**Eumerriah’s Point of View**Ang araw ng grand opening ng minimart ay papalapit na, at ramdam ko ang excitement na umiikot sa buong team. Nakakalat na ang mga staff, abala sa pag-aayos ng mga produkto, at sinisiguradong pulido ang bawat detalye. Nasa likod ako ng store, inaayos ang final layout ng mga shelves nang biglang tumabi si Gabrielle. “Okay ka lang ba?” tanong niya, habang pinagmamasdan ko ang mga produkto na maayos na inilalagay ng mga tauhan. Nakita ko ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha, pero may halo ring lambing sa tono ng boses niya na hindi ko maiwasang mapansin.“Oo naman,” sagot ko, habang tinutulungan siyang ayusin ang ilang mga display. “Sayo nga ako dapat magtanong niyan, mukhang puyat ka ah. Nakaset na ba lahat para sa grand opening?”Tumawa siya ng bahagya, pero naramdaman kong may kabigatan sa likod ng ngiti niya. “Minsan lang, marami lang kailangang asikasuhin.”Dahil sa nakikita kong pagod at lungkot sa mata niya biglang akong may naalala. Parehong-par
Eumerriah's Point of ViewAng araw na ito ay dapat na isa sa mga pinakamahalagang yugto ng aming proyekto ni Gabrielle. Isang turnkey operation na minimart ang aming tinatapos—isang proyekto na fully operational na at kumikita bago pa man ito ipasa sa susunod na may-ari. Excited kaming pareho dahil halos perfect ang lahat ng aspeto, at tanging ang bagong owner na lang ang hinihintay namin upang pormal na maipasa ang negosyo. Hindi pa kami nag-gagrand opening dahil ibibigay namin ang bagay na iyon sa permanent owner. Ngunit, sa hindi inaasahang pangyayari, hindi dumating ang bagong may-ari.Habang nakatayo ako sa gilid ng pintuan, hawak ang clipboard, napatingin ako kay Gabrielle na halatang halata ang pagkadismaya. "Hindi ba niya sinabi na darating siya ngayon?" tanong ko, pilit na pinapanatili ang kalmado ko.“He said he’d be here,” sagot ni Gabrielle, malamig ang boses, sabay pailing. “This is unacceptable. Paano mo naman hindi iko-consider ang isang napakahalagang meeting na ganito
**Eumerriah's Point of View**Limang buwan. Limang buwan ng walang sawang pagtatrabaho, pagpupuyat, at pagpaplano para masigurado naming tama ang lahat—mula sa operasyon ng minimart, kita, hanggang sa pinakamaliliit na detalye ng project na ito. Ngayon, finally, andito na kami sa puntong makikita na namin ang bunga ng aming paghihirap. Today, the couple who will buy this branch is finally arriving.Nandito ako sa tabi ni Gabrielle, pareho kaming kabado. Halos hindi ko mapakali, tinitignan ko ang paligid, hoping everything looks as perfect as we planned it to be. Si Gabrielle, tahimik lang, pero kita ko sa mga mata niya ang parehong tensyon at kaba na nararamdaman ko. Hindi ito basta-bastang proyekto—ito ang culmination ng lahat ng effort naming dalawa."Are you okay?" tanong ni Gabrielle, marahang nag-aadjust ng suot niyang polo, na para bang hindi niya mapigilang kalmahin ang sarili. "I'm fine. Just… anxious, I guess," sagot ko, hindi na rin tinatago ang kaba ko. Pareho kaming naghi
Gabrielle's Point of ViewHindi ko pa rin mapakawalan ang gulat na naramdaman ko nang makita si Kate at ang step-brother niya. Mula sa unang hakbang nila papasok sa minimart hanggang sa sandaling nag-usap kami, hindi ako makapaniwala. Pitong taon. Pitong taon mula nang umalis si Kate, at sa mga panahong iyon, wala kaming komunikasyon. Ngayon, heto siya, biglang babalik sa eksena at may kasama pang half-brother na hindi ko man lang kilala.Habang naglalakad kami ni Eumerriah papunta sa likod ng minimart, ang isip ko ay bumabalik-balik sa kung paano ako dapat mag-react. Paanong dito pa? At bakit hindi ko alam? Hindi ko alam kung nagkataon lang ba o sinadya, pero walang babala o kahit isang pahiwatig na siya ang buyer ng minimart.Pagdating namin sa likod, napatigil ako at huminga nang malalim. Alam kong hindi ko pwedeng bitawan ito. Kailangan kong malaman kung ano ang dahilan ng biglang pagbabalik ni Kate—at bakit ngayon lang.“Ikaw na muna dito, Eumerriah. May kailangan lang akong asik
