Ang mundo ni Elainne

INAASAHAN na ni Elainne na maraming reporters ang naghihintay sa kanya sa labas ng building kung saan matatagpuan ang condo unit ni Lucas. Nang dahil sa napaka-estupidong pag-aannounce ni Lucas na fiancée siya nito ay naging instant celebrity siya. Patunay ng bagay na iyon ang kabi-kabilang balita tungkol sa kanya. Ang hindi niya inaasahan ay ang makikitang tagpo ngayon sa loob ng hotel, nagkakagulo ang mga reporters pero hindi makaporma ang mga ito sa dami ng mga bodyguards na pumipigil sa mga ito.

            Paglabas na paglabas niya sa kabubukas na elevator ay kaagad na may mga lumapit sa kanyang lalaki. Pinaligiran siya ng mga ito. Ang lahat ay nakasuot ng itim na suits, black pants at leather shoes. May hawak rin na two-way radio ang mga ito. Bigla siyang nilamon ng pagkamangha. Bakit ba kung makabuntot ang mga ito sa kanya ay parang doon nakasalalay ang buhay ng mga ito? “Good morning, Miss Manalo,” bati sa kanya ng isang babae. Nakasuot ito ng itim na blazers, itim rin na slacks at boots. Nakapusod ang itim na itim na at unat na unat na buhok nito sa itaas ng ulo nito. Katulad ng mga lalaki ay may hawak ring two-way radio ang babae. “I’ll be your personal bodyguard from now on. I’m Emmanuelle Larsson senior officer of Imperial Task Force and…”

“And I don’t care about your job, Emmanuelle. Ang kailangan ko ay makaalis sa lugar na ito,” putol niya sa mahabang introduction ni Emmanuelle. Hindi pa man siya nakakarecover sa hang-over na dulot ng pangmayamang condo unit ni Lucas ay heto na naman siya at nilulunod sa karangyaan ng lalaki. Saan ka naman kasi nakakita ng isang pamilya na may sariling task force? Truly that the Imperial’s wealth and connections are for real. Hindi lang pala talaga iyon maituturing na urban legend.

“I’m sorry, Miss Manalo but we are just doing our job. As a fiancée of Señorito Lucas you are now considered as a part of the Imperial clan and your safety belongs to our priority now,” hindi magpapatinag ang bodyguard. Sa totoo lang ay kamangha-mangha ang babae. Napaka-inosente ng anyo nito pero halatang may itinatagong tapang. Habang nagsasalita ay blangko lang ang expression ng mukha nito. Not to metion that she’s really beautiful. She looks like a real Barbie doll dressed as a secret agent.

“Ganito na lang, Emma. Can I call you, Emma? Haba ng name mo, eh,” lumapit siya sa babae at nagtangkang bulungan ito pero lumayo ito bago pa man siya makalapit ditto. “Wala akong sakit, okay? Naliligo ako araw-araw kaya ‘wag kang mag-alala dahil wala akong body odor,” sabi niya at nagtangka ulit na lumapit kay Emma pero muli rin itong humakbang palayo sa kanya.

“I’m sorry, Miss, but we are not allowed to stay closer to an Imperial,” magalang nitong panghihingi ng pasenisya sa kanya. “It’s a part of our protocol, Miss. I hope you understand. I should keep myself atleast one meter away from you or from any Imperial.”

Napabuntong-hininga si Elainne, hindi na niya alam kung paano niyang uunawain ang mga nangyayaring iyon. “Alam mo, simple lang naman ang gusto ko, eh. Gusto ko lang umalis dito, okay? Dahil kapag hindi pa ako nakaalis sa lugar na ito ay mababaliw na ako,” dere-deretsong sabi niya. Kanina pa siya naiinis sa mga reporters na iyon na abot ang kuha ng larawan sa kanya kaya pasalamat itong Emma na ito at magaan ang loob niya rito. Ayaw niya itong madamay sa inis niya. Isa pa, iniiwasan na rin niyang makaramdam ng inis dahil kung tama ang pagkakaalala niya, nagdrawing siya ng krus sa isang sports car nang huling mainis siya. At dahil doon ay nasa alanganing sitwasyon siya ngayon.

