DylanHInawakan ko ng mahigpit si Hera as we entered the pavillion kung saan gaganapin ang reception ng wedding namin ni Hera. Kami ang huling pumasok dahil kinuhanan pa kami ng videographer sa loob ng simbahan.Everyone is at their designated places and everybody clapped ng makita nila kaming pumapasok sa loob ng reception area.“Let us all welcome, our newlyweds, Mr. Dylan Glenn Samaniego and Mrs. Hera Armida Saavedra Samaniego!” Lalong lumakas ang mga palakpak and I even heard the guys cheering for me!Nakarating kami sa gitna kung saan may couch na napapalibutan ng mga bulaklak at lobo. May arko din kung saan nakasulat ang mga katagang JUST GOT MARRIED and I guess this is for picture taking purposes.“Okay po maupo na po ang lahat and then after a few minutes po pwede na tayong magpunta isa-isa sa harap para po sa picture taking with our lovely couple.” sabi ng emcee na kasama sa package sa amin ng wedding organizer.“Habang naghihintay po, pwede na po tayong umakyat dito sa sta
HeraNakatayo ako sa harap ng balcony ng aming Hotel Suite dito sa Paris bright this bright and sunny morning. It is our second day today at ngayon lang kami lalabas para mamasyal. Kahapon, Dylan insisted that we just stay inside our room here at the Pullman Paris Tour Eiffel.Dylan has chosen this hotel dahil malapit lang ito sa Eiffel Tower and from our suite, makikita mo ang kagandahan nito in a closer view.I was enjoying my view not until I felt Dylan's hands on my waist at kahit nakaroba ako, ramdam ko ang init na nagmumula sa katawan ng aking asawa. For sure, he is just wearing his boxers lalo pa at kakagising lang nito.“Good morning, amore!” he said with his husky bedroom voice and I felt him kissing my shoulders“Good morning, amore! Kamusta ang tulog mo?” tanong ko sa kanya“The best! Of course kasi katabi ko ang aking magandang Misis!” sagot niya as he embraced me tighter“Talaga lang ha?” tanong ko pa dahil halos ilang oras lang ang tulog naming dalawa Pagdating kasi
HeraMabilis na lumipas ang isang linggo at ngayon nga ay nakabalik na kami sa Pilipinas matapos ang isang linggo naming bakasyon. Dylan thought that our vacation was short pero sinabihan ko siya na may ibang pagkakataon pa naman. Kailangan din naming isipin ang aming mga responsibilidad sa mga kumpanyang hawak namin.Nauna akong nakauwi ngayon sa unit dahil kabi-kabila ang meeting ni Dylan. Bago ako umuwi ay dumaan muna ako sa grocery para mamili ng ilang mga kakailanganin namin sa unit at para makabili na din ako iluluto ko for dinner.Gusto ni Dylan ng ulam na may sabaw kaya naman nag-decide akong magluto ng sinigang na baka dahil parang gusto ko ng maasim. Natawa pa nga ako dahil inisip ko na baka naglilihi ako pero I said to myself na maaga pa naman to conclude.Two weeks pa lang naman buhat nung ikasal kami so I guess it’s still early to say. Although Dylan asked me kung gusto na bang magkaanak and I couldn’t say no lalo pa at nakikita ko na gusto na niyang magka-baby. Isa pa,
Hera Dalawang buwan matapos ang successful launch ng mga designs ng aming mga Senior at Junior designers ay sunod kong ni-launch ang aking personal collection na pinangalanan kong Lola Choleng.I was inspired by her na kahit malungkot para sa aming lahat ang pagpanaw niya, ay unti-unti namin iyong natanggap knowing that she is already at peace at wala na siyang sakit na nararamdaman.Ang mga disenyo ko ay inspired by the old Filipiniana dress at ang baro’t saya na karaniwang suot noong panahon nila Lola Choleng. I modernized them without omitting the aesthetic side of the design at yun nga ang ila-launch namin ngayon.Nandito na kami ni Dylan sa event and I am so thankful dahil nandito din mga taong mahalaga sa amin para suportahan ako. Our friends from the press is also present and some writers sa mga sikat na fashion magazines sa bansa.“Are you okay?” tanong sa akin ni Dylan kaya napatingin ako sa kanya“Your hands are sweating! Bakit ka ba kinakabahan?” tanong niya pa sa akin S
DylanTwo months na ang tiyan ni Hera at talaga namang nasaksihan ko ang hirap niya habang nasa stage siya ng paglilihi. Kung pwede nga lang sana ako na lang ang makaramdam nito dahil nahihirapan talaga ako na tignan si Hera.But my wife is a very strong woman kaya naman sinasaway niya ako kapag nakikita niya ang pag-aalala ko. She would say na kaya pa niya at parte talaga ito ng pagbubuntis.Sa umaga, she will start throwing up pero wala naman siyang isinusuka hanggang sa halos manlata siya. She sometimes feels dizzy and the worst part is that she throws up especially after eating.The doctor said that it is a normal thing and she also gave Hera some vitamins para kahit papano ay hindi siya manghina.At dahil sa kalagayan ni Hera, kumuha na kami ng kasambahay dito sa unit to do the chores at para may nakakasama din siya sa twing kinakailangan kong umalis para sa trabaho.As much as possible, ayaw ko siyang iwan mag-isa pero I also have my responsibilities kaya naman wala akong choice.