**Eumerriah's Point of View**Nararamdaman ko ang kaba habang naglalakad kami papunta sa main event area. Ito na iyon—ang culmination ng lahat ng sakripisyo at paghihirap namin sa proyekto. Nakatayo ako sa tabi ni Gabrielle, pero kahit na katabi ko siya, pakiramdam ko ay parang mag-isa ako. Hindi ko alam kung dahil ba sa dami ng tao o dahil ba sa presensya ni Kate at ng kapatid niyang si Thomson, pero ramdam ko ang pag-aalinlangan sa puso ko."Good afternoon, everyone," simula ni Kate, suot ang kaniyang pormal na ngiti habang nagsasalita sa harap ng mga staff at mga bisita. "This has been an incredible journey, and I am truly grateful to be part of this project. I want to thank Gabrielle for his guidance and dedication to making this possible. Without his expertise, none of this would have been achieved."Narinig ko ang mga palakpak ng mga tao at ang pagngiti ni Gabrielle sa tabi ko, pero hindi ko magawang ngumiti ng buo. Pakiramdam ko ay para bang napakarami kong ginawang trabaho par
**Eumerriah's Point of View**Tatlong araw na ang lumipas simula nang matapos ang turn over ng minimart. Natapos na ang proyekto, at dapat sana ay nakahinga na ako ng maluwag. Ito na ang oras na matagal ko nang hinihintay—ang makapagpahinga at magbalik sa dati kong buhay, sa pagiging artista. Pero sa kabila ng lahat, bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit parang imbes na mapuno ng ginhawa, tila may kulang?Tatlong araw. Tatlong araw na pakiramdam ko ay umiikot lang ako sa mga bagay na dati’y nagbibigay sa akin ng saya. Pero ngayon, parang hindi ko na maramdaman ang parehong sigla na dati kong nararamdaman. Pumapasok ako sa mga taping, umaarte sa harap ng kamera, nakikisama sa mga tao sa set, pero sa bawat eksena, pakiramdam ko ay may nawawala. Parang may hinahanap ang puso ko na hindi ko mahanap sa mga script o sa mga ilaw ng kamera.Hinahanap-hanap ko ang ingay ng construction site, ang amoy ng pintura, ang pagod na dala ng walang hanggang pag-aayos ng mga dokumento. Hinahanap ko an
**Eumerriah's Point of View**Hindi ko inasahan ang araw na ito. Isang normal na taping day sana, isa sa mga araw na lubos kong ini-enjoy ang trabaho ko bilang isang artista. Nakasanayan ko na ang hustle and bustle ng set—mga tao'y abala sa kani-kanilang gawain, malikot na kamera, at mga direktor na tila walang humpay sa pagbibigay ng instructions.Kasalukuyan akong nagpapahinga sa gilid ng set, nakaupo sa folding chair habang hinihintay ang sunod na eksena. Nakatingin lang ako sa script ko, nag-iisip ng mga susunod kong linya. Pero biglang naputol ang lahat ng iyon nang may marinig akong malakas na boses, puno ng galit, na nagmumula sa malayo."Nasaan siya? Nasaan ang babaeng iyon?" ang sigaw ng pamilyar na boses, papalapit ng papalapit sa akin.Napatingin ako, at doon ko nakita si Kristine, ang asawa ni Gabrielle, papalapit sa akin. Nakakunot ang kaniyang noo, ang mga mata'y tila nag-aapoy sa galit. Halos huminto ang mundo ko sa gulat. Ano ang ginagawa niya rito?Wala akong oras par
**Eumerriah's Point of View**Gusto ko lang sunduin ang mga bata sa school nila—isang simpleng gawaing ina para mapawi ang lungkot na nararamdaman ko sa loob ng mga araw na lumipas. Tila walang sigla ang bawat oras na lumipas mula nang iniwan ko ang mundo ng negosyo, bumalik sa showbiz, at sinubukang hanapin muli ang kasiyahan sa pag-arte. Pero kahit gaano ko subukang pawiin ang kalungkutan, tila may kulang pa rin. Sina Justine at Dustine lang ang pumupuno sa puwang na iyon. Kaya naman, kahit alam kong marami pa akong kailangan gawin, minabuti kong sunduin sila. Inaasahan kong makita ang kanilang mga ngiti—ang simpleng kaligayahan ng mga bata na tila napakagaan sa puso.Pagdating ko sa school, agad kong napansin ang kaunting kaguluhan malapit sa gate. Ang ilang mga estudyante'y tahimik na nagmamasid, ang kanilang mga mata'y nakatuon sa isang eksenang hindi ko agad mawari. Pero ang isang bagay ay malinaw—ang gitna ng atensyon ay si Justine, basa mula ulo hanggang paa, habang ang isang