Tumunog ang radio na hawak ni Emmanuelle. May nagsalita sa kabilang linya at dinig na dinig niya ang sinabi ng kung sino mang iyon. “Roger, roger. Mr. Imperial will be there in a minute.”

“Copy, sir,” sagot ni Emmanuelle.

Marinig pa lang niya ang apelyidong Imperial ay gusto na niyang takasan ng ulirat. Buhat pa kasi kagabi ay puro sakit ng ulo na ang ibinibigay sa kanya ng apelyidong ‘yon. Mayamaya, bigla na lang umalis si Emmanuelle sa harapan niya. Ipinosisyon nito ang sarili sa kanyang tabi pero gaya nang sinabi nito kanina, nag-iwan ito ng ilang metro sa pagitan nila. Nang mawala ito sa paningin niya ay tumambad naman sa kanya si Lucas –who is dashing on his light blue turtle neck sweater paired in a brown cacky pants. Itim na leather shoes ang suot nitong sapin sa paa at duda niya ay isang linggong feeding program para sa mga gutom na pulubi sa Quiapo ang magagawa ng halagang ipinambili sa sapatos na iyon. Everything about him screams for luxury.

“I’ll take you home,” sabi nito nang makalapit sa kanya. Seryosong-seryoso ang anyo nito at malayong-malayo sa baliw na lalaking bumungad sa kanya kaninang umaga.

Inirapan niya ito, alam na alam niyang nagpapanggap lang itong seryoso pero ang totoo ay baliw naman talaga ito. “Kaya kong umuwing mag-isa,” sabi niya bago ito tinalikuran pero hindi pa man siya nakakadalawang hakbang palayo rito ay napigilan na nito ang kamay niya.

An electrifying sensation runs down on her system the moment his big but soft hand landed on her arm.  Totoo pala na puwedeng makaramdam ng ganoon ang isang tao. Ang akala niya ay isang exaggeration lang mula sa mga romance writers ang tagpong iyon. At bakit naman kaya siya nakakaramdam ng ganoon sa lalaking ito? “Let go of my arms or else, I’ll break yours,” paninindak niya sa lalaki.

He obliged. Pero ang h*******k na lalaki, lumapit naman sa kanya at inakbayan siya. Nagwala ang puso niya sa isang iglap. Muli niyang nasamyo ang amoy ng lalaki. Pati amoy nito ay sumisigaw ng kayamanan. “Pull yourself together and be cooperative. Kung hindi ka gagawa ng isang bagay na ikatutuwa ng mga reporters na ‘yan ay magiging mas madali ang buhay natin. So cooperate…please?” tumingin ito sa kanya.

Guwapo na ang lalaki sa malayo pero times three ang kaguwapuhan nito sa malapitan. Noon niya lang napagmasdan ang kulay ng mga mata nito. Dark-hazel brown pala ang mga iyon. And they are really mesmerizing. Ang mga labi nito ay tila palaging basa at mapulang-mapula. Wala yatang pangit na bahagi ang mukha nito because even his stubbles makes him more handsome. Sa halip na magmukhang hindi naliligo dahil sa mga papatubong bigoteng iyon ay tila mas nagmukha lang itong mabango. “Please?” ulit nito, mas masuyo sa pagkakataong iyon.

Sa kung anong hindi niya malamang dahilan ay napahinuhod siya ng lalaki. Basta na lamang kasi siyang nagpatangay rito nang maglakad ang lalaki palabas ng building na iyon. Nakaalalay ito sa siko niya habang naglalakad sila. As if he wants to make sure that she’ll be safe as long as she’s with him.

Pagkalabas na pagkalabas nila sa building na iyon ay may pumaradang puting van sa kanilang harapan. Isang lalaki na katulad ng mga lalaking nakapaligid sa kanila na naka-uniform din ng black suit, black pants and leather shoes ang nagbukas ng pintuan niyon para sa kanila. Napatulala na lamang si Elainne nang pasakay na siya sa van. Kung gaano kasi iyon kasimple sa labas ay ganoon naman pala ito karangya sa loob. It was a customized van. Talo pa niyon amg bahay nila sa ganda ng features sa loob niyon.