HeraBlessing ng aming mansion na pinatayo ni Dylan ngayong araw at nakahanda na ang lahat para sa okasyong ito.Gaya ng napag usapan, after giving birth to my son, Axel Dash ir Adi for short ay dito kami tumuloy from the hospital.Nandito na ang mga gamit namin at ang iba naman ay iniwan na namin sa condo just on case doon kami tutuloy on some occasion.Dalawang buwan na buhat ng ipanganak ko si Adi and we decided na pabinyagan na din siya ngayon kasabay ng house blessing ng aming tahanan.“Ready ka na amore? Papunta na daw si father?” tukoy ni Dylan sa paring magbe-bless ng mansion nang pumasok siya sa kwartoKakatapos ko lang bihisan si Adi and he is sleeping soundly lalo at bagong ligo ito.Nilapitan ni Dylan ang anak naman at dahan-dahan siyan naupo sa kama para hindi ito magising. Hinalikan niya ang tiyan ni Adi and looked at our son lovingly.Nang maipanganak ko ang baby namin ay mas nakita ko kung gaano kaalaga at responsable si Dylan as a father and husband.Mas madalas siya
EPILOGUESabi ng iba, ang pangako daw na binitawan ng isang taong nasa bingit ng kamatayan ay hindi natatapos hanggat hindi nabibigyan ng katuparan.Sa bawat pagpalit ng taon at pagpilas ng kalendaryo. Sa bawat pagpalit ng panahon at sa bawat pag ikot ng mundo, tila ba ito sumpa na paulit-ulit hanggang sa hindi ito nagkakaroon ng katuparan.QUIAPO, PHILIPPINES SOME YEARS LATERKaarawan niya ngayon pero katulad sa mga nagdaang taon, pangkaraniwan lamang ang araw na ito. Kailangan niyang ibenta ang mga paninda niyang sampaguita para may maiuwi siyang pera. Kailangan niyang kumita para may maipambili ng bigas at ulam na kakainin nila ng kanyang lola.Sa kanyang murang edad, natuto na siyang magbanat ng buto. Kung hindi sa simbahan ng Quiapo, matatagpuan mo siya sa mga kalsada at kanto, tulak-tulak ang kanyang kariton para maghanap ng kalakal na pwede niyang ibenta sa junkshop.Hindi niya nakilala ang kanyang ama at ang kanyang ina, sumama sa bagong asawa nito at iniwan siya sa kanyang
DylanFifth wedding anniversary namin ngayon ni Hera at nakaplano na ang lahat para sa party na gaganapin mamaya sa mansion. For the past years, naging maayos ang pagsasama naming mag-asawa and up to this point ay tinutupad ko ang pangako ko sa kanya na palagi ko siyang pasasayahin and that my family will always come first.“Happy anniversary, amore!” kakagising lang ni Hera and she smiled at me as I greeted her“Happy anniversary, amore!” bati niya din sa akin at saka siya yumakap sa akin“Get ready, sabay na tayong mag-breakfast bago ako pumasok sa office.” sabi ko sa kanya“Gising na si Adi?” tanong niya as she was getting up “Yes, nasa baba na siya!” sabi ko sa kanya Adi is now four years old at talaga namang napaka bibo ng aming anak. Palibhasa marami ang nagmamahal sa kanya kaya naman he grew up to be a cheerful child.Hinintay ko si Hera nang makalabas siya sa banyo at hawak-kamay kaming lumabas sa kwarto.She was surprised nung makita niya ang mga rose petals na ikinalat ko
Emmanuel Jacob Santillan(Final Chapter- Part Two)Kabadong- kabado ako habang papasok ang kotse ni Kuya Matthew sa mansion ng mga Samaniego. Siya ang sumundo sa akin sa hotel para dalhin dito to meet my real family. Siya rin ang naging daan para makausap ko ang tunay na Daddy ko at hindi nga maipagkakailang ama ko siya dahil para akong nananalamin.Naalala ko noong unang beses na nakilala ko si Daddy, we both cried kahit na wala pa akong sinasabi sa kanya. Totoo nga siguro ang lukso ng dugo at lalo siyang naging emosyonal noong ilahad ko sa kanya ang nangyari, twenty-four years ago.Galit ang nagtulak kay Isabel Santillan, ang nakilala kong ina, dahil iniwan siya ni Hector, or should I say, Dylan Glenn Samaniego nung minsang maging bihag siya ng mga rebelde sa Tayabas Quezon. She was so enraged dahil paggising niya, wala na si Hector at iniwan na siya.My mother is a nurse pero ayon sa kwento niya, hindi siya nakapag practice sa ospital dahil kailangan niyang manilbihan sa samahan.
