Hello. Thank you sa mga sumusuporta ng mha stories ko. Don't forget to rate a star, share your comments with me, diamonds, and gifts. God bless.
"Maraming salamat, at dalawa mismo kayong pumunta. What do you think about this building? Maganda ba?" Salita ni Kid habang nililibot ang ground floor ng gallery building. "Who's the preview owner of this building?" Wika ni Iñigo. "Ah? Christopher Vicente. His fiancè ang nag-asikaso ng lahat while Mister Vicente nasa ospital. Sad to hear from his fiancè na may cancer ito, kaya kinakailangan niya nang i-for lease ang building na ito dahil hindi niya na maasikaso ang gallery niya. His fiancè disagreed, but in the end pumayag na rin. Nakausap ko ang partner ni Mister Vicenter." Mahabang paliwanag ni Kid kina Iñigo at Marie. "Maganda ang ambiance ng lugar. Malapitnsa University at malawak ang espasyo. Kailan mo balak magpermahan?" Salita ni Marie. "As soon as possible. Pwede rin tawagan na mamaya nang magkapermahan na bukas or kung kailan sila bakante. I wanted to meet also the owner of this building; gusto kong magpasalamat sa kanya." Salita ni Kid. Sumang-ayon naman sina Marie at Iñ
"Punta ka po sa kasal namin ni Iñigo. Gusto kong ikaw ang maghahatid sa akin sa altar sa araw na iyon kung papayag kayo." "Kasal mo? Aba! Nagagalak akong malaman na imbitado pala ako sa kasal ninyo ni Attorney Alcnatara. Hindi ba nakakahiya sa pamilya ng asawa mo?" "Hindi inay. Sa totoo nga 'yan, si Iñigo pa ang nagsuhisyon na imbitahin ka't ikaw maghahatid sa akin sa altar." Saglit natigilan ang ginang. Mayamaya ay napangiti siya sa paraan kung paano siya pinakisamahan ni Iñigo. "Ayos lang ba?" Mahinang niyang saad. Tumango si Marie. "Oo, ayos lang 'nay. Saka may damit ka na rin susuutin sa kasal ko." Saka inabot ni Marie ang pulang paper bag sa kanyang inay Ester. Nang kunin ng ginang iyon kaagad niyang sinilip at mamaya ay inilabas niya iyon para makita ng aktwal ang damit. "Ang ganda. Pero parang hindi naman ata bagay sa akin ang magsuot ng ganito ka-garbong traje. Saka nahihiya ako sa pamilya ng asawa mo. Nakita mo ba ito? Hindinpa ito pwede aalisin." Tinignan ni Marie ang
"Tapos na ang last interview ng mga applikante. Maraming salamat sa inyong paunlak mga Miss and Mister. I appreciate a lot nang pumunta kayo rito. Tatawagan na lang namin kayo kapag maybschedule na ang training ninyo. Pwede na po kayo makakauwi. Maraming salamat." Napapailing na lang sina Joan, Jolan, at Marie habang kinakausap ni Kid ang mga huling in-interview nila. Sa limangput na applikante—sampu lang ang nakuha nila roon, at sa unang batch naman ng interview—bente ang nakuha. Ibig sabihin ay kompleto na ang mga ito't pwede nang isalang o isabak sa pagsubok o dalawang linggong training na tinatawag. "You guys are amazing. Reading one by one your resume inspired me a lot." "Pinagsasabi ni Caleb?" Wika ni Jolan. "Tumahimik ka nga diyan! Alam nila mga pinagsasabi nila. Nakalimutan mo na ba? May sariling mini snack bar 'yang si Caleb sa Las Vegas?" "Oo alam ko, pero engles kasi—hindi ko masyadong naiintindihan. Sorry!" Kulang na lang ay sikmurain ni Joan si Jolan dahil sa b