May mini-television sa loob niyon, iyon ang una niyang napansin dahil nasa harapan na bahagi iyon. May tinted glass na naghihiwalay sa driver’s seat at sa passenger’s seat kung saan sila naroon ngayon. “Weoh! Akala ko talaga aawayin mo ako sa gitna ng mga tsismosong reporters na ‘yon, eh,” narinig niyang sabi ni Lucas.

Napatingin siya sa lalaki. Gone was the serious man she saw earlier in front of those reporters. Nagbalik na ang makulit at mapaglarong Lucas na nakausap niya kaninang umaga. “Gusto mo ng juice?” tanong nito bago binuksan ang refrigerator sa tabi nito. Sa sobrang ganda ng van, hindi niya inakalang mini ref pala ang maliit na itim at itim na square na bagay sa tabi nito. Nang buksan nito ‘yon ay bumulaga sa kanila ang maraming pagkain sa loob niyon.

Nang makita niya ang mga naroong cupcakes at chocolates ay bigla siyang nakaramdam ng gutom kaya nang abutan siya nito ng isang chocolate cupcake ay kaagad niyang sinabakan iyon. Hindi niya alintana ang napapangiti at namamanghang lalaki na nanonood sa kanya. “Gutom ako kaya ‘wang kang judgemental diyan. Hindi ako patay-gutom, okay?” kahit punong-puno ang bibig ay nagawa niyang sabihin. Kulang ang salitang masarap para ilarawan ang lasa ng cupcake na iyon. Lasang isang milyon kasi ang cupcakes kaya sayang naman kung palalampasin niya.

Muli na naman sana siyang kakagat ng cupcake nang unahan siya nito. Ang walang hiyang lalaki, basta na lamang kumagat sa cupcakes na hawak niya. Ni hindi alintana kung nalawayan niya na iyon. “Whay are you looking at me like that? Gutom din ako kaya ‘wag kang judgemental,” sabi nito na punong-puno rin ang bibig. Hindi pa man ito nakakalunok ay muli na namang kumagat sa cupcake niya.

“May rabies ako alam mo ba ‘yon?” sabi niya sa lalaki.

“I know,” simpleng tugon nito at seryoso pa rin sa pagnguya. “Infact, napakalakas ng tama ng rabies mo dahil hindi ako pinatulog n’on kagabi,” dagdag pa nito kasabay ng isang ngiti at impit na tawa. Minsan pa itong kumagat sa cupcake niya, nang lumayo ito ay nakita niyang may bahid ito ng chocolate sa gilid ng bibig nito.

Umiral ang pagiging obsessive-compulsive niya at kaagad na umangat ang kamay niya para linisin ang duming iyon sa mukha nito. Bago pa man niya mapigilan ang sarili ay natagpuan na lamang niya ang kanyang kamay na nililinis ang gilid ng labi ng lalaki.

Halatang hindi iyon inaasahan ni Lucas dahil bigla na lang itong napatitig sa kanya. May kung anong damdamin siyang nakita sa mga mata nito na mabilis ring nawala sa kanyang paningin dahil nang magsalita ang lalaki at sabihing “Lights off, Siri” ay bigla na lang dumilim sa loob ng van.

Mayamaya, may naramdaman siyang malambot at mainit na bagay sa kanyang mga labi. Nang igalaw niya ang sariling mga labi ay may nalasahan siyang matamis na tsokolate. Biglang nanlaki ang mga mata niya.

He is kissing her!

Kaagad niyang kinapa ang mukha ng lalaki at itinulak iyon. Napuno ng tunog ng halakhak nito ang kabuuan ng sasakyan pagkatapos niyon.

“Please don’t be so caring like that again. It makes me want to kiss you, honey,” ang sabi pa nito –bagay na hindi na lang niya pinansin at pinatulan.

