Tuluyan na akong pumasok sa loob ng sasakyan. Patay malisya sa kaniyang sinabi. Habang nasa biyahe ako pauwi, napapaisip ako. Hindi ko naman sinasadya na magkita o magkrus ang landas namin ni Joshua, pero hindi ba't parang pangit tignan? Nasa isang relasyon na ako. I love my boyfriend. . . Finance I should say. At wala akong planong lokohin ito, or bigyan ito ng dahilan para pagdudahan ako. I moved on. And Joshua is still in the process of moving on. Or wala pa talaga sa kukote niya ang pag-mu-move on. Well, I'm clean. My conscience is clean. Walang malisya. Nagpadala ako ng mensahe para kay Xavier. Just some sweet message para mawala ang guilt na nararamdaman ko. Okay, Izabella. It's not like you're cheating on him. Dapat talaga hindi na magkrus ang landas namin ng Joshua na iyon. Sumunod na araw, dinalaw ako ni Marko. Wala naman siyang sinasabi. Nakarami na siya ng kain pero hindi pa din ito nagsasalita. "Did you just came here to eat?"Ngumunguya siyang tumango. "Wala na
Nakauwi na sina Xavier at pamilya niya. Imbes na magpahinga na dahil medyo late na, inaya ako nina Lolo at Lola sa garden. "Parang kailan lang, baby ka pa. Tapos nawala ka sa amin kasabay ng mga magulang mo." Emosyonal si Lola habang hinahaplos ang aking buhok. "Matanda na kami ng lolo mo. At isa ito sa hangad namin, ang makita ka na mag-settle bago kami mawala sa mundo. We wanna make sure that you are happy.""Thank you, Lola. Sa support niyo." Ngayon ko lang napagtanto na parang napaka-selfish at napaka-impulsive ko sa pag-de-decide. Nakalimutan ko silang i-consider. "I wanna ask you, Izabella. Are you happy? Or does your engagement makes you happy?"Napaawang ang aking labi at ilang sandali na natahimik habang kunot noong nakatingin kay Lola. Bakit pakiramdam ko, tutol din sila sa pagpapakasal ko. "Lola if you don't want me to get married yet then. . ."Umiling si Lola at hinawakan ang aking kamay. "We want you to be happy. Kung masaya ka at tingin mo si Xavier na talaga ang
ISANG linggo na lang ikakasal na kami ni Xavier. Ilang linggo na din ang lumipas mula nang huling makita ko si Mady. Ilang linggo na din mula nang magsabi si Marko na may importante siyang inaasikaso—kaso hindi na kapani-paniwala. Hindi ako makakapayag na hindi sila um-attend sa kasal ko kaya nagpasya ako na kitain sila. Kaso wala sila sa bahay nila. I texted them my whereabouts. And waited patiently for them. Kaso iba ang dumating. Naupo si Joshua sa aking harapan. "Joshua, ano'ng ginagawa mo dito? Pinapunta ka ba ni Marko dito?" "Gusto lang kitang makita. And also, there's something you need to know." Seryoso niya akong tinignan. "Tungkol saan?" "Izabella!" Naagaw ang atensyon ko nang biglang sumulpot ang mommy ni Xavier kasama ang kaniyang mga kumare. Tumayo naman si Joshua at basta na lang umalis. Hindi na natuloy ang dapat na sasabihin niya. Tungkol saan naman kaya iyon?"Is that your ex?" bulong sa akin ng aking byenang hilaw. Nahihiya akong tumango. "Closure?" tanong
