sinabi mo na sa akin na pwede kong hiramin. Kukuha na ako bukas.” Napatango tango na lang ako sa kaniya. Ganto pala ito kakulit. Muli kong tiningnan ang orasan ko at malapit ng mag-alas syete kaya inayos ko na ang mga gamit ko saka ako tumayo.

“Uuwi ka na? Hi