Her knees are trembling right now. Her hearts affluter by the instant she realized he’s kissing her. At sa totoo lang, mas nakakapagod pa yata iyon kaisa sa maghapong pagtakbo sa Luneta.

“IBA ka na talaga, Elainne! Hindi ka na ma-reach!” sigaw ng buong sambayanan sa babaeng kasabay ni Lucas na naglalakad sa masikip na eskinitang iyon.

Mabaho sa lugar na iyon at halatang marumi. Duda niya ay nagkalat ang mga magnanakaw at mga taong halang ang bituka. Hindi na siya magtataka kung mamaya lang ay may lalapit sa kanyang holdaper at tutukan ng kutsilyo ang tagiliran niya. May mga batang tumatakbo nang walang saplot. Nagkalat ang mga lalaking nag-iinuman kahit pa alas otso pa lang ng umaga. Ang mga kababaihan, sa halip na nag-aasikaso sa bahay ay nag-uumpukan at nagbubulungan. Kung sa ibang pagkakataon, baka kumaripas na siya ng takbo paalis sa lugar na iyon at pauwi sa kanilang bahay para maligo ng alcohol. Pero hindi ngayon. Hindi ngayon na hawak ni Elainne ang kamay niya habang naglalakad sila sa mabaho, maingay, at magulong lugar na iyon.

“Huwag na huwag kang hihiwalay sa akin, okay?” sabi nito sa kanya. Bagaman seryoso ang anyo ay hindi niya maitatangging may nababanaag siyang pag-aalala sa mga mata nito. Suddenly, the place turned into a paradise. “Kung bakit kasi bumaba ka pa. Sabi ko naman kasi na iwanan na lang ako at kaya ko na,” dagdag na paglilitanya pa nito.

Totoong sinabihan siya nito na huwag nang bumaba. Na umalis na siya at iwanan na ito sa lugar na iyon. But for the unknown reason, he felt so responsible for her. Na para bang kung ano man ang mangyayari rito mula sa mga sandaling iyon ay kasalanan niya. Na mula pa kagabi nang ianunsiyo niyang fiancée niya ito ay hindi na lang sa kanya umiikot ang mundo niya. Bigla ay nagkaroon siya ng responsibilidad sa katauhan nito –isang bagay na bago sa kanya. Kahit paano ay mayroon na siyang gustong gawin ngayon. Iyon ay ang siguruhing magiging maayos ito at hindi masusundan ng mga reporters sa lugar na iyon. Siya ang naglagay sa dalaga sa alanganing sitwasyong kinasusuungan nila ngayon kaya siya rin ang dapat umayos niyon.

Napangiti siya. Hindi niya lang kasi akalain na ganoon pala kasaya ang pakiramdam na umako ng isang responsibilidad. Somehow, it gives meaning to his life dahil kahit paano ay masasabi niyang nagkaroon ng pakinabang ang existence niya.

“Mang Kokoy, ang aga niyan, ah! Nakajackpot po kayo kagabi, ‘no?” sigaw ni Elainne sa isang matandang nagbibilang ng mga basyo ng bote sa kung saan.

Kumaripas ng takbo ang matandang madungis na nagngangalang Kokoy at nakipag-high five kay Elainne. “Ikaw yata ang mas naka-jackpot, eh,” sabi nito sa babae kasabay ng pagnguso sa kanya.

Malakas na tumawa si Elainne. Sapat na ang tunog ng tawa nito para hindi niya marinig ang kaguluhan sa paligid. “Wala, eh. Ganda lang ang puhuna,” tumatawang pagbibiro nito sa matanda.