Hindi ko alam kung kaya ko bang matulog ngayong gabi, knowing that someone is in danger because of me. Sigurado na ako ngayon na nawawala si Mady. Hindi ko alam kung ano ang aking gagawin. If I should contact Joshua's parents. My grandparents. Si Marko, sana. . . Iyon nga lang wala siya sa bansa. Nagpasya ako na pumunta sa bar kung saan madalas mag-hang out sina Joshua kasama ang kaniyang barkada. Sana naroon sila. Bumaba ako ng sasakyan at nagmamadali na pumasok ng bar. Walang oras na dapat masayang, dahil buhay ang nakasalalay dito. Puno ang bar. Siksikan ang mga tao. Hindi ko din maaninag ng maayos ang mga mukha ng mga tao, dahil sa nakakahilo na patay sindi na ilaw. Nakakabingi ang musika. Dumadagundong ang buong paligid sa lakas ng volume. Hindi ko sigurado kung narito nga ang mga kaibigan nina Joshua, pero I should atleast try to look for them. Nang biglang mamatay ang ilaw. The crowd starts to panicked. Para naman akong kakapusin ng hininga dahil sa gitgitan ng mga tao n
I passed out. But before I totally lost my consciousness, I knew that help has arrived."W-Where am I?" tanong ko nang mamulatan ko si Lola na alalang-alala ang mukha habang nakatunghay sa akin. "Nasa ospital ka, hija. How are you feeling?" Napakurap ako at ilang sandali na napaisip. Napabalikwas ako nang maalala ko ang nangyari. "Si J-Joshua, Lola? Si X-Xavier?" natatakot at natataranta kong tanong. Muli akong nakaramdam nang matinding takot dahil nabaril ang dalawa kanina. "Hija, calm down. Mahiga ka muna.""No, Lola. I need to see Joshua and Xavier. Nasaan sila? Nandito ba sila sa ospital?"Nagkatinginan sina Lolo at Lola. Nang wala akong makuhang sagot, agad akong bumaba ng kama at lumabas ng hospital room. Kailangan kong makita sina Xavier at Joshua. Nasa panganib ang buhay nila. Nabaril sila. And Joshua. Oh my God! Nanghihina ako kaya bahagya akong huminto sa paglalakad. Luminga din ako sa buong paligid, nagbabakasakaling makita ko ang dalawa. "Izabella!" Hinawakan ni Lo
"Alam mo, duda na talaga ako diyan sa mga kinikilos mo," sabi ni Mady habang patuloy sa paglantak sa fries na bagong luto sa kaniyang harapan. Binaba ko naman saglit ang tablet na hawak ko at nakisali na din sa kaibigan ko sa pagkain. Uminom ako ng juice pagkatapos at muling kinuha ang tablet. Inabot ko ito sa kaniya. "Hindi nga siya active sa social media," sabi ni Mady. "Baka naka-hide sa akin ang mga new posts niya," nakanguso kong sambit. Bumulanghit naman sa tawa si Mady. "Alam mo, kung hindi ko lang naiisip na isa ka sa pinakamayanan sa buong Pilipinas at buong mundo, nabatukan na talaga kitang babae ka."Hindi ko siya inintindi. Nilapit ko pa sa kaniya ang tablet dahil ayaw niya itong kunin. "Bakit naman niya iha-hide sayo ang post niya? I'm sure nakapag-move on na iyon sa'yo." Tumawa siya. "Oh, heto na nga!" Ni-log in niya ang kaniyang account, saka ni-search ang pinapahanap ko. "Walang bagong post. At kung may bago man siyang post hindi niya kailangang mag-hide. At ku
Hindi pumayag si Joshua. Bukas na lang daw sila magkita-kita ng kaniyang mga kaibigan. Pansin ko sa mga kasama ko na iniwasan na lang din nila na mapag-usapan pa namin ang tungkol kay Joshua. Nagpatuloy kami sa pag-inom. I toned down a bit at pinili na lang na magpalutang sa tubig. "Affected much?" nang-aasar na tanong ni Mady sa akin. Sinundan pa talaga niya ako dito sa gitna. "Why would I?" tanong ko naman. From now on, titigilan ko na ang pag-iisip kay Joshua. For my own good. "Bukas, mag-bar tayo," aya ni Craig. "Hindi ba't magkikita kayo nina Joshua bukas?" tanong ni Mady. Nang may mapagtanto napangisi siya. Naghahamon silang tumingin sa akin na tatlo. "Tignan nga natin kung nakapag-move on na ba sa iyo si Joshua," natatawang sambit ni Marko. "Kayo na lang. Pahinga ko muna ang atay ko. Gusto kong mabuhay nang matagal pa," pagdadahilan ko. "Eh, di huwag kang uminom. Sayaw lang. May mga ladies drinks naman o kaya juice sa bar.""I dont know." Umiling ako. Hindi ako madad