CUBAO, QUEZON CITY PHILIPPINES Ikakasal sa pangalawang pagkakataon sina Iñigo at Marie sa isang magarbong seremonya na gaganapin sa Immaculate Conception Cathedral sa Cubao, Quezon City. Maraming bisita ang dumalo sa araw ng pag-iisang dibdib nilang dalawa. Lahat ay masaya at natutuwa dahil sa unang pagkakataon ay isinapubliko ni Iñigo ang kasal nila ni Marie. Isa-isang nagsidatingan ang mga ninong at ninang. Mga kamag-anak na galing pa sa malalayong lugar upang masaksihan ang pag-iisang dibdib ng dalawang taong nagmamahal. Kumpleto ang pamilya. Mga kaibigan at kakilala ni Iñigo sa industriya ng kanyang trabaho at maging sa negosyo. Dahil bukas sa publiko ang kasal—halos mapuno ang espasyo sa loob ng simbahan. "Pangalawang kasal na nila ito? Aba! Iba din pala ang anak mo Isabela!" "Deserved ni Xyrine ang kasal na ito. Wala rason na hindi pakasalan ulit ni Iñigo si Marie." Nakangiting sagot ni Isabela sa amiga nito. "Hindi ko pa ata nakikilala 'yang asawa ng anak mo. Sino ba siya
Nagkandaugaga sa katatakbo si Iñigo dahil sa kahahanap kay Marie. Hindi alam kung ano ang nangyari dahil lahat ng tao ay kumalipas ng takbo dahil roon. "Xavier! Nasaan si Marie!" Nahablot ni Iñigo ang braso ng kapatid nang magkasalubong sila. Pumagilid ang dalawa at doon nag-usap. "Hindi ko alam—" "Iñigo!" Napalingon ang dalawa sa pinakagilid ng simbahan nang marinig nila ang pamilyar na boses. Si Marie. Dali-daling nilapitan ni Iñigo ang asawa't mahigpit niya itong niyakap. "Oh! God!" Bulalas ni Iñigo na halos ayaw pakawalan si Marie. "Si Inay—may kumuha kay Nanay Ester." Nanginig ang mga kamay ni Marie— Nagpapanic dahil na rin sa takot na akala nito'y pati siya ay makuha ng mga ito. Mayamaya ay nagsilapitan ang angkan ng Alcantara—kaagad din nilapitan ni Iñigo si Naneng na yakap-yakap ang anak; nasa protekhon ng inang si Isabela at gwardya nito. "Are you guys okay?" Wika ni X. Nakita niya naman na lahat ay maayos at kompleto sila, maliban na lang sa ina ni Marie na di
A DAY BEFORE THE WEDDING "Ano na Ester? Hanggang ngayon kinakabahan ka pa rin na baka tuluyan ka nang mabubulok sa bilangguan? Kahit pa naman sigiro magpakabait ka—hundi magbabago tingin ng abogado na 'yun sa iyo! Mag-isip-isip ka!" "Pwede ba?! Huwag mo na akong idamay oa diyan sa mga kagaguhan mo?! Sinikap kong magbago para kay Marie—matanggap niya lang ako ulit at ituring ulit na ina niya! Ayaw man sa akin ng asawa niya—ang mahalaga ang anak ko! Si Marie!" "Anak?! Kailan mo pa naging anak si Marie? Hindi ba't simula nang kinuha mo iyan sa ampunan ay ni patak ng isang dugo ayaw mong sa kanya?! Alam mo bang nakilala niya na matagal na ang mga magulang nito? Ano? Hindi mo alam ano? Ano pa ba silbi nang pagpapakabait mo sa kanya, ha?!" Napaupo ang ginang sa silya. Nanginginig ang mga kamay dahil sa takot na baka lasunin ni Lucio ang utak nito, at magbago ang isip na sumang-ayon sa mga plano nito. "Hindi pwede! Ayaw ko! Nangako ako sa kanya na magbabago na ako. Nangako din ako kay Iñ
"Wife, I'm sorry." Lumuhod si Iñigo sa gilid ng kama kung saan nakahiga si Marie patagilid. Alam ni Iñigo na hindi pa natutulog si Marie. Kapag masama ang loob ng asawa, hindi kaagad nakatutulog dahil sa lalim ng iniisip. "Iñigo, huwag ngayon." Mahinang salita ni Marie saka niya tinalikuran ang asawa. Napatungo si Iñigo. Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan bago siya tumayo. Mayamaya ay naupo siya sa kama't tumingala. Kumukuha ng lakas na makapagpaliwanag kay Marie. "Alam kong may kasalanan din ako sa iyo—ang hindi ko pagsabi sa iyo ng totoo tungkol sa mga nalalaman ko, pero hindi mo rin ako masisisi dahil ayaw kong masira ang mabuting samahan ninyo ng iyong inay Ester. Maybe, she's trying to be good, but money is evil—you can't force her na magbago. I don't judge her personality. Maybe. Just maybe, hindi sapat na para sa kanya kung anong meron sa kanya ngayon. Marie, try to understand our situation today. You are in danger. And I'm just protecting you like I use to do.
Malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Marie sa mga sandaling iyon. Naging sam't sari na rin ang nararamdaman niya nang lumabas na sila ni Iñigo sa kanilangbsasakyan saka tinanaw ang mataas na bahay na nasa kalagitnaan ng maraming bahay din. Litaw ang atraktibo ang bahay na tinataguan ng ina ni Marie dahil isa iyong abandunadong bahay. Matagal nang walang nakatira at binahayan na rin ng mga samo't saring mga insekto at matataas na mga damu. Hawak ni Iñigo ang tracking device. Mayamaya ay huminto siya sa paglalakad nang gumalaw ang tracking. "Iñigo, bakit?" Takang tanong ni Marie nang mapansin niyang umiba ang reaksyong ng mukha ng asawa. "She's coming out. Are you ready to face her?" "Oo. Hindi siya pwedeng magtago na lang nang magtago buong buhay niya. Huwag niyang takasan ang mga kasalanan nito." "She's here." Wika ni Iñigo sabay tingin sa kalsada kung saan lumabas ng kanto ang ginang. Nakamaroon na tee shirt, jogging itim na jogging pants, at nakatsinelas lang ito. Nakat
EPILOGUE—PART TWO—DESTINED WITH YOU TAON 2025, MAY—PHILIPPINES Maganda ang mga ngiti ni Iñigo habang papalapit sa kanya ang babaeng minahal niya na simula pa noong una. Mayamaya, ang magandang ngiti ay napalitan ng luha; luha ng kagalakan. "You destined with me," mahinang sambit ni Iñigo. Nakikita niya ang batang Marie na humihikbi. "I'm so inlove with you." Aniya't nagpunas ng luha sa mga mata. "Pangalawang kasal mo na ito, ngayon ka pa talaga iiyak?" "Wala kang alam—" "May alam ako. May nagsabi sa akin—isa sa mga naging ka-klase mo noon—Marie is your first love. Bro, child abuse ginawa mo!" "She's already fifteen that time. Bata lang siyang tignan dahil hindi naman siya katangkaran." "Bata pa rin 'yun Benjo! Bente uno ka noon, kinse lang siya. Baka nga 'di pa nagdadalaga 'yun!" "Shut up will you? How about you? Akal mo ba hindi ko alam na nandito 'yung—" "Ipapakilala ko na siya mamaya kina Mom at Dad. Wala kang dapat na alalahanin." "Pssh!" Natigil lang ang us
EPILOGUE—PART ONE; THE PLOT TWIST TAON 2010, PHILIPPINES TWENTY-ONE YEARS OLD, IÑIGO ALCANTARA—FOURTH YEAR COLLEGE "Benjo, let's go to the café! You're leaving tomorrow—you can treat us to a free meal." "You guys can go—I'm leaving." "Hoy! Sandali naman! Wala man lang despedida diyan? Grabe ka naman sa amin Iñigo! Ang yaman-yaman ninyo tapos ayaw mo kaming i-libre! Tara na nga mga Par! Kung ayaw niyang ilibre tayo_e di libre natin sarili natin!" Hindi pinansin ni Iñigo ang mga ka-klase. Ang totoo ay lalapitan lang naman siya ng mga iyon dahil alam nila na mapera ang binata. Napabuga ng hangin sa kawalan si Iñigo saka umihis ng daan. Mayamaya ay napahinto siya nang may napansin batang babae na nakatungo at tahimik na humikhikbi. Akma niya sanang lapitan nang may lumapit na ginang sa batang babae. Nagulat na lang si Iñigo nang biglang sampalin ng ginang ang bata. Napayukom siya ng kamao nito't lalapitan sana nang biglang tumunog ang telepono niya. Napahinto siya sa paglal