Pero ang ganda ni Elainne, hindi biro. She has a beautiful set of eyes. Mga matang palaging nakangiti pero hindi iniiwanan ng determinasyon. Hindi maputi ang babae at sa katunayan ay may mga sunburn pa nga ito sa ilang bahagi ng katawan. Mahaba ang buhok nito pero hindi niya iyon nakitang wala sa tamang ayos buhat pa kahapon. Matangos ang ilong nito na bagay sa maninipis at palaging nakangiting mga labi. Kakatwang sa kabila ng lugar na pinagmulan nito ay parang palaging ang magagandang bahagi lang ng mundo ang nakikita nito. Mula pa kasi kanina nang umibis sila sa sasakyan ay hindi na nabura ang mga ngiti nito. Ngiti na hindi niya nakita mula pa kagabi habang nasa marangyang condo unit sila. Halatang-halata na hindi ito ang tipo ng babaeng ipagpapalit ang squatter’s area na ‘yon sa mas magandang bahay, and that’s what separates this girl among the girls he dated before. Hindi ito ang tipo ng babae na maghahangad ng karangyaan sa buhay. At ngayon niya naunawaan kung paanong sa isang iglap ay tila nakuha nito ang approval ni Mamita.

“Pero totoo bang mag-aasawa ka na? Iiwanan mo na ba kami rito sa Baranggay Maginhawa?” may lungkot ang tinig na tanong ni Mang Kokoy.

“Ano ka ba, Kokoy? Hayaan na natin si Elainne na umasenso sa buhay. Hindi siya bagay rito sa Maginhawa,” sigaw naman ng isang babae mula sa kung saan.

Lumipad ang paningin ni Elainne patungo sa kinaroroonan ng babae. “Aba, Aling Conching, mukhang maayos na ang buto-buto, ah?” may galak sa tinig na sabi nito na iginiling pa ang baywang.

Hindi na naiwasan ni Lucas na matawa sa pagkakataong iyon. Ito lang yata ang babaeng kakilala niya na kayang sakyan ang trip ng lahat ng tao sa paligid nito.

“Kaguwapo naman ng mapapangasawa mo, Elainne! At inpeyrnes, kaganda mo sa t.v! Bagay na bagay kayo. Parang peyri teyl!”

Bumaling si Elainne sa matandang babaeng nagsabi niyon. Nakatayo ang babae sa tabi nito at giliw na giliw sa dalaga. “Oho, Manang Olivia! Ako ho ang mangkukulam sa peyri teyl kaya ho huwag masyadong matuwa,” pagsakay nito sa kuwento ng matanda.

“Elaiiinne!”

Nahawi ang makapal na tao sa kanilang harapan nang gumuhit ang malakas na tinig na iyon sa himpapawid. Mula sa makapal na bulto ng tao ay lumitaw ang isang babaeng sa hula niya ay nasa mid-forty’s na ang edad. “Ikaw talaga. Bakit hindi ka nagsabing uuwi ka? ‘Edi sana ay naglinis ako ng bahay,” sabi ng babaeng parang nakainom ng energy drink.

Bumaling sa kanya ang babae. Pinagpag nito ang mga kamay at hinipan pa iyon bago iniumang sa kanya. “Amelia ho, tiyahin ni Elainne. Botong-boto ko sa’yo, alam mo ba?” humahagikhik pa ang ginang.

“Tiyang, maghunos-dili ho kayo. Ihahatid lang niya ako at uuwi na rin siya. Tapos na po ang palabas,” sabi ni Elainne. Nang humantong sila sa isang maliit na barong-barong ay hinarap siya ng babae. “Salamat. Ingat ka,” sabi nito bago hinila ang tiyahin at akmang papasok na sa loob ng napakaliit na bahay na iyon.

“What is that for?” tanong niya sa babae.

Tumigil sa paglalakad si Elainne at hinarap siya. “Ba-bye na. Puwede mo na akong iwanan dahil safe na ako rito,” may ngiti sa mga labing sabi nito.

“Huh? Ganoon lang ‘yon? Tingin mo ganoon lang ‘yon?” tanong niya.

“Eh, bakit? Paano ba dapat?”

Lumapit siya sa babae. Huminto siya sa mismong harapan nito at pinakatitigan ang mukha nito. God knows how much will power he needed to exert just not caress her face. “Dapat mag-empake ka na at sumama sa akin. And just in case you forget already, let me remind you that you are my fiancée,” sabi niya.