Emmanuel Jacob Santillan( Final Chapter - Part one)Inilibot kong muli ang paningin ko sa bahay na nagsilbing tahanan ko sa loob ng labinlimang taon. Ayoko sanang ibenta ito dahil marami kaming masasayang alaala dito ni Mommy pero dahil na rin sa mga huling habilin niya sa akin ay wala akong magawa kung hindi ang sumunod sa gusto niya.Naramdaman ko ang tapik sa balikat ko ng aking bestfriend na si Chris. Pinoy din siya at kapitbahay namin dito sa lugar namin sa Los Angeles, California. Nine years old lang ako ng magpunta kami ni Mommy dito sa paniniwalang nandito ang Daddy ko pero noon ko lang nalaman na hindi pala totoo yun.Ang sabi ni Mommy, nabuntis lang siya ng lalaking nakasama niya ng isang gabi and since then, hindi na niya ito nakita. Mahirap lumaki na walang ama pero pinunan lahat ni Mommy ang pagkukulang na iyon.She worked hard hanggang makatapos ako ng college at dahil na rin sa sipag at tiyaga, idagdag pa ang impressive transcript ko sa Business Administration, nakapa
HeraDebut ng bunsong anak namin ni Dylan ay gaya nga ng hiling ko, napagbigyan kami ng babaeng anak at dahil medyo nahirapan ako nung ipanganak ko siya ay nagdesisyon kami ni Dylan that three children will be enough.We named our princess, Isabella Amara Saavedra Samaniego at nakakatuwa din na malaki ang interes niya sa pagdidisenyo. Wella at least hindi nawawala sa pamilya ang linyang ito while my two boys is just like Dylan, business oriented.Nate is already twenty-one years old at graduating na siya this year sa kursong Business Management. He is also a licensed pilot dahil isa ito sa mga naging hobby niya. Bata pa lang siya, he was always fascinated with flying things and if I remember it right, he was only seven years old when he said that one day, he will fly planes!At nagkatotoo iyon and I am very very proud of him!Ang panganay na anak ko na si Adi, I mean si Axel, ay isa na ding ganap na negosyante dahil siya na ang CEO ng mga Samaniego Group of Companies Incorporated. He
One last chapter to go mga loves!!! Thank you so much sa pagsubaybay ninyo sa book 7 and I hope patuloy ninyong suportahan ang iba ko pang mga aklat dito sa GN.May isa pang revelation na gugulat sa inyo mga loves kaya wala pong bibitaw!