Sobrang sakit ng ulo ko paggising ko kinaumagahan. Bumangon ako upang maligo ngunit bumalik din ako agad sa kama at pinilit na matulog. Hapon na ng magising ulit ako. Kung hindi pa kumakalam ang aking tiyan ay hindi pa talaga ako babangon. Napasobra ako ng inom kagabi. Madaling araw na kami nakauwi. Hindi ko naman magawang magpaalam sa grupo dahil hindi pa umaalis sina Joshua. Ayaw ko lang na bigyan sila ng ideya na nag-walk out ako, dahil wala naman iyon sa isip ko. Kaya si acla, napasabak na naman sa inuman, kahit na wala naman sa plano. Ayun, wala naman akong napala. Sakit ng ulo lang at mahapdi na sikmura. Akala ko makakausap ko na si Joshua kaso hindi naman ako maka-timing. Hindi na lang sana ako nagpunta pa. Uminom ako nang malamig na malamig na tubig pagkatapos kong kumain. Nagpadala din ako ng dessert sa maid sa may pool, at doon muna ako tatambay. Nahiga ako sa sun lounger sa gilid. Gustuhin ko mang magtrabaho ngayong araw, at maging productive hindi ko talaga magawa.
Kagat ko ang aking labi habang pinupunasan ni Joshua ang tubig na tumutulo sa aking balat. Katatapos lang naming maligo. Napaiwas ako ng tingin nang magpantay ang aming mukha. Ang dulo naman ng buhok ko ang tinutuyo niya. "Are you satisfied?" nakangisi niyang tanong. Nag-init naman lalo ang pisngi ko. Super satisfied, sagot ng aking isip. "Parang ayaw mo pang matulog, huh..." panunukso niya na kinatulis ng aking nguso. Tumawa siya at pinisil ang ilong ko. "Matulog na tayo," malambing niyang saad bago siya lumuhod upang tulungan akong magsuot ng panty. "Kaya ko namang magsuot ng underwear..." Sinubukan ko siyang awatin. I tried to bend pero muli kong naramdaman ang pananakit ng aking panggitna. "You're sore. Kaya tutulungan na kita. At matulog na din tayo baka hindi ako makapagpigil, malulumpo ka talaga sa akin." Nagtawanan kami. Pagkatapos akong suotan ng panty, sinuotan naman niya ako ng kaniyang malaking tshirt. Binuhat niya ako at nilapag sa kama. Tinabihan niya ako at niy
IzabellaEverything was like a dream. It feels like a fairytale. But it isn't. Because fairytale only happens in a book. This isn't a book. This is a reality. After all the heartbreaks that we went through. The past years that we've been apart. The hope that I lost. The hopes that he hold on to. The faith that he have. And the powerful God who helped us make it. And now... here we are. I am now Mrs. Izabella De Lucca—Harper. We really made it. Masakit na ang panga ko kakangiti at kapipigil na humagalpak ng tawa habang pinapanood si Joshua sa pagsasayaw sa aking harapan kasama ang kaniyang kaibigan. Dancer daw silang magkakaibigan nang sila ay nasa high school. And judging how they moved—mga dancer nga sila. May bago tuloy akong nalaman tungkol sa aking asawa. Hindi lang ako ang nag-enjoy ngayon. Maging ang mga asawa at nobya ng mga kaibigan ni Joshua ay tuwang-tuwa habang pinapanood ang kanilang mga kapareha na sumasayaw. Hanggang sa mag-iba ang music at lumapit na sila sa amin.