Malakas na tawa ang isinagot ni Elainne. “Ano ka ba? We both know that it’s just a joke. We’re not…alam mo na? Hindi tayo mag-on.”

“Edi maging mag-on tayo,” sabi niya, bagay na umani ng sigawan sa buong Baranggay Maginhawa.

“Hindi ganoon kadali ‘yon. Hindi..”

“Edi hayaan mo akong paghirapan ang pagiging mag-on natin.”

Inirapan siya ng babae. Mukhang napipikon na naman ito sa kanya. “Lucas, walang matinong bilyunaryo ang papatol sa isang kagaya ko. Hindi totoo ang fairy tale. Biktima ka lang din ng pagkakataon at alam ko ‘yon.”

“Hindi naman talaga ako naniniwala sa fairy tale dahil isang bagay na lang ang pinapaniwalaan ko ngayon. That is the fact that I want to know you more,” buo na ang loob na sabi niya. “Kaya hayaan mo lang ako na mas makilala ka pa.”

“Hindi nga puwede!” bahagya nang mataas ang tinig na sabi nito. Hindi na rin ito nakangiti kaya alam niyang seryoso na ito.

“Ahh, sandali lang hano, makasingit na nga,” pumagitna ang tiyahin ni Elainne sa kanilang dalawa. “Ang problema lang ba ay ang pagiging mag-on? Edi ligawan mo itong pamangkin ko?”

“Tama!” sigaw ng mga kambubuyong tambay.

“Galing mo talaga, Amy!” dagdag naman ng marami pang tao na naroon.

Napangiti siya nang mapahawak si Elainne sa noo nito. “Gusto n’yo ho bang ligawan ko itong si Elainne?” tanong niya sa malakas na tinig pero nananatiling nakatingin kay Elainne habang nakangiti.

“Abay oo naman!” sagot ng sambayanan.

“Narinig mo ‘yon? Nagsalita na ang taong-bayan, pwede raw kitang ligawan,” sabi niya sa babae bago nagpaalam rito. Gusto niyang bigyan ng panahon si Elainne. Gusto rin niyang pag-isipan kung paano niya itong liligawan dahil sa totoo lang, wala siyang kaalam-alam kung paanong gagawin ang bagay na iyon.

Pero sa ngalan ng bilin ni Mamita at ng Hacienda Imperial ay gagawin niya ang lahat para mapasagot si Elainne.

Ang tanong, iyon nga lang ba talaga ang dahilan kung bakit gusto nyiyang ligawan si Elainne?

Hindi niya alam. Basta ang alam niya, gagawin niya ang lahat para makamit ang matamis nitong ‘oo’.

Akmang magsasalita pa ang babae nang may maisip siyang mas mabilis na paraan para pumayag ito sa ‘panliligaw’ niya. “Sige ganito na lang. Hindi na kita sisingilin dahil sa pagdrawing mo sa sasakyan ko. Forget about that one million pesos basta pumayag ka lang na ligawan kita,” kompiyansa siyang hindi matatanggihan ni Elainne ang alok niyang ‘yon.

Nahulog sa malalim na pag-iisip ang dalaga. Kitang-kita niya kung paanong kumunot ang noo nito at kakatwang kahit sa paggawa ng simpleng bagay na iyon ay napakasarap nitong pagmasdan. “Paano ako nakaaksigurong tutupad ka sa usapan?”

He confidently smiled at her. “I’m an Imperial. Pinalaki kaming may palabra de-honor,” aniya.

“Fine,” sabi ng babae bago siya tinalikuran.

Napangiti na lamang siya. Ni katiting na panghihinayang ay wala siyang naramdaman. Anon a lang ba kasi ang isnag milyong halaga ng magagastos niya sa pagpapaayos ng kanyang sasakyan kung ikukumpara sa kayamanang maaari niyang makuha sa oras na mapasagot niya ang dalaga?

Isa pa, nakita niya kung paano igalang at mahalin si Elainne ng mga taong naroon. Sigurado siyang hindi ito ang tipo ng babae na manloloko kaya alam niyang safe na safe siya rito.