APRIL 2025 PHILIPPINES "Case number 2025-PH-9090. I'll deliver the sentence. Despite the cruel nature of the crimes... and the clear evidence, the defendant made excuses that were imposible to believe, refuse to show remorse. The defendant, Lucio Salazar is sentenced to life in prison." Samo't saring reaksyon ang naririnig sa loob ng korte matapos bigyan ng panghabang buhay na pagkabilango si Lucio. Nag-ingay ang social media at maging ang media roon. Napasinghap ng hangin sa kawalan si Iñigo habang si Marie ay tahimik lang at nakatitig lang kay Lucio. Nang patayuin na siya ng mga warden—posas kaagad at saka siya inilabas ng korte. Binungad ng maraming media reporter sa labas ang salarin habang tulala na lang ito na naglalakad. "His family is here." Wika ni Iñigo. "Wala naman na magagawa ang pamilya niya kundi ang tignan na lang siya sa malayo." Salita din ni Marie. Nang lumingon si Lucio sa kinaroroonan nina Iñigo at Marie, saglit itong nagpaalam sa dalawang pulis na kakausapin
Gabi, at nasa St. Miguel Chapel inilamay ang abo ng ina ni Marie. Walang kamag-anak na pumunta—tanging sina Iñigo at ang pamilya niya ang pumunta para bigyan ng dasal. "Bukas na ihahatid ang ina mo, qala ka babg sasabihin?" Wika ni Iñigo. Umiling si Marie. "Wala." Saka siya naupo sa gilid at nakatitig lang sa puting banga kung saan naroon ang abo ng kanyanh ina. "Okay. " "Iñigo, huwag na kayong pumunta ng sementeryo—ako na bahala ang maghatid ng abo niya sa libingan ni Tiyo Oscar." "Marie, hindi ako papayag na ikaw lang—asawa mo ako at karapatan kong samahan ka. Huwag mong isipin na naging pabigat na ito sa amin dahil hindi ko naisip iyan. Kahit man lang sa huling hantungan ng ina mo, mabigyan siya ng magandang burol." Binalingan ni Marie si Iñigo. Paklang ngumiti at nagpasalamat sa asawa. "Maraming salamat sa inyong lahat. Kahit papaano nairaos din ang paglagay ng abo ni inay sa kanyang hulinh hantungan." "Walang anuman Marie, anak. Makapagpahinga na ng tuluyan ang nan
Nakatayo sa harapan ng pintuan; nagdadalawang isip kung papasok ba si Iñigo sa loob o hindi upang hikayatin ang asawang si Marie na dalawin ang inang si Ester. Mayamaya ay napalingon siya sa kanyang likuran nang may pumatong na kamay sa kanyang balikat—ang amang si Alfonso. Kauuwi lang galing ng ospital. "Dad? How are you? Kumusta si Kid?" "Stable na mga vital sign niya. Me and your Tito Viktor nauna nang umalis pero babalik iyon si Viktor dahil siya ang mag-aasikaso kay Kid habang nasa ospital pa ang pinsan mo. Ako naman may aasikasuhin akong kaso; 'yung salarin sa pananaksak kay Kid sa Boracay. Kailangan kong bumalik ng Boracay para makausap ang salarin." "Thank you so much Dad. I'm sorry I can not able to assist you. Marie's mom died last night; she's sick. Abd now I need convince her na puntahan namin." "Is that so? Sige, sent my condolences and flowers to her burial." "Yes, Dad. Ingat ka papunta roon—tumawag ka." "Suyuin mo 'yan nang nabisita niya ang nanay nito kahit
MANILA, PHILIPPINES—ALCANTARA RESIDENCE "Dahan-dahan—ang mga bata ipasok na ninyo sa kanilang kwarto. Naneng, tabihan mo muna si Amber, ha? Pasensya, masyado lang abala. Magoahinha ka na rin. Joan—Jolan, kung naguguyom kayo—idamay niyo na si Lili. Ako na bahala kina Tita Ana at Mommy. Ihahatid ko lang si Marie sa kwarto namin." Isa-isang nagsinuran sa mga sinabi ni Iñigo. Nakarating na sila sa mansyon ng Alcantara, at lahat ay pagod. Paglapag ng eroplano sa NAIA 4, dumiretso na kaagad ang tatlong magkapatid na sina Alfonso, Viktor, at Lemuel—kasama ang bunsong anak na si Caleb patungong ospital—maneho ni Manuel ang sasakyan. Sakay ng ambulansya, mabilis nailipat si Kid. "Iñigo magpahinga ka na rin muna. Alam namin na mas pagod ka dahil sa nangyari." Wika ng ina.. Tumango si Iñigo. "Yes, Mom. Magpahinga na kayo. Tita Ana, ayos lang po ba kayo? Bukas pupuntahan natin si Kid—sa ngayon mas kailangan mong magpahinga." "Maraming salamat Benjo. Sige na't papasok na rin ako ng kwarto