Kanina ko pa siya pinagmamasdan. Seryosong-seryoso siya sa kaniyang ginagawa. She's calm for how many minutes but get irritated after. Napangiti ako. Agad ko na din siyang nilapitan dahil baka kailangan niya ng aking tulong. "What's wrong?" I asked her while hugging her back hug. Pinakita naman niya sa akin ang kaniyang tablet. She wanted a red wedding gown, not the traditional white wedding gown. I thought white or cream color was perfect because it represents her. Clean, pure and a virgin. Hinalikan ko siya sa kaniyang leeg. "I can't decide," she said. She swipe her tablet and show me another color. Black wedding gown. Hindi ko alam kung paano ko siya ipagtatanggol kina mommy at sa lola niya kapag sakaling nalaman nila na black or red na gown ang gusto niya. "Are you sure about it?" tanong ko. I don't want to upset her. She's hands on with the weddding preparations. She's been dealing with it even the smallest detail. "I don't know," nakanguso niyang sagot. Three months lan
PAGKATAPOS ng ilang mga taon, nagbalik siya. Nagbalik bilang Izabella De Lucca. Hindi na siya si Petra. Hindi na siya ang Petra na kilala ko. Lalong hindi na siya ang Petra na pagmamay-ari ko. Madami ang nagbago sa kaniya... Hindi lang ang pangalan niya. Maging ang kaniyang pananamit, kilos at pananalita ay nag-iba na. At maging ang mahal niya ay iba na. Hindi na ako, kundi si Xavier na. Galit na galit ako kay Marko. He knew where she is the whole time. His family knew. They're family were friends. But he didn't even bother to tell me. Nasuntok ko siya. Nagsuntukan kami. "Hinayaan ko lang siya na tuparin niya ang pangarap niya. Hindi niya iyon magagawa kung magkasama kayo. I'm sure bubuntisin mo lang siya. Paano naman ang pangarap niya. She's still young at madami pa siyang gustong gawin sa buhay. Hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. Look what she became." FOR days I've been deppressed. Nagbalik nga siya na gaya ng pinagdadasal ko sa naglipas na taon, ngunit ngayon, hanggang tanaw
She's Petra Estrada. May pagkabalahura ang bunganga. Madaldal. And also... she's annoying. At natutuwa ako kapag ganiyan na naaasar siya sa akin. Ibang-iba siya sa mga dating sekretarya ko, pero mas okay ito kaysa sa mga dati kong sekretarya na iba ang pakay sa pagpasok sa trabaho. SHE said she don't like me. May mga bagay din siya na sinasabi sa akin na kailanman hindi ko narinig sa ibang mga babae. Hindi daw siya nagaguwapuhan sa akin. Napatingin ako sa salamin. She's a liar. KAHIT pangit ang kaniyang fashion sense, hindi maipagkakaila ang kaniyang kagandahan. Walang panama ang ilang mga modelo na nakasabit sa edsa. She has a beautiful set of eyes. Pointed nose and a red lips that is so tempting, kung hindi lang niya sinabi na mabaho ang hininga ko, baka hindi ko napigilan ang sarili na angkinin ang kaniyang mga labi. Ilang beses ko na siyang nahuli na kung ano -ano ang sinasabi sa akin. Napapailing na lang talaga ako sa kaniya. "May bago ka ng sekretarya?" tanong ng mga ka