HeraMonths have passed at masasabi ko mas sumaya ang mansion sa pagdating ni Nate sa buhay namin.He is our bundle of joy and his Kuya Adi is always excited to go home from school para makita siya.We already enrolled Adi in school and he is now in preschool. Masaya nga ang teacher ni Adi dahil way ahead daw siya sa kanyang edad at sa kanyang mga kaklase.And Dylan is so proud of him and we love him so much.“I will always make you proud, Daddy, Mommy!” sabi pa niya kaya lalong nalulunod ang puso ko sa saya“Amore, I was thinking na magbakasyon tayo this coming summer. Yung tayong pamilya lang.” Sabi ni Dylan isang gabi habang nakahiga kami sa kama matapos kong patulugin si Nate“You have something in mind?” tanong ko naman sa kanya nung tumabi na siya sa akin“I was thinking sa Disneyland since hindi pa nakakapunta doon si Adi!” sagot niya sa akin and I think it’s a nice idea“Hongkong?” tanong ko pa and he nodded “Pwede, and then diretso tayo ng Korea and Singapore! What do you t
DylanNakatulog naman ako ng ilang oras pero pagising-gising ako to check on my wife. She slept soundly last night dahil na rin siguro sa pagod at ganun din si Helious na sa couch natulog.At kapag pumapasok ang mga nurse to check Hera’s vitals ay nagigising ako kaya naman kulangt talaga ako sa tulog but that is very much fine with me dahil alam ko naman na mas mahirap ang pinagdaanan ni Hera throughout the pregnancy pati na sa panganganak.Kung tutuusin, ang alagaan siya ay napakaliit na bagay lang kumpara sa tiniis niyang hirap at sakit.“Good morning!” sabi sa akin ni Hera ng magmulat ito ng mata lalo pa at nakatitig ako sa maamo niyang mukhaSiguro kahit matanda na kami, hindi ako magsasawa na pagmasdan ang mukha ng asawa ko dahil ang mukhang ito ang dahilan kung bakit natuto akong magmahal at a very young age“Good morning! Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong ko sa kanya matapos kong halikan ang noo niya“Medyo okay na! Gusto ko sanang magbanyo!” sabi niya kaya naman dahan-dahan k
DylanSa sumunod na mga linggo ay nanatili lang ako sa bahay para makabawi ako sa mag-ina ko. Madalas kaming maglaro ni Adi at dahil kailangan daw na maglakad-lakad ng asawa ko ay isinasama ko siya mall o kaya naman ay sa park dahil nag-aaral na si Adi ng mag-bike.Masaya ako dahil kasama ko na ang pamilya ko na matagal kong hindi nakasama. At palagi kong ipinagpapasalamat iyon sa Panginoon dahil hinayaan niya akong makabalik kung saan ako nararapat.“Pagod ka na ba?” tanong ko kay Hera habang nakaupo siya sa upuan na baon namin dito sa parkGusto kasi ni Adi na dito ulit kami magpunta at dahil sa matiyaga kong pagtuturo sa anak ko ay marunong na siyang magbalanse sa bike niya.ang pan“Hindi pa naman, amore!” sagot ni Hera sa akin habang masayang pinapanood ang panganay namin“You like to drink something? May baon akong hot choco!” sabi ko dito pero umiling naman siyaLumuhod ako sa harap niya at hinalikan ko ang tiyan niya kaya naman nginitian ako nito habang hinahaplos ang ulo ko.“
HeraDalawang araw matapos ma-rescue si Dylan sa Tayabas, Quezon ay makakauwi na siya ngayon sa amin. Kinailangan pa kasi niyang ma-confine sa ospital para makabawi siya sa lakas na nawala sa kanya,Nalaman ko na buhat kay Daddy ang pagkakadakip sa kanya ng mga rebelde kaya naman ganun na lang ang pasasalamat ko at nakabalik na siya sa amin.Nakaabang kami ni Adi sa pinto ng mansion at kasama namin ang buong pamilya para salubungin ang aking asawa.May hinanda namang munting salo-salo si Mommy at ang mga babaeng elders and they all prepared, Dylan’s favorite dishes.Manganganak na ako sa isang buwan at kung seswertehin, I may give birth on Christmas Day.Natanaw ko na ang kotse ni Daddy dahil sila ang sumundo kay Dylan at kasunod naman nila ang sasakyan ni Kuya Mitchell, Josh at Kuya Helious.Bumilis ang tibok ng puso ko nang makita na bumaba si Dylan mula sa kotse. Nahawakan ko ang tiyan ko at inalalayan pa ako ni Ate Hya lalo pa at pakiramdam ko, mabubuwal ako“Take it easy, Hera!”
MitchellNasa conference room ako and I am having a meeting with the board nang makita ko na tumatawag si Helious. I immediately picked it up dahil naisip ko na baka importante ang tawag na ito.I excused myself from them saka ako tumayo at gumawi sa glass wall ng conference room.“Helious?” sagot ko agad “Kuya, papunta na sila Daddy sa Tayabas! Nakita na si Dylan!” pagbabalita niya sa akin kaya naman nakaramdam ako ng sayaMatagal na naming hinahanap si Dylan at kahit pa marami kaming natatanggap na fake information ay hindi kami tumigil sa pagpunta sa mga lugar kung saan daw siya nakita ng mga informants.Naaawa na din ako kay Hera lalo pa at isang buwan na lang, manganganak na siya sa pangalawang anak nila ni Dylan.Alam ko na matatag si Hera at kung dumating man noon ang pagkakataon na nawawalan siya ng pag-asa na babalik pa si Dylan, pansamantala lang iyon! And I understand dahil tao lang din si Hera at nakakaramdam din ng pagod at sakit lalong-lalo na sa kalagayan niya.“Saan?”