Kumalipas ng takbo si Iñigo nang makitang bumagsak si Marie. Dali-dali niyang kinarga ang asawa at patakbong inilabas kahit walang sasakyan; mabuti na lang may taxi na nakaabang kaagad kaya mabilis na naisugod ang asawa sa pagamutan. "I'll pay you later, Sir. I forgot my wallet. I'm sorry." "Ayos lang po Sir." Tinulungan ng driver si Iñigo na maisugod sa loob ng emergency room si Marie. "Nurse? Please, help my wife—she passed out." "This way Sir." Kaagad naman sila inasikaso ng nurse na nakaduty roon. Hindi umalis si Iñigo sa tabi ng asawa. Mamg matapos lagyan ng IV fluid si Marie ay hindi pa rin panatag si Iñigo dahil nha sa hindi pa nagigising ang asawa. "Sir, pwede na po si Ma'am ilipat ng kwarto." "Yes please, and I want VIP suite for my wife, if there is a chance?" "Sige po, Sir. Ito po ang application form. Paki-fill-up na lang then proceed na tayo sa kwarto ni Ma'am." "Thank you so much." Nag fill-up ng application si Iñigo. Nang matapos ay kaagad din na-aprobahan at sa
THREE HOURS AGO "Miss? I am Xyrine Marie Alcantara—ako 'yung nakausap ng management dahil sa cancelation ng wedding. Can I speak to the organizer and manager?" "Ah? Yes po. Hello po Ma'am Alcantara. Sasamahan ko na lang po kayo sa head office ng manager ng hotel." Napangiti si Marie. "Great! Ngayon na ba?" "Yes po Ma'am. One second po." Panay ang pagmamasid ni Marie sa kanyang paligid. Alam niyang delikado na lumabas dahil kay Lucio na nasa Boracay lang din naman. Payapa at mahinahon ang bawat torista at mga bisita ng hotel kaya panatag si Marie na walang may masamang mangyari. "Tara na po Ma'am?" Wika ng isang staff ng hotel at nauna na itong naglakad—nakasunod si Marie sa kanyang likuran. Pagdating ng dalawa sa harapan ng elevator saka naman nagsalita ang nasa tabi nilang lalaki—mikaniko ng elevator. "Out of service po muna mga magagandang Ma'am. Pasensya na po." "Matagal pa po ba iyan Kuya?" Salita ng babaeng staff. "Abutin pa po ng isang oras Ma'am—under maitena
BORACAY, PHILIPPINES "I'm asking you na huwag muna tayong lalayo sa area natin, as soon as possible," binalingan ni Iñigo si Marie. "Stay here. Xavier, Dad, Tito Viktor, and Tito Lemuel will come with me. Kid please look at them, okay? This is importante matter. I'm asking for your cooperation." Nasa lobby ng hotel ang buong pamilya. Maliban kay Manuel ay nauna na itong umalis—tumungo sa lugar na binigay ng Chief. Labis-labis man ang pag-aalala ng pamilya ni Manuel—sinisigurado naman ni Iñigo na ligtas ito. "I want to come with you guys, but it's better to stay here. Don't worry, I'll take care of them. Now, go!" Saad ni Kid. "Mag-iingat kayo." Nag-aalalang salita ni Marie. "Tumawag kayo kaagad kapag nahuli na siya." Sabi naman ng inang si Isabela. "Dong, ang habilin ko—" hindi natapos ang sasabihin ni Anastasia nang yakapin siya ni Lemuel. "Oo." Maiksing sagot nito. Napayakap na rin si Iñigo kay Marie bago sila tuluyan na umalis. Napabuga ng hangin sa kawalan si Marie