"Oh, shit! Ah!" The woman satisfyingly smile after that multiple and mind blowing orgasm that I gave her. Umalis ako sa kaniyang ibabaw at bumaba ng kama. Nagpunta ako sa loob ng banyo upang itapon ang condom na suot ko. At para na ding makapaglinis ng aking katawan. Paglabas ko ng banyo, nasa kama pa din ito. What's her name again? Rosie, Josie, Lassie? I don't fucking remember. "Another round?" tanong niya sa akin. "I'm going home," walang buhay kong sagot.. She look offended, disappointed and mad. "Matulog ka na lang dito. Sa tabi ko," sabi nito. Napangiwi lang ako nang ikurap-kurap niya ang kaniyang mga mata. Trying to look cute or seductive but I find it disgusting. Pagkatapos kong isuot ang aking mga damit bumunot ako ng ilang bills sa aking wallet. Nilapag ko ito sa bed side table malapit sa kama. "What's this? What do you think of me a prostitute?" Hindi ko na siya pinansin pa at dire-diretso ng lumabas. Pagpasok ko sa condo ko, isang lumilipad na unan ang bumungad
Pagkatapos ng dinner at isang oras na kuwentuhan, hinatid ako ni Joshua sa penthouse. "Isn’t this the part where we are supposed to make love?"Nakasimangot na tumingin sa akin si Joshua. "Oh, bakit?" Ngumuso naman ako, sabay kurap ng aking mga mata. "No sex," sabi niya, kaya inikutan ko siya ng mga mata. Hindi na siya pumasok sa loob ng penthouse. Hanggang pintuan lang niya ako hinatid. Kahit nakatirik ang kaniyang flagpole ay talagang tiniis niya ito. Hindi pa din siya nagbabago. Baka igigiit na naman niya ang kasal muna. Bago ko ipikit ang aking mga mata, may pahabol pa siyang text sa akin. "Thank you so much, babe! I love you so much."Hindi ko na na-send ang message ko dahil habang nagtitipa, biglang nalobat ang aking celphone. Tinulog ko na lang. Alas-sais pa lang ng umaga pero napabangon na ako sa higaan dahil sa pag-iingay ng doorbell. Nagulat ako nang mapagbuksan ko ang mommy ni Joshua, lalo na ng agad niya akong niyakap. "Thank you so much, hija..." Kahit naiilang
Tahimik kaming bumaba ng building kung saan kami binaba ng chopper na sumundo sa amin sa isla. Sumakay kami ni Mady sa sasakyan na sumundo kay Joshua, since iisa lang naman ang lugar na uuwian namin. Nagkatinginan kami ni Joshua nang malapit na kami sa palapag kung saan ang unit niya. "I think we should call a doctor first before you take a rest."Tumango ako. "I'll call our family doctor." Nilabas ko ang aking celphone at agad ni-dial ang kaniyang numero. "Samahan na muna kita sa penthouse, habang hinihintay natin na dumating ang doctor."Napangiti ako at nailing. "Ikaw ang bahala."Pagdating ng penthouse dumiretso ako sa aking silid at naligo. Paglabas ko wala pa din ang doktor. Nahanap ko din si Joshua sa kusina. Nagluluto siya. "Nagsaing na din ako," sabi niya. Bahagya niya akong nilingon. Nakahubad siya ng baro at suot ang aking pastel pink na apron. Bago matapos ang kaniyang niluluto, dumating ang doktor. Nilinis niya ang aking sugat at binigyan ako ng gamot. Hindi na di
Nagising ako na nakayakap kay Joshua. "Mukhang hindi ko na kailangang manligaw," sabi niya nang maramdaman na gising na ako. Tumawa naman ako. "Hanggat hindi ko sinasabi ang magic word, manliligaw ka pa din," sagot ko naman pero nanatili pa din ang aking kamay na nakayakap sa kaniyang katawan. Umayos siya ng higa at yumakap din sa akin pabalik. Ramdam ko ang mainit niyang hininga na tumatama sa aking pisngi. Nakangiti kong pinikit ang aking mga mata, habang sinasamyo ang kaniyang natural scent. Na-miss ko 'to. "I missed this," bulong niya. "Iyong mga yakap mo. Mga paglalambing mo." "Masakit ba ang talampakan mo?" magiliw niyang tanong. Tumango ako. Tumitibok-tibok ang sugat kaya nagising din ako. Para akong hinehele sa yakap ni Joshua kaya muli akong nakatulog. Nang magising ako, tirik na tirik na ang araw. Mausok at nalalanghap ko ang mabangong amoy ng pagkain na niluluto ni Joshua. Bumaba ako ng duyan at tinignan ang kaniyang ginagawa. "Hinuli mo?" mangha kong tanong nang